Bible

 

Exodo 15

Studie

   

1 Nang magkagayo'y inawit ni Moises at ng mga anak ni Israel ang awit na ito sa Panginoon, at sinalita, na sinasabi, Ako'y aawit sa Panginoon, sapagka't siya'y nagtagumpay ng kaluwaluwalhati: Ang kabayo at ang sakay niyaon ay kaniyang ibinulusok sa dagat.

2 Ang Panginoon ay aking lakas at awit, At siya'y naging aking kaligtasan: Ito'y aking Dios, at siya'y aking pupurihin. Dios ng aking ama, at siya'y aking tatanghalin.

3 Ang Panginoo'y isang mangdidigma: Panginoon ang kaniyang pangalan.

4 Ang mga karro ni Faraon at ang kaniyang hukbo ay ibinulusok niya sa dagat; At ang kaniyang mga piling kapitan ay ipinaglulubog sa Dagat na Mapula.

5 Ang mga kalaliman ang tumatabon sa kanila: Sila'y lumubog sa mga kalaliman, na parang isang bato.

6 Ang iyong kanan, Oh Panginoon, ay maluwalhati sa kapangyarihan. Ang iyong kanan, Oh Panginoon, ay dumudurog ng kaaway.

7 At sa kalakhan ng iyong karilagan ay ibinubuwal mo yaong bumabangon laban sa iyo: Iyong ipinakikita ang iyong pagiinit, at nililipol silang parang dayami.

8 At sa hihip ng iyong ilong ay natitipon ang tubig, Ang mga agos ay nagsilagay na parang isang bunton; Ang mga kalaliman ay namuo sa gitna ng dagat.

9 Sinabi ng kaaway, Aking hahabulin, aking aabutan, magbabahagi ako ng samsam, Ang aking nasa ay masisiyahan sa kanila; Aking bubunutin ang aking tabak, lilipulin sila ng aking kamay.

10 Ikaw ay nagpahihip ng iyong hangin, at tinabunan sila ng dagat. Sila'y lumubog na parang tingga sa makapangyarihang tubig.

11 Sinong gaya mo, Oh Panginoon, sa mga dios? Sinong gaya mo, maluwalhati sa kabanalan, Nakasisindak sa pagpuri, na gumagawa ng mga kababalaghan?

12 Iyong iniunat ang iyong kanang kamay, Nilamon sila ng lupa.

13 Iyong pinapatnubayan sa iyong awa ang bayan na iyong tinubos: Sa iyong kalakasan ay iyong inihahatid sila sa banal mong tahanan.

14 Narinig ng mga bayan; at sila'y nanginig: Mga sakit ang kumapit sa mga taga Filistia.

15 Nang magkagayo'y natulig ang mga pangulo sa Edom; Sa matatapang sa Moab, ay panginginig ang sumasakanila: Lahat ng taga Canaan ay nauubos.

16 Sindak at gulat ang suma-sakanila; Sa kadakilaan ng iyong bisig ay nagiging walang kibo sila na parang bato; Hanggang sa ang iyong bayan ay makaraan, Oh Panginoon, Hanggang sa makaraan ang bayang ito na iyong kinamtan.

17 Sila'y iyong papapasukin, at sila'y iyong itatayo sa bundok na iyong pamana, Sa dako, Oh Panginoon, na iyong ginawa sa iyo, upang iyong tahanan, Sa santuario, Oh Panginoon, na itinatag ng iyong mga kamay.

18 Ang Panginoon ay maghahari magpakailan man.

19 Sapagka't ang mga kabayo ni Faraon, ay nagsipasok pati ng kaniyang mga karro at pati ng kaniyang mga nangangabayo sa dagat, at pinapanumbalik ng Panginoon ang tubig ng dagat sa kanila; datapuwa't lumakad ang mga anak ni Israel sa tuyong lupa sa gitna ng dagat.

20 At si Miriam na propetisa na kapatid ni Aaron, ay tumangan ng isang pandereta sa kaniyang kamay; at sumunod ang lahat ng mga babae sa kaniya, na may mga pandereta at nagsayawan.

21 At sila'y sinagot ni Miriam, Umawit kayo sa Panginoon, sapagka't siya'y nagtagumpay ng kaluwaluwalhati; Ang kabayo at ang sakay niyaon ay ibinulusok niya sa dagat.

22 At pinatnubayan ni Moises ang Israel mula sa Dagat na Mapula, at sila'y lumabas sa ilang ng Shur; at sila'y lumakad na tatlong araw sa ilang, at hindi nakasumpong ng tubig.

23 At nang sila'y dumating sa Mara, ay hindi sila makainom ng tubig sa Mara, sapagka't mapait: kaya't ang pangalang itinawag ay Mara.

24 At inupasala ng bayan si Moises, na sinasabi, Anong aming iinumin?

25 At siya'y dumaing sa Panginoon; at pinapagkitaan siya ng Panginoon ng isang puno ng kahoy, at inihagis niya sa tubig, at ang tubig ay tumabang. Doon inatangan niya ng palatuntunan, at ng tagubilin at doon sila sinubok niya;

26 At sinabi, Kung iyong didinggin ng buong sikap ang tinig ng Panginoon mong Dios, at iyong gagawin ang matuwid sa kaniyang mga mata, at iyong didinggin ang kaniyang mga utos, at iyong gaganapin ang lahat niyang mga palatuntunan ay wala akong ilalagay na karamdaman sa iyo, na gaya ng inilagay ko sa mga Egipcio: sapagka't ako ang Panginoon na nagpapagaling sa iyo.

27 At sila'y dumating sa Elim, na doo'y mayroong labingdalawang bukal ng tubig, at pitongpung puno ng palma; at sila'y humantong doon sa tabi ng mga tubig.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 10416

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

10416. And rose up to play. That this signifies the consequent festivity of their interiors, and consent, is evident from the signification of “playing,” as being the festivity of the interiors; for play comes from this, because it is an activity of the body which comes forth as an effect from gladness of mind; and all festivity and gladness are from the delights of the loves in which the man is. That consent also is signified, is because all interior festivity has consent in it; for if anything dissents and is contradictory, the festivity perishes. Interior festivity is in man’s freedom; and all freedom is from love that is not opposed.

[2] As in the Word internal things are described by external, so likewise the joys and gladnesses which are in the interiors of man are described by plays and dances, as in the following passages, in Jeremiah:

The city shall be builded upon its own heap, then shall confession go forth from them, and the voice of them that play (Jeremiah 30:18-19).

Anew will I build thee, that thou mayest be built, O virgin of Israel; anew shalt thou deck thy timbrels, and shalt go forth into the dance of them that play. Their soul shall be as a watered garden, and they shall not sorrow any more at all; and the virgin shall rejoice in the dance, and the young and the old together, for I will turn their mourning into joy (Jeremiah 31:4, 12-13).

The streets of the city shall be full of boys and girls, playing (Zech. 8:5).

Praise ye the name of Jehovah with the timbrel and dance (Psalms 149:2-3; 150:4).

Thou hast turned for me my mourning into dancing (Psalms 30:11).

The joy of our heart hath ceased; our dance is turned into mourning (Lam. 5:15).

[3] As “plays” and “dances” signified the joys and gladnesses of the interiors which are from love, therefore after the Egyptians were sunk in the sea Suph, Miriam with the women went forth with timbrels into dances (Exodus 15:20); and therefore also David, when the ark was brought out of the house of Obededom, into the city of David, leaped and danced before Jehovah (2 Samuel 6:12, 16).

[4] That interior things are set forth and described in the Word by exterior ones, is evident from these words in David:

Thou madest the sea, great and wide in spaces, there go the ships; Leviathan whom Thou hast formed to play therein (Psalms 104:25-26);

he who does not know that there is a spiritual sense in every detail of the Word, knows no otherwise than that by the “sea” and by “ships” are here meant the sea and ships, by “Leviathan,” the whales which are therein, and by “playing,” their races and associations together. Yet the Word, which is Divine in respect to every jot, does not consist of such things; but when instead of these there are understood the spiritual things which are signified, then it becomes Divine. In the internal sense the “sea” denotes a gathering together of memory-truths, thus what is external with man and in the church; “ships” denote knowledges and doctrinal things from the Word; “Leviathan” denotes memory-knowledge in general; and “playing” denotes the delight from these things. (That the “sea” denotes a gathering together of memory-truths, see n. 28, 2850, 8184, 9340; that “ships” denote knowledges and doctrinal things from the Word, n. 1977, 6385; and that “Leviathan” denotes memory-knowledge in general, see n. 7293.) Thus “to play” denotes the delight and festivity from these things, which results when memory-knowledges confirm spiritual things, and are in agreement with them.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.