10405.

4. A on uzev iz ruku njihovih. Da ovo označava ono što povlađuje njihovom propriumu, vidi se iz značenja doneti Aronu, što označava sakupiti u jedno one stvari iz smisla slova u Reči koje povlađuje spoljašnjim ljubavima i njihovim načelima. Da je ovo označeno donošenjem Aronu zlatnih obolaca koji su bili u ušima njihovih žena, sinova, i kćeri, vidi se iz onoga što je gore pokazano, br. 10402.

3470. Uze za ženu Kuditu kćer Bera Hetejina, i Bazematu kćer Etona Hetejina, označava dodavanje prirodne istine iz drugoga izvora a ne iz prave istine same. Ovo se vidi iz značenja žene (mulier) m koja je istina pridodata dobru, o čemu vidi gore, jer je to predmet o kome se ovde govori; i iz reprezentacije Judite, kćeri bera Hetejina, i bazemate kćeri Elona hetejina, koje su istine ali ne iz pravog izvora. Jer su Hetiti bili pravedni narodi koji su živeli u zemlji Hananskoj, kod kojih je Abraham bio došljak, i od kojihe je kupio pećinu makpilu kao grob (Postanje 23:3 do kraja); i kojima je prettsvljena jedna duhovna Crkva među Beznabošcima (vidi br. 2913, 2986); a pošto ova nije u istgini iz Reči, to se istim označava istina koja nije iz pravoga izvora; jer narod (nacija) koja predstavlja crkvu, označava kao isto i kvalitet istgine i dobra koji su karakterisični za tu Crkvu, jer jedna crkva je Crkva zbog istine i dobra. Stoga kada se pomene crkva, podrazumeva se istina i dobro, a kda se pominje istina i dobro, podrazumeva se crkva. A taj slučaj je kao što sledi. Prirodno dobro istine nije duhovno dobro, to jest, dobro vere i dobro ljbavi ka bližnjem, sve dok ono nije refoprmisano. Prirodno dobro potiče od čovekovih roditelja, kao pšto je gore rečeno (br. 3469), dok je duhovno dobro od Gospoda. Stoga čovek mora da se ponovo rodi da bi primio duhovno dobro. Dok se ovo izvodi (preporod), dodaju mu se prvo istine ali ne iz pravoga izvora, a koje su takve da se ne spajaju nego samo služe kao sredstvo da se preko njih čovek uvede u prave istine, a kada se uvedu, tada se odvajaju one istine koje nisu bile iz pravoga izvora. Ovaj slujčaj je kao kad dečaci, koji prvo nauče mnoge stvari, čak i beskorisne, kao što su igre i slično, preko kojih ne mogu postati mudri. ali se time priprema put da prime korisne stvari koje vode mudrosti. A kada se ov poslednje prime, prethodne se odvajaju, i na kraju odbacuju. Ili to je kao sa voćem, koje je na početku ispunjeno gorkim sokom, pr ego dobiju slatki sok, a gorki sok, pošto nije pravi, ali preko kojega se uvodi u slatki, pa kada poslkednji uđe, onaj prethodni odlazi. Tako je i sa čovekovim Prirodnim dok se nanovo rađa; jer je prirodno dobro takvo, da samo od sebe neće da se povinuje i da služi racionalno dobro, kao što sluga služi gospodara, nego hoće samo da zapoveda. Soga da bi se dovelo u takvo stanja da je poslušni i da služi, sve dok se požude ne oslabe, tek tada krioz utivaj dobra vere i ljubavi ka bližnjemu, preko unutrašnjeg čoveka od Gospoda, bu+iva iskušavan, sve dok se dobro koje je primljeno nasledno ne iskoreno postepeno, i dok se novo dobro je ustali, koje je kao novas vlakna koje se usađuju u čovekovo srce, kroz koja vlakna se uvodi novi sok, dok postupno poraste novo srce: prve istine koje se uvdedu, ne mogu da budu iz pravoga izvora, jer ima zala i obmana u prethodnom ili pririodniom dobru, ali to su neke quasi istine ili takvi izgledi istina koji se ulivaju, Pravo dobro je kao krv u su krvnim sudovima, ili kao sok u tkivimam, i ono vodi i primenjuje istine tako da dobijaju pravi oblik; dobro koje se na ovaj način oblikovalo u prirodnom ili spoljašnjem čoveku, je obično ili opšte dobro, kao da je utkano, od pojedinosti i posebnosti duhovnog dobra, preko racionalnog ili unutrašnjeg čoveka, od Gospoda, koji je taj koji oblikuje i stvara iznova. Otuda to da se Gospod u reči tako često natziva Obličitelčjem i Stvoriteljem.