9103. A četiri ovce ili koze za jednu ovcu ili kozu (jedno od sitne stoke). Da ovo označava I kaznu koja odgovara (korepondira) u potpunosti, vidi se iz značenja četiri, što je povezivanje, jer četiri označava isto što I dva, jer se prvi broj izvodi iz drugoga, pa je samo prvi udvostručen (da dva označava povezivanje, vidi br. 5194, 8423, otudai četiri, vidi br. 1686, 8877); otuda sledi da ovi brojevi označavaju I u potpunosti, jer ono što je povezano, to je potpuno; I iz značenja jedno od sitne stoke (ovca ili koza), što je unutrašnje dobro (vidi upravo gore, br. 9099); odgovarajuća kazna je označenaplaćanjem, naime, sa četiri od sitne stoke za jedno od sitne stoke (br. 9102). Unutrašnje dobro je ono koje se naziva ljubavlju prema bližnjemu u unutrašnjem čoveku; a spoljašnje dobro je ljubav prem ižnjemu u spolajšnjem; potonje (drugo) dobro mora da živi od prethodnog (prvog) dobra, jer je dobro ljubavi prema bližnjem u unutrašnjem čoveku dobro duhovnog života; a dobro ljubavi prema bližnjemu u spoljašnjem je dobro prirodnog živiota iz 2 prethodnog. Potonje (drugo) dobro dolazi u čovekov oset kao prijatnost; dok prethodno (prvo) dobro ne dolazi u njegov oset, nego u opažanje da nešto treba da bude tako, I ono čini um (animus) zadovoljnim. : u drugom životu ovo [duhovno dobro] dolazi u oset (oseća se]. Razlog da se sa pet volova mora platiti za jednog vola, a četiri za jedno od sitne stoke, ne može niko da zna osim ako zna šta je označeno krađom u duhovnom smislu, kao I volom, I malom stokom. Šta ove stvari označavaju, bilo je već objašnjenio, naime, oduzimanje I otuđivanje spoljašnjeg I unutrašnjeg dobra. Oduzimanje se čini preko zla, a otuđivanje preko obmane; otuda se kazna I nadoknada za ovo označava sa pet I četiri. Da svi brojevi u Reči označavaju stvari, vidi br. 575, 4495, 4670, 5265, 6175; ovde, stvari koje obuhvataju nadoknadu, naime, broj pet nadoknadu za spoljašnje dobro u znatnoj veličini, a broj četiri nadoknadu za unutrašnje dobro u potpunosti. Da se unutrašnje dobro mora nadoknaditi (ponovo uspostaviti) u potpunosti, je zato što dobro čini čovekov duhovni život, te ako se duhovni život ponovo ne uspostavi, spoljašnje dobro koje činiprirodni život, ne može se obnoviti, jer se potonji život obnvlja pomoću prethodnog, kao što se može videti iz čovekovog preporađanja. (Da se spoljašnji čovek preporađa pomoću unutrašnjeg, vidi br. 9043, 9046, 9061). Ali dobro u spoljašnjem ili prirodnom čoveku ne može da se obnovi u potpunosti, jer tamo ostaje povreda kao ožiljak koji otvrdne kao neko zadebljanje. Ovo su stvari koje su sadržane u ovim brojevima. Još će nekoliko reči biti rečeno o nadoknadi za spoljašnje dobro koje čini čovekov prirodni život. Čovekovo Prirodno vidi stvari u svetlosti sveta (lux), koja se svetlost naziva prirodnim svetlom 3(lumen). Čovek dobija ovu svetlsot (lumen) za sebe pomoću predmeta koji ulaze u preko njegovoga vida I sluha, stoga preko predmeta koji su u svetu; na taj način čovek vidi te predmete uiznutra u sebi skoro kao da ih oko vidi. Predmeti koji ulaze preko ovih čula, pokazuju mu se prvo kao prijatnost I zadovoljstvo; posle, malo dete razlikuje između raznih predmeta, pa tako uči da pravi razliku između korisnih stvari I nekorisnih; otuda počinje da vidi istinu jasno; jer oni što je nejmu korisno, to mu je istinito, a ono što je beskorisno, to nije istinito. Ova se jasnoća pogled ovećava u skladu s influksom svetlosti neba, dok na kraju ne razlikuje ne samo između istina, nego I između istina unutar ovih istina; a ovo čini sa većom jasnoćom kako se komunikacija između unutrašnjeg I spljašnjeg čoveka otvara; jer svetlsot neba se uliva od Gospoda preko unutrašnjeg čoveka u spoljašnjeg čoveka; otuda sada čovek ima opažanje, ali još uvek ne I duhovno opažanje. Ovo opažanje ne dolazi od prirodnih istina, nego dolazi od duhovnih istina. Duhovne 4 su istine ono što se naziva istinama vere. Da duhovno opažanje dolazi od ovih istina, je zato što je svetlost neba Božanska Istina koja proističe od Gospoda, a koja blista kao svetlost pred očima anđela, a isto tako sija u njihovom razumu, I daje im inteligenciju I mudrost, a sve u skladu sa primanjem istine u dobru. Zbog toga mora da postoje spoznaje duhovnih stvari kod čoveka u njegovom Prirodnom, kako bi postojalo to duhovno opažanje; a spoznaje duhovnih stavri moraju se znati iz otkrovenja. kada se svetlost neba uliva u ove, ona se uliva u ono što je njeno, jer, kao što je rečeno, ta svetlost je Božanska Istina koja proizilazi od Gospoda (br. 1053{ign95} 1521-1521-1533, 6313, 6608). Otuda je čovek inteligentan I mudar u stvarima večnoga života, što se povećava u 5 skladu sa primanjem te svetlosti, to jest, varijacija vere, u dobru. Dobro je ljubav prema bližnjemu. Da se prirodni ili spoljašnji čovek nanovo rađa, a isto tako popravlja I obnavlja preko unutrašnjeg, može se videtui iz ono što je već rečeno; jer stvari koje su u unutrašnjem čoveku, žive od svetlosti neba, jer je ova svetlost živa, jer proističe od Gospoda koji je Život sam; ali oni ne žive od prirodne svetlosti (lux), jer je ova svetlost po sebi mrtva. Stoga da bi stvari koje su u prirodnoj svetlosti mogle živeti, mora da postoji influks žive svetlosti preko unutrašnjeg čoveka od Gospoda. Ovaj influks se prilagođava prema analognim Iodgovarajućim spoznajama istine u Prirodnom, I u skladu sa poslušnosti njima (tim istinama). Otuda je jasno da spoljašnji ili čovekovo Prirodno mora da se preporode preko njegvog unutrašpnjeg. Na sličan način dobro u Prirodnom, koje je bilo oduzeto I otuđeno, treba dase popravi I ponovo uspostavi.

NASTAVAK O DUHOVIMA I STANOVNICIMA PLANETE SATURN.

9043. Tako da izađe iz nje djete. Da ovo označava, da ako se ipak potvrdi u Prirodnom, vidi se iz značenjaizaći, kada se govori o oblikovanju dobra od istina, što je izlaziti (rađati se) od unutrašnjeg ili duhovnog čoveka u spoljašnjeg ili prirodnog (o čemu niže); I iz značenja djeteta (izdanka), što su dobra od istina priznatih poznavanjem I opažanjem, I tako potvrđenih; jer se u duhovnom smilu rađanjem označava priznanje u veri I činu (br. 3903, 3915, 3919, 6585). Ovde je ovakav slučaj: Čovek koji je nanovo začet, kao da je nošen u materici, rođen, to jest, biva preporođen, on prvo izvlači iz od doktrine crkve, ili iz Reči, stvari koje pripadaju veri I ljubavi prema bližnjem, koje on tada pohranjuje među spoljašnji nanjima u memoriji spoljašnjeg ili prirodnog čoveka; iz ove, te se stvari pozivaju u unutrašnjeg čoveka, I pohranjuju u njegovoj memoriji. (Da čovek ima dve memorije, vidi br. 2469-2494). Ovo je početak duhovnog života kod čoveka, ali on još nije preporođen. Da bi se preporodio, spoljašnji ili prirodni movek mora da se slaže i uklapa s njegovim unutrašnjim čovekom. (Da čovek nije nanovo rođen sve dok I njegov spoljašnji ili prirodni čovek nije nanovo rođen, vidi br. 8742-8747, I da spoljašnji čovek mora da se nanovo rodi od Gospoda kroz unutrašnjeg, br. 3286, 3321, 3493, 4588, 5651, 8746; I da 2je čovek nanovo rođen kad je njegov prirodni čoven nanovo rođen, br. 7442, 7443.) Sada, pošto se stvari koje se odnose na preporod izražavaju u Reči preko stvari koje se odnose na rađanje ili porod čoveka od njegovih roditelja u svetu, može se videti iz prosesa rađanja opisanoga gore, šta je označeno I na šta se misli u duhovnom smislu začećem, razvojem u materici, I izlaženjem iz materice, I djetetom (izdankom), naime, da se izlaženjem iz materice označava izlaženje iz unutrašnjeg čoveka u spoljašnjeg ili prirodnog, I da dijete označava duhovno dobro, to jest, dobro ljubavi prema bližnjemu iz istina vere, iz unutrašnjeg čoveka u spoljašnjem ili prirodnog čoveka. Kada je dobro u prirodnom čoveku, tada je on nov; njegov život je tada od dobra, a njegov oblik je od istine iz dobra; I on je kao anđeo, jer anđeli imaju svoj život od dobra, a svoj oblik od istina, koji oblik je ljudski oblik. Ali ovo je paradoks prirodnom čoveku.