Bible

 

Ezekiel 37

Studie

   

1 Ang kamay ng Panginoon ay sumasa akin, at kaniyang dinala ako sa Espiritu ng Panginoon, at inilagay niya ako sa gitna ng libis; at yao'y puno ng mga buto.

2 At pinaraan niya ako sa tabi ng mga yaon sa palibot: at, narito, may totoong marami sa luwal na libis; at, narito, mga totoong tuyo.

3 At kaniyang sinabi sa akin, Anak ng tao, maaari bagang mabuhay ang mga butong ito? At ako'y sumagot, Oh Panginoong Dios; ikaw ang nakakaalam.

4 Muling sinabi niya sa akin, Manghula ka sa mga butong ito, at sabihin mo sa kanila, Oh kayong mga tuyong buto, inyong pakinggan ang salita ng Panginoon.

5 Ganito ang sabi ng Panginoong Dios sa mga butong ito: Narito, aking papapasukin ang hinga sa inyo, at kayo'y mangabubuhay.

6 At lalagyan ko kayo ng mga litid, at babalutin ko kayo ng laman, at tatakpan ko kayo ng balat, at lalagyan ko kayo ng hininga, at kayo'y mangabubuhay; at inyong malalaman na ako ang Panginoon.

7 Sa gayo'y nanghula ako ng gaya ng iniutos sa akin: at habang ako'y nanghuhula, may naghinugong, at, narito, isang lindol; at ang mga buto ay nangagkalapit, buto sa kaniyang buto.

8 At ako'y tumingin, at, narito, may mga litid sa mga yaon, at laman ay lumitaw sa mga yaon at ang balat ay tumakip sa mga yaon sa ibabaw; nguni't walang hininga sa kanila.

9 Nang magkagayo'y sinabi niya sa akin, Manghula ka sa hangin, manghula ka, anak ng tao, at sabihin mo sa hangin, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Manggaling ka sa apat na hangin, Oh hinga, at humihip ka sa mga patay na ito, upang sila'y mangabuhay.

10 Sa gayo'y nanghula ako ng gaya ng iniutos niya sa akin, at ang hininga ay pumasok sa kanila, at sila'y nangabuhay, at nagsitayo ng kanilang mga paa, isang totoong malaking pulutong.

11 Nang magkagayo'y sinabi niya sa akin, Anak ng tao, ang mga butong ito ay ang buong sangbahayan ni Israel: narito, kanilang sinasabi, Ang ating mga buto ay natuyo, at ang ating pagasa ay nawala; tayo'y lubos na nahiwalay.

12 Kaya't manghula ka, at sabihin mo sa kanila, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Narito, aking bubuksan ang inyong mga libingan, at aking pasasampahin kayo mula sa inyong mga libingan, Oh bayan ko; at aking dadalhin kayo sa lupain ng Israel.

13 At inyong malalaman na ako ang Panginoon, pagka aking binuksan ang inyong libingan, at aking pinasampa kayo na mula sa inyong mga libingan, Oh bayan ko.

14 At aking ilalagay ang aking Espiritu sa inyo, at kayo'y mangabubuhay, at aking ilalagay kayo sa inyong sariling lupain, at inyong mangalalaman na akong Panginoon ang nagsalita, at nagsagawa, sabi ng Panginoon.

15 Ang salita ng Panginoon ay dumating uli sa akin, na nagsasabi:

16 At ikaw, anak ng tao, kumuha ka ng isang tungkod, at sulatan mo sa ibabaw, Sa Juda at sa mga anak ni Israel na kaniyang mga kasama: saka kumuha ka ng ibang tungkod, at iyong sulatan: Sa Jose, na siyang tungkod ng Ephraim, at sa buong sangbahayan ni Israel na kaniyang mga kasama:

17 At iyong papagugnayugnayin sa ganang iyo na maging isang tungkod, upang maging isa sa iyong kamay.

18 At pagka ang mga anak ng iyong bayan ay mangagsasalita sa iyo, na mangagsasabi, Hindi mo baga ipakikilala sa amin kung ano ang kahulugan ng mga ito?

19 Sabihin mo sa kanila, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Narito, aking kukunin ang tungkod ng Jose, na nasa kamay ng Ephraim, at ang mga lipi ng Israel na kaniyang mga kasama: at akin silang isasama roon, sa tungkod ng Juda, at gagawin ko silang isang tungkod, at sila'y magiging isa sa aking kamay.

20 At ang tungkod na iyong sinusulatan ay hahawakan mo sa harap ng kanilang mga mata.

21 At sabihin mo sa kanila, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios: Narito, aking kukunin ang mga anak ni Israel mula sa gitna ng mga bansa, na kanilang pinaroonan, at pipisanin ko sila sa lahat ng dako, at dadalhin ko sila sa kanilang sariling lupain:

22 At gagawin ko silang isang bansa sa lupain, sa mga bundok ng Israel; at isang hari ang magiging hari sa kanilang lahat; at hindi na sila magiging dalawang bansa, o mahahati pa man sila sa dalawang kaharian;

23 At hindi na naman mapapahamak pa sila ng dahil sa kanilang mga diosdiosan, o sa kanila mang mga kasuklamsuklam na bagay, o sa anoman sa kanilang mga pagsalangsang; kundi aking ililigtas sila mula sa lahat nilang tahanang dako, na kanilang pinagkasalanan, at lilinisin ko sila: sa gayo'y magiging bayan ko sila, at ako'y magiging kanilang Dios.

24 At ang aking lingkod na si David ay magiging hari sa kanila; at silang lahat ay magkakaroon ng isang pastor; magsisilakad din naman sila ng ayon sa aking mga kahatulan, at susundin ang aking mga palatuntunan, at isasagawa.

25 At sila'y magsisitahan sa lupain na aking ibinigay kay Jacob na aking lingkod, na tinahanan ng inyong mga magulang; at sila'y magsisitahan doon, sila at ang kanilang mga anak, at ang mga anak ng kanilang mga anak, magpakailan man: at si David na aking lingkod ay magiging kanilang prinsipe magpakailan man.

26 Bukod dito'y makikipagtipan ako ng tipan ng kapayapaan sa kanila; magiging tipan na walang hanggan sa kanila; at aking ilalagay sila, at pararamihin sila at itatatag ko ang aking santuario sa gitna nila magpakailan man.

27 Ang aking tabernakulo naman ay mapapasa gitna nila; at ako'y magiging kanilang Dios, at sila'y magiging aking bayan.

28 At malalaman ng mga bansa na ako ang Panginoon na nagpapabanal sa Israel, pagka ang aking santuario ay mapapasa gitna nila magpakailan man.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Apocalypse Explained # 666

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 1232  
  

666. And they stood upon their feet, signifies a new life, such as the regenerate man of the church has. This is evident from the signification of "standing," as meaning to be and to live, and also to sustain (See above, n. 414); also from the signification of "feet," as being the natural, which is the ultimate of Divine order, and the base upon which prior or higher things rest, and upon which they subsist (See above, n. 69, 600, 606); so "to stand upon the feet" signifies life in fullness, because in the ultimate. A new life is signified because the "witnesses" who are here treated of were killed and lived again. "To stand upon the feet" here means such life as the regenerate man of the church has, because this is said of "the two witnesses," by whom all who are in the goods of love through the truths of doctrine are meant, who are such as have been regenerated; also because when the natural, which is signified by the "feet," has been regenerated, the whole man has life such as the regenerated man has.

[2] This the Lord teaches in John:

Jesus said to Peter, He that hath bathed needeth not save to wash his feet, but is all clean (John 13:10).

"To wash" signifies to be purified from evils and falsities, which is to be regenerated, therefore "he that hath bathed" signifies he that has been purified, that is, regenerated in respect to the spiritual, which is the good of love and the truth of doctrine; these must first be received in the memory and understanding, that is, must be known and acknowledged. "Needeth not save to wash his feet" signifies that the natural or external man must then be purified or regenerated, which is done by a life according to the precepts of love and faith, that is, according to the goods and truths of doctrine from the Word. As this is done the man himself is purified or regenerated; for to live according to the goods and truths of doctrine from the Word is to will them and thence to do them, which is the same as to be affected by them and to love them; for what comes to be of the will comes to be of the affection and love, and therefore of the man himself; for the will is the very man, since a man is his own love and his own affection. This is why it is said that then "the whole man is clean. "

[3] From this it is clear why "to stand upon the feet" means such life as a regenerate man has. Therefore of "the dry bones" seen by the prophet on the face of the valley, when they had been covered with sinews, flesh, and skin, it is said:

When I had prophesied about the spirit, the spirit entered into them, and they revived and stood upon their feet (Ezekiel 37:10).

Here also "to stand upon the feet" signifies a new life, such as the regenerate man has; for "the dry bones" to which the house of Israel is likened signify the state of the church with them, namely, that it had no goods of love or truths of doctrine; and "being clothed with sinews, flesh, and skin" signifies regeneration; and "the spirit that entered in" signifies a new life through the influx and reception of Divine truth; therefore it is then said that "they revived and stood upon their feet."

[4] "To stand upon the feet" has the same signification elsewhere in the same prophet:

A voice speaking to me said, Son of man, stand upon thy feet that I may speak to thee; then the spirit entered into me when he spake unto me, and stood me upon my feet, and I heard him that spake to me (Ezekiel 2:1, 2).

And again:

I fell upon my face, but the spirit entered into me and raised me upon my feet (Ezekiel 3:23, 24).

This was done because "to stand upon the feet" signifies life itself when it is in its fullness; and life is in its fullness when the natural lives from the spiritual. For the ultimate of man's life is in his natural; this ultimate is like a base to man's interior and higher parts; for these close into the ultimate and subsist in it, consequently unless life is in the ultimate it is not full, and thus not perfect. Moreover, all things interior or higher exist together in the ultimate as in their simultaneous. For this reason such as the ultimate is such are the interior or higher parts, for these adapt themselves to the ultimate because it receives them.

[5] "To stand upon the feet" has a similar signification in David:

Thou hast made my feet to stand in a broad place (Psalms 31:8).

"A broad place" signifies the truth of doctrine from the Word, therefore "to make my feet to stand in a broad place" signifies to cause one to live according to Divine truths. Again, in the same:

He made me come up out of the pit of devastation, out of the miry clay, and set my feet upon a rock (Psalms 40:2).

"The pit of devastation" signifies the falsity of doctrine, and "the miry clay" the evil of life; and "to set the feet upon a rock" has a similar signification as above, "to make the feet to stand in a broad place," for "rock" signifies the truth of doctrine from the Word, and in the highest sense, the Lord in relation to Divine truth. Thence it is clear what is signified in the spiritual sense by:

Jehovah will not suffer my 1 foot to totter (Psalms 121:3);

namely, that he will not suffer the natural to go astray from truths; for so far as the natural goes astray, so far the interiors which belong to the understanding and will, also go astray.

Poznámky pod čarou:

1. The Hebrew has "thy."

  
/ 1232  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for their permission to use this translation.