"En toen zij naderbij kwamen, zag Hij de stad en weende erover, zeggende: "Indien gij hadt geweten, ook gij, vooral in dezen uwen dag, de dingen, die tot uw vrede behoren! Maar nu zijn ze voor uw ogen verborgen.'" (Lucas 19:41,42 ).

"'Dochters van Jeruzalem, weent niet om Mij, maar weent om uzelf en om uw kinderen.... Want als zij deze dingen doen in het groene hout, wat zal er dan gedaan worden in het droge?" ( Lucas 23:28,31).

Jezus weende over Jeruzalem. De vrouwen weenden over Hem, en Hij zei hen te wenen voor zichzelf en voor hun kinderen. Verdriet op een moment van triomf, verdriet op een moment van verlatenheid.

Er zit ironie in het verhaal van Palmzondag, want over de vreugde hangt de schaduw van het verraad, het proces en de kruisiging. Was de woedende menigte die om Zijn kruisiging riep dezelfde menigte die Hem vijf dagen eerder als Koning bejubelde? Waarom reed de Heer in triomf, wetende wat er zeker zou gebeuren? Hij deed dat om aan te kondigen dat Hij, de Goddelijke waarheid uit het Goddelijk goede, over alle dingen zou heersen; om ons een beeld te geven dat voor altijd zal blijven staan van Zijn majesteit. En dan laten de gebeurtenissen van Gethsemane en Golgotha ons de aard van die majesteit kennen - dat inderdaad Zijn koninkrijk niet van deze wereld is.

Kunnen we ons het tafereel op Palmzondag voorstellen? De scharen jubelden en juichten, en toen zagen zij hun Koning wenen. Dit was niet een kort moment, maar een aanhoudend wenen, waardoor de schrijver van het evangelie het hoorde. Was hun geroep weggeëbd toen zij Zijn verdriet aanschouwden, verwonderden zij zich toen Hij onheil over de stad uitsprak waarin zij woonden? "Uw vijanden zullen een wal om u heen bouwen, u omsingelen en u aan alle kanten insluiten, en u en uw kinderen met u, met de grond gelijk maken; en zij zullen in u geen steen op een andere laten staan, omdat u de tijd van uw bezoeking niet hebt geweten." Toen, misschien, toen Hij verder reed, werd het gejuich hervat, en de vreemde woorden werden vergeten.

Er is nog een andere ironie, want het volk riep dat de vrede was gekomen. "Gezegend is de Koning die komt in de naam van de Heer! Vrede in de hemel en heerlijkheid in de hoogste!" En toen Jezus weende, zeide Hij tot de stad: "Indien gij hadt geweten, gij ook, vooral in dezen uwen dag, welke dingen u vrede schenken! Maar nu zijn ze verborgen voor uw ogen."

Dit grootse panorama spreekt over de wereld binnenin ieder mens. Het is in onze geest, in de geestelijke zin van het woord, dat Jezus in triomf rondrijdt. Wanneer wij het wonder van Zijn waarheid zien, haar macht over alle dingen voelen, kronen wij Hem. Alle gebeurtenissen van Palmzondag vertellen over die momenten waarop wij erkennen dat de Heer, de zichtbare God, onze geest regeert door het Woord dat in ons is. Het is een tijd van grote blijdschap. Net als de scharen op Palmzondag voelen wij dat dit visioen al het kwade zal wegvagen, en dat de Heer gemakkelijk in ons zal heersen als onze Koning en onze God.

Zulke gelukkige tijden komen tot ons, en wij kunnen ons erin verheugen, en onze Heer en Koning met gejubel begroeten. "Vrede in de hemel, en heerlijkheid in de hoogste! Vrede komt door verbondenheid met de Heer die wij hebben gezien (Apocalyps Uitgelegd 369:9, 11). Toch weet de Heer zelf dat er gevechten komen van hen die geen vrede kennen. Ook daarvoor waarschuwt Hij ons in zijn Woord. In het natuurlijke Jeruzalem van de dagen des Heren hadden de heersers valsheid gebruikt om de waarheid te vernietigen, en zij brachten veel verdriet over de christenen. In het geestelijke Jeruzalem in onze gedachten zijn er valse waarden die de vrede willen vernietigen. Voordat we in de hemel komen zal er een strijd zijn tussen onze visie op de Heer en onze eigenliefde die de waarheid zal misbruiken om dat te laten gebeuren.

Daarom weende de Heer, daar op de Olijfberg, terwijl Hij neerkeek op de stad. Zijn wenen was een teken van barmhartigheid, want Hij treurt over de toestanden in ons die ons zullen kwetsen en die tegen onze vrede zijn. (Hemelse Verborgenheden 5480; Apocalyps Uitgelegd 365 [9]; cf. 365:11, 340). Toch is Zijn verdriet een actieve kracht, het is barmhartigheid, die werkt om die toestanden uit de weg te ruimen. Jezus beloofde dat Jeruzalem volkomen verwoest zou worden - geen enkele steen zou blijven staan. Het is waar dat het natuurlijke Jeruzalem met de grond gelijk gemaakt werd, maar dat is niet wat Hij bedoelde. Hij belooft ons - zelfs als Hij ons waarschuwt voor de komende strijd - dat Hij zal zegevieren, en dat ons Jeruzalem - onze excuses om kwaad te doen - geen stand zal houden. Zij zullen door Zijn Woord worden gedecimeerd. (Cf. Arcana Coelestia 6588 [5]; Apocalyps Uitgelegd 365 [9]).

Hij weende uit barmhartigheid, en Hij beloofde een einde aan het wenen, want "Zijn tedere barmhartigheden zijn over al Zijn werken".

Op Goede Vrijdag was er zeker reden tot wenen. Stel je deze scène voor: De vrouwen liepen weeklagend achter het kruis aan. Jezus moet hebben gebloed van de zweepslagen, en littekens van de doornenkroon. Hij was omringd door mensen die ervan genoten iemand te zien sterven. Zij die Hem hun vijand noemden waren tevreden dat zij gewonnen hadden.

Zijn volgelingen waren troosteloos. Nooit hadden zij zich kunnen voorstellen dat de droom die Hij had gekoesterd zo zou eindigen, of dat de Leider die zij liefhadden zo vreselijk zou worden behandeld. Zij voelden met Hem mee in wat zij zeker wisten dat Zijn lijden was. Zij weenden voor Hem.

Toen verstomde misschien de menigte die Hem beledigde, toen Hij zich tot de treurenden wendde. Uit Zijn oneindige liefde sprak Hij. "Dochters van Jeruzalem, weent niet om Mij, maar weent om uzelf en om uw kinderen." Hij dacht niet aan zijn naderende doodsstrijd, Hij treurde om hen die Hij liefhad. Hij zou triomferen. Het was over hen dat het lijden zou komen. Welk duidelijker beeld kunnen wij hebben van het doel dat onze God op aarde bracht dan deze zin? Hij kwam omdat slechte mensen en slechte gevoelens ellende brengen aan Zijn kinderen. Hij kwam om hun vreugde te geven na hun geween, om hun troost en hoop te geven, en tenslotte om hun de zekerheid te geven dat er geen dood meer zou zijn, noch verdriet noch gehuil.

De vrouwen van die tijd hadden inderdaad te maken met lichamelijk leed. Het is hartverscheurend te horen over de vervolgingen van de christenen, te denken aan mensen die gedood worden omdat zij hun God aanbidden; aan kinderen die van hen worden afgenomen, aan goede mensen die onderworpen zijn aan de barmhartigheid van hen die geen barmhartigheid kennen. Het moet de Heer wel gelijk gegeven hebben toen hij zei dat het beter was geweest als zij nooit kinderen hadden gebaard die zo zouden lijden voor hun geloof. "Want waarlijk, de dagen komen, waarin zij zullen zeggen: Zalig zijn de onvruchtbaren, de baarmoeders die nooit gebaard hebben, en de borsten die nooit gebaard hebben!

Maar de werkelijke reden dat de Heer naar de aarde kwam, was dat er binnen de fysieke wreedheid een veel grotere pijn schuilt. Er zijn genoeg mensen op deze aarde die er niet aan zouden denken om iemand anders te vermoorden, maar die er regelmatig plezier in hebben om iets veel kostbaarders weg te nemen - zijn vermogen om zijn Heer te volgen.

Daarom sprak de Heer die woorden: "Weent niet om Mij, maar weent om uzelf en om uw kinderen." De dochters van Jeruzalem vertegenwoordigen de zachte liefde van de waarheid met oprechte mensen over de hele wereld. Hun kinderen zijn de naastenliefde en het geloof dat voortkomt uit de liefde voor de waarheid. Dit zijn de slachtoffers van het kwaad, vooral wanneer het een kerk teistert. Dit zijn de dingen die inwendig geween veroorzaken, een droefheid van de geest die des te verwoestender is omdat zij zwijgt.

"Dochters van Jeruzalem", noemde Hij hen. Onze onschuldige liefde voor de waarheid groeit samen met onze rechtvaardiging om egoïstisch te zijn. In feite wordt zij geregeerd door zelfrechtvaardiging, zoals de dochters van Jeruzalem werden geregeerd door een corrupte kerk. Toen deze vrouwen probeerden los te breken van de Joodse kerk werden zij vervolgd. Wanneer onze onschuldige liefde voor de waarheid ons ertoe wil brengen de Heer te volgen, ondergaan wij verzoekingen in onze geest. De helen staan op en verleiden ons met alle zelfzuchtige en boze verlokkingen die wij ooit hebben gehad, en wij wenen inderdaad voor onszelf.

Ziet u, het is niet de waarheid zelf die lijdt! "Weent niet om Mij," zei Jezus. De waarheid is almachtig. Het is onze liefde voor die waarheid die wordt beproefd. Het zijn onze naastenliefde en ons geloof - de kinderen van die liefde - die lijden.

"Want waarlijk, de dagen komen, waarin zij zullen zeggen: Zalig de onvruchtbaren, de baarmoeders die nooit gebaard hebben en de borsten die nooit gebaard hebben." Lijkt het ons soms niet dat de mensen die geen waarheden hebben, die geen idealen hebben, degenen zijn die gelukkig zijn? In feite is dit een profetie dat zij die buiten de Kerk zijn en haar opnieuw vinden, het gemakkelijker zullen hebben dan zij die de valsheden van het leven in de strijd brengen.

Op Palmzondag, toen Jezus weende, zei Hij dat Jeruzalem verwoest zou worden. Zoals ik heb gezegd, beloofde Hij in feite de vernietiging van het kwaad in ons. Op Goede Vrijdag gaf Hij dezelfde verzekering: "Dan zullen zij beginnen te zeggen tegen de bergen: "Val op ons!" en tegen de heuvelen: "Bedek ons!" Deze ogenschijnlijk harde woorden zijn die van troost, want zij beloven dat naarmate de waarheid van de Heer in ons triomfeert, de hemel dichterbij zal komen. Als dat gebeurt zullen de hellen die ons verleiden de aanwezigheid van de hemel niet kunnen verdragen, en zich bedekken en verbergen.

"Want indien zij deze dingen doen in het groene hout, wat zal er dan gedaan worden in het droge?" De toehoorders wisten wat dat betekende: als zij, toen Hij onder hen was, Zijn waarheid verwierpen, wat zullen zij dan doen als de herinnering aan Zijn tegenwoordigheid en Zijn wonderen zijn opgedroogd? In de inwendige zin is het groene hout waarheid die nog leeft vanuit een liefde ervoor. Zelfs wanneer we de idealen van het Woord zien, zullen we worstelen met verleiding. Maar wanneer dat hout uitdroogt, wanneer we het leven en de kracht van de waarheid niet meer kunnen gewaarworden, wordt de strijd heel wat moeilijker.

In deze beide beelden - Zijn wenen op Palmzondag, Zijn droevige waarschuwing aan de vrouwen om te wenen voor zichzelf en voor hun kinderen - bereidt de Heer ons voor om te strijden voor wat wij geloven. Hoe bereidt Hij ons voor? Door ons te verzekeren, niet alleen van de komende beproevingen, maar ook van de zekerheid van overwinning, nu Hij Zijn macht heeft geopenbaard. Er is zo'n wonder, zo'n hoop op eeuwig geluk in de ware Christelijke godsdienst. Maar geen liefde die de moeite waard is, zal ooit de onze zijn om te behouden, totdat zij haar uitdagingen heeft doorstaan. Er moet een tijd van wenen zijn: onze barmhartige Heer die weent over onze worstelingen en ons kracht geeft uit barmhartigheid; onze dromen en hoop die weenen als we vrezen dat ze verloren zijn. Door de beproeving heen geven wij uiting aan onze toewijding aan onze dromen, en Hij bevrijdt ons.

Minder dan vierentwintig uur voor Zijn arrestatie sprak de Heer opnieuw over wenen. Bij het Laatste Avondmaal zei Hij: "Voorwaar, Ik zeg u dat gij zult wenen en weeklagen, maar de wereld zal zich verblijden." Maar daar liet Hij het niet bij. "En gij zult bedroefd zijn, maar uw smart zal in vreugde veranderd worden. Een vrouw, wanneer zij in barensweeën is, heeft verdriet, omdat haar uur gekomen is; maar zodra zij het kind gebaard heeft, herinnert zij zich de smart niet meer, want zij is blij dat er een mens op de wereld is gekomen. Daarom hebt gij nu droefheid; maar Ik zal u wederzien en uw hart zal zich verblijden, en uw vreugde zal niemand u ontnemen."

Toen Hij gekruisigd was en weer opstond, moeten zij gedacht hebben dat nu Zijn woorden vervuld waren. Nu hadden zij de vreugde gevonden die niemand hun kon ontnemen. Misschien dachten zij hetzelfde toen zij leden door de handen van vervolgers en vreugde vonden bij medechristenen. En tenslotte, toen zij hun particuliere strijd gestreden hadden, en vanuit Zijn kracht de vijand van binnen hadden overwonnen, wisten zij wat Hij werkelijk bedoelde.

"Jezus weende over de stad." "Weent voor uzelf en voor uw kinderen." Onze liefde voor de waarheid zal bedreigd worden en daarmee onze hoop op waar geloof en ware naastenliefde. Het was met dat doel dat Hij in de wereld kwam en in triomf reed en dronk van de beker van verwerping en schijndood - om onze droefheid in vreugde te kunnen veranderen. Daarom kon Hij ook zeggen: "In de wereld zult gij verdrukking hebben, maar weest blijde, Ik heb de wereld overwonnen." Amen.

(Referenser: Lucas 19:29-44, 23:24-38)

4581. 'And he poured out a drink-offering onto it' means the Divine Good of Truth. This is clear from the meaning of 'a drink-offering' as the Divine Good of Truth, dealt with below. But first one must say what the good of truth is. The good of truth is that which elsewhere has been called the good of faith, which is love towards the neighbour, or charity. There are two universal kinds of good, the first being that which is called the good of faith, the second that which is referred to as the good of love. The good of faith is the kind of good meant by 'a drink-offering', and the good of love the kind meant by 'oil'. The good of love exists with those whom the Lord brings to what is good by an internal way, while the good of faith exists with those He brings to it by an external way. The good of love exists with members of the celestial Church, and likewise with angels of the inmost or third heaven, but the good of faith with members of the spiritual Church, and likewise with angels of the middle or second heaven. Consequently the first kind of good is called celestial good, whereas the second kind is called spiritual good. The difference between the two is, on the one hand, willing what is good out of a will for good and, on the other, willing what is good out of an understanding of it. The second kind of good therefore - spiritual good or the good of faith, which is the good of truth - is meant by 'a drink-offering'; but the first - celestial good or the good of love - is meant in the internal sense by 'oil'.

[2] Nobody, it is true, can see that such things as these were meant by 'oil' and 'a drink-offering' unless he does so from the internal sense. Yet anyone may see that things of a holy nature were represented by them, for unless those holy things were represented by them what else would pouring out a drink-offering or pouring oil onto a stone pillar be but some ridiculous and idolatrous action? It is like the coronation of a king. What else would the ceremonies performed on that occasion be if they did not mean and imply things of a holy nature - placing the crown on his head; anointing him with oil from a horn, on his forehead and on his wrists; placing a sceptre in his hand, as well as a sword and keys; investing him with a purple robe, and then seating him on a silver throne; and after that, his riding in his regalia on a horse, and later still his being served at table by men of distinction, besides many other ceremonies? Unless these represented things of a holy nature and were themselves holy by virtue of their correspondence with the things of heaven and consequently of the Church, they would be no more than the kind of games that young children play, though on a grander scale, or else like plays that are performed on the stage.

[3] But all those ceremonies trace their origin back to most ancient times when ceremonies were holy by virtue of their representation of things that were holy and of their correspondence with holy things in heaven and consequently in the Church. Even today they are considered holy, though not because people know their spiritual representation and correspondence but through the interpretation so to speak they put on symbols in common use. If however people did know what the crown, oil, horn, sceptre, sword, keys, purple robe, silver throne, riding on a white horse, and eating while men of distinction act as the servers, all represented and to what holy thing each corresponded, they would conceive of those things in an even holier way. But they do not know, and surprisingly do not wish to know; indeed that lack of knowledge is so great that the representatives and the meaningful signs included within such ceremonies and within every part of the Word have been obliterated from people's minds at the present day.

[4] The fact that 'a drink-offering' means the good of truth, or spiritual good, may be seen from the sacrifices in which drink-offerings were used. When sacrifices were offered they were made either from the herd or from the flock, and they were representative of internal worship of the Lord, 922, 923, 1823, 2180, 2805, 2807, 2830, 3519. To these the minchah and the drink-offering were added. The minchah, which consisted of fine flour mixed with oil, meant celestial good, or what amounted to the same, the good of love - 'the oil' meaning love to the Lord and 'the fine flour' charity towards the neighbour. But the drink-offering, which consisted of wine, meant spiritual good, or what amounted to the same, the good of faith. Both these therefore, the minchah and the drink-offering, have the same meaning as the bread and wine in the Holy Supper.

[5] The addition of a minchah and a drink-offering to a burnt offering or to a sacrifice is clear in Moses,

You shall offer two lambs in their first year, each day continually. One lamb you shall offer in the morning, and the second you shall offer between the evenings; and a tenth of fine flour mixed with beaten oil, a quarter of a hin, and a drink-offering of a quarter of a hin of wine, for the first lamb; and so also for the second lamb. Exodus 29:38-41.

In the same author,

You shall offer on the day when you wave the sheaf of the firstfruits of the harvest a lamb without blemish in its first year as a burnt offering to Jehovah, its minchah being two tenths of fine flour mixed with oil, and its drink-offering wine, a quarter of a hin. Leviticus 23:12-13, 18.

In the same author,

On the day when the days of Naziriteship are completed he is to offer his gift to Jehovah, sacrifices and also a basket of unleavened [loaves] of fine flour, cakes mingled with oil, and unleavened wafers anointed with oil, together with their minchah and their drink-offerings. Numbers 6:13-17.

In the same author,

Upon the burnt offering they shall offer a minchah of a tenth [of an ephah] of fine flour mixed with a quarter of a hin of oil, and wine as the drink-offering, a quarter of a hin - in one way upon the burnt offering of a ram, and in another upon that of a bull. Numbers 15:3-11.

In the same author,

With the continual burnt offering you shall offer a drink-offering, a quarter of a hin for a lamb; in the holy place pour out a drink-offering of wine to Jehovah. Numbers 28:6-7.

Further references to minchahs and drink-offerings in the different kinds of sacrifices are continued in Numbers 28:7-end; 29:1-end.

[6] The meaning that 'minchah and drink-offering' had may be seen in addition from the considerations that love and faith constitute the whole of worship, and that in the Holy Supper 'the bread' - described in the quotations above as fine flour mixed with oil - and 'the wine' mean love and faith, and so the whole of worship, dealt with in 1798, 2165, 2177, 2187, 2343, 2359, 3464, 3735, 3813, 4211, 4217.

[7] But when people fell away from the genuine representative kind of worship of the Lord and turned to other gods and poured out drink-offerings to these, 'drink-offerings' came to mean things that were the reverse of charity and faith, namely the evils and falsities that go with the love of the world; as in Isaiah,

You inflamed yourselves among the gods under every green tree. You have also poured out a drink-offering to them, you have brought a minchah. Isaiah 57:5-6.

'Inflaming oneself among the gods' stands for cravings for falsity - 'gods' meaning falsities, 4402 (end), 4544. 'Under every green tree' stands for the trust in all falsities which leads to those cravings, 2722, 4552. 'Pouring out a drink-offering to them' and 'bringing a minchah' stand for the worship of those falsities. In the same prophet,

You who forsake Jehovah, who forget My holy mountain, who set a table for Gad, and fill a drink-offering for Meni. Isaiah 65:11.

In Jeremiah,

The sons gather pieces of wood, and the fathers kindle fire, and the women knead dough to make cakes for the queen of heaven, and to pour out drink-offerings to other gods. Jeremiah 7:18.

[8] In the same prophet,

We will surely do every word that has gone out of our mouth, to burn incense to the queen of heaven, and to pour out drink-offerings to her, as we did, we and our fathers, and our princes in the cities of Judah and in the streets of Jerusalem. Jeremiah 44:17-19.

'The queen of heaven' stands for all falsities, for 'the hosts of heaven' in the genuine sense means truths, and in the contrary sense falsities, and so in the same way do 'king' and 'queen'. 'Queen' accordingly stands for all [falsities] and 'pouring out drink-offerings to her' means worshipping them.

[9] In the same prophet,

The Chaldeans will burn the city, and the houses upon whose roofs they have burned incense to Baal and poured out drink-offerings to other gods. Jeremiah 32:29.

'The Chaldeans' stands for people whose worship involves falsity. 'Burning the city' stands for destroying and laying waste those whose doctrines teach falsity. Upon the roofs of the houses burning incense to Baal' stands for the worship of what is evil, 'pouring out drink-offerings to other gods' for the worship of what is false.

[10] In Hosea,

They will not dwell in Jehovah's land, but Ephraim will return to Egypt, and in Assyria they will eat what is unclean. They will not pour libations of wine to Jehovah. Hosea 9:3-4.

'Not dwelling in Jehovah's land' stands for not abiding in the good of love. 'Ephraim will return to Egypt' stands for the Church when its understanding will come to be no more than factual and sensory knowledge. 'In Assyria they will eat what is unclean' stands for impure and profane desires that are the product of reasoning. 'They will not pour libations of wine to Jehovah' stands for no worship based on truth.

[11] In Moses,

It will be said, Where are their gods, the rock in which they trusted, who ate the fat of the sacrifices, [who] drank the wine of their drink-offering? Let them rise up and help them! Deuteronomy 32:37-38.

'Gods' stands for falsities, as above. 'Who ate the fat of the sacrifices' stands for their destruction of the good belonging to worship, '[who] drank the wine of their drink-offering' for their destruction of the truth belonging to it. A reference to 'drink-offerings of blood' also occurs in David,

They will multiply their pains; they have hastened to another, lest I pour out their drink-offerings of blood, and take up their names upon My lips. Psalms 16:4.

By these 'drink-offerings' are meant profanations of truth, for in this case 'blood' means violence done to charity, 374, 1005, and profanation, 1003.