ადამიანებთან საერთო ტენდენციაა სხვა ადამიანების მიმართ უარყოფითი განსჯა. საშუალო სკოლებში ეს ტენდენცია კლიშეებში ჩანს. რამდენიმე პოპულარული ბავშვი ჯგუფში შედის და თანდათანობით იწყებს აზრს, რომ სხვებზე უკეთესია, რადგან მათ უკეთესები მოსწონთ. ბავშვები, რომლებიც "არ არიან", შეიძლება იქცეს საცოდავად, ზიზღით, ან თუნდაც სასტიკი ხუმრობით. ამ გზით ან კლიკზე სხვისი დაქვემდებარებული განაჩენი გამოდის სხვებზე, როგორც ადამიანთა უფრო დაბალი დონის.

სხვებისადმი განწყობის იგივე ტენდენცია სხვადასხვა რელიგიაშიც ჩანს. ზოგი რელიგიური ჯგუფი იმდენად ეგოისტური ხდება, რომ მათ სჯერათ, რომ ვერავინ განსხვავებულ რწმენას ვერ შეძლებს სამოთხეში. უკიდურეს შემთხვევაში, ამგვარი დამოკიდებულება ბევრად უფრო სასტიკია, ვიდრე თოჯინების თინეიჯერული კლიშეები.

ბიბლიის სწავლებები ამის საპირისპიროა. დასაწყისისთვის, ღვთის სიტყვა გვეუბნება, რომ ჩვენ არ უნდა დავასახელოთ ხალხი, როგორც "შენახული" ან "ცოდვილი". თქვა იესომ

"ნუ განსაჯეთ, რომ არ გაამართლოთ. რატომ უყურებთ ნაკვერს ძმის თვალში, მაგრამ თვლით არ ჩათვლით?" (მათე7:1, 3)

მოწაფე ჯეიმსმა ასე თქვა: "არის ერთი კანონმდებელი, რომელსაც შეუძლია გადარჩენა და განადგურება. ვინ ხარ შენ, ვინ განსაჯე?" (იაკობი4:1)

როდესაც უფალი დედამიწაზე იყო, მოსამართლეთა დამოკიდებულება ჭარბობდა ეკლესიის ლიდერებს შორის. ბევრი ფიქრობდა, რომ როდესაც მესია მოვიდოდა, ის იხსნიდა იუდეველებს და არა სხვებს. როდესაც მოვიდა იესო, მათ დაგმეს იგი, რადგანაც არა ებრაელები და იუდეველები ერთობოდნენ.

იესო იმედგაცრუებული იყო ამგვარი დამოკიდებულებისგან. ერთხელ ის საუბრობდა ზოგიერთ ხალხთან, რომლებიც "საკუთარ თავს ენდობოდნენ", რომ ისინი გადარჩნენ, სხვები კი არა. მან მათ ორი ლოცვის განხილვა სთხოვა: "ღმერთო, მადლობას ვუხდი, რომ მე სხვა კაცები არ ვარ" და "ღმერთო, შემიწყალე მე, ცოდვილი!" იესომ შეაქო ადამიანი, ვინც თვლიდა რომ ცოდვილია. (ლუკა18:9-14)

სჯობს საკუთარ თავს ცოდვილზე იფიქროთ, ვიდრე იფიქროთ, რომ გადარჩენილი ხართ.

თქვენ შეიძლება გახსოვდეთ კარგი სამარიელის იგავიც, რომელიც გზაჯვარედინზე დაეხმარა დაჭრილის დასახმარებლად. მიუხედავად იმისა, რომ ამ სამარიელს "არასწორი" რწმენა ჰქონდა (ებრაული თვალსაზრისით), იესომ თქვა, რომ სამარიელს უნდა უყვარდეს, როგორც მეზობელი, რადგან ის კარგი ადამიანი იყო. სინამდვილეში, მან თქვა, რომ ადამიანი, ვისაც სურს საუკუნო სიცოცხლე, უნდა იყოს ასეთი სამარიელი (ლუკა10:29-37), მიუხედავად იმისა, რომ სამარიელი არც ქრისტიანი იყო და არც ებრაელი. იესომ დაინახა - და ხედავს - რა არის ადამიანის გულში, არა მხოლოდ ის, რასაც ეკლესია ეკუთვნის.

ბიბლია ნათლად ამბობს, რომ ეს ადამიანი ცხოვრობს და არა მხოლოდ ის, რისიც სჯერა, განსაზღვრავს თუ არა იგი სამოთხეში. იესომ თქვა: "ყველას, ვინც მე მეუბნება," უფალო, უფალო, "არ შევა ცათა სასუფეველში, არამედ ის, ვინც ასრულებს ჩემი მამაჩემის ნებას ცაში." (მათე7:21)

ისევ და ისევ, "მან დააჯილდოვა ყველას თავისი ნამუშევრების მიხედვით". (მათე16:27)

"ისინი, ვინც გააკეთეს სიკეთე," ამბობს ის, წავა "სიცოცხლის აღდგომამდე და მათ, ვინც ბოროტება ჩაიდინა, განაჩენის აღდგომამდე." (იოანე5:29)

ვინაიდან ადამიანის სიცოცხლე და არა მხოლოდ მისი რწმენა განსაზღვრავს მის მარადიულ ლოტს, იესომ იწინასწარმეტყველა, რომ ბევრი ქრისტიანი არ იხსნებოდა, რადგან ისინი ცხოვრობდნენ ბოროტი ცხოვრებით.

"ბევრი იმ დღეს მეტყვის ჩემზე:" უფალო, უფალო, ხომ არ გვითქვამს შენს სახელით წინასწარმეტყველები, არ გამოგვყარეს დემონები შენი სახელით და მრავალი საოცრება გავაკეთე შენი სახელით? " შემდეგ კი მე ვუცხადებ მათ: ”მე არასოდეს გიცნობდით: დაშორდით ჩემგან, თქვენ, ვინც იმოქმედეთ უკანონობა!” ”(მათე27:22-23, ლუკა13:25-27)

ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, თუ რატომ შეიძლება არაქრისტიანული გადარჩენა, არის ის, რომ მას შეუძლია მოყვასის სიყვარული. ვინც გულწრფელად უყვარს თავისი მეზობელი, ასევე უყვარს ქრისტე, თუმც შეიძლება მან ეს არ გააცნობიეროს. იესომ თქვა: "რამდენადაც ამ ძმაკაცთაგან ერთ-ერთი ყველაზე ნაკლებად მსახურობდით, თქვენ ეს გააკეთეთ ჩემთვის". (მათე25:40)

იესოსადმი რწმენა, მოყვასისადმი სიყვარულის გარეშე, უაზროა.

"მიუხედავად იმისა, რომ მე მაქვს მთელი რწმენა, რათა მთები გავშალო, მაგრამ სიყვარული არ მაქვს. მე არაფერი ვარ." (1 კორინთელთა13:2)

მეორეს მხრივ, ნამდვილი სიყვარული არის იმის ნიშანი, რომ ადამიანი იცნობს უფალს თავის გულში, მიუხედავად რელიგიისა, რომელსაც ის გარეგნულად ასწავლის.

"სიყვარულს სჯერა ყოველივე." (1 კორინთელთა13:7)

"ის, ვინც სიკეთეს აკეთებს, არის ღმერთი, მაგრამ ის, ვინც ბოროტებას აკეთებს, არ უნახავს ღმერთი." (3 იოანე1:11)

"გვიყვარდეს ერთმანეთი, რადგან სიყვარული ღვთისაა. და ყველას, ვინც უყვარს, ღვთისგან იბადება და იცნობს ღმერთი. (1 იოანე4:7-11)

Შემაჯამებელი:

ზოგი ქრისტიანული ეკლესია ამას ასწავლის: მხოლოდ ქრისტიანები არიან გადარჩენილი.

რას ამბობს ბიბლია სინამდვილეში (და რას ასწავლის ახალი ქრისტიანული ეკლესია): ყველა რელიგიისგან კარგი ხალხია შენახული.

ზოგიერთი ცნობა ახალი ქრისტიანული ეკლესიის სწავლებების შესახებ: სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ318-328, ღვთიური სწავლება326

ნახმარი ჯონ ოდნერის ნებართვით, ამ ძალიან სასარგებლო საიტის ავტორია: http://whatthebiblesays.info/Introduction.html

962. And there came a great ¹ and noxious sore, signifies evil works therein and consequent falsifications of the Word. This is evident from the signification of a "sore," as being works that are done from man, thus that are from what is his own [proprium] and that are evil (of which presently); and as "great" ¹ is predicated of good, and in the contrary sense of evil, and "noxious" of what is falsified, therefore "a great ¹ and noxious sore" signifies evil works, and consequent falsifications of truth. "Sores" signify works from what is one's own [proprium], and thus evils, because from what is man's own nothing but evil can be produced. For what is man's own is that into which he is born, and which he afterwards carries into effect by means of his life. And as what is his own is thus from very birth composed of mere evils, man must be as it were created anew, that is, regenerated, that he may be in good and thus be received into heaven. When he is being regenerated the evils that are from his own are removed, and goods are implanted in their place, and this is effected by means of truths. That evil works and falsifications of truths are with those who acknowledge faith alone in doctrine, and confirm it in life is meant by what follows, namely, that "a great ¹ and noxious sore is on the men who have the mark of the beast and who adore his image."

[2] That "sores" signify works that are from one's own can be seen from the Word where sores and wounds, also diseases of various kinds, as leprosies, fevers, ulcers, emerods, and many others, are mentioned. All of these correspond to the cupidities that arise from evil loves, and thus signify them. Moreover, what sores or wounds signify can be seen from the following passages. In Isaiah:

From the sole of the foot even unto the head there is no soundness in it; wound, and bruise, and the fresh blow, they have not been pressed out nor bound up nor softened with oil. Your land is a solitude, your cities are burned with fire (Isaiah 1:6, 7).

This describes that there is no good and consequently no truth in the church, but evil and falsity therefrom. "From the sole of the foot even unto the head there is no soundness" signifies that both natural and spiritual things which are the interiors of man and of his will have been destroyed. "Wound and bruise and fresh blow" signify the evils of the will, and the falsities of the thought therefrom continually increasing. Evils of the will are also evil works. "Not bound up nor softened with oil" signifies not amended by repentance and tempered by good. "Your land is a solitude, your cities are burned with fire" signifies that the church has been devastated as to all truth, and its doctrinals have been destroyed by a life according to the cupidities that spring from an evil love.

[3] In Hosea:

Ephraim saw his disease, and Judah his wound; and Ephraim went to the Assyrian, and sent to king Jareb, and he was not able to heal you, neither shall he cure you of your wound (Hosea 5:13).

"Ephraim" signifies the church as to the understanding of truth, here as to the understanding of falsity; and "Judah" signifies the will of good, but here the will of evil; the "Assyrian" and "king Jareb" signify the rational perverted as to good and truth. This makes clear the signification of these words in the series, namely, that man is unable from self-intelligence to amend the falsities that spring from the evils of the will, "wound" meaning the evil of the will, which also is the evil of the life.

[4] In David:

Mine iniquities have passed over my head. My wounds have putrefied, they have wasted away because of my foolishness (Psalms 38:4, 5).

Here, too, "wounds" stand for evils of the will, which are evil works, these are said "to putrefy and to waste away because of foolishness" when it is the delight of the will and of the thought therefrom to do them.

[5] In Isaiah:

In the day that Jehovah shall bind up the breach of His people, and shall heal the wound of their blow (Isaiah 30:26).

"The breach of the people" signifies the falsity of doctrine; and "the wound of their blow" the evil of life; the reformation of doctrine by means of truths is signified by "Jehovah shall bind up the breach of His people;" and reformation of the life by means of truths is signified by "He shall heal the wound of their blow."

[6] In Luke:

The Samaritan bound up the wounds of the man disabled by robbers, and poured into them oil and wine (Luke 10:33, 34).

This signifies that by means of truths from good, those who are in the good of charity will to amend the evils that spring from falsities; "robbers" mean those who have infused falsities from which come evils, in particular the Jews; "wounds" mean those evils; "oil" means the good of love; and "wine" the truth of the Word and of doctrine. (But this may be seen explained above, n. 376, 444)

[7] In Luke:

Lazarus, full of sores, who was cast forth at the vestibule of the rich man (Luke 16:20, 21),

signifies the nations that were in falsities from ignorance of truth, and thus were not in goods. From this he is said to have been "fall of sores;" "the rich man" at whose vestibule he was cast forth means the Jewish nation, which could have been in the truths from the Word that it possessed.

[8] That "a boil breaking forth" was one of the plagues in Egypt is evident in Moses:

Jehovah said unto Moses and unto Aaron, Take to you handfuls of ashes of the furnace, and let Moses scatter it towards heaven before the eyes of Pharaoh; and it shall become dust upon all the land of Egypt. And they took ashes of the furnace, and Moses scattered it towards heaven, and it became a boil of pustules breaking forth on man and beast; and the magicians could not stand before Moses because of the boil, because the boil was upon the magicians and upon all the Egyptians (Exodus 9:8-11).

"Pharaoh and the Egyptians" signify the natural man obsessed by evils and falsities of every kind, and the natural man's striving after dominion over the spiritual; the spiritual man is here signified by the sons of Israel. The miracles in Egypt, which were so many plagues, also called diseases, signify so many evils and falsities infesting, devastating, and destroying the church which is with spiritual men. "The ashes of the furnace" which Moses scattered towards heaven signify the falsities of lusts that are stirred up; "the dust in the land of Egypt" signifies damnation; "the boil breaking forth in pustules" signifies the filthy things of the will with blasphemies. (But this may be seen explained in detail in the Arcana Coelestia 7516-7532.)

[9] So, too, these words in Moses have a like signification:

Jehovah shall smite thee with the boil of Egypt and with emerods, and with scab and the itch, so that thou canst not be healed, with which thou shalt become mad from the sight of their eyes. Jehovah shall smite thee with an evil boil upon the knees and upon the thighs, of which thou canst not be healed (Deuteronomy 28:27, 34-36).

The plagues here mentioned signify evils and falsities of various kinds arising from the filthy loves of the natural man, for they correspond thereto. For sores and wounds exist from injury to flesh and blood, and evils and falsities from injury to the Divine good and the Divine truth; and flesh corresponds to good, and thus signifies it in the Word, and blood to truth, and thus signifies it.

[10] As "leprosy" signifies the profanation of truth, and the profanation of truth is various, is light or grievous, interior or exterior, and is according to the quality of the truth profaned, so too its effects are various, and these are signified by the appearances in leprosy, which were:

Tumors, suppurating tumors, white pustules, reddenings, abscesses, burnings, tetter, scall (Leviticus 13 to the end). The Jewish nation was afflicted with such things from correspondence because of their profanations of the Word, not only in their flesh, but also in their garments, houses, and vessels.

(Continuation respecting the Second Commandment)

[11] As the Divine truth or the Word is meant by "the name of God," and the profanation of it means a denial of its holiness, and thus contempt, rejection, and blasphemy, it follows that the name of God is interiorly profaned by a life contrary to the commandments of the Decalogue. For there is profanation that is interior and not exterior, and there is profanation that is interior and at the same time exterior, and there can be also a kind of profanation that is exterior and not at the same time interior. Interior profanation is produced by the life, exterior by the speech. Interior profanation, which is produced by the life, becomes exterior also, or of the speech, after death. For then everyone thinks and wills, and so far as it can be permitted, speaks and acts, according to his life; thus not as he did in the world. In the world, for the world's sake and to gain reputation, man is wont to speak and act otherwise than as he thinks and wills from his life. This is why it has been said that there is profanation that is interior and not at the same time exterior. There can also be a kind of profanation that is exterior and not at the same time interior. It can come from the style of the Word, which is not at all the style of the world, and for this reason it may be to some extent despised from ignorance of its interior sanctity.

სქოლიოები: