186. "Quod nomen habeas quod vivas, et mortuus es." - Quod significet quale cogitationis, quod putent se vivos esse, quia moralem agunt vitam, cum tamen mortui sunt, constat ex significatione "nominis", quod sit quale status (de qua supra, n. 148); ex significatione "Vivere", quod sit vitam spiritualem habere (de qua sequitur); et ex significatione "mortuus esse", quod sit non illam vitam habere, sed modo moralem absque illa: quod hoc sit mortuus esse, est quia "vita" in Verbo significat vitam caeli apud hominem, quae etiam ibi vocatur "vita aeterna", et "mors" vitam inferni, quae vita in Verbo vocatur "mors" quia est privatio vitae caeli; hic itaque per "nomen habere quod vivas et mortuus es", significatur putare se vitam spiritualem habere et sic salvari, quia vitam moralem agunt, cum tamen spiritualiter mortui sunt. Sed quomodo hoc intelligendum est, constare potest ex illis quae de utraque vita, spirituali et morali, supra (n. 182) dicta sunt; quod nempe vita moralis absque vita spirituali sit vita amoris sui et amoris mundi, at vita moralis ex vita spirituali sit vita amoris in Dominum et amoris erga proximum; et quod haec vita sit vita caeli, illa autem vita sit quae vocatur mors spiritualis; ex intellectis illis supra (n. 182), sciri potest quid hic intelligitur per vivere et tamen "mortuus esse."

[2] Quod "vivere" seu "vivus esse" significet vitam spiritualem apud hominem, et quod "mortuus esse" significet deprivationem ejus vitae et damnationem, constare potest a pluribus locis in Verbo, quorum haec velim afferre:

- Apud Ezechielem,

"Cum dixero impio, Moriendo ¹ morieris, nec admonueris illum, neque locutus fueris ad dehortandum impium a via ejus mala, ad Vivificandum illum, ipse impius in iniquitate sua morietur:... quod si admonueris impium, ² nec reversus fuerit a malitia sua, et a via sua mala, ille in iniquitate sua morietur, tu tamen animam tuam eripuisti.... Quod si admonueris justum, ut ³ non peccet amplius, et ille non peccaverit, vivendo vivet, quia admonitioni paruit" (3:18-21);

"moriendo mori" hic est perire morte aeterna, quae est damnatio, dicitur enim de impiis; et "vivendo vivere" est frui vita aeterna, quae est salvatio, nam dicitur de illis qui paenitentiam agunt et de justis.

[3] Apud eundem,

"Profanastis Me apud populum meum ad occidendum animas quae non mori debent, et ad vivificandum animas quae non vivere debent, dum mentimini populo (meo), audientibus mendacium" (13:19);

agitur hic de falsificatione veri, quae intelligitur per "Profanastis Me apud populum meum", et per "mentimini populo, audientibus mendacium"; "mendacium" ibi significat falsum et falsificatum; "occidere animas quae non mori debent", est deprivare illas vita ex veris; et "vivificare animas quae non vivere debent", est persuadere illis quod vita aeterna sit ex falsis; quod hoc per "vivificari" hic intelligatur, patet ab antecedente versu ibi.

[4] Apud Davidem,

"Ecce oculus Jehovae super timentibus Ipsum ad eripiendum a morte animam eorum, et ad vivificandum eos in fame" (Psalmuss 33:18, 19);

apud eundem,

"Liberasti animam meam a morte, et pedes meos ab impulsione, ad ambulandum coram Deo in luce viventium" (Psalmuss 56:14 [B.A. 13]);

apud Jeremiam,

"Ecce Ego propono Vobis viam vitae et viam mortis" (21:8);

apud Johannem,

"Jesus dixit, Amen, amen dico vobis, qui verbum meum audit...habet vitam aeternam, et in condemnationem non veniet, sed transibit a morte in vitam" (5:24):

[5] quod in his locis "mors" sit damnatio, et "vita" salvatio, patet. Quia "mors" est damnatio, etiam est infernum; quare infernum in Verbo passim dicitur "mors", ut in his locis:

- Apud Esaiam,

"Non infernum confitebitur Tibi, nec mors laudabit Te, non sperabunt descendentes foveam super veritate tua; vivus, vivus, ille confitebitur Tibi" (38:18, 19);

apud eundem,

"Excidimus foedus cum morte, et cum inferno fecimus visionem" (28:15);

apud Hoscheam,

"E manu inferni redimam eos, e morte liberabo eos: ero pestis tua, Mors; ero exitium tuum, Inferne" (13:14);

apud Davidem,

"Non in morte memoria Tui, in inferno quis confitebitur Tibi?" (Psalmuss 6:6 [B.A. 5);

apud eundem,

"Circumdederunt me funes mortis, ... et funes inferni" (Psalmuss 18:5, Psalmuss 18:6 [B.A. 4, 5]);

apud eundem,

"Sicut pecus in inferno ponentur, mors pascet illos" (Psalmuss 49:15 [B.A. 14]);

apud eundem,

"Jehovah, ascendere fecisti ex inferno animam meam, vivificasti me, (Psalmuss 30:4 [B.A. 3]);

in Apocalypsi,

"Equus pallens, et sedens super illo, cui nomen mors, et infernum ⁴ sequebatur illum" (6:8);

et alibi,

"Mors et infernus conjecti sunt in stagnum ignis" (20:14).

[6] Quia "mors" significat damnationem et infernum, patet quid "mors" significat in sequentibus locis:

- Apud Esaiam,

"Absorbebit mortem in aeternum, et absterget Dominus Jehovih lacrymam desuper omnibus faciebus" (25:8);

apud eundem,

"Ut daret impios in sepulcro suo, et divites in mortibus suis" (53:9):

apud Davidem,

"Jehovah... extollis me a portis mortis" (Psalmuss 9:14 [B.A. 13]);

apud eundem,

"Non timebis tibi... a telo quod volat interdiu, ... et a morte quae vastat in meridie" (Psalmuss 91:5, 6);

apud Johannem,

"Si quis verbum meum servaverit, mortem non videbit in aeternum" (8:51 ⁵ );

in Apocalypsi,

"Qui vicerit, non exitium habebit in morte altera" (2:11); alibi,

"Multi homines mortui sunt ex aquis, quia amarae factae sunt" (8:11);

et alibi,

"Secundus angelus effudit phialam in mare, et factum est sanguis sicut mortui, unde omnis anima vivens mortua est in mari" (16:3).

[7] Ex his constare potest quid significat "mortuus", nempe quod qui non vitam caeli In se habent, consequenter qui in malis et inde falsis sunt; hi intelliguntur in his locis:

- Apud Davidem,

"Adhaeserunt Baalpeori, et comederunt sacrificia mortuorum" (Psalmuss 106:28);

apud eundem,

"Sedere me fecit in tenebris sicut mortuos mundi" (Psalmuss 143:3);

apud Matthaeum,

Unus ex discipulis dixit, "Domine, permitte mihi primum abire et sepelire patrem meum; Jesus dixit, sequere Me, sine mortuos sepelire mortuos" (8:21, 22).

Quia per "mortuos" illi significabantur, ideo

Prohibitum fuit ut filii Aharonis tangerent ullum mortuum (Leviticus 21:2, 3, 11);

Nec sacerdotes Levitae (Ezechiel 44:25);

Nec Naziraeus (Numeri 6:6, 7);

et qui ex filiis Israelis tetigerit mortuum, Per aquam separationis mundaretur (Numeri 19:11 ad fin. ).

[8] Quoniam "mors" significat damnationem et infernum, inde vicissim "vita" significat salvationem et caelum, ut in sequentibus his locis:

- Apud Matthaeum,

"Angusta (porta) et stricta est via, quae ducit ad vitam" (7:14);

apud eundem,

"Bonum est luscum intrare in vitam, quam duos habentem oculos mitti in gehennam ignis" (18:9);

apud eundem,

"Si vis ingredi vitam, serva mandata" ( ⁶ 19:17);

apud Johannem,

"Exibunt qui bona fecerunt in resurrectionem vitae" (5:29).

Inde est quod salvatio dicatur "vita aeterna" (Ut ⁷ Matth. 19:16-29; cap. ⁸ 25:46; Marcus 10:30, 31; Luca 10:25:18:18, 30; Johannes 3:14, 15, 16, 36; 17:2, 3: et alibi);

et quod caelum dicatur "terra viventium"; ut apud Davidem,

"Jehovah, Tu fiducia mea, pars mea in terra viventium" (Psalmuss 142:6 [B.A. 5]);

apud eundem,

Ut videas "bonum Jehovae in terra viventium" (Psalmuss 27:13);

apud eundem,

"Benedicite populi Deo nostro, ... qui ponit animam nostram inter viventes" (Psalmuss 66:8, 9).

[9] Quod Dominus solus vitam habeat in Se Ipso, et omnis homo vitam habeat ab Ipso, Ipse Dominus docet in sequentibus his locis:

- Apud Johannem,

"Sicut Pater suscitat mortuos et vivificat, ita et Filius quos vult vivificat. Quemadmodum Pater habet vitam in Se Ipso, ita dedit Filio vitam habere in Se Ipso" (5:21, 26);

apud eundem,

Jesus dixit, Ego sum Resurrectio et vita; qui credit in Me, et si moriatur, vivet" (11:25, 26);

apud eundem,

"Ego sum Via, Veritas, et Vita" (14:6);

apud eundem,

"Ego sum Panis vitae, ... descendens e caelo, et vitam dans mundo" (6:33, 35, 47, 48).

Inde est quod Dominus dicatur "Vivus" et "Vivens" (Apocalypsis 4:9, 10; 5:14; 7:2; 10:6);

ut quoque Jehovah plurimis in locis apud Prophetas.

[10] Et quia Dominus est Vita, ideo omnes vitam habent ab Ipso; quod etiam Dominus docet:

- Apud Johannem,

"Qui credit in Filium habet vitam aeternam, qui vero non credit Filio non videbit vitam" (3:36);

apud eundem,

Jesus dixit, "Ego veni ut" oves "vitam habeant; .... Ego Vitam aeternam do illis" (10:10, 28);

apud eundem,

"Qui credit in Me, etsi moriatur, vivet" (11:25, 26);

apud eundem,

"Non vultis venire ad Me, ut vitam habeatis" (5:40).

[11] Quod "vita" significet Dominum, et inde salvationem et caelum, est quia omne vitae ex unico Fonte est, et unicus ille vitae Fons est Dominus, ac angeli et homines sunt modo formae recipientes vitam ab Ipso; ipsa vita quae a Domino procedit, et quae implet caelum et mundum, est vita Amoris Ipsius, et apparet in caelo sicut lux; quae quia vita est, illuminat angelorum mentes, et dat illos intelligere et sapere; inde est quod Dominus Se non modo dicat "Vitam" sed etiam "Lucem":

-Ut apud Johannem,

"In principio erat Verbum, et Verbum erat apud Deum, et Deus erat Verbum .... In Ipso vita erat, et vita erat lux hominum: .... erat Lux vera, quae illuminat omnem hominem venientem in mundum" (1:1, 4-12);

apud eundem,

"Jesus dixit, Ego sum Lux mundi; qui Me sequitur, non ambulabit in tenebris, sed habebit lucem vitae" (8:12);

et apud Davidem,

Jehovah "Tecum scaturigo vitae, in luce tua videmus lucem" (Psalmuss 36:10 [B.A. 9]).

Lux, quae est vita a Domino in caelo, ibi vocatur Divinum Verum, quoniam hoc lucet in mentibus eorum qui ibi, et inde lucet coram oculis eorum. Inde est, quod "lux" in Verbo significet Divinum Verum, et inde intelligentiam et sapientiam, et quod Ipse Dominus dicatur "Lux." (Sed hoc plenius constare potest ex illis quae in opere De Caelo et Inferno 126-140, et 275, ostensa sunt, quae videantur.)

[12] Quod Dominus sit a quo omne vitae, est quia est Sol caeli angelici, et lux illius Solis est Divinum Verum, et calor illius Solis est Divinum Bonum; utrumque est vita; inde origo omnis vitae in caelo et in mundo. Spirituale quod influit in Naturam, et dat vitam ibi, non aliunde est; sed dat vitam secundum receptionem. (De hoc etiam videatur in opere De Caelo et Inferno 116-125). Ex his nunc patet unde est quod Dominus Se dicat "Vitam"; et unde est quod dicantur vitam habere et vivere, qui lucem, quae est Divinum Verum, recipiunt a Domino; et quod dicantur non vivere sed mortui esse, qui non recipiunt. (Quod unicus Fons vitae sit, et quod ille sit Dominus, videatur in opere De Caelo et Inferno 9; et in Doctrina Novae Hierosolymae, n. 278.)

脚注:

182. (Vers. 1.) "Et Angelo in Sardibus Ecclesiae scriba." - Quod significet illos qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi pendunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam, constat ex illis quae ad hujus Ecclesiae Angelum scripta sunt, ex quibus in sensu interno seu spirituali lustratis constat quod agatur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, quia parvi faciunt cognitiones spiritualium, et inde intelligentiam et sapientiam. Sed antequam ea quae Sequuntur, quoad sensum spiritualem evolvuntur, explicandum et aperiendum est quid sit vita moralis, et quid vita spiritualis, tum quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali. Moralis vita est bene, sincere et juste agere cum sociis, tam in functionibus quam in negotiis quibuscunque; verbo est vita apparens coram hominibus, quia cum illis. Sed haec vita est ex duplici origine, vel ex amore sui et mundi, vel ex amore in Deum et erga proximum.

[2] Moralis vita ex amore sui et mundi non in se est moralis vita, tametsi ut moralis apparet; nam homo cui illa, bene, sincere et juste agit solum propter se et mundum; cui bonum, sincerum et justum inserviunt pro mediis ad finem, qui sunt vel ut evehatur supra alios ac imperet aliis, vel ut lucretur opes: haec cogitat etiam in suo spiritu, seu quando secum in occulto; sed propalare illa quae cogitat non audet, quia destruunt opinionem aliorum de se, et sic annihilat media per quae tendere vult ad fines suos. Ex his constare potest quod in morali ejus vita nihil aliud lateat quam ut obtineat prae aliis omnia, ita quod velit ut omnes alii sibi serviant, aut ut possideat eorum bona: ex quibus videri potest quod moralis ejus vita non sit moralis vita in se; nam , si obtineret quod intendit, seu pro fine habet, subjiceret alios sibi ut servos, ac deprivaret illos suis bonis; et quia omnia media sapiunt ex fine, et in essentia sua sunt talia quales sunt fines, quare etiam vocantur fines intermedii, ideo talis vita in se spectata est modo astutia et fraus; quod etiam manifeste apparet apud illos apud quos externa illa vincula soluta sunt; ut fit apud illos tales cum ex legibus juris agunt contra socios, quod nihil plus aveant quam jus pervertere, et aucupare favorem judicis, aut gratiam regis, et hoc in occulto, ut alios bonis suis deprivent; quod cum obtinent, etiam gaudent spiritu et corde suo. Adhuc manifestius apparet apud reges qui honorem ponunt in bellis et victoriis, quod summum cordis eorum gaudium sit subjugare provincias et regna; et ubi resistitur, spoliare subditos omnibus eorum bonis, et quoque vita; quod jucundum etiam est pluribus tunc qui militiam obeunt: adhuc manifestius id apparet apud omnes tales cum fiunt spiritus, quod fit statim post mortem corporis eorum; tunc quia ex suo spiritu cogitant et agunt, ruunt in omne nefas secundum amorem suum, utcunque in mundo moralem vitam ad apparentiam egerunt.

[3] Ast vita spiritualis est prorsus alia, quia est ex alia origine; est enim ex amore in Deum et ex amore erga proximum; et inde est quoque vita eorum moralis alia, estque vere vita moralis: hi enim cum in spiritu suo cogitant, quod fit cum in occulto secum, non cogitant ex se et mundo, sed ex Domino et caelo; interiora enim quae eorum mentis sunt, hoc est, quae eorum cogitationis et voluntatis, actualiter elevantur a Domino in caelum, et ibi conjunguntur Ipsi; ita Dominus influit in eorum cogitationes, intentiones et fines, et illos regit, et abducit a proprio illorum quod unice est ex amore sui et mundi. Hi, ad apparentiam, similem moralem vitam agunt cum illis de quibus supra dictum est; sed usque vita eorum moralis est spiritualis, nam est ex spirituali origine; moralis eorum vita est modo effectus vitae spiritualis, quae est causa efficiens, ita origo; agunt enim bene, sincere et juste cum sociis ex timore Dei et ex amore proximi; in his Dominus tenet mentem et animum eorum: quapropter illi cum fiunt spiritus, quod fit dum moriuntur corpore, intelligenter et sapienter cogitant et agunt, et in caelum elevantur. De his dici potest quod apud illos omne bonum amoris et omne verum fidei influat e caelo, hoc est, per caelum a Domino; at non de illis, de quibus supra dictum est, nam horum ¹ bonum non est bonum caeli, nec verum est verum caeli, sed est jucundum concupiscentiae carnis quod vocant bonum, et falsum inde quod vocant verum, quae ad illos ex se et ex mundo influunt. Ex his quoque sciri potest, quid moralis vita ex spirituali, et quid moralis vita absque spirituali; quod nempe moralis vita ex spirituali sit vere moralis vita, quae dicenda est spiritualis, quoniam causa et origo ejus est inde; at quod vita moralis absque spirituali non sit vita moralis, et quae dicenda est infernalis, nam quantum in ea regnat amor sui et mundi, tantum illa est fraudulenta et hypocritica.

[4] Ex nunc dictis etiam concludi potest quale est sanctum externum, per quod intelligitur cultus in templis, precationes ac gestus tunc, apud illos qui in amore sui et mundi sunt, et usque apparentem vitam moralem agunt; quod nempe nihil ex illis elevetur ad caelum et audiatur ibi, sed quod effluant ex aliqua cogitatione externi seu naturalis hominis, et sic ex ore illorum in mundum: interiores enim eorum cogitationes, quae sunt ipsius spiritus eorum, sunt plenae astutia et fraude contra proximum; et usque elevatio in caelum fit per interiora: et praeterea cultus eorum in templis, ac precationes et gestus tunc, sunt vel ex assuetudine ab infantia et inde familiari, vel ex principio quod externa talia faciant omne ad salutem, vel ex eo quod diebus festis nihil negotii sit illis domi ac foris, vel ne a sociis credantur impii. At cultus apud illos qui moralem vitam ex origine spirituali vivunt, prorsus alius est; est enim vere cultus Dei, nam precationes eorum elevantur ad caelum et audiuntur, ducit enim Dominus precationes eorum per caelum ad Se. (Sed plura de his videantur in opere De Caelo et Inferno 468, 484, 529, 530-534; et supra in Explicatione super Apocalypsin, n. 107.) Haec praemissa sunt quia in scriptis ad Angelum hujus Ecclesiae agitur de illis qui moralem vitam agunt, sed non spiritualem, ex causa quia parvi pendunt cognitiones spiritualium.

脚注: