Bible

 

Levitico 16

Studie

   

1 At sinalita ng Panginoon kay Moises, pagkamatay ng dalawang anak ni Aaron, noong nagsilapit sa harap ng Panginoon, at namatay;

2 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Salitain mo kay Aaron na iyong kapatid na huwag pumasok tuwina sa dakong banal, sa loob ng tabing, sa harap ng luklukan ng awa na nasa ibabaw ng kaban; upang siya'y huwag mamatay: sapagka't ako'y pakikitang nasa ulap sa ibabaw ng luklukan ng awa.

3 Ganito papasok nga si Aaron sa loob ng dakong banal, may dalang isang guyang toro na handog dahil sa kasalanan, at isang tupang lalake na handog na susunugin.

4 Siya'y magsusuot ng kasuutang banal, na lino at ng salawal na lino sa kaniyang laman, at magbibigkis siya ng pamigkis na lino, at ang mitra na lino ay kaniyang isusuot: ito ang mga bihisang banal; at paliliguan niya ang kaniyang laman sa tubig at pawang isusuot niya.

5 At siya'y kukuha sa kapisanan ng mga anak ni Israel, ng dalawang kambing na lalake na pinakahandog dahil sa kasalanan, at ng isang tupang lalake na pinakahandog na susunugin.

6 At ihaharap ni Aaron ang toro na handog dahil sa kasalanan na patungkol sa kaniyang sarili, at itutubos niya sa kaniya at sa kaniyang sangbahayan.

7 At kukunin niya ang dalawang kambing at ilalagay niya sa harap ng Panginoon sa pintuan ng tabernakulo ng kapisanan.

8 At pagsasapalaran ni Aaron ang dalawang kambing; ang isang kapalaran ay sa Panginoon at ang isang kapalaran ay kay Azazel.

9 At ihaharap ni Aaron ang kambing na kinahulugan ng kapalaran sa Panginoon, at ihahandog na pinakahandog dahil sa kasalanan.

10 Nguni't ang kambing na kinahulugan ng kapalaran kay Azazel ay ilalagay na buhay sa harap ng Panginoon, upang itubos sa kaniya, at payaunin kay Azazel sa ilang.

11 At ihaharap ni Aaron ang toro na handog dahil sa kasalanan, na patungkol sa kaniyang sarili, at itutubos sa kaniyang sarili at sa kaniyang sangbahayan, at papatayin ang toro na handog dahil sa kasalanan na patungkol sa kaniyang sarili:

12 At kukuha siya mula sa dambana na nasa harap ng Panginoon ng isang suuban na puno ng mga baga; at kukuha ng dalawang dakot ng masarap na kamangyan na totoong dikdik, at kaniyang dadalhin sa loob ng tabing:

13 At ilalagay niya ang kamangyan sa ibabaw ng apoy sa harap ng Panginoon, upang ang mga usok ng kamangyan ay tumakip sa luklukan ng awa na nasa ibabaw ng kaban ng patoo, upang huwag siyang mamatay:

14 At siya'y kukuha ng dugo ng toro at iwiwisik ng kaniyang daliri sa ibabaw ng luklukan ng awa, sa dakong silanganan: at sa harap ng luklukan ng awa ay iwiwisik niyang makapito ng kaniyang daliri ang dugo.

15 Kung magkagayo'y papatayin niya ang kambing na handog dahil sa kasalanan, na patungkol sa bayan, at dadalhin ang dugo niyaon sa loob ng tabing, at ang gagawin sa dugo niyaon ay gaya ng ginawa sa dugo ng toro, at iwiwisik sa ibabaw ng luklukan ng awa at sa harap ng luklukan ng awa:

16 At itutubos niya sa dakong banal dahil sa mga karumalan ng mga anak ni Israel, at dahil sa kanilang mga pagsalangsang, sa makatuwid baga'y sa lahat nilang kasalanan: at gayon ang kaniyang gagawin sa tabernakulo ng kapisanan na nasa kanila, sa gitna ng kanilang mga karumalan,

17 At huwag magkakaroon ng sinomang tao sa tabernakulo pagka siya'y papasok upang itubos sa loob ng dakong banal, hanggang sa lumabas siya, at matubos ang sarili, at ang kaniyang kasangbahay, at ang buong kapisanan ng Israel.

18 At lalabas siya sa dambana na nasa harap ng Panginoon, at itutubos sa ito; at kukuha ng dugo ng toro, at ng dugo ng kambing, at ilalagay sa ibabaw ng mga anyong sungay ng dambana sa palibot.

19 At makapitong magwiwisik siya ng dugo sa dambana ng kaniyang daliri, at lilinisin at babanalin dahil sa mga karumalan ng mga anak ni Israel.

20 At pagkatapos matubos niya ang dakong banal, at ang tabernakulo ng kapisanan, at ang dambana, ay ihahandog ang kambing na buhay:

21 At ipapatong ni Aaron ang kaniyang dalawang kamay sa ulo ng kambing na buhay, at isasaysay sa ibabaw niyaon ang lahat ng mga kasamaan ng mga anak ni Israel, at lahat ng kanilang mga pagsalangsang, lahat nga ng kanilang mga kasalanan; at ilalagay niya sa ulo ng kambing, at ipadadala sa ilang sa pamamagitan ng kamay ng isang taong handa:

22 At dadalhin ng kambing ang lahat ng mga kasamaan nila, sa lupaing hindi tinatahanan: at pawawalan niya ang kambing sa ilang.

23 At papasok si Aaron sa tabernakulo ng kapisanan, at maghuhubad ng mga suot na lino, na isinuot niya nang siya'y pumasok sa dakong banal, at iiwan niya roon:

24 At paliliguan niya ang kaniyang laman sa tubig, sa isang dakong banal, at magsusuot ng kaniyang mga suot, at lalabas, at ihahandog ang kaniyang handog na susunugin at ang handog na susunugin ng bayan, at itutubos sa kaniyang sarili at sa bayan.

25 At susunugin sa ibabaw ng dambana ang taba ng handog dahil sa kasalanan.

26 At yaong nagpakawala ng kambing na ukol kay Azazel, ay maglalaba ng kaniyang mga suot at maliligo ang kaniyang laman sa tubig, at pagkatapos ay papasok siya sa kampamento.

27 At ang toro na handog dahil sa kasalanan at ang kambing na handog dahil sa kasalanan, na ang dugo ay dinala sa loob ng dakong banal upang itubos, ay ilalabas, sa kampamento; at susunugin nila sa apoy ang mga balat ng mga yaon, at ang laman at ang dumi.

28 At ang magsusunog ay maglalaba ng kaniyang mga suot, at maliligo ang kaniyang laman sa tubig, at pagkatapos, ay papasok siya sa kampamento.

29 At ito'y magiging palatuntunan magpakailan man sa inyo: sa ikapitong buwan nang ikasangpung araw ng buwan, ay pagdadalamhatiin ninyo ang inyong mga kaluluwa, at anomang gawain ay huwag gagawa ang tubo sa lupain, ni ang taga ibang bayan na nakikipamayan sa inyo:

30 Sapagka't sa araw na ito gagawin ang pagtubos sa inyo upang linisin kayo; sa lahat ng inyong mga kasalanan ay magiging malinis kayo sa harap ng Panginoon.

31 Sabbath nga na takdang kapahingahan sa inyo, at papagdadalamhatiin ninyo ang inyong mga kaluluwa; ito'y palatuntunang magpakailan man.

32 At ang saserdote na papahiran at itatalaga upang maging saserdote na kahalili ng kaniyang ama, ay siyang tutubos at magsusuot ng mga kasuutang lino, na mga banal ngang kasuutan:

33 At tutubusin niya ang banal na santuario, at tutubusin niya ang tabernakulo ng kapisanan, at ang dambana; at tutubusin niya ang mga saserdote at ang buong bayan ng kapisanan.

34 At ito'y magiging palatuntunang walang hanggan sa inyo; na tubusin ang mga anak ni Israel, dahil sa lahat nilang mga kasalanan, ng minsan sa isang taon. At ginawa niya ayon sa iniutos ng Panginoon kay Moises.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10632

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10632. 'And He said, Behold, I am making a covenant' means the chief things through which the joining of the Lord to the human race by means of the Word is brought about. This is clear from the meaning of 'a covenant' as a joining together, dealt with in 665, 666, 1023, 1038, 1864, 1996, 2003, 2021, 6804, 8767, 8778, at this point the joining of Jehovah, that is, of the Lord, to the human race by means of the Word; for this joining together is the subject in what immediately follows. The fact that this is the meaning is also clear from the train of thought in the internal sense. For the subject in what went before was the Law which was laid down and declared from Mount Sinai. That Law serves in a broad sense to mean the Word, 6752, 7463; but also it was the beginning of the Word, for the Word was declared afterwards, first by Moses, then by all the others. The subject in what came next was the Israelite nation, who were not by nature such that the Word could be written among them as it could have been in other circumstances. This was because no Church could be established among them, and where the Church is, so is the Word. See what has been stated and shown on these matters in Chapters 32, 33, and up to here in the present chapter.

[2] But because Moses insisted on the people's behalf that Jehovah should be in their midst and that they should be accepted as an inheritance, and should accordingly be led into the land of Canaan - all of which means in the internal sense that the Church was to be established among that people, and thus that the Word was to be written there - and because these demands were accepted on account of Moses' insistence, the subject now is the chief commandments which had to be kept fully in order that those demands might be met. These commandments required them to worship the Lord alone and no other, and to acknowledge that He was the Source of everything good and true, besides a number of other commandments that form the subject in what immediately follows.

[3] When it is said that these form the subject in what immediately follows it should be recognized that those commandments are contained in the internal sense, whereas the kinds of things that represent them, thus that serve to mean them, are what the external or literal sense contains, as will be clear from the explanation of the things stated next in this chapter of Exodus. But since this covenant which Jehovah made with Moses is said to mean the joining of the Lord to the human race by means of the Word, something must be stated here regarding the nature of such a joining together. In most ancient times members of the Church possessed no Word, only direct revelation; and through this revelation a joining together was accomplished. For when direct revelation exists heaven is joined to those in the world; and the joining of heaven to those in the world constitutes a joining of the Lord to them since that which is Divine and the Lord's among the angels constitutes heaven.

[4] When this direct revelation came to an end, which happened when people turned aside from the good which had governed them, another kind of revelation took its place. This was accomplished by means of representative signs, through which members of the Church at that time knew what was true and good; consequently this Church was called the representative Church. In that Church a Word also existed, but it served that Church alone. When however this Church too was laid waste, which happened when they began to venerate in idolatrous ways those representative signs through which the Church in those times was joined to heaven, and in many lands when they began to use them for magic, the Lord provided for a Word to be written that would be Divine in every single part, even each syllable. It would consist of pure correspondences and so would be suited to the perception of angels in all the heavens, and at the same time to people in the world. And this Word was provided to the end that through it the Lord might be joined to the human race; for unless He had been joined to them through such a Word heaven would have completely departed from mankind, who as a consequence would have ceased to exist.

[5] The subject in what follows therefore is that joining together by means of the Word; and the chief commandments which ought to be kept by a person in order that this joining by means of the Word may exist in him are opened up.

The most ancients possessed direct revelation, see 2895, 3432.

Regarding the representative Church which subsequently took its place, and its Word, 2686, 2897, 3432, 10355.

The Word is the means by which the Lord is joined to the human race, in the places referred to in 10375, 10452.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.