Bible

 

Genesis 23

Studie

   

1 At ang buhay ni Sara ay tumagal ng isang daan at dalawang pu't pitong taon: ito ang naging mga taon ng buhay ni Sara.

2 At namatay si Sara sa Kiriatharba (na siyang Hebron), sa lupain ng Canaan: at naparoon si Abraham na ipinagluksa si Sara at iniyakan.

3 At tumindig si Abraham sa harap ng kaniyang patay, at nagsalita sa mga anak ni Heth, na sinasabi,

4 Ako'y tagaibang bayan at nakikipamayan sa inyo: bigyan ninyo ako ng isang pag-aaring libingan sa gitna ninyo, upang aking ilibing ang aking patay, na malingid sa aking paningin.

5 At ang mga anak ni Heth ay sumagot kay Abraham, na nagsasabi sa kaniya,

6 Dinggin mo kami, panginoon ko: ikaw ay prinsipe ng Dios sa gitna namin: sa pinakahirang sa aming mga libingan ay ilibing mo ang iyong patay; wala sa amin na magkakait sa iyo ng kaniyang libingan, upang paglibingan ng iyong patay.

7 At tumindig si Abraham, at yumukod sa bayan ng lupain, sa mga anak nga ni Heth.

8 At nakiusap sa kanila, na sinasabi, Kung kalooban ninyo na aking ilibing ang aking patay na malingid sa aking paningin, ay dinggin ninyo ako, at pamagitanan ninyo ako kay Ephron, na anak ni Zohar,

9 Upang ibigay niya sa akin ang yungib ng Macpela, na kaniyang inaari, na nasa hangganan ng kaniyang parang; sa tapat na halaga ay ibigay niya sa akin, upang maging pag-aaring libingan sa gitna ninyo.

10 Si Ephron nga ay nakaupo sa gitna ng mga anak ni Heth: at sumagot si Ephron na Hetheo kay Abraham, sa harap ng mga anak ni Heth, na naririnig ng lahat na pumapasok sa pintuan ng bayan, na sinasabi,

11 Hindi, panginoon ko, dinggin mo ako: ang parang ay ibinibigay ko sa iyo, at ang yungib na naroroon ay ibinibigay ko sa iyo; sa harap ng mga anak ng aking bayan, ay ibinigay ko sa iyo: ilibing mo ang iyong patay.

12 At si Abraham ay yumukod sa harapan ng bayan ng lupain.

13 At nagsalita kay Ephron sa harap ng bayan ng lupain, na sinasabi, Maanong ako lamang ay iyong pakinggan: ibibigay ko sa iyo ang halaga ng parang; tanggapin mo sa akin, at ililibing ko roon ang aking patay.

14 At sumagot si Ephron kay Abraham, na sinasabi sa kaniya,

15 Panginoon ko, dinggin mo ako: isang putol ng lupa na ang halaga'y apat na raang siklong pilak: gaano sa akin at sa iyo? ilibing mo nga ang iyong patay.

16 At dininig ni Abraham si Ephron; at tinimbang ni Abraham kay Ephron ang salaping sinabi, sa harap ng mga anak ni Heth, apat na raang siklong pilak, na karaniwang salapi ng mga mangangalakal.

17 Kaya't ang parang ni Ephron na nasa Macpela, na nasa tapat ng Mamre, ang parang at ang yungib na nandoon, at ang lahat ng mga punong kahoy na nasa parang na yaon, na ang nasa buong hangganan niyaon sa palibot, ay pinagtibay

18 Kay Abraham na pag-aari sa harap ng mga anak ni Heth, sa harapan ng lahat ng nagsisipasok sa pintuang daan ng kaniyang bayan.

19 At pagkatapos nito ay inilibing ni Abraham si Sara na kaniyang asawa sa yungib ng parang sa Macpela sa tapat ng Mamre (na siyang Hebron) sa lupain ng Canaan.

20 At ang parang at ang yungib na naroroon, ay pinagtibay kay Abraham ng mga anak ni Heth, na pag-aaring libingan niya.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 2982

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

2982. 'In the land of Canaan' means which was a united whole in the Lord's kingdom. This is clear from the representation of 'the land of Canaan' as the Lord's kingdom, dealt with in 1413, 1437, 1585, 1607. With the Lord's Churches the position is that in ancient times many existed simultaneously. These differed from one another, as Churches do today, on matters of doctrine, but they still made one in that they acknowledged love to the Lord and charity towards the neighbour as the chief and most essential thing. And so to them matters of doctrine existed not so much to guide their thought as to direct their lives. And when in every single respect love to the Lord and charity towards the neighbour, that is, the good of life, is the essential thing, then no matter how many Churches there are they all make one, and each is a united whole in the Lord's kingdom. The same is also true of heaven. Although there are countless communities there, and each one is distinct and separate from the rest, they nevertheless all constitute one heaven because every one is moved by love to the Lord and charity towards the neighbour.

[2] But the situation is altogether different in the case of Churches which say that faith is the essential thing of the Church, for they imagine that if they know this and think it, they are saved irrespective of whatever kind of life they lead. When this is the situation many Churches existing simultaneously do not make one Church; they are not even Churches. The good of faith is what makes the Church, that is, the life of love and charity in accordance with matters of faith make it. It is for the sake of life that matters of doctrine exist. This anyone may know, for why does any doctrine exist if not for some end in view? And what else is that end but life, that is, that a person may become as such doctrine teaches? Those Churches do indeed speak of saving faith as being trust, but that trust cannot possibly exist except within the good of life. Without the latter there is no receptivity, and when there is no receptivity there is no trust, except on occasions when the mind or body is sick and the desires that belong to self-love and love of the world are dormant. But with those who are leading an evil life, when this crisis is over or takes a different turn, that spurious trust disappears altogether; for trust can exist even with those who are evil. But if a person wishes to know what kind of trust he has, let him examine his affections and ends in view, and also the kind of life his actions reveal.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.