Bible

 

Deuteronomy 31

Studie

   

1 και συνετελεσεν μωυσης λαλων παντας τους λογους τουτους προς παντας υιους ισραηλ

2 και ειπεν προς αυτους εκατον και εικοσι ετων εγω ειμι σημερον ου δυνησομαι ετι εισπορευεσθαι και εκπορευεσθαι κυριος δε ειπεν προς με ου διαβηση τον ιορδανην τουτον

3 κυριος ο θεος σου ο προπορευομενος προ προσωπου σου αυτος εξολεθρευσει τα εθνη ταυτα απο προσωπου σου και κατακληρονομησεις αυτους και ιησους ο προπορευομενος προ προσωπου σου καθα ελαλησεν κυριος

4 και ποιησει κυριος αυτοις καθα εποιησεν σηων και ωγ τοις δυσι βασιλευσιν των αμορραιων οι ησαν περαν του ιορδανου και τη γη αυτων καθοτι εξωλεθρευσεν αυτους

5 και παρεδωκεν αυτους κυριος υμιν και ποιησετε αυτοις καθοτι ενετειλαμην υμιν

6 ανδριζου και ισχυε μη φοβου μηδε δειλια μηδε πτοηθης απο προσωπου αυτων οτι κυριος ο θεος σου ο προπορευομενος μεθ' υμων εν υμιν ου μη σε ανη ουτε μη σε εγκαταλιπη

7 και εκαλεσεν μωυσης ιησουν και ειπεν αυτω εναντι παντος ισραηλ ανδριζου και ισχυε συ γαρ εισελευση προ προσωπου του λαου τουτου εις την γην ην ωμοσεν κυριος τοις πατρασιν ημων δουναι αυτοις και συ κατακληρονομησεις αυτην αυτοις

8 και κυριος ο συμπορευομενος μετα σου ουκ ανησει σε ουδε μη εγκαταλιπη σε μη φοβου μηδε δειλια

9 και εγραψεν μωυσης τα ρηματα του νομου τουτου εις βιβλιον και εδωκεν τοις ιερευσιν τοις υιοις λευι τοις αιρουσιν την κιβωτον της διαθηκης κυριου και τοις πρεσβυτεροις των υιων ισραηλ

10 και ενετειλατο αυτοις μωυσης εν τη ημερα εκεινη λεγων μετα επτα ετη εν καιρω ενιαυτου αφεσεως εν εορτη σκηνοπηγιας

11 εν τω συμπορευεσθαι παντα ισραηλ οφθηναι ενωπιον κυριου του θεου σου εν τω τοπω ω αν εκλεξηται κυριος αναγνωσεσθε τον νομον τουτον εναντιον παντος ισραηλ εις τα ωτα αυτων

12 εκκλησιασας τον λαον τους ανδρας και τας γυναικας και τα εκγονα και τον προσηλυτον τον εν ταις πολεσιν υμων ινα ακουσωσιν και ινα μαθωσιν φοβεισθαι κυριον τον θεον υμων και ακουσονται ποιειν παντας τους λογους του νομου τουτου

13 και οι υιοι αυτων οι ουκ οιδασιν ακουσονται και μαθησονται φοβεισθαι κυριον τον θεον υμων πασας τας ημερας οσας αυτοι ζωσιν επι της γης εις ην υμεις διαβαινετε τον ιορδανην εκει κληρονομησαι αυτην

14 και ειπεν κυριος προς μωυσην ιδου ηγγικασιν αι ημεραι του θανατου σου καλεσον ιησουν και στητε παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου και εντελουμαι αυτω και επορευθη μωυσης και ιησους εις την σκηνην του μαρτυριου και εστησαν παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου

15 και κατεβη κυριος εν νεφελη και εστη παρα τας θυρας της σκηνης του μαρτυριου και εστη ο στυλος της νεφελης παρα τας θυρας της σκηνης

16 και ειπεν κυριος προς μωυσην ιδου συ κοιμα μετα των πατερων σου και αναστας ο λαος ουτος εκπορνευσει οπισω θεων αλλοτριων της γης εις ην ουτος εισπορευεται εκει εις αυτην και εγκαταλειψουσιν με και διασκεδασουσιν την διαθηκην μου ην διεθεμην αυτοις

17 και οργισθησομαι θυμω εις αυτους εν τη ημερα εκεινη και καταλειψω αυτους και αποστρεψω το προσωπον μου απ' αυτων και εσται καταβρωμα και ευρησουσιν αυτον κακα πολλα και θλιψεις και ερει εν τη ημερα εκεινη διοτι ουκ εστιν κυριος ο θεος μου εν εμοι ευροσαν με τα κακα ταυτα

18 εγω δε αποστροφη αποστρεψω το προσωπον μου απ' αυτων εν τη ημερα εκεινη δια πασας τας κακιας ας εποιησαν οτι επεστρεψαν επι θεους αλλοτριους

19 και νυν γραψατε τα ρηματα της ωδης ταυτης και διδαξετε αυτην τους υιους ισραηλ και εμβαλειτε αυτην εις το στομα αυτων ινα γενηται μοι η ωδη αυτη εις μαρτυριον εν υιοις ισραηλ

20 εισαξω γαρ αυτους εις την γην την αγαθην ην ωμοσα τοις πατρασιν αυτων δουναι αυτοις γην ρεουσαν γαλα και μελι και φαγονται και εμπλησθεντες κορησουσιν και επιστραφησονται επι θεους αλλοτριους και λατρευσουσιν αυτοις και παροξυνουσιν με και διασκεδασουσιν την διαθηκην μου

21 και αντικαταστησεται η ωδη αυτη κατα προσωπον μαρτυρουσα ου γαρ μη επιλησθη απο στοματος αυτων και απο στοματος του σπερματος αυτων εγω γαρ οιδα την πονηριαν αυτων οσα ποιουσιν ωδε σημερον προ του εισαγαγειν με αυτους εις την γην την αγαθην ην ωμοσα τοις πατρασιν αυτων

22 και εγραψεν μωυσης την ωδην ταυτην εν εκεινη τη ημερα και εδιδαξεν αυτην τους υιους ισραηλ

23 και ενετειλατο μωυσης ιησοι και ειπεν αυτω ανδριζου και ισχυε συ γαρ εισαξεις τους υιους ισραηλ εις την γην ην ωμοσεν κυριος αυτοις και αυτος εσται μετα σου

24 ηνικα δε συνετελεσεν μωυσης γραφων παντας τους λογους του νομου τουτου εις βιβλιον εως εις τελος

25 και ενετειλατο τοις λευιταις τοις αιρουσιν την κιβωτον της διαθηκης κυριου λεγων

26 λαβοντες το βιβλιον του νομου τουτου θησετε αυτο εκ πλαγιων της κιβωτου της διαθηκης κυριου του θεου υμων και εσται εκει εν σοι εις μαρτυριον

27 οτι εγω επισταμαι τον ερεθισμον σου και τον τραχηλον σου τον σκληρον ετι γαρ εμου ζωντος μεθ' υμων σημερον παραπικραινοντες ητε τα προς τον θεον πως ουχι και εσχατον του θανατου μου

28 εκκλησιασατε προς με τους φυλαρχους υμων και τους πρεσβυτερους υμων και τους κριτας υμων και τους γραμματοεισαγωγεις υμων ινα λαλησω εις τα ωτα αυτων παντας τους λογους τουτους και διαμαρτυρωμαι αυτοις τον τε ουρανον και την γην

29 οιδα γαρ οτι εσχατον της τελευτης μου ανομια ανομησετε και εκκλινειτε εκ της οδου ης ενετειλαμην υμιν και συναντησεται υμιν τα κακα εσχατον των ημερων οτι ποιησετε το πονηρον εναντιον κυριου παροργισαι αυτον εν τοις εργοις των χειρων υμων

30 και ελαλησεν μωυσης εις τα ωτα πασης εκκλησιας ισραηλ τα ρηματα της ωδης ταυτης εως εις τελος

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 5585

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

5585. Saying, Ye shall not see my faces. That this signifies that there will be no compassion, is evident from the signification of “faces” when predicated of man, as being his interiors, that is, his affections and derivative thoughts (see n. 358, 1999, 2434, 3527, 3573, 4066, 4796, 4797, 5102); but when predicated of the Lord, they denote mercy or compassion. Therefore “not to see his faces” means that there will be no mercy, or no compassion; for in the supreme sense the Lord is here represented by Joseph. Not that the Lord has no compassion, for He is mercy itself; but when there is no intermediate that conjoins, it appears to the man as if there were no compassion in the Lord. The reason is that if there is not a conjoining intermediate, there is no reception of good, and when there is no reception of good; there is evil in its stead. If the man then cries to the Lord, and because he cries from evil and thus for himself against all others, is not heard, it appears to him as if there were no compassion. That the “faces” of Jehovah or the Lord denote mercy, is evident from the Word; for the “face” of Jehovah or the Lord in the proper sense denotes the Divine love itself; and because it denotes the Divine love, it denotes what is of mercy, for this from love is shown toward the human race steeped in miseries so great.

[2] That the “face” of Jehovah or the Lord is the Divine love, is evident from the face of the Lord when He was transfigured before Peter, James, and John, that is, when He showed them His Divine; for then His face did shine as the sun (Matthew 17:2); that the “sun” is the Divine love may be seen shown above (n. 30-38, 1521, 1529-1531, 2441, 2495, 3636, 3643, 4060, 4321, 4696). The Lord’s Divine Itself never appeared in any face, but His Divine Human, and through this as in it the Divine love, or relatively to the human race, the Divine mercy. This Divine mercy in the Divine Human is called the “angel of faces,” in Isaiah: Isaiah 63:7-9);

it is called an “angel” because “angels” in the internal sense of the word signify something of the the Lord, (n. 1925, 2821, 4085), here His mercy and therefore it is said “the angel of His faces.”

[3] That the “face” of Jehovah or the Lord is mercy, and also peace and good, because these are of mercy, may likewise be seen from the following passages. In the benediction:

Jehovah make His faces to shine upon thee, and be merciful unto thee. Jehovah lift up His faces unto thee, and give thee peace (Numbers 6:25-26);

it is very evident that “to make the faces to shine” is to be merciful, and “to lift up the faces” is to give peace.

In David:

God be merciful unto us, and bless us, and cause His faces to shine upon us (Psalms 67:2).

The “faces” here again denote mercy. In the same:

Bring us back, O God, and cause Thy faces to shine, that we may be saved (Psalms 80:3, 7, 19);

with a similar meaning. Again:

Deliver me from the hands of mine enemies, and from them that persecute me. Make Thy faces to shine upon Thy servant (Psalms 31:15-16; so too Psalms 119:134-135).

In Daniel:

Hear, O our God, the praying of Thy servant, and his prayers, and cause Thy faces to shine upon Thy sanctuary that is desolate (Daniel 9:17);

“causing the faces to shine” denoting to be merciful.

[4] In David:

There are many that say, Who will make us see good? Lift up the light of Thy faces upon us (Psalms 4:6-7);

“lifting up the light of the faces” denotes to give good from mercy.

In Hosea:

Let them seek My faces when distress is theirs; in the morning let them seek Me (Hos. 5:15).

Again in David:

Seek ye My faces; Thy faces, Jehovah, will I seek (Psalms 27:8-9

Seek Jehovah and His strength; seek His faces continually (Psalms 105:4);

“to seek the faces of Jehovah” denotes to seek His mercy.

Again:

I shall see Thy faces in righteousness (Psalms 17:15);

and in Matthew:

See that ye despise not one of these little ones; for I say unto you that their angels in the heavens do always behold the face of My Father who is in the heavens (Matthew 18:10);

“to behold the face of God” denotes to enjoy peace and good from mercy.

[5] But the opposite is “to conceal,” or “hide,” and also “to turn away the faces” which signifies not to be merciful; as in Isaiah:

In the overflowing of My anger I hid My faces from thee for a moment; but with mercy of eternity will I have mercy on thee (Isaiah 54:8); where the “overflowing of anger” denotes temptation, and because the Lord appears not to be merciful therein, it is said “I hid My faces from thee for a moment.”

In Ezekiel:

I will turn away My faces from them (Ezekiel 7:22).

In David:

How long wilt Thou forget me, O Jehovah? to eternity? How long wilt Thou hide Thy faces from me? (Psalms 13:1)

In the same:

Hide not Thy faces from me; put not Thy servant away in anger (Psalms 27:9).

Again:

Wherefore Jehovah dost Thou forsake my soul? why hidest Thou Thy faces from me? (Psalms 88:14.)

And again:

Make haste, answer me, O Jehovah; my spirit is consumed. Hide not Thy faces from me, lest I become like them that go down into the pit. Cause me to hear Thy mercy in the morning (Psalms 143:7-8).

And in Moses:

My anger shall wax hot against this people in that day, so that I will forsake them; and I will hide My faces from them, whence it will be for consuming; I will surely hide My faces in that day for all the evil which they have done (Deuteronomy 31:17-18);

[6] “the anger waxing hot” denotes a turning away (n. 5034); and “hiding the faces” denotes not being merciful. These things are predicated of Jehovah or the Lord, although He is never angry, and never turns away or hides His faces; but it is so said from the appearance with the man who is in evil; for the man who is in evil turns himself away, and hides from himself the Lord’s faces, that is, removes His mercy from himself. That it is the evils in man that do this, may also be seen from the Word, as in Micah:

Jehovah will hide His faces from them at that time, according as they have rendered their works evil (Micah 3:4).

In Ezekiel:

Because they trespassed against Me, therefore I hid My faces from them. According to their uncleanness and according to their transgressions did I with them; and I hid My faces from them (Ezekiel 39:23-24).

And especially in Isaiah:

It is your iniquities that separate between you and your God, and your sins do hide His faces from you (Isaiah 59:2).

From these and many other passages the internal sense is plain, which here and there stands forth, and is found by him who seeks it.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.