Bible

 

Numbers 15

Studie

   

1 και ειπεν κυριος προς μωυσην λεγων

2 λαλησον τοις υιοις ισραηλ και ερεις προς αυτους οταν εισελθητε εις την γην της κατοικησεως υμων ην εγω διδωμι υμιν

3 και ποιησεις ολοκαυτωματα κυριω ολοκαρπωμα η θυσιαν μεγαλυναι ευχην η καθ' εκουσιον η εν ταις εορταις υμων ποιησαι οσμην ευωδιας κυριω ει μεν απο των βοων η απο των προβατων

4 και προσοισει ο προσφερων το δωρον αυτου κυριω θυσιαν σεμιδαλεως δεκατον του οιφι αναπεποιημενης εν ελαιω εν τεταρτω του ιν

5 και οινον εις σπονδην το τεταρτον του ιν ποιησετε επι της ολοκαυτωσεως η επι της θυσιας τω αμνω τω ενι ποιησεις τοσουτο καρπωμα οσμην ευωδιας τω κυριω

6 και τω κριω οταν ποιητε αυτον η εις ολοκαυτωμα η εις θυσιαν ποιησεις θυσιαν σεμιδαλεως δυο δεκατα αναπεποιημενης εν ελαιω το τριτον του ιν

7 και οινον εις σπονδην το τριτον του ιν προσοισετε εις οσμην ευωδιας κυριω

8 εαν δε απο των βοων ποιητε εις ολοκαυτωμα η εις θυσιαν μεγαλυναι ευχην η εις σωτηριον κυριω

9 και προσοισει επι του μοσχου θυσιαν σεμιδαλεως τρια δεκατα αναπεποιημενης εν ελαιω ημισυ του ιν

10 και οινον εις σπονδην το ημισυ του ιν καρπωμα οσμην ευωδιας κυριω

11 ουτως ποιησεις τω μοσχω τω ενι η τω κριω τω ενι η τω αμνω τω ενι εκ των προβατων η εκ των αιγων

12 κατα τον αριθμον ων εαν ποιησητε ουτω ποιησετε τω ενι κατα τον αριθμον αυτων

13 πας ο αυτοχθων ποιησει ουτως τοιαυτα προσενεγκαι καρπωματα εις οσμην ευωδιας κυριω

14 εαν δε προσηλυτος εν υμιν προσγενηται εν τη γη υμων η ος αν γενηται εν υμιν εν ταις γενεαις υμων και ποιησει καρπωμα οσμην ευωδιας κυριω ον τροπον ποιειτε υμεις ουτως ποιησει η συναγωγη κυριω

15 νομος εις εσται υμιν και τοις προσηλυτοις τοις προσκειμενοις εν υμιν νομος αιωνιος εις γενεας υμων ως υμεις και ο προσηλυτος εσται εναντι κυριου

16 νομος εις εσται και δικαιωμα εν εσται υμιν και τω προσηλυτω τω προσκειμενω εν υμιν

17 και ελαλησεν κυριος προς μωυσην λεγων

18 λαλησον τοις υιοις ισραηλ και ερεις προς αυτους εν τω εισπορευεσθαι υμας εις την γην εις ην εγω εισαγω υμας εκει

19 και εσται οταν εσθητε υμεις απο των αρτων της γης αφελειτε αφαιρεμα αφορισμα κυριω

20 απαρχην φυραματος υμων αρτον αφαιρεμα αφοριειτε αυτο ως αφαιρεμα απο αλω ουτως αφελειτε αυτον

21 απαρχην φυραματος υμων και δωσετε κυριω αφαιρεμα εις τας γενεας υμων

22 οταν δε διαμαρτητε και μη ποιησητε πασας τας εντολας ταυτας ας ελαλησεν κυριος προς μωυσην

23 καθα συνεταξεν κυριος προς υμας εν χειρι μωυση απο της ημερας ης συνεταξεν κυριος προς υμας και επεκεινα εις τας γενεας υμων

24 και εσται εαν εξ οφθαλμων της συναγωγης γενηθη ακουσιως και ποιησει πασα η συναγωγη μοσχον ενα εκ βοων αμωμον εις ολοκαυτωμα εις οσμην ευωδιας κυριω και θυσιαν τουτου και σπονδην αυτου κατα την συνταξιν και χιμαρον εξ αιγων ενα περι αμαρτιας

25 και εξιλασεται ο ιερευς περι πασης συναγωγης υιων ισραηλ και αφεθησεται αυτοις οτι ακουσιον εστιν και αυτοι ηνεγκαν το δωρον αυτων καρπωμα κυριω περι της αμαρτιας αυτων εναντι κυριου περι των ακουσιων αυτων

26 και αφεθησεται κατα πασαν συναγωγην υιων ισραηλ και τω προσηλυτω τω προσκειμενω προς υμας οτι παντι τω λαω ακουσιον

27 εαν δε ψυχη μια αμαρτη ακουσιως προσαξει αιγα μιαν ενιαυσιαν περι αμαρτιας

28 και εξιλασεται ο ιερευς περι της ψυχης της ακουσιασθεισης και αμαρτουσης ακουσιως εναντι κυριου εξιλασασθαι περι αυτου

29 τω εγχωριω εν υιοις ισραηλ και τω προσηλυτω τω προσκειμενω εν αυτοις νομος εις εσται αυτοις ος αν ποιηση ακουσιως

30 και ψυχη ητις ποιησει εν χειρι υπερηφανιας απο των αυτοχθονων η απο των προσηλυτων τον θεον ουτος παροξυνει εξολεθρευθησεται η ψυχη εκεινη εκ του λαου αυτης

31 οτι το ρημα κυριου εφαυλισεν και τας εντολας αυτου διεσκεδασεν εκτριψει εκτριβησεται η ψυχη εκεινη η αμαρτια αυτης εν αυτη

32 και ησαν οι υιοι ισραηλ εν τη ερημω και ευρον ανδρα συλλεγοντα ξυλα τη ημερα των σαββατων

33 και προσηγαγον αυτον οι ευροντες αυτον συλλεγοντα ξυλα τη ημερα των σαββατων προς μωυσην και ααρων και προς πασαν συναγωγην υιων ισραηλ

34 και απεθεντο αυτον εις φυλακην ου γαρ συνεκριναν τι ποιησωσιν αυτον

35 και ελαλησεν κυριος προς μωυσην λεγων θανατω θανατουσθω ο ανθρωπος λιθοβολησατε αυτον λιθοις πασα η συναγωγη

36 και εξηγαγον αυτον πασα η συναγωγη εξω της παρεμβολης και ελιθοβολησαν αυτον πασα η συναγωγη λιθοις εξω της παρεμβολης καθα συνεταξεν κυριος τω μωυση

37 και ειπεν κυριος προς μωυσην λεγων

38 λαλησον τοις υιοις ισραηλ και ερεις προς αυτους και ποιησατωσαν εαυτοις κρασπεδα επι τα πτερυγια των ιματιων αυτων εις τας γενεας αυτων και επιθησετε επι τα κρασπεδα των πτερυγιων κλωσμα υακινθινον

39 και εσται υμιν εν τοις κρασπεδοις και οψεσθε αυτα και μνησθησεσθε πασων των εντολων κυριου και ποιησετε αυτας και ου διαστραφησεσθε οπισω των διανοιων υμων και οπισω των οφθαλμων υμων εν οις υμεις εκπορνευετε οπισω αυτων

40 οπως αν μνησθητε και ποιησητε πασας τας εντολας μου και εσεσθε αγιοι τω θεω υμων

41 εγω κυριος ο θεος υμων ο εξαγαγων υμας εκ γης αιγυπτου ειναι υμων θεος εγω κυριος ο θεος υμων

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 4290

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

4290. In the internal historical sense, by “he said, I will not let thee go unless thou bless me,” is signified that they insisted upon being representative; for their insisting is signified by “I will not let thee go,” and representing a church by being “blessed.” In regard to this subject—that the posterity of Jacob insisted upon being representative of a church, and that they were chosen above all other nations—this cannot indeed be made so evident from the historicals of the Word in the sense of the letter, for the reason that the historicals of the Word in the sense of the letter enfold within them deep secrets of heaven, and therefore these so follow in the series; and also because the names themselves signify things; many names indeed in their supreme sense signify the Lord Himself, such as Abraham, Isaac, and Jacob. That these in the supreme sense signify the Lord, has been shown many times in what precedes (see n. 1965, 1989, 2011, 3245, 3305, 3439).

[2] That the posterity of Jacob were not chosen, but insisted that a church should be among them, may be seen from many passages of the Word, from its internal historical sense, and openly in the following.

In Moses:

Jehovah spoke unto Moses, Go up hence, thou and the people which thou hast made to go up out of the land of Egypt, into the land of which I sware unto Abraham, to Isaac, and to Jacob, saying, Unto thy seed will I give it; I will not go up in the midst of thee, for thou art a stiffnecked people; lest I consume thee in the way. And when the people heard this evil word, they mourned, and put off everyone his ornament from upon him. And Moses took the tent, and pitched it for himself without the camp, in removing far from the camp. And Moses said unto Jehovah, See, Thou sayest unto me, Make this people go up, and Thou hast not made known to me whom Thou wilt send with me. Now therefore I pray if I have found grace in Thine eyes, make known to me I pray Thy way, that I may know concerning Thee, that I have found grace in Thine eyes; behold also that this nation is Thy people. He said therefore, My faces shall go until I give thee rest (Exodus 33:1-7, 12-14).

It is here said that Moses made the people go up out of the land of Egypt, and then that they put off their ornament and mourned, and that Moses pitched his tent without the camp, and that thereby Jehovah assented; thus plainly showing that they themselves insisted.

[3] In the same:

Jehovah said unto Moses, How long will this people provoke Me, and how long will they not believe in Me, for all the signs which I have wrought in the midst of them? I will smite them with the pestilence, and will extinguish them, and will make of thee a nation greater and mightier than they. But Moses supplicated, and Jehovah being entreated said, I will be gracious according to thy word: nevertheless, I live, and the whole earth shall be filled with the glory of Jehovah; for as to all those men who have seen My glory, and My signs which I wrought in Egypt, and in the wilderness, yet have tempted Me these ten times, and have not obeyed my voice, surely they shall not see the land which I sware unto their fathers, neither shall any of them that provoked Me see it. Your bodies shall fall in this wilderness; but your little children will I bring in (Numbers 14:11-12, 20-23, 29, 31).

From these words it is also manifest that Jehovah willed to extinguish them, and consequently not to set up a church among them, but that they insisted and it was therefore done—besides many other times also, when Jehovah willed to utterly destroy that nation so often rebellious, but as often suffered Himself to be entreated by their supplications.

[4] The like is also involved in Balaam’s not being permitted to curse that people (Numbers 22,23, 24); and in other places also, where it is said that Jehovah repented that He had brought in that people; also that Jehovah was entreated; and also that He so often made a new covenant with them. Such things are signified in the internal historical sense by the words “I will not let thee go, unless thou bless me.” The same is also signified by Jacob’s taking away the birthright from Esau, and also by his taking the blessing from him by fraud (Genesis 25 and 27).

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.