Bible

 

Genesis 15

Studie

   

1 μετα δε τα ρηματα ταυτα εγενηθη ρημα κυριου προς αβραμ εν οραματι λεγων μη φοβου αβραμ εγω υπερασπιζω σου ο μισθος σου πολυς εσται σφοδρα

2 λεγει δε αβραμ δεσποτα τι μοι δωσεις εγω δε απολυομαι ατεκνος ο δε υιος μασεκ της οικογενους μου ουτος δαμασκος ελιεζερ

3 και ειπεν αβραμ επειδη εμοι ουκ εδωκας σπερμα ο δε οικογενης μου κληρονομησει με

4 και ευθυς φωνη κυριου εγενετο προς αυτον λεγων ου κληρονομησει σε ουτος αλλ' ος εξελευσεται εκ σου ουτος κληρονομησει σε

5 εξηγαγεν δε αυτον εξω και ειπεν αυτω αναβλεψον δη εις τον ουρανον και αριθμησον τους αστερας ει δυνηση εξαριθμησαι αυτους και ειπεν ουτως εσται το σπερμα σου

6 και επιστευσεν αβραμ τω θεω και ελογισθη αυτω εις δικαιοσυνην

7 ειπεν δε προς αυτον εγω ο θεος ο εξαγαγων σε εκ χωρας χαλδαιων ωστε δουναι σοι την γην ταυτην κληρονομησαι

8 ειπεν δε δεσποτα κυριε κατα τι γνωσομαι οτι κληρονομησω αυτην

9 ειπεν δε αυτω λαβε μοι δαμαλιν τριετιζουσαν και αιγα τριετιζουσαν και κριον τριετιζοντα και τρυγονα και περιστεραν

10 ελαβεν δε αυτω παντα ταυτα και διειλεν αυτα μεσα και εθηκεν αυτα αντιπροσωπα αλληλοις τα δε ορνεα ου διειλεν

11 κατεβη δε ορνεα επι τα σωματα τα διχοτομηματα αυτων και συνεκαθισεν αυτοις αβραμ

12 περι δε ηλιου δυσμας εκστασις επεπεσεν τω αβραμ και ιδου φοβος σκοτεινος μεγας επιπιπτει αυτω

13 και ερρεθη προς αβραμ γινωσκων γνωση οτι παροικον εσται το σπερμα σου εν γη ουκ ιδια και δουλωσουσιν αυτους και κακωσουσιν αυτους και ταπεινωσουσιν αυτους τετρακοσια ετη

14 το δε εθνος ω εαν δουλευσωσιν κρινω εγω μετα δε ταυτα εξελευσονται ωδε μετα αποσκευης πολλης

15 συ δε απελευση προς τους πατερας σου μετ' ειρηνης ταφεις εν γηρει καλω

16 τεταρτη δε γενεα αποστραφησονται ωδε ουπω γαρ αναπεπληρωνται αι αμαρτιαι των αμορραιων εως του νυν

17 επει δε εγινετο ο ηλιος προς δυσμαις φλοξ εγενετο και ιδου κλιβανος καπνιζομενος και λαμπαδες πυρος αι διηλθον ανα μεσον των διχοτομηματων τουτων

18 εν τη ημερα εκεινη διεθετο κυριος τω αβραμ διαθηκην λεγων τω σπερματι σου δωσω την γην ταυτην απο του ποταμου αιγυπτου εως του ποταμου του μεγαλου ποταμου ευφρατου

19 τους καιναιους και τους κενεζαιους και τους κεδμωναιους

20 και τους χετταιους και τους φερεζαιους και τους ραφαιν

21 και τους αμορραιους και τους χαναναιους και τους ευαιους και τους γεργεσαιους και τους ιεβουσαιους

   

Ze Swedenborgových děl

 

Apocalypse Explained # 339

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 1232  
  

339. And honour and glory. That this signifies that Divine good and Divine truth belong to Him, is clear from the signification of honour and glory when said of the Lord, as denoting Divine good and Divine truth (concerning which see above, n. 288).

  
/ 1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

Ze Swedenborgových děl

 

Apocalypse Explained # 135

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 1232  
  

135. 'And thou holdest fast my name.' That this signifies acknowledgment of the Divine in the Human of the Lord, and of all things of love and faith towards Him is evident from what has been shown above concerning the signification of the name of Jehovah, of the Lord, and of Jesus Christ (n. 102). The reason why by the name of the Lord in the Word is meant primarily the acknowledgment of the Divine in His Human is that all things of love and faith are therefrom. For the Divine goods of love, and the Divine truths of faith, proceed from the Lord alone; and those things cannot flow into man unless he thinks of the Divine of the Lord at the same time that he thinks of His Human; nor is His Divine separated from the Human, but is in the Human (as may be seen above, n. 10, 26, 49, 52, 77, 97, 113, 114). I can assert, from all my experience of the spiritual world, that no one is in the truths of faith and the goods of love but he who thinks of the Divine of the Lord at the same time that he thinks of His Human; as also that no one is spiritual, or an angel, but he who had been in that thought and acknowledgment while in the world. Man must be conjoined to the Divine in his faith and love, in order that he may be saved. And all conjunction is with the Lord; and to be conjoined only to His Human, and not at the same time to His Divine, is not conjunction; for the Divine saves, but not the Human without the Divine. (That the Human of the Lord is Divine, may be seen in The Doctrine of the New Jerusalem 280-310.)

  
/ 1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.