ბიბლია

 

Ezekiel 7

Სწავლა

   

1 Bukod dito'y ang salita ng Panginoon ay dumating sa akin, na nagsasabi,

2 At ikaw, anak ng tao, ganito ang sabi ng Panginoong Dios sa lupain ng Israel, May wakas: ang wakas ay dumating sa apat na sulok ng lupain.

3 Ngayon ang wakas ay sumasaiyo at aking pararatingin ang aking galit sa iyo, at hahatulan ka ayon sa iyong mga lakad; at ipadadanas ko sa iyo ang lahat ng iyong kasuklamsuklam.

4 At hindi ka patatawarin ng aking mata, o kahahabagan man kita; kundi aking parurusahan ang iyong mga lakad, at ang iyong mga kasuklamsuklam na gawa ay malilitaw; at inyong malalaman na ako ang Panginoon.

5 Ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Ang kasamaan, ang tanging kasamaan; narito, dumarating.

6 Ang wakas ay dumating, ang wakas ay dumating; ito'y gumigising laban sa iyo; narito, dumarating.

7 Ang parusa sa iyo ay dumarating, Oh mananahan sa lupain: ang panahon ay dumarating, ang kaarawan ay malapit na, kaarawan ng pagkakagulo, at hindi ng kagalakang may hiyawan, sa ibabaw ng mga bundok.

8 Bigla ko ngang ibubugso sa iyo ang aking kapusukan, at aking gaganapin ang aking galit laban sa iyo, at hahatulan kita ayon sa iyong mga lakad; at ipadadanas ko sa iyo ang lahat ng iyong kasuklamsuklam.

9 At ang aking mata ay hindi magpapatawad, o mahahabag man ako: padadatnin ko sa iyo ang ayon sa iyong mga lakad; at ang iyong mga kasuklamsuklam ay dadanasin mo; at inyong malalaman na ako ang Panginoon na nananakit.

10 Narito, ang kaarawan, narito, dumarating; ang hatol sa iyo ay ipinasiya; ang tungkod ay namulaklak, ang kapalaluan ay namuko.

11 Pangdadahas ay bumangon na naging pamalo ng kasamaan; walang malalabi sa kanila, o sa kanilang karamihan man, o sa kanilang kayamanan man: at hindi magkakaroon ng kahit karangalan sa kanila.

12 Ang panahon ay dumarating, ang kaarawan ay nalalapit: huwag magalak ang mamimili, o tumangis man ang manininda: sapagka't ang poot ay nasa lahat ng karamihan niyaon.

13 Sapagka't hindi na pagbabalikan ng manininda ang ipinagbili, bagaman sila'y buhay pa: sapagka't ang pangitain ay tungkol sa buong karamihan niyaon, walang babalik; at sinoman ay hindi magpapakalakas pa sa kasamaan ng kaniyang buhay.

14 Nagsihihip sila ng pakakak, at nagsihanda; nguni't walang naparoroon sa pagbabaka; sapagka't ang aking poot ay nasa buong karamihan niyaon.

15 Ang tabak ay nasa labas, at ang salot at ang kagutom ay nasa loob: siyang nasa parang ay mamamatay sa tabak; at siyang nasa bayan, kagutom at salot ay lalamon sa kaniya.

16 Nguni't silang nagsisitanan sa mga yaon ay tatanan, at mangapapasa mga bundok, na parang mga kalapati sa mga libis, silang lahat ay nagsisitangis, bawa't isa'y dahil sa kaniyang kasamaan.

17 Lahat ng kamay ay manghihina, at lahat ng tuhod ay manglalata na gaya ng tubig.

18 Sila'y mangagbibigkis din naman ng kayong magaspang, at pangingilabot ay sasa kanila; at kahihiyan ay sasa lahat ng mukha, at pagkakalbo sa lahat nilang ulo.

19 Kanilang ihahagis ang kanilang pilak sa mga lansangan, at ang kanilang ginto ay magiging parang isang maruming bagay; ang kanilang pilak at ang kanilang ginto ay hindi makapagliligtas sa kanila sa kaarawan ng poot ng Panginoon: hindi nila maaaliw ang kanilang mga kaluluwa, o mabubusog man ang kanilang mga tiyan; sapagka't naging katitisuran ng kanilang kasamaan.

20 Tungkol sa ganda ng kaniyang gayak, inilagay niya sa kamahalan; nguni't kanilang ginawang mga larawan ang kanilang mga kasuklamsuklam at karumaldumal na mga bagay: kaya't ginawa ko sa kanila na parang maruming bagay.

21 At aking ibibigay sa mga kamay ng mga taga ibang lupa na pinakahuli, at sa mga masama sa lupa na pinakasamsam; at kanilang lalapastanganin.

22 Ang aking mukha ay aking itatalikod naman sa kanila, at kanilang lalapastanganin ang aking lihim na dako: at mga magnanakaw ay magsisipasok doon, at lalapastangan.

23 Gumawa ka ng tanikala; sapagka't ang lupain ay puno ng mga sala sa pagbububo ng dugo, at ang bayan ay puno ng pangdadahas.

24 Kaya't aking dadalhin ang mga pinakamasama ng mga bansa, at aariin nila ang kanilang mga bahay: akin namang patitigilin ang kapalaluan ng malakas, at ang kanilang mga dakong banal ay lalapastanganin.

25 Kagibaan ay dumarating; at sila'y magsisihanap ng kapayapaan, at wala doon.

26 Kapanglawan at kapanglawan ay darating, at balita at balita ay darating; at sila'y magsisihanap ng pangitain ng propeta; nguni't ang kautusa'y mawawala sa saserdote, at ang payo'y mawawala sa mga matanda.

27 Ang hari ay tatangis, at ang prinsipe ay mananamit ng kapahamakan, at ang mga kamay ng mga tao ng lupain ay mababagbag: aking gagawin sa kanila ang ayon sa kanilang lakad, at ayon sa kanilang kaugalian ay hahatulan ko sila; at kanilang malalaman na ako ang Panginoon.

   

სვედენბორგის ნაშრომებიდან

 

Apocalypse Explained # 178

შეისწავლეთ ეს პასაჟი.

  
/ 1232  
  

178. Even as I received of my Father. This signifies comparatively as the Lord did from His Divine, when He glorified His Human; for He dissipated all evils and falsities from the Human which He had from the mother. By Father is here meant the Divine in Him, or which He had from conception; for this was one with the Father, as He Himself declares. It is said comparatively, because as the Lord glorified His Human so He regenerates man; that is, as He united His Divine to the Human and the Human to the Divine, so He conjoins the internal to the external and the external to the internal, with man. But, because this arcanum cannot be explained to the apprehension in a few words, therefore let the reader consult and see what has been shown concerning it in The Doctrine of the New Jerusalem and in Arcana Coelestia; in The Doctrine of the New Jerusalem 280-297; and in Arcana Coelestia, in the passages thence cited, ibid., n. 185, 298-307.

  
/ 1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

სვედენბორგის ნაშრომებიდან

 

Arcana Coelestia # 5097

შეისწავლეთ ეს პასაჟი.

  
/ 10837  
  

5097. 'And Joseph came to them in the morning" means that which was revealed and made clear to the celestial of the spiritual. This is clear from the representation of 'Joseph' as the celestial of the spiritual, dealt with in 4286, 4592, 4963, and from the meaning of 'the morning' as a state of enlightenment, dealt with in 3458, so that what was revealed and made clear is meant. The reason 'the morning' has these meanings is that all the periods of a day, like all the seasons of a year, mean the various states that arise owing to variations of the light of heaven. Variations of the light of heaven are not like the daily and annual variations of light in the world; they are variations of intelligence and love. For the light of heaven is nothing else than Divine Intelligence flowing from the Lord, which also shines before the eyes as light, while the warmth accompanying that light is the Lord's Divine Love, which is also felt as a radiated warmth. It is that light which provides a person with understanding, and that warmth which provides him with both vital heat and a will desiring what is good. In heaven morning is a state of enlightenment, of enlightenment in matters involving goodness and truth; and this state arises when there is an acknowledgement, more so when there is a perception that good is indeed good and truth is indeed truth. Perception is a revelation that takes place internally, and therefore 'the morning' means something that has been revealed. And because that which has previously been obscure is now made clear, 'the morning' as a consequence also means that which has been made clear.

[2] In addition to this, 'morning" in the highest sense means the Lord Himself, for the reason that the Lord is the sun from which all light in heaven flows; He is always a rising sun and so is always a morning one. He is rising always on everyone who receives truth that is the truth of faith and good that is the good of love; but He is setting on everyone who does not receive these. Not that the sun there ever sets, for as has been stated, it is always a rising one, but that anyone who does not receive that truth or good causes it so to speak to set on himself. This may be compared in some measure to the changes which the sun of the world undergoes so far as the inhabitants on earth are concerned. Here too the sun does not really set since it remains all the time in its own fixed position, from where it is constantly shedding light. Yet it does seem to set because the earth spins daily on its axis, and as it goes round it takes its inhabitants out of sight of the sun, see the first example given in 5084. Thus the sun does not actually go down but anyone inhabiting the earth is removed from its light. This comparison is used to illustrate a particular point; but the phenomenon referred to is in itself instructive because every detail of the natural creation is representative of the Lord's kingdom. The instruction held within that phenomenon is that a loss of the light of heaven, that is, of intelligence and wisdom, does not come about because the Lord, the Sun of intelligence and wisdom, sets on anyone. It comes about because the inhabitant of His kingdom takes himself away, that is, he allows hell to be his leader and so take him away.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.