Bible

 

Genesis 35

Studie

   

1 At sinabi ng Dios kay Jacob, Tumindig ka, umahon ka sa Bethel, at tumahan ka roon; at gumawa ka roon ng isang dambana sa Dios na napakita sa iyo nang ikaw ay tumatakas mula sa harap ng iyong kapatid na si Esau.

2 Nang magkagayo'y sinabi ni Jacob sa kaniyang sangbahayan, at sa lahat niyang kasama. Ihiwalay ninyo ang mga dios ng iba na nangasa inyo, at magpakalinis kayo, at magbago kayo ng inyong mga suot:

3 At tayo'y magsitindig at magsisampa tayo sa Bethel; at gagawa ako roon ng dambana sa Dios na sumagot sa akin sa araw ng aking kahapisan, at sumaakin sa daan na aking nilakaran.

4 At kanilang ibinigay kay Jacob ang lahat ng ibang pinaka dios na nasa kamay nila, at ang mga hikaw na nasa kanilang mga tainga; at itinago ni Jacob sa ilalim ng punong encina na malapit sa Sichem.

5 At sila'y naglakbay; at ang isang malaking sindak mula sa Dios ay sumabayan na nasa mga palibot nila, at hindi nila hinabol ang mga anak ni Jacob.

6 Sa gayo'y naparoon si Jacob sa Luz, na nasa lupain ng Canaan (na siyang Bethel), siya at ang buong bayang kasama niya.

7 At siya'y nagtayo roon ng isang dambana at tinawag niya ang dakong yaon na El-beth-el; sapagka't ang Dios ay napakita sa kaniya roon, nang siya'y tumatakas sa harap ng kaniyang kapatid.

8 At namatay si Debora na yaya ni Rebeca, at nalibing sa paanan ng Bethel, sa ilalim ng encina, na ang pangalan ay tinawag na Allon-bacuth.

9 At ang Dios ay napakita uli kay Jacob, nang siya'y manggaling sa Padan-aram, at siya'y pinagpala.

10 At sinabi sa kaniya ng Dios, Ang pangalan mo'y Jacob; ang pangalan mo'y hindi na tatawagin pang Jacob kundi Israel ang itatawag sa iyo: at tinawag ang kaniyang pangalan na Israel.

11 At sinabi sa kaniya ng Dios, Ako ang Dios na Makapangyarihan sa lahat; ikaw ay lumago at dumami ka; isang bansa at isang kapisanan ng mga bansa ang magmumula sa iyo, at mga hari ay lalabas sa iyong balakang;

12 At ang lupaing ibinigay ko kay Abraham at kay Isaac, ay ibibigay ko sa iyo, at sa iyong lahi pagkamatay mo ay ibibigay ko ang lupain.

13 At ang Dios ay napailanglang mula sa tabi niya sa dakong pinakipagusapan sa kaniya.

14 At si Jacob ay nagtayo ng isang batong pinakaalaala sa dakong pinakipagusapan sa kaniya ng Dios, haliging bato: at binuhusan niya ng isang inuming handog at binuhusan niya ng langis.

15 At tinawag ni Jacob na Bethel ang dakong pinakipagusapan sa kaniya ng Dios.

16 At sila'y naglakbay mula sa Bethel; at may kalayuan pa upang dumating sa Ephrata: at nagdamdam si Raquel, at siya'y naghihirap sa panganganak.

17 At nangyari, nang siya'y naghihirap sa panganganak, na sinabi sa kaniya ng hilot, Huwag kang matakot, sapagka't magkakaroon ka ng isa pang anak na lalake.

18 At nangyari, nang nalalagot ang kaniyang hininga (sapagka't namatay siya), ay kaniyang pinanganlang Benoni: datapuwa't pinanganlan ng kaniyang ama na Benjamin.

19 At namatay si Raquel at inilibing sa daang patungo sa Ephrata (na siyang Bethlehem).

20 At nagtayo si Jacob ng isang batong pinakaalaala sa ibabaw ng kaniyang libingan: na siyang batong pinakaalaala ng libingan ni Raquel hanggang ngayon.

21 At naglakbay si Israel at iniladlad ang kaniyang tolda sa dako pa roon ng moog ng Eder.

22 At nangyari, samantalang tumatahan si Israel sa lupaing yaon, na si Ruben ay yumaon at sumiping kay Bilha, na babae ng kaniyang ama; at ito'y nabalitaan ni Israel. Labing dalawa nga ang anak na lalake ni Jacob.

23 Ang mga anak ni Lea, ay: si Ruben, na panganay ni Jacob, at si Simeon, at si Levi, at si Juda at si Issachar, at si Zabulon.

24 Ang mga anak ni Raquel, ay: si Jose at si Benjamin:

25 At ang mga anak ni Bilha, na alila ni Raquel, ay: si Dan at si Nephtali:

26 At ang mga anak ni Zilpa na alilang babae ni Lea, ay: si Gad at si Aser: ito ang mga anak ni Jacob na ipinanganak sa kaniya sa Padan-aram.

27 At naparoon si Jacob kay Isaac na kaniyang ama, sa Mamre, sa Kiriat-arba (na siyang Hebron), na doon tumahan si Abraham at si Isaac.

28 At ang mga naging araw ni Isaac ay isang daan at walong pung taon.

29 At nalagot ang hininga ni Isaac at namatay, at siya'y nalakip sa kaniyang bayan, matanda at puspos ng mga araw: at inilibing siya ng kaniyang mga anak na si Esau at si Jacob.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3103

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3103. And the man took a jewel of gold. That this signifies Divine good, is evident from the signification of a “jewel of gold,” as being good; and here, because in the internal sense the Lord is treated of, it signifies the Divine good; and because this is from the rational, the term “man” [vir] is used (that a “man” denotes the rational, may be seen above, n. 265, 749, 1007). In ancient times, when the forms of worship in churches were representative, and it was known what they signified, when marriages were being entered upon it was customary to give the bride a jewel of gold and bracelets, because the church was represented by the bride, its good by the jewel, and its truth by the bracelets; and because it was known that the conjugial love with the bride and the wife descends from the marriage of the Lord’s Divine good and Divine truth (n. 2508, 2618, 2727-2729). The jewel of gold was put upon the nose, as is evident also from what is said afterwards, that he “put the jewel upon her nose” (verse 47), for the reason that the nose signified the life of good, from the respiration there, which in the internal sense is life, and also from the fragrance, which is what is grateful to the love, the good of which it is (n. 96, 97).

[2] That the “jewel” was the badge of marriage as to good, is evident also from other passages of the Word as in Ezekiel:

I decked thee with ornaments, and I put bracelets upon thy hands, and a chain upon thy throat; and I put a jewel upon thy nose (Ezekiel 16:11-12); concerning the Ancient Church, here called “Jerusalem,” which is described as a bride, to whom were given bracelets, a chain, and a jewel. “Bracelets upon the hands” were a badge representative of truth; and a “jewel upon the nose” was a badge representative of good.

[3] In Isaiah:

Because the daughters of Zion are haughty, the Lord will make bald the crown of their head, and will take away the rings, and the nose jewels, the changes of garments, and the mantles (Isaiah 3:16-18, 21-22).

The “daughters of Zion who are haughty,” denote the affections of evil within the church (n. 2362, 3024); the “rings and the nose jewels which will be removed,” denote good and its badges; the “changes of garments and the mantles,” truth and its badges.

[4] In Hosea:

I will visit upon her the days of the Baalim to which she burned incense; and she put on her nose jewel and her ornaments, and went after her lovers (Hos. 2:13);

treating of the perverted church, and the new church after it. The “nose jewel” here also denotes a badge of the good of the church. When these jewels were fitted to the ears, they also signified good, but good in act; and in the opposite sense evil in act (as in Genesis 35:4; Exodus 32:2-3).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.