Bible

 

Genesis 29

Studie

   

1 Nang magkagayo'y nagpatuloy si Jacob ng kaniyang paglalakbay, at napasa lupain ng mga anak ng silanganan.

2 At siya'y tumingin, at nakakita ng isang balon sa parang, at narito, may tatlong kawan ng mga tupa na nagpapahinga sa tabi roon: sapagka't sa balong yaon pinaiinom ang mga kawan: at ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon ay malaki.

3 At doon nagkakatipon ang lahat ng kawan: at kanilang iginugulong ang batong nasa ibabaw ng labi ng balon, at pinaiinom ang mga tupa, at muling inilalagay ang bato sa ibabaw ng labi ng balon, sa dako niyaon.

4 At sinabi sa kanila ni Jacob, Mga kapatid ko, taga saan kayo? At kanilang sinabi, Taga Haran kami.

5 At sinabi niya sa kanila, Nakikilala ba ninyo si Laban na anak ni Nachor? At kanilang sinabi, Nakikilala namin siya.

6 At sinabi niya sa kanila, Siya ba'y mabuti? At, kanilang sinabi, Siya'y mabuti: at, narito, si Raquel na kaniyang anak ay dumarating na dala ang mga tupa.

7 At sinabi niya, Narito, maaga pa, ni hindi oras tipunin ang mga hayop: painumin ninyo ang mga tupa, at inyo silang pasabsabin.

8 At kanilang sinabi, Hindi namin magagawa hanggang sa magkatipon ang lahat ng kawan, at igugulong ang bato mula sa labi ng balon; gayon nga aming pinaiinom ang mga tupa.

9 Samantalang nakikipagusap pa siya sa kanila, ay dumating si Raquel na dala ang mga tupa ng kaniyang ama; sapagka't siya ang nagaalaga ng mga iyon.

10 At nangyari, nang makita ni Jacob si Raquel na anak ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina, at ang mga tupa ni Laban na kapatid ng kaniyang ina, na lumapit si Jacob at iginulong ang bato mula sa labi ng balon, at pinainom ang kawan ni Laban, na kapatid ng kaniyang ina.

11 At hinagkan ni Jacob si Raquel; at humiyaw ng malakas at umiyak.

12 At kay Raquel ay sinaysay ni Jacob na siya'y kapatid ni Laban, na kaniyang ama, at anak siya ni Rebeca: at siya'y tumakbo at isinaysay sa kaniyang ama.

13 At nangyari, nang marinig ni Laban ang mga balita tungkol kay Jacob, na anak ng kaniyang kapatid, ay tumakbo siya na kaniyang sinalubong, at kaniyang niyakap at kaniyang hinagkan, at kaniyang dinala sa kaniyang bahay. At isinaysay ni Jacob kay Laban ang lahat ng mga bagay na ito.

14 At sinabi sa kaniya ni Laban, Tunay na ikaw ay aking buto at aking laman. At dumoon sa kaniyang isang buwan.

15 At sinabi ni Laban kay Jacob, Sapagka't ikaw ay aking kapatid ay nararapat ka bang maglingkod sa akin ng walang bayad? sabihin mo sa akin kung ano ang magiging kaupahan mo.

16 At may dalawang anak na babae si Laban: ang pangalan ng panganay ay Lea, at ang pangalan ng bunso ay Raquel.

17 At ang mga mata ni Lea ay mapupungay; datapuwa't si Raquel ay maganda at kahalihalina.

18 At sininta ni Jacob si Raquel; at kaniyang sinabi, Paglilingkuran kitang pitong taon dahil kay Raquel na iyong anak na bunso.

19 At sinabi ni Laban, Magaling ang ibigay ko siya sa iyo, kay sa ibigay ko sa iba: matira ka sa akin.

20 At naglingkod si Jacob dahil kay Raquel, na pitong taon; at sa kaniya'y naging parang ilang araw, dahil sa pagibig na taglay niya sa kaniya.

21 At sinabi ni Jacob kay Laban, Ibigay mo sa akin ang aking asawa, sapagka't naganap na ang aking mga araw upang ako'y sumiping sa kaniya.

22 At pinisan ni Laban ang lahat ng tao roon at siya'y gumawa ng isang piging.

23 At nangyari nang kinagabihan, na kaniyang kinuha si Lea na kaniyang anak at dinala niya kay Jacob, at siya'y sumiping sa kaniya.

24 At sa kaniyang anak na kay Lea ay ibinigay na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Zilpa.

25 At nangyari, na sa kinaumagahan, narito't si Lea: at kaniyang sinabi kay Laban: Ano itong ginawa mo sa akin? Hindi ba kita pinaglingkuran dahil kay Raquel? Bakit mo nga ako dinaya?

26 At sinabi ni Laban, Hindi ginagawa ang ganyan dito sa aming dako, na ibinibigay ang bunso, bago ang panganay.

27 Tapusin mo ang kaniyang sanglingo, at ibibigay rin naman namin sa iyo ang isa, dahil sa paglilingkod na gagawin mong pitong taon pa, sa akin.

28 At gayon ang ginawa ni Jacob, at tinapos niya ang sanglingo nito, at ibinigay ni Laban sa kaniya si Raquel na kaniyang anak na maging asawa niya.

29 At sa kaniyang anak na kay Raquel ay ibinigay ni Laban na pinaka alilang babae ang kaniyang alilang si Bilha.

30 At sumiping din naman si Jacob kay Raquel, at kaniya namang inibig si Raquel ng higit kay Lea, at naglingkod siya kay Laban na pitong taon pa.

31 At nakita ng Panginoon na si Lea ay kinapopootan niya, at binuksan ang kaniyang bahay-bata; datapuwa't si Raquel ay baog.

32 At naglihi si Lea, at nanganak ng isang lalake, at tinawag niya ang kaniyang pangalan na Ruben; sapagka't kaniyang sinabi, Sapagka't nilingap ng Panginoon ang aking kapighatian; dahil sa ngayo'y mamahalin ako ng aking asawa.

33 At naglihi uli, at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Sapagka't narinig ng Panginoon na ako'y kinapopootan ay ibinigay rin naman sa akin ito: at pinanganlan niyang Simeon.

34 At naglihi uli at nanganak ng isang lalake; at nagsabi, Ngayo'y masasama na sa akin ang aking asawa, sapagka't nagkaanak ako sa kaniya ng tatlong lalake: kaya't pinanganlan niyang Levi.

35 At muling naglihi at nanganak ng isang lalake, at nagsabi, Ngayo'y aking pupurihin ang Panginoon: kaya't pinanganlang Juda; at hindi na nanganak.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 3816

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

3816. 'Should you serve me for nothing? Tell me, what shall your reward be?' means that there must be a means by which they are joined together. This is clear from the meaning of 'serving for nothing' as without any binding agreement, and from the meaning of 'reward' as the means by which they were joined together. The expression 'reward' is used frequently in the Word, and in the places where it occurs nothing else is meant in the internal sense than a means by which things are joined together. The reason for this is that angels utterly refuse to listen to any talk of reward being due on account of anything in themselves. Indeed they utterly loathe the very idea of a reward for the sake of any good or good action. For they know that with everyone the proprium, or that which is his own, is nothing but evil, and this being so, that whatever they do from the proprium or what is their own would hold the reverse of any reward within it. Angels also know that all good originates in the Lord, and that it flows in from Him, and solely out of mercy. Thus it is not on account of that which begins in themselves that they think about reward; indeed good itself ceases to be good when there is thought of reward on account of it, for a selfish end in view then instantly attaches itself. And to the extent this end attaches itself it introduces a denial that good originates in the Lord and is imparted out of mercy. This therefore removes the influx of good and consequently removes heaven and the blessedness present in good and in the affection for good. The affection for good, that is, love to the Lord and charity towards the neighbour, includes blessing and happiness within it. These are present in the affection or love itself. Doing something for reasons of affection and the blessing it brings and doing it at the same time for the sake of reward are utterly contrary motives. This is why angels do not perceive any reward at all when reward is mentioned in the Word but that which the Lord grants them for nothing and out of mercy.

[2] But reward serves as a means to join together in the case of those who have not yet reached that point; for those who have not yet been brought into good and the affection for it, that is, who are not yet wholly regenerate, inevitably think of reward as well; for they do not do the good they do from an affection for good but from an affection for their own blessedness and happiness, and at the same time from fear of hell. But when a person is being regenerated this is reversed and becomes an affection for good. And when it is an affection for good he no longer has reward in view.

[3] This may be illustrated from aspects of public life. Someone who loves his country and is so governed by an affection for it that he desires out of goodwill to further its welfare would be hurt if prevented from doing so and would plead to be given an opportunity to further its welfare. For such is the object of his affection and consequently of his desire and blessedness. Indeed such a person receives honours and is promoted to important positions because these are the means by which he serves his country even though those honours and positions are called rewards. But people who have no affection for their country, only for themselves and for the world, act for the sake of position and wealth, which are also their ends in view. Such people put themselves before their country, that is, their own good before the common good, and in comparison with the others are sordid. And yet more than all others they want it to be seen that they do what they do from a love that is sincere. But when they think about this on their own they deny that anyone acts from such love, and are amazed that anyone is able to do so. Those whose attitude during their lifetime is such towards their country or the public good have the same attitude in the next life towards the Lord's kingdom, for a person's affection or love follows him, since affection or love constitute the life of everyone.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.