1735. Dat de woorden ‘Gezegend zij de Allerhoogste God’ de binnenste mens van de Heer betekenen, blijkt uit hetgeen vlak hierboven is gezegd over de binnenste mens. Jehovah werd in de Oude Kerk de Allerhoogste God genoemd, omdat de hoogte het binnenste uitbeeldde en dus aanduidde, zo dus de Allerhoogste het binnenste. Vandaar was de godsdienst van de Oude Kerk op hoogten, bergen en heuvels. Het binnenste verhoudt zich ook niet anders tot het uiterlijke als het en het buitenste dan als het hoogste tot het lagere en het laagste. Het hoogste of het binnenste is het hemelse van de liefde, of de Liefde zelf, Jehovah of het binnenste van de Heer was het hemelse zelf van de liefde, dat wil zeggen, de Liefde zelf, en aan deze kunnen geen andere dingen die haar waardig zijn, worden toegeschreven dan die van de zuivere liefde, dus van de zuivere barmhartigheid jegens het gehele menselijke geslacht, welke daarin bestaat, dat zij allen redden en tot in eeuwigheid gelukzalig maken, en al dat van haar is op hen wil overdragen. Dus, uit louter barmhartigheid, allen die volgen willen, tot de hemel, dat wil zeggen, tot Zichzelf met de sterke kracht van de liefde, wil optrekken. Deze Liefde Zelf is Jehovah; van niets anders kan gezegd worden ‘Ik Ben’ of ‘Hij Is’, dan alleen van de Liefde. Van deze Liefde gaat, omdat zij in de Liefde of van de Liefde zelf is, het Zijn van alle leven uit, dat wil zeggen, het leven zelf; en daar Jehovah alleen het Zijn van het Leven is, of het Leven zelf, omdat Hij alleen de Liefde is, ontleent alles tot in elke bijzonderheid daaraan zijn ‘zijn’ en zijn ‘leven’, en kan niemand uit zichzelf ‘zijn en leven’, dan alleen Jehovah, dat wil zeggen, dan alleen de Heer; en daar niemand uit zichzelf zijn en leven kan dan alleen de Heer, is het een zinsbedrog, dat het de mens toeschijnt alsof hij uit zichzelf leeft. De engelen worden het duidelijk gewaar dat zij niet uit zichzelf leven, maar van de Heer, daar zij leven in het Zijn van het leven van de Heer, omdat zij in Zijn Liefde leven. Niettemin wordt aan hen, meer dan aan alle anderen, de schijn gegeven, alsof zij uit zichzelf leefden en wel met onuitsprekelijke zaligheid. Dit is dus leven in de Heer, hetgeen nooit mogelijk is, wanneer men niet in Zijn Liefde leeft, dat wil zeggen, in liefde jegens de naaste.

3063. Dat de woorden ‘en doe barmhartigheid’ de invloeiing van de liefde betekenen, blijkt uit het wezen van de barmhartigheid, namelijk de liefde. De liefde zelf wordt in barmhartigheid verandert en wordt barmhartigheid, wanneer iemand die hulp nodig heeft, wordt aangezien uit liefde of naastenliefde; vandaar is de barmhartigheid de uitwerking van de liefde jegens hulpbehoevenden en ellendigen. Hier wordt echter onder de barmhartigheid in de innerlijke zin de liefde verstaan en door barmhartigheid doen, de invloeiing van de liefde, omdat het geschiedt vanuit het Goddelijke Zelf van de Heer in Zijn Goddelijk Menselijke; want het is de Goddelijke liefde, die de Heer had, waardoor Hij Zijn Menselijke Goddelijk maakte, want de liefde is het Zijn zelf van het leven, maar de Goddelijke Liefde heeft niemand dan de Heer. Men zie waar eerder over de Liefde van de Heer is gezegd; namelijk dat het leven van de Heer liefde was jegens het gehele menselijke geslacht, nr. 2253;

en dat Hij daaruit streed, nrs. 1690, 1789, 1812, 1813, 1820;

dat zij alle verstand te boven gaat, nrs. 1799, 2077;

dat de Heer de Goddelijke Liefde Zelf is, nrs. 2500, 2077, 2572;

dat Jehovah liefde is, nr. 1735;

dat niets leeft dan de liefde, nr. 1589;

dat wie wederkerige liefde heeft, het leven van de Heer heeft, nrs. 1799, 1802, 1803;

dat de liefde en de naastenliefde het hemelse zelf is, nrs. 1419, 1824.

1676. Dat ‘tot aan Elparan, hetwelk boven in de woestijn is’ de uitbreiding betekent, kan hieruit blijken, dat de Chorieten geslagen en tot daarheen verjaagd werden; de woestijn Paran wordt vermeld in, (Genesis 21:21; Numeri 10:12; 12:16; 13:3, 26; Deuteronomium 1:1). Wat door ‘Elparan, hetwelk in de woestijn is’ hier wordt aangeduid, kan niet ze duidelijk worden verklaard; slechts dit, dat de eerste overwinning van de Heer over de door die natiën aangeduide hellen, zich nog niet verder had uitgestrekt; maar tot hoever zij zich uitstrekte, wordt aangeduid door ‘Elparan boven in de woestijn’. Degene die het niet gegeven is de hemelse verborgenheden te weten, kan menen dat de komst van de Heer in de wereld niet nodig was om tegen de hellen te strijden en door de tot Zich toegelaten verzoekingen hen te overweldigen en te overwinnen, daar zij toch door de Goddelijke Almacht onderworpen en in hun hellen opgesloten hadden kunnen worden. Dat het niettemin met deze dingen zo is gesteld, is een vaststaande waarheid. Het ontvouwen van de verborgenheden zelf zou, alleen slechts naar de meest algemene dingen genomen, een volledig werk eisen, maar bovendien zou het aanleiding geven tot redeneringen over Goddelijke verborgenheden, die de menselijke gemoederen, op welke wijze zij ook werden ontvouwd, toch niet zouden begrijpen en de meesten niet zouden willen begrijpen; daarom is het voldoende dat het een eeuwige waarheid is, dat wanneer de Heer niet in de wereld was gekomen en door de tot Zich toegelaten verzoekingen de hellen had onderdrukt en overwonnen, het menselijk geslacht te gronde was gegaan, en dat zij op geen andere wijze gered had kunnen worden, ook degenen niet die op deze aarde van de tijd van de Oudste Kerk af geweest zijn.