9391. Koji prinesoše žrtve paljenice, i prinesoše teoce na žrtve zahvalne Jehovi. Da se ovim označava reprezentativ Gospodovog bogoštovanja od dobra i od istine koja je od dobra, vidi se iz reprezentacije žrtava paljenica i žrtava [zahvalnih] , što je bogoštovanje Gospoda u opšte (vidi br. 922, 6905, 8936), posebno se žrtvama paljenicamaoznačava bogoštovanje Gospod od dobra ljubavi, dok se žrtvama označava bogoštovanje Gospoda od istine vere koja je od dobra (br. 8680), i iz značenjateoca, što je dobro nevinosti iljubavi prema bližnjemu u spoljašnjem ili prirodnom čoveku (o kome niže). (Da životinje koje su bile žrtvovane označavaj valitet dobra i istine od kojega je bilo bogoštovanje, vidi br. 822, 1823, 2180, 3519.)(Da pitome i korisne zveri označavaju nebeske stvari dobra ljubavi, i duhovne stvari istine vere, i da su zbog toga korištene za žrtve, vidi br. 9280).

Da junica označava dobro nevinosti i ljubavi prema bližnjem u spoljašnjem ili prirodnom čoveku, je stoga što životinje krda označavaju osećanja dobra i istine u spoljašnjem ili prirodnom čoveku, a one od stada, osećanja dobra i istine u unutrašnjem ili duhovnom čoveku (br. 2566, 5913, 9135). Životinje stada su jaganjci, koze, ovce, ovnovi, jarci; a one od krda su volovi, junci, telad, jaganjci i ovce pa označavaju dobro nevinosti i ljubavi prema bližnjem u unutrašnjem ili duhovnom čoveku, stoga telad i junci, pošto su mlađi od volova, označavaju slično u spoljašnjem ili prirodnom čoveku.

[2] Da junci i telad označavaju ovo dobro, vidi se iz odlomaka u Reči gde se pominju; kao kod Jezikilja: I noge mu bijahu prave, a u stopalu bijahu im noge kao u teleta; i sijevahu kao uglađena mjed (Jezek. 1:7). govoreći o kerubima (heruvimima), koji su opisani sa četiri živa stvorenja, [Da se heruvimima označavaju stražari ili Gospodovo proviđenja koji sprečavaju svaki pristup njemu osim preko dobra, vidi br. 9277). Spoljašnje ili prirodno dobro bilo je pretstavljenopravom nogom, i stopalom noge koja je bila kao noga u teleta; jer se nogama označavaju stvari prirodnog čoveka; a pravom nogom oni koji su u dobru, a stopalom noge oni u poslednjem, u prirodnom čoveku. (Da noge imaju ovo značenje, vidi br. 2162, 3147, 5327-5328; isto tako da pete, stopala, i kopita označavaju poslednje stvari u prirodnom čoveku, br. 4938, 7729). Razlog da su stopala noge sevala kaouglađena mjed, bio je to što mjed označava prirodno dobro (br. 425, 1551), a mjeduglađenakoja je sevala označava dobro koje blista u svetlosti neba, koja je istina Božanska koja proističe od Gospoda. Iz noga što je rečeno, vidi se da se teletom označava dobro spoljašnjeg ili prirodnog čoveka.

[3] Na sličan načim kod Jovana: I pred prijestolom bješe stakleno more, kao kristal; i nasred prijestola i okolo prijestola četiri životinje, pune očiju sprijed i strag. I prva životinja bješe kao lav, i druga životinja kao tele, i treća životinja imaše lice kao čovjek, i četvrta životinja bješe kao orao kad leti (Otkr. 4:6-7); i ovde četiri životinje koji su heruvimi označavaju stražu i Gospodovo proviđenje koji sprečavaju da mu se priđe bilo kojim drugim putem osim preko dobra ljubavi; straža se izvodi preko istine i njenog dobra, i preko dobra i njenove istine. Istina i njeno dobro (dobro koje potiče od istine), poljašnjem čoveku, označeni su lavom i teletom; a dobro i istina iz njega, u unutrašnjoj formi, označeni su licem čovjeka i orlom koji leti. (Da lav označava istinu od dobra u njenoj moći, vidi br. 6367, pa stoga tele označava samo dobro otuda izvedeno).

[4] Kod Osije: Uzmite sa sobom riječi, i obratite se ka Jehovi; recite mu: oprosti sve bezakonje, i primi dobro; i daćemo žrtve (platićemo žrtvama) junicama usana svojih (Osija 14:2); niko ne može znati šta je označeno sa platiti junicama usana osim ako zna šta je označeno junicama i usnama. Da to označava ispovedanje i zahvaljivanje iz dobroga srca, vidi se; jer se kaže, obratite se k Jehovi i recite mu; primi dobro, a onda, daćemo(platićemo) junicama svojih usana, označavajući ispovedati Jehovu iz dobara doktrine, i dati mu hvalu; jer usne označavaju stvari doktrine (vidi br. 1286, 1288).

[5] Kod Amosa: Vi primičete stolicu na kojoj sjedite; i jedete jaganjce iz stada i teoce ugojene (Amos 6:3-4); ovde se opisuju oni koji su u obilju poznavanja dobra i istine, a žive zlim životom; jesti jaganjce iz stada označava naučiti i usvojiti dobra nevinosti koja pripadaju unutrašnjem ili duhovnom čoveku; jesti teoce iz štale označava učiti i usvajati dobra nevinostikoja pripadaju spoljašnjem ili prirodnom čoveku. (Da jesti označava usvajanje, vidi br. 3168, 4745; i da jaganjci označavaju dobra nevinosti, br. 3519, 3994, 7840). A pošto jaganjci označavaju unutrašnja dobra nevinosti, to sledi da teoci iz štale označavaju spoljašnja dobra nevinosti; jer u Reči, osobito u proročkoj Reči, obično se govori o istini kad god se govori o dobru, zbog nebeskoga braka (br. 9263, 9314); a tako isto govori se o spoljašnjim stvarima kad se govori o unutrašnjim. Osim toga, štala (koja se koristi za gojenje) i salo označavaju dobro unutrašnje ljubavi (br. 5943).

[6] Na sličan način i u sledećim odlomcima: Avama, koji se bojite imena mojega, granuće sunce pravde, i zdravlje će biti u zracima njegovijem, i izlaziće i skakaće kao teoci od jasala (4:2). A otac reče za sina razmetnoga: iznesite najljepšu haljinu i obucite ga, i podajte mu prsten na ruku i obuću na noge. I dovedite tele ugojeno te zakoljite, da jedemo i da se veselimo (Luka 15:22-23). Onaj ko razume samo smisao slova, verovaće da ništa dublje ne leži sakriveno ovde; baš naprotiv, svaka pojedinost sadrži nebeske stvari; kao to da treba da na njega stave najlepšu haljinu; da metnu prsten na njegovu ruku, i obuću na njegove noge; i da dovedu najdeblje tele, zakolju ga, da bi jeli i veselili se. Sinom razmetnim (raspusnim) označavaju se oni koji su bili raspusni u nebeskom blagu, a to su poznavanja dobra i istine; vraćanjem svom cu i njegiovim priznanjem da nije dostojan da se nazove njegovim sinom, označava se pokajanje srcem i poniznost (skrušenost); najlepštom haljinom u koju ga je trebalo obući, označavaju se glavne istine (4545, 9212, 9216); a ugojenim teletom opšta dobra koja korespondirajuovim istinama. Slično je označeno teocima i junicama u drugim odlomcima (kao Isa. (11:6; Jezek. 39:18; Ps. 29:6; 69:31), kao i žrtvama paljenicama i žrtvama (Izlazak 29:11-14; Levitska 4:3-12 i13-21; 8:14-17; 9:2; 16:3; 23:18; Brojevi 8:8-26; 15:24-26; 28:19; 1 Samuelova 1:25, 16:2; 1 o Carevima 18:23-26, 33).

[7] Razlog zašto su sinovi Izrailjevi sebi načinili zlatno tele, i klanjali mu se umesto Jehovi (Izlazak 32), bio jeto što je Egipatsko idolopoklonstvo bilo ostalo u njihovim srcima, iako su ispovedali Jehovu svojim ustima. Glavni među idolima (likovima) u Egiptu bili su junice i teoci od zlata, zato što je ženka teleta označavala sećanje-istinu, koja je istina prirodnog čoveka; a vo tele, dobro ove istine, koje je dobro prirodnog čoveka; a i stoga što zlato označava dobro. Ovo dobro i ova istina bile su pretvorene i likove (slike) muške i ženske teladi od zlata. Ali kada su se reprezentativi nebeskih stvari tamo preokrenuli u idolatrije (idolopoklonstva), i na kraju i u magiju, tada su se u Egiptu, kao i na drugim mestima, slike (likovi) koji su nekad bili reprezentativi, pretvorili u idole (likove, kipove), kojima su počeli da se klanjaju. Otuda su potekla idolopoklonstva drevnih, i magijske veštine Egipta.

[8] Jer je drevna crkva, koja je sledila posle pradrevne crkve, bila je reprezentativna crkva, čije se celo bogoštovanje sastojalo u obredima, uredbama, sudovima, i zapovestima koje su pretstavljale Božanske i nebeske stvari, koje su unutrašnje stvari crkve. Posle potopa ova drevna crkva bila se proširila kroz veći deo Azijskog sveta, a bila je i u Egiptu. Ali u Egiptu sećanja-znanja ove crkve su bila posebno negovana, u čemu su se Egipćani odlikovani više nego drugi u poznavanju korespondencija i reprezentativa, kao što se može videti po hieroglifima, i po magijskim veštinama i idolima tamo; kao i po raznim stvarima koje se iznose o Egiptu u Reči. Otuda to da se Egiptom u Reči označava sećanje-znanje u opšte, kako u pogledu istine tako i u pogledu dobra; kao i prirodno, jer sećanje-znanje pripada prirodnom čoveku. Isto je bilo označeno i ženskim i muškim teletom.

[9] (Da je drevna crkva, koja je bila reprezentativna crkva, bila proširena kroz mnoga carstva, i da je bila i u Egiptu, vidi br. 1238, 2385, 7097; i da stoga Egipat u Reči označava sećanje-znanje u oba smisla, br. 1164-1165, 6651, 7779, 7926; a pošto je sećanja-znanje i njegovo dobro istina i dobr rirodnog čoveka, stoga se Egiptom u Reči označava i prirodno, br. 4967, 6147, 6252.)

[10] Iz svega ovoga sada je očito da su žensko i muško tele bili među glavnim idolima Egipta, zato što su zenka i mužjak teleta označavali sećanje-znanje i njegovo dobro, koje pripada prirodnom čoveku, na sličan način kao i sam Egipat; tako, pošto su Egipat i tele imali isto značenje, stoga se o Egiptu kaže kod Jeremije: Egipat je lijepa junica, ali pogibao ide sa sjevera. I najamnici su njegovi usred njega kao teoci ugojeni, ali se i oni obrnuše i utekoše (Jer. 46:20-21). junica označava sećanje-istinu prirodnog čoveka; najamnik koji je ugojeno tele označava one koji čine ono što je dobro radi dobiti (br. 8002); stoga teoci označavaju takvo dobro koje u sebi nije dobro, nego je uživanje prirodnog čoveka odvojeno od duhovnog čoveka. Ovo je uživanje u kojemu su bili sinovi Jakovljevi, koji su po sebi bili idolopoklonici; stoga je njima bilo dopušteno da to bude nešto njihovo vlastito i da to posvedoče obožavanjem teleta (Izlazak 32).

[11] Ovo je opisao i kod Davida: načiniše tele kod Horeba, i klanjahu se kipu. Mijenjahu slavu svoju na priliku vola, koji jede travu (Psalam 106:19, 20); činiti tele kod Horeba i klanjati se livenom kipu (liku) označava idolopoklonstvo, koje se sastoji u obredima, uredbama, sudovima, i zakonima, u spoljašnjoj formi samo; a ne u isto vreme i u unutrašnjoj. (Da je ta nacija bila u spoljašnjim stvarima bez unutrašnjih, vidi br. 9320, 9373, 8871, 8882.); njihovim menjanjem svoje slave na priliku vola koji pase travu, označeno je da su se otuđili od unutrašnjih stvari Reči i crkve, i da su se klanjali onome što je spoljašnje, a što su sama sećanja-znanja lišena života; jer slava označava ono što je unutrašnje u Reči i u crkvi (vidi predgovor Postanju 18; i br. 5922, 8267, 8427); prilika vola označava nešto što liči dobru po spoljašnjoj formi, jer prilika (slika) označava sličnost, stoga ono što je lišeno života; a vo označava dobro u prirodnom, stoga dobro u spoljašnjoj formi (br. 2566, 2781, 9134); jesti travu označava usvajati (br. 3168, 3513, 4745); a trava označava sećanje-znanje (br. 7571).

[12] Pošto su ove stvari bile označene zlatnim teletom, kome su se klanjali sinovi Izrailjevi umesto Jehovi, stoga nastavlja s tim na sledeći način: I uzeh grijeh vaš koji učiniste, tele, i sažegoh ga ognjem i razbih ga i strh ga u prah i prosuh prah njegov u potok (Zak. Ponov. (9:21). Niko ne zna zašto se tako postupilo sa zlatnim teletom, osim ako zna šta je označeno sažgati ognjem, razbiti, prahom, prosuti u prah; a šta potokom koji je dolazio s gore u koji je prah bačen. Ovde se opisuje stanje onih koji se klanjaju spolajašnjim stvarim ez ičega unutrašnjeg; naime, da su oni u zlima ljubavi prema sebi i svetu, i u obmana koje potiču od ovih, u odnosu na ono što je od Božanskog, stoga u odnosu na Reč. Jer oganj kojim je spaljeno tele označava , stga u odnosu na Reč. Jer oganj kojim se sažgano tele označava zlo jubavi prema sebi i svetu (br. 1297, 1861, 7324, 7575); prah u koji je smrvljeno, označava obmanu potvrđeu doslovnim smislom Reči, a potok sa Gore Sinajske označava istinu Božansku, stoga Reč u slovu, jer ovo dolazi iz nje. Jer oni koji su u spoljašnjim stvarima bez unutrašnjih, oni objašnjavaju Reč u korist svojih vlastitih ljubavi, i vide u njoj zemaljske stavri, a ništa od nebeskih stvari, kao što su to radili Jevreji od davnina, a što rade i danas.

[13] Slične su stvari bile pretstavljene i teocima Jeroboama u Betelu i Danu (1 o Carevima 12:26, do kraja; 2 o Carevima 17:16), o čemu čitamo kod Osije: Postavljaju careve, ali ne od mene; podižu knezove koje ja ne poznajem; od srebra svojega i zlata svojega grade sebi likove, da se istrijebe. Jer je i ono od Izrailja; načinio ga je umjetnik, i nije Bog: tele će Samarijsko otići u komade (Osija 8:4, 6). predmet o kome se ovde govorije izopačeni razum i iskrivljeno tumačenje Reči od strane onih koji su u spoljašnjim stvarima bez unutrašnjih; jer ostaju u smislu slova Reči, koji smisao oni izopačuju da bi pogodovao njihovim vlastitim ljubavima i načelima koja su iz njih izvedena.

[14] Postavljaju careve, ali ne od mene; podižu knezove koje ja ne poznajem označava izlegati istinu i glavne istine iz svoje svetlosti, a ne iz Božanske, jer u unutrašnjem smislu car označava istinu (br. 1672, 2015, 2069, 4581, 6148); knezovi označavajuglavne istine (br. 1482, 2089, 5044); od srebra i zlata graditi sebi idole označava izokretatisećanja-znanjaistine i dobra iz doslovnog smisla Reči, ukorist vlastitih požuda, a i dalje im se klanjati kao svetima, iako su iz njihove vlastite ineligencije i kao takvi lišeni života; jer srebro označava istinu, a zlato dobro, koje je od Božanskog, stoga pripada Reči (br. 1551, 6917, 8932); daidoli označavaju doktrinarne stvari od čovekove vlastite inteligencije kojima se klanja kao svetima, a koje nemaju života usebi (br. 8941), iz čega je jasno da se carem i knezovima, kao i srebrom i zlatom označavaju obmane od zla; jer ono što je od čovekovog vlastitog, to je od zla, pa su to stoga obmane, iako izvana izgledaju kao istine, jer su uzete iz doslovnog smisla Reči. Iz ovog se vidi šta je označeno teletom Samarijskim koje umjetnik načini, naime, dobro prirodnog čovka a ne u isto vreme i duhovnog čoveka; stoga nešto što nije dobro, jer se primenjuje za zlo. Umjetnikga je načinio, i to nije Bo značava da je to iz čovekovog vlastitog, a ne od Božanskog; razbiti u komade označava rasuti.

[15] Slične stvari označene su teocima kod Osije: I sada jednako griješe i grade sebi lijući od srebra svojega po razumu svojemu likove, koji su svi djelo umjetničko, a oni govore za njih: ljudi koji prinose žrtve neka ljube teoce (Osija 13:2). Iz svega ovoga sada se vidi šta je označeno teletom a šta juncem u sledećim odlomcima: I jednorozi će sići s njima i junci s bikovima; zemlja će se njihova opiti od krvi i prah njihov utiti od pretiline (Isa. (34:7). Jer će tvrdi grad opustjeti i biće stan ostavljen i zanemaren kao pustinja; ondje će pasti (ravu) tele i ondje će lijegati, i poješće mu grane (Isa. (27:10). Srce moje vapije za Molohom; bjegunci njegovi pobjegoše dori do Segora kao junica trećakinja, jer će ići uz brdo Luitsko plačući (Isa. (10:11). Ukroti zvijer u ritu, krdo volova s teocima naroda, da bi popadali pred tobom sa šipkama srebra; raspi narode koji žele bojeve (Psalam 68:30).

[16] Predmet o kome se ovde govori je smeonost (arogancija) onih koji žele da uđu preko sećanja-znanja u misterije vere, a koji nisu voljni da priznaju bilo šta što sami nisu izlegli iz toga. I pošto ne vide ništa iz svetlosti neba koja je od Gospoda, nego sve vide iz svetlosti prirode koja dolazi od čovekovog vlastitog, oni se hvataju za senke umesto da gledaju u svetlosti, te stoga vidi obmane umesto stvarnosti, a u glavnom vide obmane umesto istine. Pošto misle ludo, jer [misle] iz najnižih stvari, oni se nazivaju divljimzverima iz rita; i pošto umuju s jarošću, nazivaju se krdom volova, i pošto su razasuti među dobrima onih koji su u istinama crkve, to se kaže za njih da su popadali predtobom sa šipkama srebra među teocima naroda, i dalje, da rasipaju narode, to jest, crkvu samu s njenim istinama; požuda za napadanjem i razaranjem ovih istina označava se onima koji žele bojeve. Iz svega ovoga ponovo se vidi da teoci označavaju dobra.

[17] Kod Zaharije 12:4 kaže se, I oslijepiću sve konje narodima; a konji naroda označavaju intelektualne stvari istine kod onih koji pripadaju crkvi, jer konj označavarazumevanje istine (vidi br. 2761). Ali kaže se izgaziću nogama srebrene šipke, i razagnaću narode među teoce naroda; dok segaženjem nogama i rasipanjem označava baciti i razasuti (vidi br. 258). (Srebrom se označava istina, br. 1551, 2954, 5658, 6112, 8932; a narodima oni iz crkve koji su u istinama, br. 2928, 7207, stoga istine crkve, br. 1259, 160, 3581.) Na taj način teoci naroda označavaju dobra volje kod onih koji pripadaju crkvi.

[19] Osim toga, da teoci označavaju dobra, što se vidii kod Jeremije: I predaću ljude koji prestupaju mo avjet, koji ne izvršiše riječi zavjeta koji učiniše preda mnom, rasjekavši tele na dvoje i prošavši između polovina. Knezove Judine i znezove Jerusalimske, dvorjane i svećenike i sav narod ove zemlje, koji prođoše između polovina onoga teleta. Predaću ih u ruke neprijateljima njihovijem i u ruke onijeh koji traže dušu njihovu, i mrtva će tijela njihova biti hrana pticama nebeskim i zvijerima zemaljskim (Jer. 34:18-20). Niko ne može znati šta je označeno zavjetom teoca, kao i prolaženjem između polivina [teleta], ako ne zna šta je označeno zavjetom, šta teletom, i šta sa biti podeljen u dvadela; isto tako šta je označeno knezovima Judinim i Jerusalimskim, šta dvorjanima [evnusima), svećenicima, i narodom zemlje. Očitio je da se su skriva neka nebeska tajna. Pa ipak, ova se tajna može pokazati razumu kada se zna da se zavjetom označava povezansot, teletom dobro, teletom rasječenim u dvoje dobro koje porističe od Gospoda s jedne strane, i dobro koje čovek prima s druge strane; i da se knezovima Judinim iJerusalimskim, dvorjanima [evnusima] i svećenicima, kao i narodom zemlje označavaju istine i dobra crkve iz Reči; i da se prolaženjem između dvije polovine označava povezivanje. Iz svih ovih stvari, kada se znaju, očito je da je unutrašnji smisao ovih reči da nije bilo povezivanja između dobra koje proističe od Gospoda s dobrom koje čovek prima kroz Reč, stoga preko istina i dobara crkve kod te nacije; nego da je bilo neslaganje, iz razloga što su bili u spoljašnjim stvarima bez ikakvih unutrašnjih.

[19] Slično je označeno zavjetom teleta s Avramom, o kojemu čitamo u knjizi Postanja: Jehova reče Avramu: prinesi mi junicu od tri godine i kozu od tri godine i ovna od tri godine i grlicu i golupče. I on uze sveto to, i rasječe u pole: i metnu sve pole jednu prema drugoj, ali ne rasječe ptica. Aptice letijahu na te mrtve životinje; a Abram ih odgonjaše. A kad sunce bješe na zahodu, uhvati Avrama tvrd san, i gle, strah i mrak obuze ga. . . . Taj dan učini Jehova zajet s Abrahamom govoreći: sjemenu tvojemu dadoh zemlju ovu od vode Egipatske do velike vode, vode Eufrata (Postanje 15:9-12, 18). Strah i mrak obuze Avrama je označavalo stanje Jevrejske nacije, da su bili u najvećem mraku u pogledu istina i dobara crkve iz Reči, jer u bili u spoljašnjim stvarima bez ičega unutrašnjeg, pa stoga u idolopokloničnom bogoštovanju. Jer onaj ko je u spoljašnjim stvarima bez ikakvih unutrašnjih, taj je u idolopokloničnom bogoštovanju. Jer kada se takav čovek klanja, njegovo srce i duša nisu u nebu, nego u svetu; i on se ne klanja svetim stvarima Reči iz nebeske ljubavi, nego iz zemaljske ljubavi. Ovo stanje t acije je ono što je opisano kod proroka zavjetom teoca koji je rasječen u pole, i sa između kojih/polivina] prolažahu.