Bible

 

Exodo 15

Studie

   

1 Nang magkagayo'y inawit ni Moises at ng mga anak ni Israel ang awit na ito sa Panginoon, at sinalita, na sinasabi, Ako'y aawit sa Panginoon, sapagka't siya'y nagtagumpay ng kaluwaluwalhati: Ang kabayo at ang sakay niyaon ay kaniyang ibinulusok sa dagat.

2 Ang Panginoon ay aking lakas at awit, At siya'y naging aking kaligtasan: Ito'y aking Dios, at siya'y aking pupurihin. Dios ng aking ama, at siya'y aking tatanghalin.

3 Ang Panginoo'y isang mangdidigma: Panginoon ang kaniyang pangalan.

4 Ang mga karro ni Faraon at ang kaniyang hukbo ay ibinulusok niya sa dagat; At ang kaniyang mga piling kapitan ay ipinaglulubog sa Dagat na Mapula.

5 Ang mga kalaliman ang tumatabon sa kanila: Sila'y lumubog sa mga kalaliman, na parang isang bato.

6 Ang iyong kanan, Oh Panginoon, ay maluwalhati sa kapangyarihan. Ang iyong kanan, Oh Panginoon, ay dumudurog ng kaaway.

7 At sa kalakhan ng iyong karilagan ay ibinubuwal mo yaong bumabangon laban sa iyo: Iyong ipinakikita ang iyong pagiinit, at nililipol silang parang dayami.

8 At sa hihip ng iyong ilong ay natitipon ang tubig, Ang mga agos ay nagsilagay na parang isang bunton; Ang mga kalaliman ay namuo sa gitna ng dagat.

9 Sinabi ng kaaway, Aking hahabulin, aking aabutan, magbabahagi ako ng samsam, Ang aking nasa ay masisiyahan sa kanila; Aking bubunutin ang aking tabak, lilipulin sila ng aking kamay.

10 Ikaw ay nagpahihip ng iyong hangin, at tinabunan sila ng dagat. Sila'y lumubog na parang tingga sa makapangyarihang tubig.

11 Sinong gaya mo, Oh Panginoon, sa mga dios? Sinong gaya mo, maluwalhati sa kabanalan, Nakasisindak sa pagpuri, na gumagawa ng mga kababalaghan?

12 Iyong iniunat ang iyong kanang kamay, Nilamon sila ng lupa.

13 Iyong pinapatnubayan sa iyong awa ang bayan na iyong tinubos: Sa iyong kalakasan ay iyong inihahatid sila sa banal mong tahanan.

14 Narinig ng mga bayan; at sila'y nanginig: Mga sakit ang kumapit sa mga taga Filistia.

15 Nang magkagayo'y natulig ang mga pangulo sa Edom; Sa matatapang sa Moab, ay panginginig ang sumasakanila: Lahat ng taga Canaan ay nauubos.

16 Sindak at gulat ang suma-sakanila; Sa kadakilaan ng iyong bisig ay nagiging walang kibo sila na parang bato; Hanggang sa ang iyong bayan ay makaraan, Oh Panginoon, Hanggang sa makaraan ang bayang ito na iyong kinamtan.

17 Sila'y iyong papapasukin, at sila'y iyong itatayo sa bundok na iyong pamana, Sa dako, Oh Panginoon, na iyong ginawa sa iyo, upang iyong tahanan, Sa santuario, Oh Panginoon, na itinatag ng iyong mga kamay.

18 Ang Panginoon ay maghahari magpakailan man.

19 Sapagka't ang mga kabayo ni Faraon, ay nagsipasok pati ng kaniyang mga karro at pati ng kaniyang mga nangangabayo sa dagat, at pinapanumbalik ng Panginoon ang tubig ng dagat sa kanila; datapuwa't lumakad ang mga anak ni Israel sa tuyong lupa sa gitna ng dagat.

20 At si Miriam na propetisa na kapatid ni Aaron, ay tumangan ng isang pandereta sa kaniyang kamay; at sumunod ang lahat ng mga babae sa kaniya, na may mga pandereta at nagsayawan.

21 At sila'y sinagot ni Miriam, Umawit kayo sa Panginoon, sapagka't siya'y nagtagumpay ng kaluwaluwalhati; Ang kabayo at ang sakay niyaon ay ibinulusok niya sa dagat.

22 At pinatnubayan ni Moises ang Israel mula sa Dagat na Mapula, at sila'y lumabas sa ilang ng Shur; at sila'y lumakad na tatlong araw sa ilang, at hindi nakasumpong ng tubig.

23 At nang sila'y dumating sa Mara, ay hindi sila makainom ng tubig sa Mara, sapagka't mapait: kaya't ang pangalang itinawag ay Mara.

24 At inupasala ng bayan si Moises, na sinasabi, Anong aming iinumin?

25 At siya'y dumaing sa Panginoon; at pinapagkitaan siya ng Panginoon ng isang puno ng kahoy, at inihagis niya sa tubig, at ang tubig ay tumabang. Doon inatangan niya ng palatuntunan, at ng tagubilin at doon sila sinubok niya;

26 At sinabi, Kung iyong didinggin ng buong sikap ang tinig ng Panginoon mong Dios, at iyong gagawin ang matuwid sa kaniyang mga mata, at iyong didinggin ang kaniyang mga utos, at iyong gaganapin ang lahat niyang mga palatuntunan ay wala akong ilalagay na karamdaman sa iyo, na gaya ng inilagay ko sa mga Egipcio: sapagka't ako ang Panginoon na nagpapagaling sa iyo.

27 At sila'y dumating sa Elim, na doo'y mayroong labingdalawang bukal ng tubig, at pitongpung puno ng palma; at sila'y humantong doon sa tabi ng mga tubig.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 8352

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

8352. 'Saying, What shall we drink?' means that they cannot tolerate truths because, as a result of their lack of affection [for good], they find them unpleasant. This is clear from the meaning of 'drinking' as being taught truths and receiving them, and also as having an affection for them and consequently making them one's own, dealt with in 3069, 3168, 3772, 4017, 4018, but here as not being able to tolerate them because - as a result of the lack of affection for good, meant by 'the waters were bitter', according to the explanation above in 8349 - they are found to be unpleasant. This temptation consists in their complaining and their grief, because the truths which previously they have found pleasant, and which have thus constituted their spiritual life or the life of heaven for them, now seem unpleasant to them, so unpleasant that they can scarcely tolerate them.

[2] A merely natural person cannot believe that anything such as this could be a cause of grief. For he thinks, 'What difference does it make to me whether truths are pleasant or unpleasant? If they are unpleasant, let them be cast aside.' But a spiritual person has an entirely different feeling. Learning truths and being enlightened in the kinds of matters that belong to his soul and so to spiritual life is the delight of his life. Therefore when those truths are lacking, his spiritual life becomes a trial and burden to him; and this gives rise to grief and anguish. The reason is that the affection for good flows in unceasingly from the Lord by way of the internal man, arousing accordant things in the external man which have previously been the cause of delight belonging to an affection for truth; and when these things are under attack from the evils of self-love and love of the world, in which too the person has previously taken delight, a conflict of delights or affections results, which gives rise to anguish, and this in turn to grief and complaint.

[3] A brief statement needs to be made about the situation when temptation arises through lack of truth. Nourishment for spiritual life consists in goodness and truth, just as nourishment for natural life consists in food and drink. If good is lacking it is as if food is lacking; and when truth is lacking it is as if drink is lacking. The grief this causes is like the grief caused by hunger and thirst. This comparison arises from correspondence, for food corresponds to goodness, and drink to truth. This correspondence is also the reason why food and drink nourish the body better and more suitably if, during a dinner or a luncheon, the person has at the same time as he eats the pleasure of discussing with others the kinds of things he loves than if he sits at table alone without company. In the second situation the person's vessels for receiving food are narrowed, but in the first the same vessels are opened. These things are brought about by the correspondence of spiritual food and natural food. The reason for saying the pleasure of discussing with others the kinds of things he loves is that all that pleasure is related to goodness and truth; for there does not exist anything in the world that is unrelated to them both. What the person loves is related to the good present with him, and that which informs about good and so links itself to that good, is related to truth.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.