3201. Vers 64, 65. En Rebekka hief haar ogen op en zij zag Izaäk en zij viel van de kameel af. En zij zei tot de knecht: Wie is die man, die daar in het veld ons tegemoet wandelt; en de knecht zei: Dat is mijn heer; en zij nam de sluier en bedekte zich. Rebekka hief haar ogen op en zij zag Izaäk, betekent de wederkerige aandacht van de aandoening van het ware; en zij viel van de kameel af, betekent haar scheiding van de wetenschappelijke dingen in de natuurlijke mens, tot de innerlijke gewaarwording van het redelijk goede; en zij zei tot de knecht, betekent het onderzoek door het Goddelijk Natuurlijke; wie is die man die daar in het veld ons tegemoet wandelt, betekent, ten aanzien van het redelijke, dat alleen in het goede was; en de knecht zei: Dat is mijn heer, betekent de erkenning; en zij nam de sluier en bedekte zich, betekent de schijnbaarheden van het ware.

3188. Dat de woorden ‘en Rebekka stond op’ de verheffing van de aandoening van het ware betekenen en de daaruit voorvloeiende scheiding, namelijk de verheffing tot het redelijke en de scheiding van het natuurlijke, blijkt uit de betekenis van opstaan, wat de verheffing insluit, waarover de nrs. 2401, 2785, 2912, 2927, 3171;

en aangezien het de verheffing insluit, sluit het tevens de scheiding in; en uit de uitbeelding van Rebekka, te weten de aandoening van het ware, waarover de nrs. 3077, 3179. Hieruit blijkt duidelijk dat de woorden ‘Rebekka stond op’ de verheffing van de aandoening van het ware betekenen en de scheiding uit het natuurlijke; men zie nr. 3182.