Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Εξοδος πλήθους 16

Studie

   

1 Εσηκωθησαν δε απο Αιλειμ· και ηλθον πασα η συναγωγη των υιων Ισραηλ εις την ερημον Σιν, την μεταξυ Αιλειμ και Σινα, την δεκατην πεμπτην ημεραν του δευτερου μηνος αφου εξηλθον εκ γης Αιγυπτου.

2 Και εγογγυζε πασα η συναγωγη των υιων Ισραηλ κατα του Μωυσεως και κατα του Ααρων εν τη ερημω.

3 Και ειπον προς αυτους οι υιοι Ισραηλ, Ειθε να απεθνησκομεν υπο της χειρος του Κυριου εν τη γη της Αιγυπτου, οτε εκαθημεθα πλησιον των λεβητων του κρεατος και οτε ετρωγομεν αρτον εις χορτασμον· διοτι εξηγαγετε ημας εις την ερημον ταυτην, δια να θανατωσητε με την πειναν πασαν την συναγωγην ταυτην.

4 Και ειπε Κυριος προς τον Μωυσην, Ιδου, θελω βρεξει εις εσας αρτον εξ ουρανου· και θελει εξερχεσθαι ο λαος και συναγει καθ' ημεραν το αρκουν της ημερας, δια να δοκιμασω αυτους, αν θελωσι περιπατει εις τον νομον μου η ουχι·

5 την δε εκτην ημεραν ας ετοιμαζωσιν εκεινο το οποιον ηθελον εισαγαγει, και ας ηναι διπλασιον του οσον συναγουσι καθ' ημεραν.

6 Και ειπον ο Μωυσης και ο Ααρων προς παντας τους υιους Ισραηλ, Το εσπερας θελετε γνωρισει οτι ο Κυριος εξηγαγεν υμας εκ γης Αιγυπτου·

7 και το πρωι θελετε ιδει την δοξαν του Κυριου, διοτι ηκουσε τους γογγυσμους σας εναντιον του Κυριου· επειδη ημεις τι ειμεθα, ωστε να γογγυζητε καθ' ημων;

8 Και ειπεν ο Μωυσης, Τουτο θελει γεινει, οταν ο Κυριος δωση εις εσας το εσπερας κρεας να φαγητε και το πρωι αρτον εις χορτασμον· διοτι ηκουσε Κυριος τους γογγυσμους σας τους οποιους γογγυζετε κατ' αυτου· και τι ειμεθα ημεις; οι γογγυσμοι σας δεν ειναι καθ' ημων, αλλα κατα του Κυριου.

9 Και ειπεν ο Μωυσης προς τον Ααρων, Ειπε προς πασαν την συναγωγην των υιων Ισραηλ, Πλησιασατε εμπροσθεν του Κυριου· διοτι ηκουσε τους γογγυσμους σας.

10 Και ενω ελαλει ο Ααρων προς πασαν την συναγωγην των υιων Ισραηλ, εστρεψαν το προσωπον προς την ερημον, και ιδου, η δοξα του Κυριου εφανη εν τη νεφελη.

11 Και ελαλησε Κυριος προς τον Μωυσην, λεγων,

12 Ηκουσα τους γογγυσμους των υιων Ισραηλ· λαλησον προς αυτους, λεγων, Το εσπερας θελετε φαγει κρεας, και το πρωι θελετε χορτασθη απο αρτου, και θελετε γνωρισει οτι εγω ειμαι Κυριος ο Θεος σας.

13 Και το εσπερας ανεβησαν ορτυκια και εσκεπασαν το στρατοπεδον· και το πρωι καθ' ολα τα περιξ του στρατοπεδου ητο στρωμα δροσου.

14 Και αφου το στρωμα της δροσου ανεβη, ιδου, επι το προσωπον της ερημου ητο λεπτον τι στρογγυλον, λεπτον ως παχνη επι της γης.

15 Και οτε ειδον οι υιοι Ισραηλ, ειπον προς αλληλους, Τι ειναι τουτο; διοτι δεν ηξευρον τι ητο. Και ο Μωυσης ειπε προς αυτους, Ουτος ειναι ο αρτος, τον οποιον ο Κυριος σας διδει δια να φαγητε·

16 ουτος ειναι ο λογος τον οποιον προσεταξεν ο Κυριος, Συναξατε εξ αυτου εκαστος οσον χρειαζεται δια να φαγη, εν γομορ κατα κεφαλην, κατα τον αριθμον των ψυχων σας· λαβετε εκαστος δια τους ομοσκηνους αυτου.

17 Και εκαμον ουτως οι υιοι Ισραηλ, και συνηγαγον αλλος πολυ και αλλος ολιγον.

18 Και οτε εμετρησαν με το γομορ, οστις ειχε συναξει πολυ, δεν ελαμβανε πλειοτερον· και οστις ειχε συναξει ολιγον, δεν ελαμβανεν ολιγωτερον· εκαστος ελαμβανεν οσον εχρειαζετο εις αυτον δια τροφην.

19 ειπε δε προς αυτους ο Μωυσης, Ας μη αφινη εξ αυτου μηδεις υπολοιπον εως πρωι.

20 Πλην δεν υπηκουσαν εις τον Μωυσην· αλλα αφηκαν τινες υπολοιπον εξ αυτου εως πρωι, και εγεννησε σκωληκας και εβρωμησε· και εθυμωθη εναντιον αυτων ο Μωυσης.

21 Και συνηγον αυτο καθ' εκαστην πρωιαν, εκαστος οσον εχρειαζετο δια τροφην αυτου· και οτε ο ηλιος εθερμαινε, διελυετο.

22 Την δε εκτην ημεραν συνηγαγον τροφην διπλασιαν, δυο γομορ δι' ενα· και ηλθον παντες οι αρχοντες της συναγωγης και ανηγγειλαν τουτο προς τον Μωυσην.

23 Ο δε ειπε προς αυτους, Τουτο ειναι το οποιον ειπε Κυριος· Αυριον ειναι σαββατον, αναπαυσις αγια εις τον Κυριον· ψησατε ο, τι εχετε να ψησητε και βρασατε ο, τι εχετε να βρασητε· και παν το περισσευον εναποταμιευσατε εις εαυτους δια να φυλαττηται εως πρωι.

24 Και εναπεταμιευσαν αυτο εως πρωι, καθως προσεταξεν ο Μωυσης· και δεν εβρωμησεν ουδε εγεινε σκωληξ εν αυτω.

25 Και ειπεν ο Μωυσης, Φαγετε αυτο σημερον· διοτι σημερον ειναι σαββατον εις τον Κυριον· σημερον δεν θελετε ευρει αυτο εν τη πεδιαδι·

26 εξ ημερας θελετε συναγει αυτο· εν τη εβδομη ομως ημερα, τω σαββατω, εν ταυτη δεν θελει ευρισκεσθαι.

27 Τινες δε εκ του λαου εξηλθον την εβδομην ημεραν δια να συναξωσι, πλην δεν ευρον.

28 Και ειπε Κυριος προς τον Μωυσην, Εως ποτε δεν θελετε να φυλαττητε τας εντολας μου και τους νομους μου;

29 ιδετε οτι ο Κυριος εδωκεν εις εσας το σαββατον, δια τουτο την εκτην ημεραν σας διδει αρτον δυο ημερων· καθισατε εκαστος εις τον τοπον αυτου· ας μη εξερχεται μηδεις εκ του τοπου αυτου την εβδομην ημεραν.

30 Και εκαμε καταπαυσιν ο λαος την εβδομην ημεραν.

31 Και εκαλεσεν ο οικος του Ισραηλ το ονομα αυτου Μαν· ητο δε ομοιον με σπορον κοριανδρου λευκον· και η γευσις αυτου ως πλακουντιον με μελι.

32 Και ειπεν ο Μωυσης, Ουτος ειναι ο λογος τον οποιον προσεταξεν ο Κυριος· Γεμισατε εξ αυτου εν γομορ, δια να φυλαττηται εις τας γενεας σας, δια να βλεπωσι τον αρτον με τον οποιον εθρεψα υμας εν τη ερημω, αφου εξηγαγον υμας εκ γης Αιγυπτου.

33 Και ειπεν ο Μωυσης προς τον Ααρων, Λαβε μιαν σταμνον, και βαλε εν αυτη εν γομορ πληρες απο μαννα, και θες αυτην εμπροσθεν του Κυριου, δια να φυλαττηται εις τας γενεας σας.

34 Και εθεσεν αυτην ο Ααρων εμπροσθεν του Μαρτυριου, δια να φυλαττηται, καθως προσεταξεν ο Κυριος εις τον Μωυσην.

35 Και ετρωγον οι υιοι Ισραηλ το μαννα τεσσαρακοντα ετη, εωσου ηλθον εις γην κατοικουμενην· ετρωγον το μαννα, εωσου ηλθον εις τα ορια της γης Χανααν.

36 Το δε γομορ ειναι το δεκατον του εφα.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 8409

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

8409. As “flesh” signifies one’s own in both senses, in the supreme sense the Lord’s Divine own, which is His Divine Human, thus the good of His love toward the universal human race; therefore “flesh” in the sense which has reference to man denotes one’s own made alive by the Lord’s own, that is, it denotes the Lord’s own with man, thus the good of love to Him. (On the signification of “flesh” in this sense, see n. 3813, 7850.) But in the opposite sense, “flesh” denotes man’s own, thus the evil of the love of self, and from this the cupidities or concupiscences of this love (n. 999, 3813). (That man’s own is nothing but evil, see n. 210, 215, 694, 874-876, 987, 1023, 1044, 1047, 3812, 5660, 5786) That “flesh” denotes man’s own, thus evil of every kind, is further evident from the following passages in Isaiah:

I will feed thine oppressors with their flesh, and they shall be drunken with their blood, as with new wine (49:26);

“to feed with flesh” denotes to be gorged with their own evil.

[2] In Jeremiah:

Cursed is the man that trusteth in man, and maketh flesh his arm, but his heart departeth from Jehovah (17:5);

“to make flesh his arm” denotes to trust in his own power; and therefore in Isaiah 9:20, “to eat the flesh of his arm” denotes to trust in himself. Again in Isaiah:

Egypt is a man, and not God; and his horses flesh, and not spirit (31:3);

“the horses of Egypt” denote memory-knowledges from a perverted understanding (n. 6125); “flesh” denotes what is dead; “spirit,” what is alive; therefore the sons of Egypt are said to be “great in flesh” (Ezekiel 16:26). What is “dead” is so called from evil, for spiritual death is from evil; and what is alive is so called from good, for spiritual life is from good.

[3] Hence it is that “flesh” and “spirit” in the Word are opposed to each other, as in John:

That which is born from the flesh is flesh, and that which is born of the spirit is spirit (John 3:6).

It is the spirit that maketh alive, the flesh profiteth nothing; the words that I speak to you are spirit, and are life (John 6:63).

Jehovah said, My Spirit shall not reprove man forever, for that he is flesh (Genesis 6:3);

here “flesh” denotes man’s own. In like manner in Matthew:

Jesus said, Blessed art thou, Simon son of Jonah, for flesh and blood hath not revealed it, but My Father who is in the heavens (Matthew 16:17).

As many as received, to them gave He power to be sons of God, to them that believe on His name; who were born, not of bloods, nor of the will of the flesh, nor of the will of man, but of God (1:12-13);

“the will of the flesh” denotes one’s own of the will; “the will of man,” one’s own of the understanding; “sons of God” denote the regenerate, and they who are being regenerated are all made alive from the Lord’s own, which is “the flesh and body of the Lord,” and is the Divine good itself.

[4] As “flesh” in the opposite sense denotes man’s own, thus evil, it also denotes concupiscence, for the life of the flesh, which is the body’s own life, is nothing but the pleasure of the senses, the delight of the appetites, and concupiscence. That “flesh” denotes concupiscence, is evident from these words in Moses:

The rabble that was in the midst of the people lusted a lust, whence the sons of Israel wept again, and said, Who shall feed us with flesh? our soul is now dry, our eyes have nothing to turn to but the manna: and Jehovah said unto Moses, Say thou unto the people, Sanctify yourselves for the morrow, that ye may eat flesh, for ye have wept in the ears of Jehovah, saying, who shall feed us with flesh? for it was better with us in Egypt; Jehovah will give you flesh to eat, for a month of days, even until it come out from your nose, and it shall be a loathing to you. The flesh was yet between their teeth, before it was swallowed, when the anger of Jehovah was kindled against the people, and Jehovah smote the people with a very great plague, whence he called the name of that place “the graves of lust,” because there they buried the people that lusted (Numbers 11:4, 6, 16, 18, 20, 33-34).

From all this it is now evident what is signified by “sitting by the flesh-pot in the land of Egypt,” namely, a life according to what they like and as they had desired, thus a life of their own.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org