Bible

 

Exodo 30

Studie

   

1 At gagawa ka ng isang dambana na mapagsusunugan ng kamangyan: na kahoy na akasia iyong gagawin.

2 Isang siko magkakaroon ang haba niyaon, at isang siko ang luwang niyaon; parisukat nga: at dalawang siko magkakaroon ang taas niyaon: ang mga anyong sungay niyaon ay kaputol din.

3 At iyong babalutin ng taganas na ginto ang ibabaw niyaon, at ang mga tagiliran niyaon sa palibot, at ang mga sungay niyaon; at igagawa mo ng isang kornisang ginto sa palibot.

4 At igagawa mo yaon ng dalawang argolyang ginto sa ilalim ng kornisa, sa dakong itaas ng dalawang tagiliran iyong gagawin; at magiging suutan ng mga pingga upang mabuhat.

5 At ang iyong gagawing mga pingga ay kahoy na akasia, at iyong babalutin ng ginto.

6 At iyong ilalagay sa harap ng tabing na nasa siping ng kaban ng patotoo, sa harap ng luklukan ng awa na nasa ibabaw ng kaban ng patotoo, na aking pakikipagtagpuan sa iyo.

7 At magsusunog si Aaron sa ibabaw niyaon ng kamangyan na mababangong espesia: tuwing umaga pagka kaniyang inaayos ang mga ilawan, ay susunugin niya.

8 At pagka sinisindihan ni Aaron ang mga ilawan sa hapon, ay kaniyang susunugin, na isang kamangyang palagi sa harap ng Panginoon, sa buong panahon ng inyong mga lahi.

9 Huwag kayong maghahandog ng ibang kamangyan sa ibabaw niyaon, o ng handog na susunugin, o ng handog na harina man: at huwag kayong magbubuhos ng inuming handog sa ibabaw niyaon.

10 At si Aaron ay tutubos ng sala sa ibabaw ng mga anyong sungay ng dambana, minsan sa isang taon: kaniyang tutubusin sa sala na minsan sa isang taon, ng dugo ng handog dahil sa kasalanan, sa buong panahon ng inyong mga lahi: kabanal-banalan nga sa Panginoon.

11 At ang Panginoon ay nagsalita kay Moises, na sinasabi,

12 Pagbilang mo sa mga anak ni Israel, ayon sa mga nabilang sa kanila ay magbibigay nga ang bawa't isa sa kanila ng katubusan ng kaniyang kaluluwa sa Panginoon, pagka iyong binibilang sila; upang huwag magkaroon ng salot sa gitna nila pagka iyong binibilang sila.

13 Ito ang kanilang ibibigay, bawa't maraanan sa kanila na nangabibilang: kalahati ng isang siklo ayon sa siklo ng santuario: (ang isang siklo ay dalawang pung gera): kalahating siklo na pinakahandog sa Panginoon.

14 Bawa't maraanan sa kanila na nangabibilang, mula sa dalawang pung taong gulang na patanda, ay magbibigay ng handog sa Panginoon.

15 Ang mayaman ay hindi magbibigay ng higit, at ang dukha ay hindi magbibigay ng kulang sa kalahating siklo, pagbibigay nila ng handog sa Panginoon, upang ipangtubos sa inyong mga kaluluwa.

16 At iyong kukunin sa mga anak ni Israel ang pangtubos na salapi, at iyong gugugulin sa paglilingkod sa tabernakulo ng kapisanan; na maging pinakaalaala sa mga anak ni Israel sa harap ng Panginoon, upang ipangtubos sa inyong mga kaluluwa.

17 At ang Panginoon ay nagsalita kay Moises, na sinasabi,

18 Gagawa ka rin ng isang hugasang tanso, at ang tungtungan ay tanso, upang paghugasan: at iyong ilalagay sa gitna ng tabernakulo ng kapisanan at ng dambana at iyong sisidlan ng tubig.

19 At si Aaron at ang kaniyang mga anak ay maghuhugas doon ng kanilang mga paa:

20 Pagka sila'y pumapasok sa tabernakulo ng kapisanan, ay maghuhugas sila ng tubig, upang sila'y huwag mamatay, o pagka sila'y lumalapit sa dambana na mangasiwa, upang magsunog ng handog na pinaraan sa apoy sa Panginoon.

21 Gayon sila maghuhugas ng kanilang mga kamay at ng kanilang mga paa upang huwag silang mamatay: at magiging isang palatuntunan magpakailan man sa kanila, sa kaniya at sa kaniyang binhi, sa buong panahon ng kanilang mga lahi.

22 Bukod dito'y nagsalita ang Panginoon kay Moises, na sinasabi,

23 Magdala ka rin ng mga pinakamagaling na espesia, ng taganas na mira ay limang daang siklo, at ng mabangong kanela ay kalahati nito, dalawang daan at limang pu; at ng mabangong kalamo ay dalawang daan at limang pu,

24 At ng kasia, limang daan, ayon sa siklo ng santuario, at ng langis ng oliva ay isang hin:

25 At iyong gagawing banal na langis na pangpahid, isang pabangong kinatha ng ayon sa katha ng manggagawa ng pabango: siya ngang magiging banal na langis na pangpahid.

26 At iyong papahiran niyaon ang tabernakulo ng kapisanan, at ang kaban ng patotoo,

27 At ang dulang, at ang lahat ng mga kasangkapan niyaon, at ang kandelero at ang mga kasangkapan niyaon, at ang dambanang suuban.

28 At ang dambana ng handog na susunugin sangpu ng lahat ng mga kasangkapan, at ang hugasan at ang tungtungan.

29 At pakabanalin mo upang maging mga kabanalbanalan: lahat ng makahipo sa mga yao'y magiging banal.

30 At iyong papahiran ng langis si Aaron at ang kaniyang mga anak, at iyong papagbabanalin sila, upang sila'y mangasiwa sa akin sa katungkulang saserdote.

31 At iyong sasalitain sa mga anak ni Israel, na iyong sasabihin, Ito'y magiging banal na langis na pangpahid sa akin sa buong panahon ng iyong mga lahi.

32 Sa laman ng tao ay huwag ninyong ibubuhos, ni huwag kayong gagawa ng gaya niyan sa pagkakatha: banal nga at aariin ninyong banal.

33 Sinomang kumatha ng gaya niyan, o sinomang gumamit niyan sa isang taga ibang lupa, ay ihihiwalay sa kaniyang bayan.

34 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Magdala ka ng mababangong espesia, estacte, at onycha, at galbano; mabangong espesia na may taganas na kamangyan: na magkakaisa ng timbang;

35 At iyong gagawing kamangyan, na isang pabangong ayon sa katha ng manggagawa ng pabango, na tinimplahan ng asin, na pulos at banal;

36 At iyong didikdikin ang iba niyan ng durog na durog at ilalagay mo sa harap ng kaban ng patotoo, sa loob ng tabernakulo ng kapisanan na aking pakikipagtagpuan sa iyo: aariin ninyong kabanalbanalan.

37 At ang kamangyan na inyong gagawin, ayon sa pagkakatha niyan ay huwag ninyong gagawin para sa inyo: aariin mong banal sa Panginoon.

38 Sinomang gumawa ng gaya niyan, upang amuyin ay ihihiwalay sa kaniyang bayan.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10219

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10219. That there be no plague in them in numbering them. That this signifies lest there be the penalty of evil in doing goods as from self, is evident from the signification of a “plague,” as being the penalty of evil (of which below); and from the signification of “numbering the sons of Israel,” as being to set in order and dispose the truths and goods of faith and love (of which above, n. 10217), thus to do them. It is said “as from self,” because the goods which a man does he does as from himself, nor does he perceive otherwise until he is in faith from love. For goods flow in from the Lord and are received by man, and those which are received are at first felt no otherwise than as in himself and from himself; nor is it perceived that they are from the Lord until he comes into knowledge, and afterward into acknowledgment from faith. For before this he cannot reflect that anything flows in from the Divine; nor can he at all perceive this, that is, be sensible of it in himself, until he begins to will and to love that it be so.

[2] This is like the life itself in man, and his two interior faculties of life, which are the understanding and the will. Who before instruction does not believe that life is in himself, and thus that what he does from this life is of himself, and in like manner his understanding and will? although both his life in general, and his understanding and will, flow in; the truths of the understanding and the goods of the will out of heaven from the Lord, but the falsities of understanding and the evils of will from hell. For unless there are spirits and angels with man through whom this influx is effected, he cannot live a single moment, consequently neither can he think or will (as can be seen from manifold experience related at the close of several chapters, where influx was treated of; see the places cited in n. 9223, 9276, 9682).

[3] But so long as a man believes that he does all things of himself, both goods and evils, so long goods do not affect him, and evils adhere to him; but the moment that he acknowledges and believes that goods flow in from the Lord, and not from himself, and that evils are from hell, then goods affect him and evils do not adhere to him; and, moreover, insofar as goods affect him, so far evils are removed, thus he is purified and liberated from them. But so long as the state of man is such that he cannot perceive and be sensible of the influx of goods from the Lord, so long he does goods as from himself, and yet ought to acknowledge and believe that they are from the Lord. When this is the case, he also is liberated from evils; but in order that he may be liberated from evils this acknowledgment must be the confession of the heart itself, and not of the lips only.

[4] That a “plague” denotes the penalty of evil, is evident without explication. There are three plagues which follow those who attribute to themselves the truths and goods of faith and love, or who believe that they merit heaven by their works; for they who attribute these to themselves believe also that of themselves they merit heaven. These three penalties are: 1. That they cannot receive anything of the good of love and the truth of faith. 2. That evils and falsities continually pursue them. 3. And that the truths and goods received from infancy perish. These three penalties are signified by the three plagues which were proposed to David by the prophet Gad on account of numbering the people, which were: 1. Seven years of famine. 2. A fleeing of three months before their enemies. 3. And a pestilence of three days (2 Samuel 24:13).

[5] For by “famine” is signified a lack and scarcity of the goods and truths of faith and love, because these are signified by bread, food, wheat, barley, oil, and wine, which are lacking while the famine lasts. By “fleeing before enemies” in the internal sense is meant to be pursued by evils and falsities, for those who attribute goods and truths to themselves cannot fight against the evils and falsities which are from hell (n. 9978), and which in the spiritual sense are the enemies before whom is the fleeing, and by whom they are pursued. But by “pestilence” is signified the vastation and consumption of the goods and truths which have been received from infancy (n. 7505). That David chose the pestilence, and that seventy thousand died of it, signified that every truth and good of faith and love would perish with the Israelitish and Jewish nation, which also came to pass, for they did not acknowledge the Lord, from whom nevertheless are all goods and truths. “Three days” signified to the full, and the same was also signified by the “seventy thousand” men who died.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.