133. Hierna namen zij het tweede onderwerp op ter discussie: Waarom wordt de mens niet geboren in de wetenschap van enige liefde, terwijl toch de dieren en de vogels, zowel de edele als de onedele, worden geboren in de wetenschappen van al hun liefden.

Eerst bevestigden zij de waarheid van de stelling met verschillende waarnemingen; zoals dat de mens in geen enkele wetenschap wordt geboren, zelfs niet in de wetenschap van de echtelijke liefde; zij hadden navraag gedaan en hadden van onderzoekers te horen gekregen dat een baby zelfs niet instinctief weet hoe het de moederborst kan bereiken, maar dat het door de moeder of de verzorgster moet worden aangelegd; het weet alleen hoe het moet zuigen en dit heeft het geleerd door het voortdurende zuigen in de moederschoot; het weet niet hoe het moet lopen, noch een klank te vormen tot een menselijk woord, ja zelfs ook niet de aandoening van zijn liefde te uiten, zoals de dieren doen.

Verder weet het ook niet welk voedsel geschikt voor hem is, zoals alle dieren dat weten, maar dat al wat het maar tegenkomt, hetzij rein of niet, naar zich toehaalt en in zijn mond steekt.

De onderzoekers hadden gezegd dat de mens zonder onderricht zelfs niet het geslacht weet te onderscheiden en niets weet over de wijzen waarop wordt liefgehad; zelfs jonge mannen en vrouwen weten dit niet zonder door anderen daarvan op de hoogte te zijn gebracht, hoewel zij met verschillende vaardigheden zijn opgevoed; kort gezegd, de mens wordt lichamelijk geboren zoals een worm en hij blijft lichamelijk tenzij hij van anderen leert te weten, begrijpen en wijs te zijn.

Hierna bevestigden zij dat de dieren, zowel de edele als de onedele, de vogels, de kruipende dieren, de vissen, de insecten, worden geboren met alle kennis van de liefden van hun levens; zoals dat zij alles weten over hun voedsel, over waar te wonen, hoe te paren en jongen voort te brengen en hoe hun jongen op te voeden.

Deze dingen bevestigden zij door opmerkelijke waarnemingen die zij in het geheugen terugriepen vanuit hetgeen zij gezien, gehoord en gelezen hadden in de natuurlijke wereld, zoals zij onze wereld, waarop zij tevoren geleefd hadden, noemden en waarin geen uitgebeelde maar werkelijke dieren bestaan.

Nadat de waarheid van de stelling hierdoor volledig was bewezen, spanden zij zich vervolgens in om de doelen en oorzaken na te gaan en uit te vinden hoe zij deze verborgenheid zouden kunnen verklaren en toelichten; zij zeiden allen dat deze dingen niet anders dan uit de Goddelijke Wijsheid kunnen bestaan, opdat de mens een mens is en het dier een dier; en dat zo de onvolmaaktheid van de geboorte van de mens zijn volmaaktheid wordt, en de volmaaktheid van de geboorte van het dier zijn onvolmaaktheid is.