Bible

 

Genesis 49

Studie

   

1 At tinawag ni Jacob ang kaniyang mga anak, at sinabi, Magpipisan kayo, upang maisaysay ko sa inyo ang mangyayari sa inyo sa mga huling araw.

2 Magpipisan kayo at kayo'y makinig, kayong mga anak ni Jacob; At inyong pakinggan si Israel na inyong ama.

3 Ruben, ikaw ang aking panganay, ang aking kapangyarihan, at siyang pasimula ng aking kalakasan; Siyang kasakdalan ng kamahalan, at siyang kasakdalan ng kapangyarihan.

4 Kumukulong parang tubig na umaawas, hindi ka magtataglay ng kasakdalan, Sapagka't, sumampa ka sa higaan ng iyong ama: Hinamak mo nga; sumampa sa aking higaan.

5 Si Simeon at si Levi ay magkapatid; Mga almas na marahas ang kanilang mga tabak.

6 Oh kaluluwa ko, huwag kang pumasok sa kanilang payo; Sa kanilang kapisanan, ay huwag kang makiisa, kaluwalhatian ko; Sapagka't sa kanilang galit ay pumatay ng tao: At sa kanilang sariling kalooban ay pumutol ng hita ng baka.

7 Sumpain ang kanilang galit, sapagka't mabangis; At ang kanilang pagiinit, sapagka't mabagsik. Aking babahagihin sila sa Jacob. At aking pangangalatin sila sa Israel.

8 Juda, ikaw ay pupurihin ng iyong mga kapatid: Ang iyong kamay ay magpapahinga sa leeg ng iyong mga kaaway: Ang mga anak ng iyong ama ay yuyukod sa harap mo.

9 Si Juda'y isang anak ng leon, Mula sa panghuhuli, anak ko umahon ka: Siya'y yumuko, siya'y lumugmok na parang leon; At parang isang leong babae; sinong gigising sa kaniya?

10 Ang setro ay hindi mahihiwalay sa Juda, Ni ang tungkod ng pagkapuno sa pagitan ng kaniyang mga paa, Hanggang sa ang Shiloh ay dumating; At sa kaniya tatalima ang mga bansa.

11 Naitatali ang kaniyang batang asno sa puno ng ubas. At ang guya ng kaniyang asno sa puno ng piling ubas; Nilabhan niya ang kaniyang suot sa alak, At ang kaniyang damit sa katas ng ubas.

12 Ang kaniyang mga mata ay mamumula sa alak, At ang kaniyang mga ngipin ay mamumuti sa gatas.

13 Si Zabulon ay tatahan sa daongan ng dagat: At siya'y magiging daongan ng mga sasakyan; At ang kaniyang hangganan ay magiging hanggang Sidon.

14 Si Issachar ay isang malakas na asno, Na lumulugmok sa gitna ng mga tupahan:

15 At nakakita siya ng dakong pahingahang mabuti, At ng lupang kaayaaya; At kaniyang iniyukod ang kaniyang balikat upang pumasan, At naging aliping mangaatag.

16 Si Dan ay hahatol sa kaniyang bayan, Gaya ng isa sa angkan ni Israel.

17 Si Dan ay magiging ahas sa daan, At ulupong sa landas, Na nangangagat ng mga sakong ng kabayo, Na ano pa't nahuhulog sa likuran ang sakay niyaon.

18 Aking hinintay ang iyong pagliligtas, Oh Panginoon.

19 Si Gad, ay hahabulin ng isang pulutong: Nguni't siya ang hahabol sa kanila.

20 Hinggil kay Aser, ay lulusog ang tinapay niya, At gagawa ng masasarap na pagkain.

21 Si Nephtali ay isang usang babaing kawala: Siya'y nagbabadya ng maririkit na pananalita.

22 Si Jose ay sangang mabunga, Sangang mabunga na nasa tabi ng bukal; Ang kaniyang mga sanga'y gumagapang sa pader.

23 Pinamanglaw siya ng mga mamamana, At pinana siya, at inusig siya:

24 Nguni't ang kaniyang busog ay nanahan sa kalakasan, At pinalakas ang mga bisig ng kaniyang mga kamay, Sa pamamagitan ng mga kamay ng Makapangyarihan ni Jacob, (Na siyang pinagmulan ng pastor, ang bato ng Israel),

25 Sa pamamagitan nga ng Dios ng iyong ama, na siyang tutulong sa iyo, At sa pamamagitan ng Makapangyarihan sa lahat, na siyang magpapala sa iyo, Ng pagpapala ng langit sa itaas, Pagpapala ng mga kalaliman na nalalagay sa ibaba, Pagpapala ng mga dibdib at ng bahay-bata.

26 Ang mga basbas ng iyong ama na humigit sa basbas ng aking mga kanunuan Hanggang sa wakas ng mga burol na walang hanggan: Mangapapasa ulo ni Jose, At sa tuktok ng ulo niya na bukod tangi sa kaniyang mga kapatid.

27 Si Benjamin ay isang lobo na mangaagaw: Sa kinaumagaha'y kaniyang kakanin ang huli, At sa kinahapunan ay kaniyang babahagihin ang samsam.

28 Ang lahat ng ito ang labing dalawang angkan ng Israel: at ito ang sinalita ng ama nila sa kanila, at sila'y binasbasan; bawa't isa'y binasbasan ng ayon sa basbas sa kanikaniya,

29 At kaniyang ipinagbilin sa kanila, at sinabi sa kanila: Ako'y malalakip sa aking bayan: ilibing ninyo ako sa kasamahan ng aking mga magulang sa yungib na nasa parang ni Ephron na Hetheo,

30 Sa yungib na nasa parang ng Machpela, na nasa tapat ng Mamre, sa lupain ng Canaan, na binili ni Abraham, na kalakip ng parang kay Ephron na Hetheo, na pinakaaring libingan:

31 Na doon nila inilibing si Abraham at si Sara na kaniyang asawa; na doon nila inilibing si Isaac at si Rebeca na kaniyang asawa; at doon ko inilibing si Lea:

32 Sa parang at sa yungib na nandoon na binili sa mga anak ni Heth.

33 At nang matapos si Jacob na makapagbilin sa kaniyang mga anak, ay kaniyang itinaas at itinikom ang kaniyang mga paa sa higaan, at nalagot ang hininga, at nalakip sa kaniyang bayan.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 6413

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

6413. Is a hind let loose. That this signifies the freedom of natural affection, is evident from the signification of a “hind,” as being natural affection (of which below); and from the signification of “let loose,” as being freedom, for when a captured hind is let loose it has freedom. Deliverance from a state of temptations is compared to a “hind let loose,” because the hind is an animal of the forest, loving freedom more than other animals, in which the natural also resembles it; for this loves to be in the delight of its affections, consequently in freedom, for freedom is that which belongs to affection. The reason why a “hind” signifies natural affection, is that it is one of the beasts which are significative of [good] affections, as are all those which are for food and use, such as lambs, sheep, goats, and kids, and also oxen, bullocks, and cows; but these beasts are also significative of spiritual affections, because burnt-offerings and sacrifices were made of them, whereas hinds, not being employed for such a use, were significative of natural affections. (That “beasts” signify affections may be seen above, n. 45, 46, 142, 143, 246, 714, 715, 719, 776, 1823, 2179, 2180, 3519, 5198; also that their signifying affections is from the representatives in the world of spirits, n. 3218, 5198.)

[2] Natural affections are also signified by “hinds” in David:

Jehovah maketh my feet like those of hinds, and stationeth me upon my high places (Psalms 18:33).

And in Habakkuk:

Jehovih the Lord is my strength, who setteth my feet like those of hinds, and maketh me to march upon my high places (Hab. 3:19).

“To make the feet like those of hinds” denotes the natural in the freedom of the affections (that “feet” are the natural, see n. 2162, 3147, 3761, 3986, 4280, 4938-4952, 5327, 5328). That “to set the feet as those of hinds” has this signification, may be seen from the fact that to make the feet nimble and active to run like those of hinds is not anything spiritual; and yet that something spiritual is involved, is plain from what immediately follows, that “Jehovah will set him and cause him to march upon his high places,” whereby is signified spiritual affection, which is above natural affection. So with this passage in Isaiah:

The lame shall leap as a hart (Isaiah 35:6);

for by the “lame” is signified one who is in good, but not as yet genuine (n. 4302).

[3] In David:

As the hart crieth after the water brooks, so crieth my soul after Thee (Psalms 42:1).

The “hart” here is the affection of truth; “to cry after the water brooks” denotes to long for truths. (That “waters” are truths, see n. 2702, 3058, 3424, 4976, 5668)

[4] In Jeremiah:

Out of the daughter of Zion hath gone forth all her honor; her princes are become like harts, they have found no pasture (Lam. 1:6); where the “daughter of Zion” denotes the affection of good, which affection is of the celestial church (n. 2362); “princes” denote the primary truths of that church (n. 1482, 2089, 5044), which are compared to “harts,” whereby are signified the affections of natural truth; and by the “harts not finding pasture,” are signified natural affections without truths and their goods. (That a “pasture” denotes truth and the good of truth, which sustain the spiritual life of man, see above, n. 6078, 6277.)

[5] So by “hinds” in Jeremiah:

The earth has been broken in pieces, in that there hath not been rain in the land, the husbandmen have been ashamed, they have covered over their heads, because even the hind hath brought forth in the field, but forsook it, because there was no grass (Jeremiah 14:4-5).

The “hind” denotes the affection of natural good; “hath brought forth in the field” denotes to conjoin the natural affections with the spiritual things of the church; but because these affections were devoid of truths and goods, it is said that she “forsook, because there was no grass.” Everyone can see that there is an internal sense in what is here said about the hind; for without an internal sense what could be here meant by the “hind bringing forth in the field, but forsaking, because there was no grass?”

[6] In like manner in David:

The voice of Jehovah hath made the hinds to calve, and strippeth bare the forests; but in His temple everyone saith, Glory (Psalms 29:9).

That there is an internal sense which is spiritual in the words “the voice of Jehovah hath made the hinds to calve” is very evident from the fact that immediately afterward it is said, “but in His temple everyone saith, Glory,” which words without the spiritual sense do not cohere with what is said before about hinds and forests.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.