Bible

 

Exodo 22

Studie

   

1 Kung ang isang lalake ay magnakaw ng isang baka, o ng isang tupa at patayin, o ipagbili: ay kaniyang pagbabayaran ng limang baka ang isang baka, at ng apat na tupa ang isang tupa.

2 Kung ang isang magnanakaw ay masumpungan, na naninira, at masaktan na ano pa't namatay ay hindi aariing mamamataytao ang pumatay.

3 Kung sikatan siya ng araw, ay aariin siyang mamamataytao; siya'y dapat magsauli ng kabayaran: kung siya'y wala ay ipagbibili siya dahil sa kaniyang ninakaw.

4 Kung ang ninakaw ay masumpungang buhay sa kaniyang kamay, maging baka, o asno, o tupa, ay magbabayad siya ng ibayo.

5 Kung ang sinoman ay magpastol sa isang bukid, o sa isang ubasan, at pawalan ang kaniyang hayop at pastulin sa bukid ng iba; sa pinakamainam sa kaniyang sariling parang, at sa pinakamainam sa kaniyang sariling ubasan, ay sasaulian niya.

6 Kung may magningas na apoy, at magtangay ng mga tinik, na ano pa't ang mga mandala, o ang mga uhay, o ang bukid ay masunog, ay tunay na magbabayad yaong nagpaningas ng apoy.

7 Kung ang sinoman ay magpatago sa kaniyang kapuwa ng salapi o pag-aari, at nakawin sa bahay ng taong yaon; kung masumpungan ang magnanakaw, ay magbabayad ng ibayo.

8 Kung hindi masumpungan ang magnanakaw, ay lalapit ang may-ari ng bahay sa Dios, upang maalaman kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa.

9 Sapagka't lahat ng bagay na pagsalangsang, maging sa baka, sa asno, sa tupa, sa damit, o sa anomang bagay na nawala, na may magsabi, Ito nga ay akin; ay dadalhin sa harap ng Dios ang usap ng dalawa; yaong parurusahan ng Dios ay magbabayad ng ibayo sa kaniyang kapuwa.

10 Kung ang sinoman ay maghabilin sa kaniyang kapuwa ng isang asno, o ng isang baka, o ng isang tupa, o ng anomang hayop; at mamatay, o masasaktan, o maagaw, na walang nakakakitang sinoman:

11 Ay pamamagitanan silang dalawa ng pagsumpa sa Panginoon kung hindi niya pinakialaman ang pag-aari ng kaniyang kapuwa; at tatanggapin ng may-ari, at siya'y hindi magsasauli.

12 Datapuwa't kung kaniyang ninakaw sa kaniya ay sasaulian niya ang may-ari niyaon.

13 Kung nalapa ay dadalhing pinakapatotoo, at hindi sasaulian ang nalapa.

14 At kung ang sinoman ay humiram ng anoman sa kaniyang kapuwa, at masaktan, o mamatay, na hindi kaharap ang may-ari, ay walang pagsala na siya'y magsasauli.

15 Kung ang may-ari niyaon ay kaharap, ay hindi niya sasaulian; kung isang bagay na pinauupahan ay ihuhulog sa kaniyang kaupahan.

16 At kung dayain ng isang lalake ang isang dalaga, na hindi pa niya nagiging asawa at kaniyang sipingan, ay tunay na kaniyang ipagbabayad ng bigay-kaya upang maging asawa niya.

17 Kung itangging mainam ng kaniyang ama na ibigay sa kaniya, ay magbabayad siya ng salapi, ayon sa bigay-kaya sa mga dalaga.

18 Huwag mong babatahing mabuhay ang isang babaing manggagaway.

19 Sinomang makiapid sa isang hayop ay papataying walang pagsala.

20 Yaong maghain sa anomang dios, maliban sa Panginoon lamang, ay lubos na papatayin.

21 At ang taga ibang lupa ay huwag mong aapihin, o pipighatiin man; sapagka't kayo'y naging taga ibang lupa sa lupain ng Egipto.

22 Huwag mong papagdadalamhatiin ang sinomang babaing bao, o ulila.

23 Kung iyong dalamhatiin sila sa anomang paraan, at sila'y dumaing sa akin, ay walang pagsala, na aking didinggin ang kanilang daing;

24 At ang aking pagiinit ay magaalab, at aking papatayin kayo ng tabak; at ang inyong mga asawa ay magiging mga bao, at ang inyong mga anak ay mga ulila.

25 Kung magpautang ka ng salapi sa kanino man sa aking bayan na kasama mo na dukha, huwag kang magpapakamanunubo sa kaniya ni hihingan mo man siya ng tubo.

26 Kung iyong tanggapin sa anoman ang damit ng iyong kapuwa na pinakasangla, ay iyong isasauli sa kaniya bago lumubog ang araw;

27 Sapagka't iyan ang kaniya lamang pangbihis, siyang kaniyang pangdamit sa kaniyang balat: ano ngang kaniyang ipangtutulog? at mangyayari, na pagka siya'y dumaing sa akin, ay aking didinggin; sapagka't ako'y mapagbiyaya.

28 Huwag mong lalapastanganin ang Dios, ni susumpain man ang pinuno sa iyong bayan.

29 Huwag kang magmamakupad ng paghahandog ng iyong mga ani, at ng tulo ng iyong mga pigaan. Ang panganay sa iyong mga anak na lalake ay ibibigay mo sa akin.

30 Gayon din ang gagawin mo sa iyong mga baka, at sa iyong mga tupa: pitong araw na mapapa sa kaniyang ina; sa ikawalong araw ay ibibigay mo sa akin.

31 At kayo'y magpapakabanal na tao sa akin: na ano pa't huwag kayong kakain ng anomang laman, na nalapa ng ganid sa parang; inyong ihahagis sa mga asno.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 1904

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

1904. That 'Sarai, Abram's wife, took' means the affection for truth, which in the genuine sense is 'Sarai the wife', is clear from the meaning of 'Sarai' as truth allied to good, and from the meaning of 'wife' as affection, dealt with already in 915, 1468. There are two affections, distinct and separate - the affection for good and the affection for truth. While a person is being regenerated the affection for truth takes the lead, for it is an affection for truth for the sake of good that moves him; but once he has been regenerated the affection for good takes the lead, and it is now an affection for truth originating in good that moves him. The affection for good belongs to the will, the affection for truth to the understanding. The most ancient people established a marriage so to speak between these two affections. They used to refer to good (or the love of good) and truth (or the love of truth) as Man, calling the former 'the husband' and the latter 'the wife'. The comparison of good and truth to a marriage has its origins in the heavenly marriage.

[2] Regarded in themselves good and truth do not possess any life, but they derive their life from love or affection. They are merely the instruments that serve life. Consequently as is the love producing the affection for good and truth, so is the life; for the whole of life constitutes the whole of love or affection. This is why 'Sarai his wife' in the genuine sense means the affection for truth. And because the Intellectual desired the Rational as its offspring, and because what she says is an expression of that desire or affection, this verse contains the explicit wording, 'Sarai, Abram's wife, gave to Abram her husband' which would be an unnecessary repetition - for in themselves these words would be quite superfluous - if such matters were not embodied within the internal sense.

[3] Intellectual truth is distinct and separate from rational truth, and rational truth from factual truth, just as what is internal, what is intermediate, and what is external are. Intellectual truth is internal, rational truth is intermediate, while factual truth is external. These are quite distinct and separate because one is interior to another. With everyone intellectual truth, which is internal, or that present within the inmost part of him, is not his own but is the Lord's with him. From this the Lord flows into the rational, where truth first appears as if it were the person's own, and through the rational into his faculty of knowing. From these considerations it is clear that nobody can possibly think as of himself from intellectual truth, but from rational truth and factual truth because these do appear as if they were his.

[4] Only the Lord, when He lived in the world, thought from intellectual truth, for that truth was His own Divine truth joined to good, or the Divine spiritual joined to the Divine celestial. In this respect the Lord was different from all others. Man in no way possesses the ability to think from the Divine existing within himself as his essential self, nor can that ability possibly exist within man, only within Him who was conceived from Jehovah. Because He thought from intellectual truth, that is, from the love or affection for intellectual truth, from that truth also He desired the Rational. This is why it is stated here that 'Sarai, Abram's wife', by whom is meant the affection for intellectual truth, 'took Hagar the Egyptian and gave her to Abram her husband as his wife (mulier)'.

[5] No other arcana concealed here can be brought out and explained intelligibly because the human being dwells in very great obscurity regarding his own internals. Indeed he has no conception of these, for he identifies the rational and the intellectual degrees of the mind with the factual degree, not knowing that these degrees are distinct and separate, so distinct in fact that the intellectual is able to exist without the rational, as also can the rational, while subordinate to the intellectual, exist without the factual. This must inevitably seem absurd to those wholly immersed in factual knowledge, but it is nevertheless the truth. It is not possible however for anyone to have truth present in the factual degree of his mind, that is to say, to have an affection for it and a belief in it, if truth is not present in the rational, into which and through which the Lord flows in from the intellectual degree. These arcana do not lie open to man's view except in the next life.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.