3019. Dat de woorden ‘Abraham zei tot zijn knecht, de oudste van zijn huis’ de ordening en de invloeiing van de Heer betekenen in Zijn natuurlijke, hetgeen ‘de knecht, de oudste van het huis’ is, blijkt uit de betekenis van ‘zeggen’ hier, te weten bevelen, aangezien het tot een knecht is gericht; en aangezien er gehandeld wordt over de rangschikking van de dingen die in de natuurlijke mens zijn door het Goddelijke, betekent ‘zeggen’ ordenen en invloeien, want al wat gedaan wordt in de natuurlijke of uiterlijke mens, wordt geordend door de redelijke of innerlijke mens en vindt plaats door invloeiing. Dat ‘de knecht, de oudste van het huis’ het natuurlijke of de natuurlijke mens is, kan blijken uit de betekenis van de knecht, namelijk dat wat lager is en het hogere dient, of wat hetzelfde is, wat meer uiterlijk is en dient wat innerlijker is, zie de nrs. 2541, 2567. Alle dingen die tot de natuurlijke mens behoren, zoals wetenschappelijke dingen van elke soort, zijn niets anders dan dienstbare dingen, want zij zijn dienstbaar aan het redelijke, opdat dit evenwichtig kan denken en juist willen. Dat ‘de oudste van het huis’ de natuurlijk mens is, kan blijken uit wat hierna volgt.

2540. Dat de woorden ‘Abimelech stond des morgens vroeg op’ een heldere innerlijke gewaarwording betekenen en het licht van de bevestiging uit het hemels goede, blijkt uit de betekenis van des morgens opstaan; en ook van Abimelech en ook van ‘vroeg’. Wat de morgen betekent, is aangetoond in de nrs. 2333, 2405;

dat het hier een heldere innerlijke gewaarwording betekent, blijkt er duidelijk uit, alsmede uit het verband, namelijk dat de gewaarwording eerst donker was, nrs. 2513, 2514 en dat zij daarna minder donker was, nr. 2528.

Dat Abimelech de op de redelijke dingen gerichte leer van het geloof betekent, zie men eerder in de nrs. 2509, 2510;

en wat ‘vroeg’ is blijkt duidelijk uit de betekenis van de morgen. Dat hier gezegd wordt ‘hij stond des morgens vroeg op’ betekent het niet alleen een heldere innerlijke gewaarwording, maar ook het licht van de bevestiging uit het hemels goede, want het is het hemels goede, waaruit het bevestigende licht van de waarheid voortkomt; hieruit kan nu blijken, dat dit wordt aangeduid. Dat er in de innerlijke zin zoveel gehandeld wordt over de innerlijke gewaarwording die de Heer had, toen Hij in het menselijke was en over Zijn denken over het redelijke in de leer van het geloof, komt ook door de eerder aangegeven reden en tevens omdat het tot het wezen van de engelen behoort met onderscheid verschillende dingen te denken over het leven van de Heer in de wereld en hoe Hij het menselijk redelijke uittrok en dit Goddelijk maakte uit eigen macht; en tevens over de leer van de naastenliefde en van het geloof, zoals deze is wanneer het redelijke zich daarin mengt, behalve nog meer dingen die tot de innerlijke dingen van de Kerk en van de mens behoren en daarvan afhangen. De mens die zijn zorg en hart aan wereldse en lichamelijke dingen geeft, komen deze dingen als van geen gewicht voor en misschien wel als van hoegenaamd geen belang voor hem; maar voor de engelen, die hun zorg en hart geven aan hemelse en geestelijke dingen, zijn deze zelfde dingen kostbaarheden en hun desbetreffende voorstellingen en gewaarwordingen zijn onuitsprekelijk. Hieruit blijkt duidelijk dat zeer vele dingen die de mens van geen gewicht toeschijnen, omdat die zijn begrip te boven gaan, bij de engelen in de allerhoogste achting staan, omdat zij treden in het licht van hun wijsheid en omgekeerd, dat dingen die bij de mens het hoogst in achting staan, omdat die werelds zijn en dus in zijn begrip vallen, van geen belang zijn voor de engelen, want zij vallen buiten het licht van hun wijsheid. Dienovereenkomstig is het met de innerlijke zin van het Woord op vele plaatsen eveneens zo gesteld.

2534. Dat de woorden ‘want hij is een profeet’ betekenen, dat het zo geleerd zou worden, blijkt uit de betekenis van de profeet. In het Woord wordt herhaalde malen van een profeet gelezen en in de zin van de letter betekent hij diegenen aan wie openbaring gegeven werd en verder, abstract genomen, de openbaring zelf, maar in de innerlijke zin betekent profeet degene die onderwijst, en verder, abstract genomen, de leer zelf of het Woord dat leert, wordt Hij de profeet genoemd, zoals ook bij Mozes:

‘Een profeet uit het midden van u, uit uw broeders, als mij, zal u Jehovah, uw God verwekken; Hem zult gij gehoorzamen’, (Deuteronomium 18:15, 18). Er wordt gezegd ‘als mij’ omdat de Heer door Mozes wordt uitgebeeld, evenzo als door Abraham, Izaäk, Jakob, David en vele anderen en daar zij Hem verwachtten, wordt bij Johannes gezegd:

‘De mensen, gezien hebbende het teken dat Jezus gedaan had, zeiden: Deze is waarlijk de profeet die in de wereld zou komen’, (Johannes 6:14). Daar de Heer in de hoogste zin de profeet is en de getuigenis van Jezus de geest der profetie is, (Openbaring 19:10) betekent de profeet in de innerlijke zin van het Woord, hij die leert en verder ook, abstract genomen, de leer, wat ook uit de volgende plaatsen duidelijk kan blijken; bij Lukas:

‘Gij, knaap, zult een profeet des Allerhoogsten genaamd worden’, (Lukas 1:76) dit werd gezegd door Zacharias over zijn zoon Johannes de Doper, die zelf zei, dat hij niet de profeet was, maar een die de weg bereidde door te leren en te prediken over de Komst van de Heer:

‘Zij vroegen Hem: Wat zijt gij? Zijt gij Elias? Maar hij zei: Ik ben het niet. Zijt gij de profeet? Hij antwoordde: Neen. Daarom zeiden zij tot hem: Wie zijt gij? Hij zei: Ik ben het niet. Zijt gij de profeet? Hij antwoordde: Maakt de weg des Heren recht’, (Johannes 1:21-23).

Bij Mattheüs:

‘Velen zullen te dien dage zeggen: Heer, Heer, hebben wij niet in Uw naam geprofeteerd?’, (Mattheüs 7:22) waar duidelijk blijkt, dat profeteren wil zeggen onderwijzen.

Bij Johannes:

‘Gij moet wederom profeteren voor vele volken en natiën en talen en koningen’, (Openbaring 1:11) profeteren voor leren; wat volken, natiën, talen en koningen zijn, werd herhaaldelijk eerder gezegd en aangetoond.

Bij dezelfde:

‘De natiën zullen de heilige stad vertreden twee en veertig maanden, maar Ik zal Mijn twee getuigen geven, dat zij zullen profeteren duizend twee honderd zestig dagen, met zakken bekleed’, (Openbaring 11:2, 3) waar profeteren eveneens voor leren staat.

Bij Mozes:

‘Jehovah zei tot Mozes: Zie, Ik heb u een god gezet voor farao en Aharon, uw broeder, zal uw profeet zijn’, (Exodus 7:1) waar de profeet staat voor hem die zou leren of zeggen, wat Mozes zou zeggen.

Bij Joël:

‘Ik zal Mijn geest uitgieten over alle vlees en uw zonen en uw dochteren zullen profeteren’, (Joël 2:28) ‘zij zullen profeteren’ staat voor: zij zullen leren.

Bij Jesaja:

‘Jehovah heeft over ulieden een geest des diepen slaaps uitgegoten en Hij heeft uw ogen toegesloten; de profeten en uw hoofden, de zieners heeft Hij bedekt; het gezicht van allen is ulieden geworden als de woorden van een verzegeld boek, hetgeen zij geven aan iemand, die de letters weet, zeggende: Lees dit, ik bid u; en hij zegt: Ik kan niet, want het is verzegeld’, (Jesaja 29:10, 11) waar onder de profeten diegenen worden verstaan die het ware leren en onder de zieners die het ware zien en die bedekt worden genoemd, wanneer zij niets van het ware weten en niets van het ware zien. Daar in de oude tijden diegenen profeten werden genoemd die onderwezen, werden zij ook zieners genoemd, omdat ‘zien’ betekende verstaan, nrs. 2150, 2325;

dat zij zieners werden genoemd, zie 1 Samuël 9:9 en 2 Samuël 24:11, en ook ‘man Gods’ vanwege de betekenis van de man, nrs. 158, 265, 749, 915, 1007, 2517;

dat zij mannen Gods werden genoemd, zie 2 Koningen 1:9-16; 4:7, 9, 16, 21, 22, 25, 27, 40, 42; 5:8, 14, 20; 13:19; 23:16, 17.

Dat door de profeten in de innerlijke zin degenen die leren worden aangeduid, blijkt bij Jeremia in het gehele 23ste hoofdstuk en bij Ezechiël in het gehele 13de hoofdstuk, waar in het bijzonder over profeten wordt gehandeld; ook in vele plaatsen elders, waar zij genoemd worden. Vandaar worden ook door pseudoprofeten diegenen aangeduid, die valsheden onderwijzen, zoals bij Mattheüs:

‘In de voleinding der eeuw zullen vele pseudoprofeten opstaan en zullen er velen verleiden; er zullen valse Christussen en valse profeten opstaan, en zullen grote tekenen doen, en zullen, indien het mogelijk ware, ook de uitverkorenen verleiden’, (Mattheüs 24:11, 24) waar door de pseudoprofeten en de valse profeten geen anderen worden aangeduid; eveneens door de pseudoprofeet in, (Openbaring 16:13; 19:20; 20:10). Hoezeer de innerlijke zin van het Woord verduisterd wordt door de voorstellingen die gevormd werden uit de dingen van uitbeeldende aard van de Joodse Kerk, kan ook hieruit blijken, dat zo vaak wanneer een profeet in het Woord genoemd wordt, terstond de voorstelling van profeten, zoals zij in die tijd waren, oprijst, maar deze voorstelling is een groot beletsel om gewaar te worden, wat door hen wordt aangeduid; maar hoe wijzer iemand is, des te gemakkelijker wordt de aan die uitbeeldingen ontleende voorstelling verwijderd; zo bijvoorbeeld waar de tempel wordt vermeld, worden zij die wijzer denken, niet de tempel van Jeruzalem gewaar, maar de tempel van de Heer; waar de berg Zions of Zion, niet die bij Jeruzalem, maar het rijk van de Heer en waar Jeruzalem wordt genoemd, niet de stad, die was in de stammen van Benjamin en Jehudah, maar het heilige en hemelse Jeruzalem.