მწერლობაში "ეკლესიის" კონცეფცია როგორც რთული, ასევე ლამაზად ორგანულია, რომელიც დაკავშირებულია უფლის ბუნებასთან და კაცობრიობის შედეგად ბუნებასთან დაკავშირებული სწავლებებთან.

მწერლობებში ნათქვამია, რომ უფალი, თავისი არსით - მისი ნამდვილი ნივთიერებით - არის სრულყოფილი, უსაზღვრო სიყვარული, სიყვარული, რომელიც იქმნება ქმნილებით, ეს არის რეალობის საბოლოო წყარო და ის მუდმივად ინარჩუნებს რეალობას. ეს სიყვარული ფორმით არის გამოხატული, როგორც სრულყოფილი, უსასრულო სიბრძნე, რომელიც ქმნიდა ფორმას ქმნილებას და ფორმას აძლევს რეალობას.

ღრმა საგნები! ამის შესახებ შეგიძლიათ წაიკითხოთ სხვაგან, მაგრამ აქ მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ყველა ქმნილება, მცირე ელემენტებიდან სამყაროსკენ, ამ სტრუქტურას ასახავს. ის ბუნებაში ბუნებით არის მზიანი სითბოთი (სიყვარულით) და შუქით (სიბრძნით). ეს წარმოდგენილია ცხოვრების არსებითი ფორმებით, მცენარეებით (რომლებიც ფესვებია; რომლებიც ცოტათი ცვალებადია; რომლებიც განუმეორებელია; რომელსაც ენერგია ანათებს) და წარმოადგენს სიბრძნის ელემენტებს და ცხოველებს (თბილი, გრძნობის, მობილური, მუდმივად ცვალებადი, ენერგიის საშუალებით). ) წარმოადგენს სიყვარულის ფორმებს. იგი თითქმის უნივერსალურ დაყოფაში გვხვდება მცენარეთა და ცხოველების ერთნაირად მამრობითი (სიბრძნე) და ქალი (სიყვარული) ასპექტებით.

ეს სტრუქტურა ასევე არსებობს თითოეულ ჩვენგანში. საერთო ენაზე შეიძლება ჩვენ მათ გულებს და გონებას ვუწოდოთ - რა გვინდა და რას ვფიქრობთ. ნაწერები მათზე ჩვეულებრივ საუბრობენ, როგორც კარგზე (სიყვარულზე; იმაზე, რაც გვსურს ჩვენს გულებში) და ჭეშმარიტებაზე (სიბრძნე; რაც ჩვენ გონებაში ვიცით) ან როგორც ნება (გული) და გაგება (გონება). ეს ელემენტები არამარტო განსაზღვრავს ჩვენს თავს, არამედ ჩვენი სულიერი ბედების გასაღებიც არის. ჩვენ შეგვიძლია გამოვიყენოთ ისინი, რომ მიიღონ უფლის სიყვარული, მოვიდნენ სიკეთის ცხოვრებაში და საბოლოოდ წავიდეთ სამოთხეში. ჩვენ ასევე შეგვიძლია გამოვიყენოთ ისინი, რომ უარვყოთ უფლის სიყვარული და ჯოჯოხეთში გადავიდეთ.

და კიდევ შემდგომი ფენები. მწერლობებში ნათქვამია, რომ ყველა ადამიანის საზოგადოება ადამიანური ფორმითაა, ფუნქციები ანალოგიურია ადამიანის სხეულისთვის. ეს ეხება მცირე ჯგუფებს, როგორიცაა ოჯახები, მსხვილი კომპანიები მთელ ერებამდე და საბოლოოდ, როგორც ამ სამყაროში, მთელი კაცობრიობა და მომდევნო სამოთხე.

ბუნებრივ, ყველაზე მნიშვნელოვან ადამიანთა საზოგადოებებს შორისაა ეკლესიები. ვინაიდან „ეკლესიის“ კონცეფცია ემყარება ადამიანის ფორმას, მაგრამ მწერლობებში მოხსენიებულ ეკლესიებს მრავალი ფორმა შეუძლიათ. მასშტაბის ერთ ბოლოს, ნებისმიერი ადამიანი, რომელსაც აქვს ჭეშმარიტი და არასწორი ჭეშმარიტი იდეები და ცხოვრობს მათ მიერ, თავად ეკლესიაა. მასშტაბის სხვა დასასრულს, მთელი მსოფლიოს მასშტაბით, ვისაც სჯერა მეზობლის სიყვარული - და ამ რწმენიდან მოქმედებს - ერთობლივად ქმნიან ერთ ეკლესიას.

მრავალი სხვა სახეობა მდგომარეობს ამ ორ უკიდურესობას შორის, მაგრამ მწერლობაში ”ეკლესიაზე” მითითებათა უმეტესობა ნიშნავს მათ საზოგადოებას, ვისაც აქვს სიტყვა, იცის უფალი და მიჰყვება მის მცნებებს. ამ ადამიანებს აქვთ წვდომა მაქსიმალურ ჭეშმარიტებასა და მაქსიმალურ ღრმა გაგებასთან დაკავშირებით უფლის ბუნების შესახებ და რა სურს მას ჩვენგან.

ასეთი ეკლესია მნიშვნელოვან როლს ასრულებს: უფალი ცდილობს მასში მიიღოს იდეები ხალხის გონებაში სიკეთის მიღწევისა და მათი გულის შინაარსისკენ მიმავალი სურვილებისკენ, რაც თვით ეკლესიამდე შორს აღწევს, რომ შეეხო მსოფლიოში ყველას. სინამდვილეში, მწერლობაში ნათქვამია, რომ არსებითად არსებობს ქორწინება უფალსა და ეკლესიას შორის, ეკლესიასთან - პატარძლისა და ცოლის როლში, რაც წარმოშობს ჭეშმარიტ იდეებს და კეთილ სურვილებს, როგორც ცოლი აწარმოებს შვილებს.

ამ ფუნქციის დასაცავად, უფალმა დარწმუნდა, რომ მთელი ისტორიის განმავლობაში (და პრეისტორიის კარგი ნაწილი) ყოველთვის არსებობდა ეკლესია, რომელიც შეავსებს ამ როლს.

მათგან პირველი იყო უძველესი ეკლესია, რომელიც წარმოადგენდა ადამს; ეს შთაგონებული იყო უფლის სიყვარულით. მეორე იყო ძველი ეკლესია, რომელსაც ნოე წარმოადგენდა; ეს შთაგონებული იყო მეზობლის სიყვარულით და უფლის ცოდნით. მესამე იყო ისრაელის ეკლესია, რომელსაც შინაგანი სიყვარული არ ჰქონდა უფლისადმი, მაგრამ დაცული იდეების შესახებ. მეოთხე იყო პრიმიტიული ქრისტიანული ეკლესია, რომელსაც ჰქონდა ახალი, უფრო პირდაპირი გაგება უფლის სწავლებებზე დაყრდნობით. მეხუთე, მწერლობის მიხედვით, უნდა ემყარებოდეს მწერლობას და ბიბლია მათ განმარტებებს.

კიდევ ბევრი რამ შეიძლება ითქვას, მაგრამ აქვე ხაზს ვუსვამთ კიდევ ერთ აზრს:

ჩვენ, როგორც ინდივიდები, ვართ ის, ვინც ჩვენ ვართ დაფუძნებული იმაზე, რაც გვიყვარს და არა ის, რაც ვიცით. ჩვენ წავალთ სამოთხეში ან ჯოჯოხეთში, იმის საფუძველზე, რაც გვიყვარს და არა ის, რაც ვიცით. ცოდნა, ფიქრი და ჭეშმარიტების ძიება მნიშვნელოვანი რამ არის, მაგრამ მათი მიზანია ჩვენი სიყვარულის ჩამოყალიბება, ხელმძღვანელობა და მსახურება; სიყვარულს საბოლოოდ მნიშვნელობა აქვს. მწერლობა უხვად და განმეორებით ცხადყოფს, რომ იგივეა ეკლესიებთან მიმართებაშიც: ისინი საბოლოოდ ემყარება სიყვარულს და არა ცოდნას, მეზობლის მსახურების გადაწყვეტილებას და არა მათი გარეგანი თაყვანისმცემლობის ფორმებს. თუ ეკლესიები იზიარებენ მოყვასისადმი მსახურების საერთო მიზანს, ისინი, ფაქტობრივად, ერთია.

(რეკომენდაციები: აპოკალიფსისი533; არკანა კოლესტია407, 768, 1799 [3-4], 2048, 2853 [2-3], 2910, 2982, 3310, 3773, 3963 [2], 4292, 4672, 4723, 5826 [2-3], 6637, 6648, 8152, 9256 [4-5], 9276 [2]; ქორწინება116; სამოთხის და ჯოჯოხეთის შესახებ57; The Word 8; ახალის იერუსალიმის სწავლება რწმენის შესახებ საიდუმლო წმინდა წერილში99, 104)

3963. 'Afterwards she bore a daughter' means the affection for all these, and also means the Church of faith in which good is present. This is clear from the meaning of 'a daughter' as an affection, and also as a Church, dealt with in 2363. But as to what the object of the affection is, or what kind of Church is meant, this is evident from whatever is added on to the word 'daughter'. For example, it is evident from the addition of 'Zion' after 'daughter' that the celestial Church, which is called 'the daughter of Zion', is meant; from the addition of 'Jerusalem' that the spiritual Church, which is referred to as 'the daughter of Jerusalem', is meant, and so on. In the present verse, in which nothing is added on to it, 'daughter' means the Church of faith in which good is present. For up to this point the subject has been the general truths which constitute faith in which good is present, and the reception and acknowledgement of those truths, that is to say, the truths that were meant, as has been shown, by the ten sons of Jacob dealt with above. And since immediately after these sons reference is made to the birth of a daughter it is evident from the train of thought that a Church is meant in which all these truths are present.

[2] Whether you call it the Church of faith in which good is present, or you call it the spiritual Church, it amounts to the same; or again if you call it the affection for all these, that is, all these general truths. For it is from the affection for truth in which good is present, and the affection for good from which truth springs, that the Church has its being, not from the affection for truth in which good is not present or the affection for good from which truth does not spring. People who are governed by an affection for truth but not by the good from which truth springs, that is, who do not live according to truths, are much mistaken when they say that they belong to the Church. Though within a congregation, they are outside the Church, for they are governed by the affection for evil to which truth cannot be joined. Their affection for truth does not originate in the Lord but in themselves, for they have themselves in view, their intention being by means of the truth they know to earn repute, and thereby important positions and wealth. But they do not have the Church in view, or the Lord's kingdom, let alone the Lord. But people governed by the affection for good from which truth does not spring do not belong to the Church even though they are within a congregation, for they are governed by natural good, not by spiritual, and allow themselves to be led into every kind of evil and also of falsity, provided that evil is made to look like good and falsity to look like truth, see 3470, 3471, 3518.