¹ พระวจนะของพระเยโฮวาห์ที่มาถึงโยเอล บุตรชายของเปธุเอล ว่าดังนี้ว่า

² ท่านผู้เฒ่าทั้งหลาย ขอจงฟังเรื่องนี้ ชาวแผ่นดินทั้งสิ้น ขอจงเงี่ยหูฟัง สิ่งเหล่านี้เคยเกิดมาในสมัยของท่าน หรือเกิดมาในสมัยบรรพบุรุษของท่านบ้างหรือ

³ จงบอกให้ลูกของท่านทราบ และให้ลูกบอกหลาน และให้หลานบอกเหลนอีกชั่วอายุหนึ่ง

⁴ สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยเดินกินเหลือ ตั๊กแตนวัยบินก็กินเสีย สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยบินกินเหลือตั๊กแตนวัยกระโดดก็กินเสีย สิ่งใดที่ตั๊กแตนวัยกระโดดกินเหลือตั๊กแตนวัยคลานก็กินเสีย

⁵ เจ้าพวกขี้เมาเอ๋ย จงตื่นขึ้นและร้องไห้เถิด นักดื่มเหล้าองุ่นทุกคนเอ๋ย จงโอดครวญเถิด เพราะว่าน้ำองุ่นใหม่ถูกตัดขาดจากปากของเจ้าทั้งหลายแล้ว

⁶ เพราะว่าประชาชาติหนึ่งได้ขึ้นมาสู้กับแผ่นดินของข้าพเจ้า เขามีทั้งกำลังมากและมีจำนวนนับไม่ถ้วน ฟันของมันเหมือนฟันสิงโต เขี้ยวของมันเหมือนเขี้ยวสิงโตผู้ยิ่งใหญ่

⁷ มันได้ทำลายเถาองุ่นของข้าพเจ้าเสีย และได้ปอกเปลือกต้นมะเดื่อของข้าพเจ้า มันลอกเปลือกออกและโยนทิ้งเสีย กิ่งก้านก็ดูขาวโพลน

⁸ จงโอดครวญอย่างหญิงพรหมจารีซึ่งคาดเอวด้วยผ้ากระสอบที่ไว้ทุกข์ให้สามีของเธอที่ได้เมื่อวัยสาว

⁹ ธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชาได้ถูกตัดขาดเสียจากพระนิเวศของพระเยโฮวาห์ ปุโรหิตผู้ปรนนิบัติของพระเยโฮวาห์ก็โศกเศร้า

¹⁰ นาก็ร้าง พื้นดินก็เศร้าโศก เพราะข้าวถูกทำลายเสีย น้ำองุ่นใหม่ก็แห้งไปหมด น้ำมันก็ขาดมือไป

¹¹ ชาวนาทั้งหลายเอ๋ย จงอับอายไปเถิด ผู้แต่งเถาองุ่นเอ๋ย จงคร่ำครวญเนื่องด้วยข้าวสาลีและข้าวบารลี เพราะผลของนาก็ถูกทำลายไปหมด

¹² เถาองุ่นก็เหี่ยว ต้นมะเดื่อก็แห้งไป ต้นทับทิม ต้นอินทผลัม และต้นแอบเปิ้ล ต้นไม้ในนาทั้งสิ้นก็เหี่ยวไป เพราะความยินดีก็เหี่ยวไปจากบุตรทั้งหลายของมนุษย์

¹³ ท่านปุโรหิตทั้งหลายเอ๋ย จงคาดเอวและโอดครวญ ท่านผู้ปรนนิบัติที่แท่นบูชา จงคร่ำครวญ ท่านผู้ปรนนิบัติพระเจ้าของข้าพเจ้า จงเข้าไปสวมผ้ากระสอบนอนค้างคืนสักคืนหนึ่ง เพราะว่าธัญญบูชาและเครื่องดื่มบูชาได้ขาดไปเสียจากพระนิเวศแห่งพระเจ้าของท่าน

¹⁴ จงเตรียมตัวถืออดอาหาร จงเรียกประชุมอันศักดิ์สิทธิ์ จงรวบรวมบรรดาผู้ใหญ่และชาวแผ่นดินทั้งสิ้นไปยังพระนิเวศของพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน และร้องทูลต่อพระเยโฮวาห์

¹⁵ อนิจจาหนอวันนั้น เพราะวันแห่งพระเยโฮวาห์ใกล้เข้ามาแล้ว วันนั้นจะมาเป็นการทำลายจากองค์ผู้ทรงมหิทธิฤทธิ์

¹⁶ อาหารถูกตัดออกจากเบื้องหน้าสายตาของพวกเราแล้ว เออ ความปีติและความยินดีก็ขาดไปจากพระนิเวศแห่งพระเจ้าของเราแล้ว มิใช่หรือ

¹⁷ เมล็ดพืชก็เน่าอยู่ในดิน ฉางก็รกร้าง ยุ้งก็หักพังลง เพราะว่าข้าวเหี่ยวแห้งไปเสียแล้ว

¹⁸ สัตว์ทั้งหลายร้องครวญครางแล้วหนอ ฝูงวัวก็งุนงง เพราะว่าไม่มีทุ่งหญ้าให้มัน ฝูงแกะก็อ่อนระอาไป

¹⁹ ข้าแต่พระเยโฮวาห์ ข้าพระองค์ร้องทูลพระองค์ เพราะว่าไฟได้เผาผลาญทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร และเปลวไฟได้ไหม้ต้นไม้ในทุ่งนาเสียหมดแล้ว

²⁰ ถึงแม้ว่าสัตว์ป่าก็ร้องทูลพระองค์ด้วย เพราะว่าน้ำในห้วยแห้งไป และไฟก็เผาผลาญทุ่งหญ้าแห่งถิ่นทุรกันดาร

¹ I tell the truth in Christ. I am not lying, my conscience testifying with me in the Holy Spirit,

² that I have great sorrow and unceasing pain in my heart.

³ For I could wish that I myself were accursed from Christ for my brothers' sake, my relatives according to the flesh,

⁴ who are Israelites; whose is the adoption, the glory, the covenants, the giving of the law, the service, and the promises;

⁵ of whom are the fathers, and from whom is Christ as concerning the flesh, who is over all, God, blessed forever. Amen.

⁶ But it is not as though the word of God has come to nothing. For they are not all Israel, that are of Israel.

⁷ Neither, because they are Abraham's seed, are they all children. But, "In Isaac will your seed be called."

⁸ That is, it is not the children of the flesh who are children of God, but the children of the promise are counted as a seed.

⁹ For this is a word of promise, "At the appointed time I will come, and Sarah will have a son."

¹⁰ Not only so, but Rebecca also conceived by one, by our father Isaac.

¹¹ For being not yet born, neither having done anything good or bad, that the purpose of God according to election might stand, not of works, but of him who calls,

¹² it was said to her, "The elder will serve the younger."

¹³ Even as it is written, "Jacob I loved, but Esau I hated."

¹⁴ What shall we say then? Is there unrighteousness with God? May it never be!

¹⁵ For he said to Moses, "I will have mercy on whom I have mercy, and I will have compassion on whom I have compassion."

¹⁶ So then it is not of him who wills, nor of him who runs, but of God who has mercy.

¹⁷ For the Scripture says to Pharaoh, "For this very purpose I caused you to be raised up, that I might show in you my power, and that my name might be proclaimed in all the earth."

¹⁸ So then, he has mercy on whom he desires, and he hardens whom he desires.

¹⁹ You will say then to me, "Why does he still find fault? For who withstands his will?"

²⁰ But indeed, O man, who are you to reply against God? Will the thing formed ask him who formed it, "Why did you make me like this?"

²¹ Or hasn't the potter a right over the clay, from the same lump to make one part a vessel for honor, and another for dishonor?

²² What if God, willing to show his wrath, and to make his power known, endured with much patience vessels of wrath made for destruction,

²³ and that he might make known the riches of his glory on vessels of mercy, which he prepared beforehand for glory,

²⁴ us, whom he also called, not from the Jews only, but also from the Gentiles?

²⁵ As he says also in Hosea, "I will call them 'my people,' which were not my people; and her 'beloved,' who was not beloved."

²⁶ "It will be that in the place where it was said to them, 'You are not my people,' There they will be called 'children of the living God.'"

²⁷ Isaiah cries concerning Israel, "If the number of the children of Israel are as the sand of the sea, it is the remnant who will be saved;

²⁸ for He will finish the work and cut it short in righteousness, because the LORD will make a short work upon the earth."

²⁹ As Isaiah has said before, "Unless the Lord of Armies had left us a seed, we would have become like Sodom, and would have been made like Gomorrah."

³⁰ What shall we say then? That the Gentiles, who didn't follow after righteousness, attained to righteousness, even the righteousness which is of faith;

³¹ but Israel, following after a law of righteousness, didn't arrive at the law of righteousness.

³² Why? Because they didn't seek it by faith, but as it were by works of the law. They stumbled over the stumbling stone;

³³ even as it is written, "Behold, I lay in Zion a stumbling stone and a rock of offense; and no one who believes in him will be disappointed."