Bible

 

Exodo 22

Studie

   

1 Kung ang isang lalake ay magnakaw ng isang baka, o ng isang tupa at patayin, o ipagbili: ay kaniyang pagbabayaran ng limang baka ang isang baka, at ng apat na tupa ang isang tupa.

2 Kung ang isang magnanakaw ay masumpungan, na naninira, at masaktan na ano pa't namatay ay hindi aariing mamamataytao ang pumatay.

3 Kung sikatan siya ng araw, ay aariin siyang mamamataytao; siya'y dapat magsauli ng kabayaran: kung siya'y wala ay ipagbibili siya dahil sa kaniyang ninakaw.

4 Kung ang ninakaw ay masumpungang buhay sa kaniyang kamay, maging baka, o asno, o tupa, ay magbabayad siya ng ibayo.

5 Kung ang sinoman ay magpastol sa isang bukid, o sa isang ubasan, at pawalan ang kaniyang hayop at pastulin sa bukid ng iba; sa pinakamainam sa kaniyang sariling parang, at sa pinakamainam sa kaniyang sariling ubasan, ay sasaulian niya.

6 Kung may magningas na apoy, at magtangay ng mga tinik, na ano pa't ang mga mandala, o ang mga uhay, o ang bukid ay masunog, ay tunay na magbabayad yaong nagpaningas ng apoy.

7 Kung ang sinoman ay magpatago sa kaniyang kapuwa ng salapi o pag-aari, at nakawin sa bahay ng taong yaon; kung masumpungan ang magnanakaw, ay magbabayad ng ibayo.

8 Kung hindi masumpungan ang magnanakaw, ay lalapit ang may-ari ng bahay sa Dios, upang maalaman kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa.

9 Sapagka't lahat ng bagay na pagsalangsang, maging sa baka, sa asno, sa tupa, sa damit, o sa anomang bagay na nawala, na may magsabi, Ito nga ay akin; ay dadalhin sa harap ng Dios ang usap ng dalawa; yaong parurusahan ng Dios ay magbabayad ng ibayo sa kaniyang kapuwa.

10 Kung ang sinoman ay maghabilin sa kaniyang kapuwa ng isang asno, o ng isang baka, o ng isang tupa, o ng anomang hayop; at mamatay, o masasaktan, o maagaw, na walang nakakakitang sinoman:

11 Ay pamamagitanan silang dalawa ng pagsumpa sa Panginoon kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa; at tatanggapin ng may-ari, at siya'y hindi magsasauli.

12 Datapuwa't kung kaniyang ninakaw sa kaniya ay sasaulian niya ang may-ari niyaon.

13 Kung nalapa ay dadalhing pinakapatotoo, at hindi sasaulian ang nalapa.

14 At kung ang sinoman ay humiram ng anoman sa kaniyang kapuwa, at masaktan, o mamatay, na hindi kaharap ang may-ari, ay walang pagsala na siya'y magsasauli.

15 Kung ang may-ari niyaon ay kaharap, ay hindi niya sasaulian; kung isang bagay na pinauupahan ay ihuhulog sa kaniyang kaupahan.

16 At kung dayain ng isang lalake ang isang dalaga, na hindi pa niya nagiging asawa at kaniyang sipingan, ay tunay na kaniyang ipagbabayad ng bigay-kaya upang maging asawa niya.

17 Kung itangging mainam ng kaniyang ama na ibigay sa kaniya, ay magbabayad siya ng salapi, ayon sa bigay-kaya sa mga dalaga.

18 Huwag mong babatahing mabuhay ang isang babaing manggagaway.

19 Sinomang makiapid sa isang hayop ay papataying walang pagsala.

20 Yaong maghain sa anomang dios, maliban sa Panginoon lamang, ay lubos na papatayin.

21 At ang taga ibang lupa ay huwag mong aapihin, o pipighatiin man; sapagka't kayo'y naging taga ibang lupa sa lupain ng Egipto.

22 Huwag mong papagdadalamhatiin ang sinomang babaing bao, o ulila.

23 Kung iyong dalamhatiin sila sa anomang paraan, at sila'y dumaing sa akin, ay walang pagsala, na aking didinggin ang kanilang daing;

24 At ang aking pagiinit ay magaalab, at aking papatayin kayo ng tabak; at ang inyong mga asawa ay magiging mga bao, at ang inyong mga anak ay mga ulila.

25 Kung magpautang ka ng salapi sa kanino man sa aking bayan na kasama mo na dukha, huwag kang magpapakamanunubo sa kaniya ni hihingan mo man siya ng tubo.

26 Kung iyong tanggapin sa anoman ang damit ng iyong kapuwa na pinakasangla, ay iyong isasauli sa kaniya bago lumubog ang araw;

27 Sapagka't iyan ang kaniya lamang pangbihis, siyang kaniyang pangdamit sa kaniyang balat: ano ngang kaniyang ipangtutulog? at mangyayari, na pagka siya'y dumaing sa akin, ay aking didinggin; sapagka't ako'y mapagbiyaya.

28 Huwag mong lalapastanganin ang Dios, ni susumpain man ang pinuno sa iyong bayan.

29 Huwag kang magmamakupad ng paghahandog ng iyong mga ani, at ng tulo ng iyong mga pigaan. Ang panganay sa iyong mga anak na lalake ay ibibigay mo sa akin.

30 Gayon din ang gagawin mo sa iyong mga baka, at sa iyong mga tupa: pitong araw na mapapa sa kaniyang ina; sa ikawalong araw ay ibibigay mo sa akin.

31 At kayo'y magpapakabanal na tao sa akin: na ano pa't huwag kayong kakain ng anomang laman, na nalapa ng ganid sa parang; inyong ihahagis sa mga asno.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 9224

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

9224. 'The firstborn of your sons you shall give to Me' means also all the matters of faith that [are acquired] through them - that they are to be ascribed to the Lord and not to self. This is clear from the meaning of 'the firstborn of sons' as all matters of faith the Church possesses, dealt with in 2435, 6344, 7035, 7039, 7778, 8042; and from the meaning of 'giving to Me' as ascribing to the Lord, 'Jehovah' being used in the Word to mean the Lord. All matters of faith, meant by 'the firstborn of sons', are beliefs which spring from the good of charity; for faith comes into being from this good. Whether truths are acquired from the Word or from the teachings of the Church, they cannot by any means become matters of faith without the presence of good in which they can be implanted. The reason for this is that the understanding part of the mind is that which receives truths first, for it sees them and introduces them into the will; and when those truths are in the will they are in the person, the will being the person's true self. Anyone therefore who supposes that faith is faith with a person before the person wills it, and does it because he wills it, is very much mistaken. Nor before this do the truths of faith themselves have life in them. All that which belongs to the will is called good, because it is loved; thus truth becomes good, or faith becomes charity, when it is in the will.

[2] There are two controversies which have bothered the Church since earliest times. The first is whether faith is the firstborn of the Church or whether charity is; and the second is whether faith separated from charity brings salvation. The reason why these two controversies arose was that before a person has been regenerated he discerns the truths that are to become matters of faith but not the good that is the good of charity. For the truths of faith enter by the external route, that is to say, through hearing; they deposit themselves in the memory, and from there they appear in the understanding. But the good of charity flows in by the internal route - through the internal man from heaven, that is, from the Lord by way of heaven. Therefore it does not come to be discerned until the truths called matters of faith start to be loved for the sake of performing good and useful service and leading a good life, which happens when they come to belong to the will. This now explains why faith was declared to be the firstborn of the Church, and also why people attributed to it the rights of the firstborn, that is, the rights of priority and superiority over the good of charity, when in actual fact the good of charity is prior and higher, and the truth of faith only apparently so, see 3325, 3494, 3539, 3548, 3556, 3563, 3570, 3576, 3603, 3701, 4925, 4926, 4928, 4930, 4977, 5351, 6256, 6269, 6272, 6273.

[3] The reason why those who belong to the Church have been in the dark in regard to these matters is that they have failed to perceive that all things in the universe have connection with truth and good, and to be anything must have connection with both. They have also failed to perceive that in the human being there are two mental powers, the understanding and the will, and that truth has connection with the understanding and good with the will, and that without the connection with both nothing is made a person's own. Because these considerations have lain in the dark, and yet the ideas composing a person's thought are based on such considerations, the error could not be made plain to the natural man. Yet if it had at some time been made plain, members of the Church would have seen from the Word as in broad daylight that the Lord Himself had countless things to say about the good of charity, that this good ranks first in the Church, and that faith does not exist anywhere else than within that good. The good of charity consists in doing good because one wills it. They would also have seen the errors that teachings upholding faith separated from charity bring in with them. One such error is the idea that a person is able to will evil and believe truth, consequently that truth is in agreement with evil. Another is the idea that faith can cause the life of heaven to exist with a person who has the life of hell in him, therefore that one life can be transformed into the other, so that those in hell can be raised to heaven and lead among angels a life contrary to their former life. People entertaining such errors do not take into consideration the fact that if anyone leads a life contrary to the life already acquired in the world he is deprived of his life. Anyone who tries to do so is like those who are in the throes of death and end their life in dreadful torment. Errors like these and very many others are what the teachings upholding faith separated from charity bring in with them.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.