144. ისინი ვინც მიხვედრის უნარს მოკლებულნი არიან, ასევე არ შეუძლიათ იყონ გარდაქმნილნი; ასევე მათ არ იციან ჭეშმარიტებები, არც ცხოვრება ჭეშმარიტებების მიხედვით, რადგან მიხვედრის უნარმა უნდა ასწავლოს ისინი, ხოლო თავისუფლებამ კი ისინი აკეთოს, ხოლო როცა თავისუფლება აკეთებს იმას, რასაც მიხვედრის უნარი ასწავლის, მაშინ ცხოვრობენ ჭეშმარიტებების მიხედვით; მაგრამ როცა მიხვედრის უნარი დაბრმავებულია, მაშნ თავისუფლებაც ჩაკეტილია და მაშინ თავისუფლებაში გონებით მხოლოდ ბოროტებას აკეთებენ დამტკიცებულს სიცრუით გაგების უნარში. გარდა უმეცრებისა, მიხვედრის უნარს აბრმავებს ასევე რელიგია, ბრმა რწმენისათვის ნასწავლი, შემდეგ სიცრუის დოქტრინა; რადგან როგორც ჭეშმარიტება ხსნის, მიხვედრის უნარს, ისევე კეტავს მას სიცრუე; ის კეტავს მას ზემოდან, მაგრამ აღებს ქვემოდან, ხოლო მიხვედრის უნარს, გახსნილს მხოლოდ ქვემოდან, არ შეძლია დაინახოს ჭეშმარიტებები, რამედ მხოლოდ შეუძლია დამოწმოს ყველა სურვილი, ძირითადად - სიცრუე. მიხვედრის უნარი ასევე იბინდება ბოროტების ჟინით, სანამ თავისუფლება მათშია ის აგულიანებს მიხვედრის უნარს დაამოწმოს ისინი და რამენდაც ბოროტების ჟინების დამტკიცებულია იმდენად არ შეიძლება თავისუფლება გადაიხაროს სიკეთისაკენ, არც მათი საშუალებით ჭეშმარიტებების დანახვა შეუძლებელია. და არც შესაბამისად - იყოს გარდაქმნილი. ავიღოთ მაგალითად ის ვინც მრუშობს. მისი თავისუფლება როცა მიმართავს თავისი სიყვარული სიამოვნებებს, აიძულებს გაგების უნარს დაამოწმოს მრუშობა: „რა არის მრუშობა? რა ბოროტებაა მასში? ეს იგივე არ არის რაც ცოლსა და ქმარს შორის? სიმრუშისგან არ იბადებიან ბავშვები? ქალს არ შეუძლია იყოლიოს რამოდენიმე მამაკაცი? სულიერებას ამასთან რა აკვშირი აქვს?“ ასე ფიქრობს მიხვედრის უნარი, რომელიც მაშინ არის ნების მეძავი და გახდა უგუნურებად იქმდე ნებასთან უკანონოდ შეერთებით, რომ არარ შეუძლია დაიანხოს ის, რომ ცოლქმრული სიყვარულია რის ყველაზე სულიერი სიყვარული რომელიც არის მაგალითი, რომელიც არის მაგალითი ღმერთის მიერ ეკლესის სიყვარულისა, საიდანაც ის გამოდის და ასეტნაირად ის ტავისთავად წმიდათაწამინდაა, ჭეშმარიტი უმანკოება, ჭეშმარიტი სიწმინდე და უცოდველობა; ის აკეთებს რომ ადამიანები არიან სიყვარულები ფორმაში, რადგან მეუღლეებს შეუძლიათ ურთიერთსიყვარული იდუმალებაში და ასეთნაირად სიყვარულში შექმნა რომ მრუშობა ანადგურებს ამ ფორმას და მასთან ერთად ღმერთის სახესსაც და (რაც საშუნელებაა) სიძვა ურევს თავის ცოხვრებას ქმრის ცოვრებასთან ამ ქმრის მეუღლეში და რადგანაც ეს პროფანაციაა, ამიტომ ჯოჯოხეთი იწოდება მრუშობად, ხოლო ზეცა ქორწინებად. მრუშობის სიყვარულიც კი ყველაზე ღრმა ჯოჯოხეთს, ხოლო ჭეშმარიტი ცოლქმრული სიყვარული ყველაზე შინაგან ზეცას; შვილოსნობი ორივე წევრი შეესაბამებიან ასევე უმაღლეს ზეის საზოგადოებებს. ეს წვრილმანები მოყვანილია იმისათვის, რათა იცოდნენ რამდენადაა გაგების უნარი დაბინდული, როცა ნება ბოროტების ჟინშია და რომ დაბინდული გონების მდგომარეობაში ვერავინ ვერ იქნება გარდაქმნილი.