1865. Dat de woorden ‘zeggende: aan uw zaad zal Ik dit land geven’ de vertroosting betekenen na deze verzoekingen en verschrikkingen, namelijk dat zij, die in de naastenliefde zijn en in het geloof aan Hem zijn, erfgenamen zullen worden, blijkt uit de betekenis van het zaad en uit de betekenis van het land. Door het zaad van Abram wordt de liefde en het geloof daaruit aangeduid, hetgeen eerder in de nrs. 255, 256, 1025 is aangetoond, dus al diegenen, die in de naastenliefde en in het geloof in de Heer zijn. Door het land Kanaän wordt echter het rijk van de Heer aangeduid; daarom betekent ‘het land aan uw zaad geven’ dat het hemelse rijk tot erfenis gegeven zal worden aan hen die uit naastenliefde geloof aan Hem hebben. Dat dit de Heer na de verzoekingen en verschrikkingen tot vertroosting strekte, kan zonder verklaring duidelijk zijn; want na die wrede gebeurtenissen die Hij zag, dat namelijk, nadat Hij de boosheden en valsheden had verjaagd, aangeduid door het gevogelte dat op de lichamen neerkwam en dat Abram wegjoeg, waarover in vers 11, toch dichte drommen van valsheden zouden binnendringen, waarover Hij zich ontzette, aangeduid door de schrik van de grote duisternis, die in de slaap op Abram viel, waarover in vers 12, en tenslotte toch louter valsheden en boosheden het menselijk geslacht in beslag zouden nemen, aangeduid door de oven van rook en de fakkel van vuur, die tussen de stukken doorging, waarover in het voorafgaande vers 17, kon Hij niet anders dan in angst en smart zijn. Daarom volgt hier nu de vertroosting, zoals eerder in vers 4 en 5, namelijk dat Zijn zaad het land zal erven, dat wil zeggen, dat zij, die in de naastenliefde en in het geloof aan Hem zijn, de erfgenamen van Zijn rijk zullen worden. Het heil van het menselijk geslacht was Zijn enige vertroosting, want Hij was in de Goddelijke en de hemelse liefde, en is ook naar Zijn Menselijk Wezen de Goddelijke en hemelse Liefde zelf geworden, welke enig en alleen de liefde tot allen beoogt en ter harte neemt. Dat de Goddelijke liefde van dien aard is, kan blijken uit de liefde van de ouders jegens de kinderen, namelijk dat zij toeneemt naar de graad waarin zij afdaalt, dat wil zeggen, groter wordt in de nakomelingen dan in de kinderen zelf, die dichterbij staan; er bestaat niets zonder oorzaak en oorsprong, dus ook niet deze liefde jegens de nakomelingen, die bij het menselijk geslacht geleidelijk steeds meer toeneemt. De oorzaak en de oorsprong kunnen nergens anders vandaan zijn dan van de Heer, van wie alle echtelijke liefde en alle ouderliefde jegens de kinderen invloeit, hetgeen hieruit voortkomt, dat Zijn liefde van dien aard is, dat Hij allen liefheeft als een vader zijn kinderen, en allen tot erfgenamen wil maken, en voor de erfenis zorgt van hen die geboren zullen worden, zowel als voor de erfenis van hen die geboren zijn.