Bible

 

Genesis 29

Studie

   

1 Nang magkagayo'y nagpatuloy si Jacob ng kaniyang paglalakbay, at napasa lupain ng mga anak ng silanganan.

2 At siya'y tumingin, at nakakita ng isang balon sa parang, at narito, may tatlong kawan ng mga tupa na nagpapahinga sa tabi roon: sapagka't sa balong yaon pinaiinom ang mga kawan: at ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon ay malaki.

3 At doon nagkakatipon ang lahat ng kawan: at kanilang iginugulong ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon, at pinaiinom ang mga tupa, at muling inilalagay ang bato sa ibabaw ng labi ng balon, sa dako niyaon.

4 At sinabi sa kanila ni Jacob, Mga kapatid ko, taga saan kayo? At kanilang sinabi, Taga Haran kami.

5 At sinabi niya sa kanila, Nakikilala ba ninyo si Laban na anak ni Nachor? At kanilang sinabi, Nakikilala namin siya.

6 At sinabi niya sa kanila, Siya ba'y mabuti? At, kanilang sinabi, Siya'y mabuti: at, narito, si Raquel na kaniyang anak ay dumarating na dala ang mga tupa.

7 At sinabi niya, Narito, maaga pa, ni hindi oras tipunin ang mga hayop: painumin ninyo ang mga tupa, at inyo silang pasabsabin.

8 At kanilang sinabi, Hindi namin magagawa hanggang sa magkatipon ang lahat ng kawan, at igugulong ang bato mula sa labi ng balon; gayon nga aming pinaiinom ang mga tupa.

9 Samantalang nakikipagusap pa siya sa kanila, ay dumating si Raquel na dala ang mga tupa ng kaniyang ama; sapagka't siya ang nagaalaga ng mga iyon.

10 At nangyari, nang makita ni Jacob si Raquel na anak ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina, at ang mga tupa ni Laban na kapatid ng kaniyang ina, na lumapit si Jacob at iginulong ang bato mula sa labi ng balon, at pinainom ang kawan ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina.

11 At hinagkan ni Jacob si Raquel; at humiyaw ng malakas at umiyak.

12 At kay Raquel ay sinaysay ni Jacob na siya'y kapatid ni Laban, na kaniyang ama, at anak siya ni Rebeca: at siya'y tumakbo at isinaysay sa kaniyang ama.

13 At nangyari, nang marinig ni Laban ang mga balita tungkol kay Jacob, na anak ng kaniyang kapatid, ay tumakbo siya na kaniyang sinalubong, at kaniyang niyakap at kaniyang hinagkan, at kaniyang dinala sa kaniyang bahay. At isinaysay ni Jacob kay Laban ang lahat ng mga bagay na ito.

14 At sinabi sa kaniya ni Laban, Tunay na ikaw ay aking buto at aking laman. At dumoon sa kaniyang isang buwan.

15 At sinabi ni Laban kay Jacob, Sapagka't ikaw ay aking kapatid ay nararapat ka bang maglingkod sa akin ng walang bayad? sabihin mo sa akin kung ano ang magiging kaupahan mo.

16 At may dalawang anak na babae si Laban: ang pangalan ng panganay ay Lea, at ang pangalan ng bunso ay Raquel.

17 At ang mga mata ni Lea ay mapupungay; datapuwa't si Raquel ay maganda at kahalihalina.

18 At sininta ni Jacob si Raquel; at kaniyang sinabi, Paglilingkuran kitang pitong taon dahil kay Raquel na iyong anak na bunso.

19 At sinabi ni Laban, Magaling ang ibigay ko siya sa iyo, kay sa ibigay ko sa iba: matira ka sa akin.

20 At naglingkod si Jacob dahil kay Raquel, na pitong taon; at sa kaniya'y naging parang ilang araw, dahil sa pagibig na taglay niya sa kaniya.

21 At sinabi ni Jacob kay Laban, Ibigay mo sa akin ang aking asawa, sapagka't naganap na ang aking mga araw upang ako'y sumiping sa kaniya.

22 At pinisan ni Laban ang lahat ng tao roon at siya'y gumawa ng isang piging.

23 At nangyari nang kinagabihan, na kaniyang kinuha si Lea na kaniyang anak at dinala niya kay Jacob, at siya'y sumiping sa kaniya.

24 At sa kaniyang anak na kay Lea ay ibinigay na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Zilpa.

25 At nangyari, na sa kinaumagahan, narito't si Lea: at kaniyang sinabi kay Laban: Ano itong ginawa mo sa akin? Hindi ba kita pinaglingkuran dahil kay Raquel? Bakit mo nga ako dinaya?

26 At sinabi ni Laban, Hindi ginagawa ang ganyan dito sa aming dako, na ibinibigay ang bunso, bago ang panganay.

27 Tapusin mo ang kaniyang sanglingo, at ibibigay rin naman namin sa iyo ang isa, dahil sa paglilingkod na gagawin mong pitong taon pa, sa akin.

28 At gayon ang ginawa ni Jacob, at tinapos niya ang sanglingo nito, at ibinigay ni Laban sa kaniya si Raquel na kaniyang anak na maging asawa niya.

29 At sa kaniyang anak na kay Raquel ay ibinigay ni Laban na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Bilha.

30 At sumiping din naman si Jacob kay Raquel, at kaniya namang inibig si Raquel ng higit kay Lea, at naglingkod siya kay Laban na pitong taon pa.

31 At nakita ng Panginoon na si Lea ay kinapopootan niya, at binuksan ang kaniyang bahay-bata; datapuwa't si Raquel ay baog.

32 At naglihi si Lea, at nanganak ng isang lalake, at tinawag niya ang kaniyang pangalan na Ruben; sapagka't kaniyang sinabi, Sapagka't nilingap ng Panginoon ang aking kapighatian; dahil sa ngayo'y mamahalin ako ng aking asawa.

33 At naglihi uli, at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Sapagka't narinig ng Panginoon na ako'y kinapopootan ay ibinigay rin naman sa akin ito: at pinanganlan niyang Simeon.

34 At naglihi uli at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Ngayo'y masasama na sa akin ang aking asawa, sapagka't nagkaanak ako sa kaniya ng tatlong lalake: kaya't pinanganlan niyang Levi.

35 At muling naglihi at nanganak ng isang lalake, at nagsabi, Ngayo'y aking pupurihin ang Panginoon: kaya't pinanganlang Juda; at hindi na nanganak.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3849

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3849. 'And Laban gave to Rachel his daughter, Bilhah his servant-girl - to her to be a servant-girl' means exterior affections which are subservient bonds or means. This is clear from what has been stated above in 3835. The reason 'Bilhah the servant-girl' means exterior affections, and 'Zilpah, Leah's servant-girl' external affections, is that 'Rachel' represents the affection for internal truth and 'Leah' the affection for external truth. Exterior affections are natural affections subservient to internal. The reason these exterior affections are means that serve in the joining of truth to good is that no matter of doctrine, nor indeed any item of knowledge, can enter anyone except by means of affections. For affections hold life within themselves, but truths which belong to doctrine and knowledge do not without those affections hold it within themselves. The truth of this is quite evident, for without affection no one can even think, or indeed utter a single word. Anyone who gives this matter any consideration will perceive that a voice devoid of affection is the voice of an automaton and so simply a sound with no life to it; but that when it does have affections present in it the amount and the nature of that affection determines the amount and the nature of the life present in it. This shows what truths are without good, and that the affection present in truths springs from good.

[2] Anyone who gives the matter any consideration may also be aware of the same point from the fact that the human understanding is no understanding unless the will is present in it, for the life of the understanding is received from the will. This consideration too shows what truths are without good, namely that they are not truths at all, and that good is the source from which they draw their life; for truths belong to the understanding part of the mind and good to the will part. From this anyone is able to judge for himself what faith, which essentially is truth, is when devoid of charity, which essentially is good, and to judge that the truths of faith when devoid of the good of charity are dead, for as has been stated, the amount of affection present in truths, and the nature of it, determine the amount and nature of the life present there. But what give truths the appearance of still possessing life even when the good of charity is absent are the affections that go with self-love and love of the world, which possess no other life than that which in the spiritual sense is called death and is the life of hell. The word affection is used, and by that is meant that which is an extension from some love.

[3] From these considerations it may now be seen that affections are meant that serve in the joining of truth and good, and that affections are the means by which truths are introduced and also by which these are arranged into order. Genuine affections which go with love to the Lord and charity towards the neighbour bring them into a heavenly order, but evil affections which go with self-love and love of the world bring them into a hellish order, that is, into that which is the contrary of heavenly order.

[4] The most external affections of all are those which belong to the body and are called appetites and desires. Those immediately interior to these belong to the lower mind (animus) and are called natural affections. But internal affections belong to the rational mind find are called spiritual affections. To the latter, that is to say, to spiritual affections which belong to the higher mind (mens), truths expressed in matters of doctrine are introduced by means of the more external and the most external affections, that is, by natural and bodily ones. These are consequently subservient means and are meant by the servant-girls given by Laban to Rachel and to Leah. When they are called Laban's servant-girls the meaning is that those affections had their origin in the good represented by Laban, a good dealt with already. For the truths that are learned first cannot at first be instilled by means of any other affections. Genuine affections arrive in the process of time, but not until a person is acting from good.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.