Bible

 

Genesis 39

Studie

   

1 At ibinaba si Jose sa Egipto; at binili siya ni Potiphar, puno ni Faraon, na kapitan ng bantay, na lalaking taga Egipto, sa kamay ng mga Ismaelita na nagdala sa kaniya roon.

2 At ang Panginoon ay suma kay Jose, at naging lalaking mapalad; at siya'y nasa bahay ng kaniyang panginoong taga Egipto.

3 At nakita ng kaniyang panginoon, na ang Panginoon ay sumasakaniya, at ang lahat ng kaniyang ginagawa ay pinagpapala ng Panginoon sa kaniyang kamay.

4 At nakasumpong si Jose ng biyaya sa kaniyang paningin, at pinaglingkuran niya siya: at sa kaniya'y ipinamahala niya ang bahay, at ang lahat niyang tinatangkilik ay isinakaniyang kamay.

5 At nangyari, na mula sa panahon na siya'y pamahalain sa kaniyang bahay, at sa lahat ng kaniyang tinatangkilik, ay pinagpala ng Panginoon ang bahay ng taga Egiptong yaon dahil kay Jose; at ang pagpapala ng Panginoon ay sumalahat ng kaniyang tinatangkilik, sa bahay at sa parang.

6 At kaniyang ipinamahala ang lahat niyang tinatangkilik sa kamay ni Jose; at hindi siya nakikialam ng anomang kaniya, liban sa tinapay na kaniyang kinakain. At si Jose ay may magandang pagmumukha at kahalihalina.

7 At nangyari, pagkatapos ng mga bagay na ito, na tinitigan si Jose ng asawa ng kaniyang panginoon at sinabi, Sipingan mo ako.

8 Datapuwa't siya'y tumanggi at sinabi niya sa asawa ng kaniyang panginoon, Narito, ang aking panginoon ay hindi nakikialam sa akin tungkol sa nasa bahay, at lahat ng kaniyang tinatangkilik ay ipinamahala sa aking kamay;

9 Walang sinomang dakila kay sa akin sa bahay na ito; walang ipinagkait sa aking anomang bagay, kung di ikaw lamang, sapagka't ikaw ay kaniyang asawa: paano ngang aking magagawa itong malaking kasamaan, at kasalanan laban sa Dios?

10 At nangyari, na nakikiusap man siya kay Jose araw-araw, ay hindi nakikinig sa kaniya na siya'y sipingan, o pakisamahan.

11 At nangyari nang panahong ito, na siya'y pumasok sa bahay upang gawin niya ang kaniyang gawain at wala sinoman sa mga tao sa bahay doon sa loob.

12 At siya'y pinigilan niya sa kaniyang suot, na sinasabi, Sipingan mo ako: at iniwan niya ang kaniyang suot sa kamay niya at tumakas, at lumabas.

13 At nangyari, na pagkakita niyang iniwan ang kaniyang suot sa kamay niya, at tumakas sa labas,

14 Na siya'y tumawag ng mga tao sa kaniyang bahay, at sinalita sa kanila, na sinasabi, Tingnan ninyo, na dinalhan niya tayo ng isang Hebreo, upang tayo'y tuyain; pinasok niya ako upang ako'y sipingan, at ako'y naghihiyaw ng malakas:

15 At nangyari nang marinig niyang ako'y nagtaas ng tinig at naghihiyaw, na iniwan ang kaniyang suot sa aking siping, at tumakas, at lumabas.

16 At kaniyang iningatan ang suot niya sa kaniyang siping, hanggang sa umuwi ang kaniyang panginoon sa kaniyang bahay.

17 At sinalita niya sa kaniya ng ayon sa mga salitang ito, na sinasabi, Pinasok ako ng aliping Hebreo na iyong dinala sa atin, upang tuyain ako:

18 At nangyari, na sapagka't nagtaas ako ng aking tinig at ako'y naghihiyaw, ay kaniyang iniwan ang suot niya sa aking siping, at tumakas sa labas.

19 At nangyari, na pagkarinig ng kaniyang panginoon ng mga salita na sinalita sa kaniya ng kaniyang asawa, na sinasabi, Ganitong paraan ang ginawa sa akin ng iyong alipin; ay nagalab ang kaniyang galit.

20 At dinala ng kaniyang panginoon si Jose, at inilagay sa bilangguan, sa dakong pinagkukulungan ng mga bilanggo ng hari: at siya'y natira roon sa bilangguan.

21 Datapuwa't ang Panginoon ay suma kay Jose, at iginawad sa kaniya ang awa, at pinagkalooban ng biyaya sa paningin ng katiwala sa bilangguan.

22 At ipinamahala ng katiwala sa bilangguan sa mga kamay ni Jose ang lahat na mga bilanggo na nasa bilangguan; at ang lahat ng ginagawa roon ay siya ang gumagawa.

23 Hindi tinitingnan ng katiwala ng bilangguan ang anomang bagay na nasa kaniyang kamay, sapagka't ang Panginoo'y suma kay Jose; at ang kaniyang ginagawa ay pinagpapala ng Panginoon.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 5032

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

5032. 'As his lord heard his wife's words which she spoke to him' means the communication of falsity which looked like the truth. This is clear from the meaning of 'hearing the words' as communication, for 'hearing' means discerning, 5017, and so being communicated; from the meaning of 'wife' as unspiritual natural truth, dealt with already, though in this case falsity is meant. Actual false-speaking is meant by the things she told him, as above in 5024, and the one to which the falsity is communicated is unspiritual natural good, meant here by 'his lord', as above in 5023. The idea that to that good this falsity looked like the truth is clear from what follows below.

[2] Dealt with here is the fact that unspiritual natural good is easily convinced, so easily that to it falsity looks altogether like truth. For what unspiritual natural good is and what it is like - that is, who those people are with whom that good resides, and what they are like - see above in 4988, 4992, 5008, 5013, 5028. In these places it is shown that they are those who by heredity and consequently adventitiously are disposed to be meek and upright, and so who do what is good from some natural inclination and not from any religious motive. Doing good from some natural inclination is entirely different from doing it from a religious motive. In the world a person cannot distinguish one from the other because he is not immediately aware of inward things; but in the next life he can clearly tell the difference because in that world inward things are laid bare. There thoughts, intentions, and ends in view reveal themselves, being laid bare as if in broad daylight.

[3] This being so I have been allowed to know what those people are like with whom unspiritual good resides and what those are like with whom spiritual good resides. Those with whom unspiritual natural good resides allow themselves to be persuaded by no matter whom, easily so by the evil, for evil spirits and genii are in their element or their life's delight when they can get into another's desires; and once they have entered them they allure that person into every kind of evil. For at such times they convince him that what is false is true. This they can easily do to those with whom unspiritual natural good resides. They cannot do the same to those with whom spiritual good resides because these know from within themselves what evil and falsity are. The reason for this is that when those with whom spiritual good resides lived in the world they welcomed whatever doctrine prescribed, and disciplined their internal man in the same, thereby enabling heaven to act upon their internal man. But when those with whom unspiritual natural good resides lived in the world they did not welcome anything prescribed by doctrine or discipline their internal man in the same. Consequently they have nothing laid down in them into which heaven can operate, but whatever enters them from heaven passes straight through; and when this enters the natural man it is not welcomed there because evil ones, that is, the devil's crew, instantly remove it by smothering it, or repelling it, or perverting it.

[4] Therefore those whose good is wholly natural suffer severely in the next life. Sometimes they complain profusely about being among those in hell even though, they believe, they have done good, just as has everyone else. But they have been told that in their doing of good they were no different from harmless living creatures that are not endowed with reason. They had shown no concern, they are told, for anything good and true that is known to the Church; and since, as a consequence of this, nothing existed in their internal man to receive what was good and true, they now have nothing enabling angels to protect them. Furthermore, under a cloak of goodness, they had performed very many evil deeds.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.