성경

 

Genesis 31

공부

   

1 ηκουσεν δε ιακωβ τα ρηματα των υιων λαβαν λεγοντων ειληφεν ιακωβ παντα τα του πατρος ημων και εκ των του πατρος ημων πεποιηκεν πασαν την δοξαν ταυτην

2 και ειδεν ιακωβ το προσωπον του λαβαν και ιδου ουκ ην προς αυτον ως εχθες και τριτην ημεραν

3 ειπεν δε κυριος προς ιακωβ αποστρεφου εις την γην του πατρος σου και εις την γενεαν σου και εσομαι μετα σου

4 αποστειλας δε ιακωβ εκαλεσεν ραχηλ και λειαν εις το πεδιον ου τα ποιμνια

5 και ειπεν αυταις ορω εγω το προσωπον του πατρος υμων οτι ουκ εστιν προς εμου ως εχθες και τριτην ημεραν ο δε θεος του πατρος μου ην μετ' εμου

6 και αυται δε οιδατε οτι εν παση τη ισχυι μου δεδουλευκα τω πατρι υμων

7 ο δε πατηρ υμων παρεκρουσατο με και ηλλαξεν τον μισθον μου των δεκα αμνων και ουκ εδωκεν αυτω ο θεος κακοποιησαι με

8 εαν ουτως ειπη τα ποικιλα εσται σου μισθος και τεξεται παντα τα προβατα ποικιλα εαν δε ειπη τα λευκα εσται σου μισθος και τεξεται παντα τα προβατα λευκα

9 και αφειλατο ο θεος παντα τα κτηνη του πατρος υμων και εδωκεν μοι αυτα

10 και εγενετο ηνικα ενεκισσων τα προβατα και ειδον τοις οφθαλμοις αυτα εν τω υπνω και ιδου οι τραγοι και οι κριοι αναβαινοντες ησαν επι τα προβατα και τας αιγας διαλευκοι και ποικιλοι και σποδοειδεις ραντοι

11 και ειπεν μοι ο αγγελος του θεου καθ' υπνον ιακωβ εγω δε ειπα τι εστιν

12 και ειπεν αναβλεψον τοις οφθαλμοις σου και ιδε τους τραγους και τους κριους αναβαινοντας επι τα προβατα και τας αιγας διαλευκους και ποικιλους και σποδοειδεις ραντους εωρακα γαρ οσα σοι λαβαν ποιει

13 εγω ειμι ο θεος ο οφθεις σοι εν τοπω θεου ου ηλειψας μοι εκει στηλην και ηυξω μοι εκει ευχην νυν ουν αναστηθι και εξελθε εκ της γης ταυτης και απελθε εις την γην της γενεσεως σου και εσομαι μετα σου

14 και αποκριθεισα ραχηλ και λεια ειπαν αυτω μη εστιν ημιν ετι μερις η κληρονομια εν τω οικω του πατρος ημων

15 ουχ ως αι αλλοτριαι λελογισμεθα αυτω πεπρακεν γαρ ημας και κατεφαγεν καταβρωσει το αργυριον ημων

16 παντα τον πλουτον και την δοξαν ην αφειλατο ο θεος του πατρος ημων ημιν εσται και τοις τεκνοις ημων νυν ουν οσα ειρηκεν σοι ο θεος ποιει

17 αναστας δε ιακωβ ελαβεν τας γυναικας αυτου και τα παιδια αυτου επι τας καμηλους

18 και απηγαγεν παντα τα υπαρχοντα αυτου και πασαν την αποσκευην αυτου ην περιεποιησατο εν τη μεσοποταμια και παντα τα αυτου απελθειν προς ισαακ τον πατερα αυτου εις γην χανααν

19 λαβαν δε ωχετο κειραι τα προβατα αυτου εκλεψεν δε ραχηλ τα ειδωλα του πατρος αυτης

20 εκρυψεν δε ιακωβ λαβαν τον συρον του μη αναγγειλαι αυτω οτι αποδιδρασκει

21 και απεδρα αυτος και παντα τα αυτου και διεβη τον ποταμον και ωρμησεν εις το ορος γαλααδ

22 ανηγγελη δε λαβαν τω συρω τη τριτη ημερα οτι απεδρα ιακωβ

23 και παραλαβων παντας τους αδελφους αυτου μεθ' εαυτου εδιωξεν οπισω αυτου οδον ημερων επτα και κατελαβεν αυτον εν τω ορει τω γαλααδ

24 ηλθεν δε ο θεος προς λαβαν τον συρον καθ' υπνον την νυκτα και ειπεν αυτω φυλαξαι σεαυτον μηποτε λαλησης μετα ιακωβ πονηρα

25 και κατελαβεν λαβαν τον ιακωβ ιακωβ δε επηξεν την σκηνην αυτου εν τω ορει λαβαν δε εστησεν τους αδελφους αυτου εν τω ορει γαλααδ

26 ειπεν δε λαβαν τω ιακωβ τι εποιησας ινα τι κρυφη απεδρας και εκλοποφορησας με και απηγαγες τας θυγατερας μου ως αιχμαλωτιδας μαχαιρα

27 και ει ανηγγειλας μοι εξαπεστειλα αν σε μετ' ευφροσυνης και μετα μουσικων τυμπανων και κιθαρας

28 ουκ ηξιωθην καταφιλησαι τα παιδια μου και τας θυγατερας μου νυν δε αφρονως επραξας

29 και νυν ισχυει η χειρ μου κακοποιησαι σε ο δε θεος του πατρος σου εχθες ειπεν προς με λεγων φυλαξαι σεαυτον μηποτε λαλησης μετα ιακωβ πονηρα

30 νυν ουν πεπορευσαι επιθυμια γαρ επεθυμησας απελθειν εις τον οικον του πατρος σου ινα τι εκλεψας τους θεους μου

31 αποκριθεις δε ιακωβ ειπεν τω λαβαν ειπα γαρ μηποτε αφελης τας θυγατερας σου απ' εμου και παντα τα εμα

32 επιγνωθι τι εστιν των σων παρ' εμοι και λαβε και ουκ επεγνω παρ' αυτω ουθεν και ειπεν αυτω ιακωβ παρ' ω εαν ευρης τους θεους σου ου ζησεται εναντιον των αδελφων ημων ουκ ηδει δε ιακωβ οτι ραχηλ η γυνη αυτου εκλεψεν αυτους

33 εισελθων δε λαβαν ηρευνησεν εις τον οικον λειας και ουχ ευρεν και εξελθων εκ του οικου λειας ηρευνησεν τον οικον ιακωβ και εν τω οικω των δυο παιδισκων και ουχ ευρεν εισηλθεν δε και εις τον οικον ραχηλ

34 ραχηλ δε ελαβεν τα ειδωλα και ενεβαλεν αυτα εις τα σαγματα της καμηλου και επεκαθισεν αυτοις

35 και ειπεν τω πατρι αυτης μη βαρεως φερε κυριε ου δυναμαι αναστηναι ενωπιον σου οτι το κατ' εθισμον των γυναικων μοι εστιν ηρευνησεν δε λαβαν εν ολω τω οικω και ουχ ευρεν τα ειδωλα

36 ωργισθη δε ιακωβ και εμαχεσατο τω λαβαν αποκριθεις δε ιακωβ ειπεν τω λαβαν τι το αδικημα μου και τι το αμαρτημα μου οτι κατεδιωξας οπισω μου

37 και οτι ηρευνησας παντα τα σκευη μου τι ευρες απο παντων των σκευων του οικου σου θες ωδε εναντιον των αδελφων μου και των αδελφων σου και ελεγξατωσαν ανα μεσον των δυο ημων

38 ταυτα μοι εικοσι ετη εγω ειμι μετα σου τα προβατα σου και αι αιγες σου ουκ ητεκνωθησαν κριους των προβατων σου ου κατεφαγον

39 θηριαλωτον ουκ ανενηνοχα σοι εγω απετιννυον παρ' εμαυτου κλεμματα ημερας και κλεμματα νυκτος

40 εγινομην της ημερας συγκαιομενος τω καυματι και παγετω της νυκτος και αφιστατο ο υπνος απο των οφθαλμων μου

41 ταυτα μοι εικοσι ετη εγω ειμι εν τη οικια σου εδουλευσα σοι δεκα τεσσαρα ετη αντι των δυο θυγατερων σου και εξ ετη εν τοις προβατοις σου και παρελογισω τον μισθον μου δεκα αμνασιν

42 ει μη ο θεος του πατρος μου αβρααμ και ο φοβος ισαακ ην μοι νυν αν κενον με εξαπεστειλας την ταπεινωσιν μου και τον κοπον των χειρων μου ειδεν ο θεος και ηλεγξεν σε εχθες

43 αποκριθεις δε λαβαν ειπεν τω ιακωβ αι θυγατερες θυγατερες μου και οι υιοι υιοι μου και τα κτηνη κτηνη μου και παντα οσα συ ορας εμα εστιν και των θυγατερων μου τι ποιησω ταυταις σημερον η τοις τεκνοις αυτων οις ετεκον

44 νυν ουν δευρο διαθωμεθα διαθηκην εγω και συ και εσται εις μαρτυριον ανα μεσον εμου και σου ειπεν δε αυτω ιδου ουθεις μεθ' ημων εστιν ιδε ο θεος μαρτυς ανα μεσον εμου και σου

45 λαβων δε ιακωβ λιθον εστησεν αυτον στηλην

46 ειπεν δε ιακωβ τοις αδελφοις αυτου συλλεγετε λιθους και συνελεξαν λιθους και εποιησαν βουνον και εφαγον και επιον εκει επι του βουνου και ειπεν αυτω λαβαν ο βουνος ουτος μαρτυρει ανα μεσον εμου και σου σημερον

47 και εκαλεσεν αυτον λαβαν βουνος της μαρτυριας ιακωβ δε εκαλεσεν αυτον βουνος μαρτυς

48 ειπεν δε λαβαν τω ιακωβ ιδου ο βουνος ουτος και η στηλη αυτη ην εστησα ανα μεσον εμου και σου μαρτυρει ο βουνος ουτος και μαρτυρει η στηλη αυτη δια τουτο εκληθη το ονομα αυτου βουνος μαρτυρει

49 και η ορασις ην ειπεν επιδοι ο θεος ανα μεσον εμου και σου οτι αποστησομεθα ετερος απο του ετερου

50 ει ταπεινωσεις τας θυγατερας μου ει λημψη γυναικας επι ταις θυγατρασιν μου ορα ουθεις μεθ' ημων εστιν

52 εαν τε γαρ εγω μη διαβω προς σε μηδε συ διαβης προς με τον βουνον τουτον και την στηλην ταυτην επι κακια

53 ο θεος αβρααμ και ο θεος ναχωρ κρινει ανα μεσον ημων και ωμοσεν ιακωβ κατα του φοβου του πατρος αυτου ισαακ

54 και εθυσεν ιακωβ θυσιαν εν τω ορει και εκαλεσεν τους αδελφους αυτου και εφαγον και επιον και εκοιμηθησαν εν τω ορει

   

스웨덴보그의 저서에서

 

Arcana Coelestia #4255

해당 구절 연구하기

  
/ 10837  
  

4255. For in my staff I passed over this Jordan, and now I am in two camps. That this signifies that from little there was much, is evident from the signification of a “staff,” as being power, and as being predicated of truth (see n. 4013, 4015); from the signification of “Jordan,” as being initiation into the knowledges of good and truth, concerning which in what follows; and from the signification of “two camps,” as being goods and truths (see above, n. 4250); for the two camps here are the people, the flock, the herd, and the camels, which he halved. From this it is evident what is signified by these words in the proximate sense, namely, that he who is represented by Jacob had but little truth when he was being initiated into knowledges, and that he afterwards had many truths and goods; or what is the same, that from little he had much. From the explications already given, it is manifest that in the internal sense the subject treated of has been the Lord, how He made the human in Himself Divine-and this by successive steps according to order-and thus His progress into intelligence and wisdom, and at last into what was Divine. From this is manifest what is meant by “from little to much.”

[2] That the “Jordan” denotes initiation into the knowledges of good and truth, is because it was a boundary of the land of Canaan. That all the boundaries of that land signified things that are first and last of the Lord’s kingdom, and those also that are first and last of His church, and thus those that are first and last of the celestial and spiritual things which constitute His kingdom and His church, may be seen above (n. 1585, 1866, 4116, 4240). Hence the Jordan, because it was a boundary, signified initiation into the knowledges of good and truth, for these are first; and at last, when the man becomes a church, or a kingdom of the Lord, they become last.

[3] That the “Jordan” signifies these things is also evident from other passages in the Word, as in David:

O my God, my soul is bowed down upon me, therefore will I remember thee from the land of Jordan and of the Hermons, from the mountain of littleness (Psalms 42:6);

“to remember from the land of Jordan” denotes from what is last, thus from what is low. Again:

Judah became His sanctuary, Israel His dominion; the sea saw it and fled, Jordan turned itself away backwards (Psalms 114:2-3, 5); where “Judah” denotes the good of celestial love, and “Israel” the good of spiritual love (n. 3654); the “sea” denotes the knowledges of truth (n. 28); “Jordan” the knowledges of good, which are said to “turn themselves backwards” when the good of love obtains the dominion; for then knowledges are regarded from this good, but not good from them-according to what has been often shown above.

[4] In the book of Judges:

Gilead dwelleth in the passage of the Jordan; and Dan, why shall he fear ships? (Judg. 5:17);

“Gilead” denotes sensuous good, or pleasure, by which man is first initiated when being regenerated (n. 4117, 4124); “to dwell in the passage of the Jordan” denotes in those things which are for initiation, and which are thus the first and the last of the church and kingdom of the Lord. These were also represented by the Jordan when the sons of Israel entered into the land of Canaan (Josh. 3:14-17; 4:1-24). For by the land of Canaan was represented the kingdom of the the Lord, (n. 1413, 1437, 1607, 3038, 3481, 3686, 3705). And by the Jordan’s being divided, and their passing over on dry ground, was signified the removal of evils and falsities, and the admission of those who are in goods and truths. Similar is the meaning of the waters of the Jordan being divided by Elijah when he was taken up into heaven (2 Kings 2:8); and by Elisha when he entered upon the prophetic office in Elijah’s place (2 Kings 2:14).

[5] Naaman’s being healed of his leprosy by washing himself seven times in the Jordan according to the command of Elisha (2 Kings 5:1-14), represented baptism; for baptism signifies initiation into the church and into those things which are of the church; thus regeneration and the things of regeneration. Not that anyone is regenerated by baptism, but that this is the sign of it, which he should remember. And as the things of the church are signified by baptism, and the same by the Jordan, as stated above, the people were therefore baptized in the Jordan by John (Matthew 3:6; Mark 1:5). And the Lord also willed to be Himself baptized in it by John (Matthew 3:13-17; Mark 1:9).

[6] Because the Jordan signifies the things which are first and last of the Lord’s kingdom and church, such as the knowledges of good and truth (for by these man is introduced), the Jordan is also mentioned as a boundary of the New Earth or Holy Land, in Ezekiel 47:18. That the New Earth or Holy Land is the Lord’s kingdom, and also the New Church, which is the Lord’s kingdom on the earth, may be seen above (n. 1733, 1850, 2117, 2118 at the end, 3355 at the end).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

스웨덴보그의 저서에서

 

Arcana Coelestia #4116

해당 구절 연구하기

  
/ 10837  
  

4116. And he passed over the river. That this signifies a state wherein is conjunction, is evident from the signification of the “river,” here the Euphrates, as being conjunction, namely, with the Divine. The “river” has this signification here, because it was the boundary of the land of Canaan on that side; and all the boundaries of the land of Canaan represented and thence signified what was last and what was first; what was last because there there was an ending, and what was first because there there was a beginning; for all boundaries are of such a nature as to be last to those who are going out, and first to those who are entering in. As Jacob was now entering in, that river was his first boundary, and consequently denotes conjunction, namely, in the supreme sense, with the Divine; for by the land of Canaan in the internal sense there is signified the Lord’s celestial kingdom (n. 1607, 3481); and in the supreme sense the Lord’s Divine Human (n. 3038, 3705). From this it is evident what is here signified by Jacob’s passing over the river. (That all things in the land of Canaan were representative in accordance with their distances, situations, and boundaries, may be seen above, n. 1585, 3686; and that so were the rivers which bounded it, as the river of Egypt, the Euphrates, and the Jordan, n. 1866)

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.