Bible

 

Genesis 23

Studie

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2982

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2982. In the land of Canaan. That this signifies which church is one in the Lord’s kingdom, is evident from the representation of the “land of Canaan,” as being the kingdom of the Lord (see n. 1413, 1437, 1585, 1607). With the churches of the Lord, the case is this: In ancient times there were many churches at the same time; and there were as at this day distinctions among them in regard to doctrinal matters; but still they made a one in the fact that they acknowledged love to the Lord and charity toward the neighbor as the principal and very essential thing; and therefore that the purpose of doctrinal things was not to teach them how to think, but how to live. And when with each and all, love to the Lord and charity toward the neighbor-that is, the good of life-is the essential thing; then churches, however numerous they may be, make one church, all then being one in the Lord’s kingdom. Such also is heaven; there are innumerable societies there, all distinct; but still they constitute one heaven, because in all there is love to the Lord and charity toward the neighbor.

[2] But the case is wholly different with churches that call faith the essential of the church; supposing that if they know this and think this they are saved, no matter what their life may be. In this case the several churches do not make one church, nor indeed are they churches. The good of faith, that is, the very life of love and of charity according to the things of faith, is that which makes the church. Doctrinal matters are for the sake of life. Everyone may know this: what are doctrinal matters except for the sake of all end? and what is the end but life? or that a man may become such as those doctrinal things teach?

It is indeed said that the very faith itself which saves is confidence; but this confidence is quite impossible except in the good of life. Without the good of life there is no reception, and where there is no reception there is no confidence, except at times a certain apparent confidence, in suffering conditions of mind or body, when the cupidities of the love of self and of the world are at rest. But with those who are in evil of life, when this crisis passes or the condition is changed, such fallacious confidence altogether vanishes; for a confidence is found even with the wicked. But whoever desires to know the quality of his confidence, let him examine in himself the affections and ends, as well as the practices of his life.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.