Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Δευτερονόμιο 32

Studie

   

1 Προσεχε, ουρανε, και θελω λαλησει· και ας ακουη η γη τους λογους του στοματος μου.

2 Η διδασκαλια μου θελει σταλαξει ως η βροχη, ο λογος μου θελει καταβη ως η δροσος, ως η ψεκας επι την χλοην και ως ο ομβρος επι τον χορτον·

3 διοτι θελω εξυμνησει το ονομα του Κυριου· αποδοτε μεγαλωσυνην εις τον Θεον ημων.

4 Αυτος ειναι ο Βραχος, τα εργα αυτου ειναι τελεια· διοτι πασαι αι οδοι αυτου ειναι κρισις· Θεος πιστος, και δεν υπαρχει αδικια εν αυτω· δικαιος και ευθυς ειναι αυτος.

5 Ουτοι διεφθαρησαν· η κηλις αυτων δεν ειναι κηλις των υιων αυτου· ειναι γενεα σκολια και διεστραμμενη.

6 Ταυτα ανταποδιδετε εις τον Κυριον, λαε μωρε και ασυνετε; δεν ειναι αυτος ο πατηρ σου, οστις σε εξηγορασεν; αυτος οστις σε επλασε και σε εμορφωσεν;

7 Ενθυμηθητι τας αρχαιας ημερας, συλλογισθητι τα ετη πολλων γενεων· ερωτησον τον πατερα σου, και αυτος θελει σοι αναγγειλει, τους πρεσβυτερους σου, και αυτοι θελουσι σοι ειπει·

8 οτε διεμεριζεν ο Υψιστος τα εθνη, οτε διεσπειρε τους υιους του Αδαμ, εστησε τα ορια των λαων κατα τον αριθμον των υιων Ισραηλ.

9 Διοτι η μερις του Κυριου ειναι ο λαος αυτου, ο Ιακωβ ειναι το μερος της κληρονομιας αυτου.

10 Εν γη ερημω ευρηκεν αυτον, και εν ερημια φρικης και ολολυγμου· περιωδηγησεν αυτον, επαιδαγωγησεν αυτον, εφυλαξεν αυτον ως κορην οφθαλμου αυτου.

11 Καθως ο αετος σκεπαζει την φωλεαν αυτου, περιθαλπει τους νεοσσους αυτου, εξαπλονων τας πτερυγας αυτου αναλαμβανει αυτους, και σηκονει αυτους επι των πτερυγων αυτου,

12 ουτως ο Κυριος μονος ωδηγησεν αυτον, και δεν ητο μετ' αυτου ξενος Θεος.

13 Ανεβιβασεν αυτους επι τα εξοχα μερη της γης, και εφαγον τα γεννηματα των αγρων· και εθηλασεν αυτους μελι εκ της πετρας, και ελαιον εκ της σκληρας πετρας,

14 Βουτυρον βοων και γαλα προβατων, με παχος αρνιων, και κριων θρεμματων της Βασαν, και τραγων, μετα του εξαιρετου ανθους του σιτου· και επιες οινον, αιμα σταφυλης.

15 Ο δε Ιεσουρουν επαχυνθη και απελακτισεν· επαχυνθης, επλατυνθης, υπερελιπανθης· τοτε ελησμονησε τον Θεον τον πλασαντα αυτον, και κατεφρονησε τον Βραχον της σωτηριας αυτου.

16 Παρωξυναν αυτον εις ζηλοτυπιαν με ξενους θεους, με βδελυγματα παρωξυναν αυτον εις θυμον·

17 εθυσιασαν εις δαιμονια, ουχι εις τον Θεον· εις θεους, τους οποιους δεν εγνωριζον, εις νεους θεους νεωστι εισαχθεντας, τους οποιους δεν ελατρευον οι πατερες σας·

18 τον δε Βραχον τον γεννησαντα σε εγκατελιπες, και ελησμονησας τον Θεον τον πλασαντα σε.

19 Και ειδεν ο Κυριος και απεστραφη αυτους, διοτι παρωργισαν αυτον οι υιοι αυτου και αι θυγατερες αυτου·

20 και ειπε, Θελω αποστρεψει το προσωπον μου απ' αυτων, θελω ιδει οποιον θελει εισθαι το τελος αυτων· διοτι αυτοι ειναι γενεα διεστραμμενη, υιοι εις τους οποιους δεν υπαρχει πιστις.

21 Αυτοι με παρωξυναν εις ζηλοτυπιαν με τα μη οντα θεον· με τα ειδωλα αυτων με παρωργισαν· και εγω θελω παροξυνει αυτους εις ζηλοτυπιαν με τους μη οντας λαον, με εθνος ασυνετον θελω παροργισει αυτους.

22 Διοτι πυρ εξηφθη εν τω θυμω μου, και θελει εκκαυθη εως εις τα κατωτατα του αδου, και θελει καταφαγει την γην μετα των γεννηματων αυτης, και θελει καταφλογισει τα θεμελια των ορεων.

23 Θελω επισωρευσει επ' αυτους κακα, παντα τα βελη μου θελω εκκενωσει επ' αυτους.

24 Θελουσιν αναλωθη εκ της πεινης και καταφαγωθη με φλογωδεις νοσους, και με πικρον ολεθρον· και οδοντας θηριων θελω εξαποστειλει επ' αυτους, και φαρμακιον των ερποντων επι της γης.

25 Εξωθεν μαχαιρα, και εσωθεν τρομος, θελει καταναλωσει τον τε νεον και την παρθενον, το θηλαζον νηπιον και τον πολιον γεροντα.

26 Ειπα, Ηθελον διασκορπισει αυτους, ηθελον εξαλειψει το μνημοσυνον αυτων εκ μεσου των ανθρωπων,

27 εαν δεν εφοβουμην την οργην του εχθρου, μη πως υψηλοφρονησωσιν οι εναντιοι αυτων, και ειπωσιν, Η χειρ ημων η υψηλη, και ουχι ο Κυριος, εκαμε παντα ταυτα.

28 Διοτι ειναι εθνος ασυνετον, και δεν υπαρχει εν αυτοις φρονησις.

29 Ειθε να ησαν σοφοι, να ενοουν τουτο, να εσυλλογιζοντο το τελος αυτων

30 Πως ηθελε δυνηθη εις να διωξη χιλιους, και δυο να τρεψωσιν εις φυγην μυριαδας, εαν ο Βραχος αυτων δεν ηθελε πωλησει αυτους, και δεν ηθελε παραδωσει αυτους ο Κυριος;

31 Διοτι ο βραχος αυτων δεν ειναι ως ο Βραχος ημων· και αυτοι οι εχθροι ημων ας κρινωσιν.

32 Επειδη εκ της αμπελου των Σοδομων ειναι η αμπελος αυτων, και εκ των αγρων της Γομορρας· η σταφυλη αυτων ειναι σταφυλη χολης, οι βοτρεις αυτων πικροι·

33 ο οινος αυτων φαρμακιον δρακοντων, και ανιατος ιος ασπιδος.

34 Δεν ειναι τουτο αποτεταμιευμενον εις εμε, εσφραγισμενον εις τους θησαυρους μου;

35 Εις εμε ανηκει η εκδικησις και η ανταποδοσις· ο πους αυτων εν καιρω θελει ολισθησει διοτι πλησιον ειναι η ημερα της απωλειας αυτων, και τα μελλοντα να ελθωσιν επ' αυτους σπευδουσι.

36 Διοτι ο Κυριος θελει κρινει τον λαον αυτου, και θελει μεταμεληθη δια τους δουλους αυτου, οταν ιδη οτι απωλεσθη η δυναμις αυτων, και δεν εμεινεν ουδεν πεφυλαγμενον ουδε αφειμενον.

37 Και θελει ειπει, Που ειναι οι θεοι αυτων, ο βραχος εις τον οποιον ειχον το θαρρος αυτων;

38 οιτινες ετρωγον το παχος των θυσιων αυτων, και επινον τον οινον των σπονδων αυτων; ας σηκωθωσι και ας σας βοηθησωσιν, ας γεινωσιν εις εσας σκεπη.

39 Ιδετε τωρα οτι εγω, εγω ειμαι, και δεν ειναι Θεος πλην εμου· εγω θανατονω και ζωοποιω· εγω πληγονω και ιατρευω· και δεν υπαρχει ο ελευθερων εκ της χειρος μου.

40 Διοτι εγω υψονω εις τον ουρανον την χειρα μου, Και λεγω, Ζω εγω εις τον αιωνα·

41 εαν ακονισω την αστραπηφορον μαχαιραν μου, και επιβαλω την χειρα μου εις κρισιν, θελω καμει εκδικησιν εις τους εχθρους μου, και θελω ανταποδωσει εις τους μισουντας με·

42 θελω μεθυσει τα βελη μου απο αιματος, και η μαχαιρα μου θελει καταφαγει κρεατα, απο του αιματος των πεφονευμενων και των αιχμαλωτων, απο της κεφαλης των αρχοντων των εχθρων.

43 Ευφρανθητε, εθνη, μετα του λαου αυτου· διοτι θελει εκδικησει το αιμα των δουλων αυτου, και αποδωσει εκδικησιν εις τους εναντιους αυτου, και καθαρισει την γην αυτου και τον λαον αυτου.

44 Και ηλθεν ο Μωυσης, και ελαλησε παντας τους λογους της ωδης ταυτης εις επηκοον του λαου, αυτος και Ιησους ο υιος του Ναυη.

45 Και ετελειωσεν ο Μωυσης λαλων παντας τους λογους τουτους προς παντα τον Ισραηλ.

46 Και ειπε προς αυτους, Θεσατε τας καρδιας σας εις παντας τους λογους, τους οποιους εγω σημερον διαμαρτυρομαι προς εσας· τους οποιους θελετε παραγγειλει εις τα τεκνα σας να προσεχωσιν εις το να εκτελωσι, παντας τους λογους του νομου τουτου.

47 Διοτι ουτος δεν ειναι εις εσας λογος ματαιος· επειδη αυτη ειναι η ζωη σας· και δια του λογου τουτου θελετε μακροημερευσει επι της γης, προς την οποιαν διαβαινετε τον Ιορδανην δια να κληρονομησητε αυτην.

48 Και ελαλησε Κυριος προς τον Μωυσην την αυτην εκεινην ημεραν, λεγων,

49 Αναβα εις το ορος τουτο Αβαριμ, εις το ορος Νεβω, το εν τη γη Μωαβ κατεναντι της Ιεριχω· και θεωρησον την γην Χανααν, την οποιαν εγω διδω εις τους υιους Ισραηλ εις ιδιοκτησιαν·

50 και τελευτησον εν τω ορει οπου αναβαινεις, και προστεθητι εις τον λαον σου, καθως ο αδελφος σου Ααρων ετελευτησεν εν τω ορει Ωρ και προσετεθη εις τον λαον αυτου·

51 διοτι ηπειθησατε εις εμε μεταξυ των υιων Ισραηλ εις τα υδατα της Μεριβα-καδης, εν τη ερημω Σιν· επειδη δεν με ηγιασατε εν μεσω των υιων Ισραηλ·

52 οθεν απεναντι θελεις ιδει την γην, εκει ομως δεν θελεις εισελθει, εις την γην την οποιαν εγω διδω εις τους υιους Ισραηλ.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 1675

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

1675. The Horites in their Mount Seir. That this signifies the persuasions of falsity that are from the love of self, is evident from the signification of “the Horites,” and from the signification of “Seir.” As regards the Horites, they were those who dwelt in Mount Seir, as is evident (Genesis 36:8) f (Genesis 36:20) rom Genesis 36:8, 20, etc., where Esau is spoken of, who is called Edom. By “Esau” or “Edom,” in the genuine sense, is signified the Lord as to His Human Essence; and He is also represented by Esau or Edom, as may be seen from many passages of the Word both historical and prophetical; concerning which, of the Lord’s Divine mercy hereafter. And as they who are in persuasions of falsity were represented by the Horites, and as at that time representatives came forth into actual realization, therefore the driving out of the Horites from Mount Seir by the descendants of Esau had a similar representation.

[2] Of this it is said in Moses:

That also is accounted a land of Rephaim; Rephaim dwelt therein aforetime; and the Ammonites call them Zamzummim, a people great and many, and tall as the Anakim; and Jehovah destroyed them from before them, and they had them in possession, and dwelt in their place. As He did for the sons of Esau, that dwelt in Seir, in that He destroyed the Horites from before them; and they had them in possession, and dwelt in their place (Deuteronomy 2:20-22).

These things represent and signify the same as what is here related concerning Chedorlaomer, namely, that Chedorlaomer and the kings with him smote the Horites in Mount Seir; for by Chedorlaomer, as before said, are represented the Lord’s good and truth in His childhood, thus the Lord’s Human Essence in respect to good and truth at that time, by which He destroyed the persuasions of falsity, that is, the hells filled with such a crew of the devil, that attempted to destroy the world of spirits, and consequently the human race, by persuasions of falsity.

[3] And as Esau or Edom represented the Lord in respect to His Human Essence, Mount Seir also, and Paran represented the things that belonged to His Human Essence, namely, the celestial things of love. This is evident from the blessing of Moses:

Jehovah came from Sinai, and arose to them from Seir; He shone forth from Mount Paran, and He came from the ten thousands of holiness; from His right hand was a fire of law unto them, yea, He loveth the peoples (Deuteronomy 33:2-3

that “Jehovah arose from Mount Seir, and shone forth from Mount Paran,” signifies nothing else than the Lord’s Human Essence. Everyone may know that to rise from Mount Seir, and to shine forth from Mount Paran, signifies neither mountains nor their inhabitants, but Divine realities, thus the celestial things of the Lord’s Human Essence, of which it is predicated that Jehovah arose and shone forth from it.

[4] That “Seir” has this signification is evident from the Song of Deborah and Barak, in the book of Judges:

O Jehovah, when Thou wentest forth out of Seir, when Thou departedst out of the field of Edom, the earth trembled, the heavens also dropped drops, the clouds also dropped waters, the mountains flowed down, this Sinai before Jehovah the God of Israel (5:4-5); where to “go forth out of Seir,” and to “depart out of the field of Edom,” have no other signification.

[5] This is even more manifest in the prophecy of Balaam (who was one of the sons of the east, or from Syria, where there was a remnant of the Ancient Church), as given in Moses:

I see Him, but not now; I behold Him, but not nigh; there shall arise a star out of Jacob, and a scepter shall rise up out of Israel, and Edom shall be an inheritance, Seir also shall be an inheritance, belonging to His enemies (Numbers 24:17-18); where “to see Him, but not now,” to “behold Him, but not nigh,” is the Lord’s coming into the world; whose Human Essence is called “a star out of Jacob,” which is to arise, and also “Edom,” and “Seir”; that Edom and Seir were not to be the inheritance, is plain to everyone. That “Seir, belonging to His enemies,” or the mountain of His enemies, should be an inheritance, means the same as in many other places, where it is said that the enemies were to be expelled, and their land possessed.

[6] That Mount Paran also, or El-paran, named in this verse, signifies the same, is evident likewise in Habakkuk:

God will come from Teman, and the Holy One from Mount Paran. Selah. His honor covered the heavens, and the earth was filled with His praise (Hab. 3:3).

But it is to be known that mountains and lands have and take a signification from those who inhabit them; from the Horites when the Horites dwelt there; and when these were expelled, from those who expelled them, as from Esau or Edom, and also from other sources; and therefore the signification exists in two senses, the genuine and the opposite; in the genuine the places in question denote the Lord’s Human Essence; in the opposite, the love of self. The Lord’s Human Essence is celestial love itself, and the opposite to celestial love is the love of self. So the Horites here signify the persuasions of falsity from the love of self.

[7] There are persuasions of falsity from the love of self, and there are persuasions of falsity from the love of the world; the persuasions that are from the love of self are most foul; but the persuasions from the love of the world are not so foul. The persuasions of falsity from the love of self are opposite to the celestial things of love; but the persuasions of falsity from the love of the world are opposite to the spiritual things of love. Persuasions from the love of self carry with them a desire to exercise command over all things; and so far as restraints are relaxed to them, they rush on, even to desire to exercise command over the universe, and even over Jehovah Himself, as has been shown. Therefore persuasions of this kind are not tolerated in the other life. But persuasions from the love of the world do not rush on so far; but only to the insanity of not being contented with one’s lot. They vainly affect a heavenly joy, and desire to appropriate the goods of others, but not so much with the disposition to exercise command. But the differences that exist among these persuasions are innumerable.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org