Novokřesťanské studium Bible

Bible

 

Exodus 22

Studie

   

1 Wanneer iemand een os, of klein vee steelt, en slacht het, of verkoopt het, die zal vijf runderen voor een os wedergeven, en vier schapen voor een stuk klein vee.

2 Indien een dief gevonden wordt in het doorgraven, en hij wordt geslagen, dat hij sterft, het zal hem geen bloedschuld zijn.

3 Indien de zon over hem opgegaan is, zo zal het hem een bloedschuld zijn; hij zal het volkomen wedergeven; heeft hij niet, zo zal hij verkocht worden voor zijn dieverij.

4 Indien de diefstal levend in zijn hand voorzeker gevonden wordt, hetzij os, of ezel, of klein vee, hij zal het dubbel wedergeven.

5 Wanneer iemand een veld, of een wijngaard laat afweiden, en hij zijn beest daarin drijft, dat het in eens anders veld weidt, die zal het van het beste zijns velds en van het beste zijns wijngaards wedergeven.

6 Wanneer een vuur uitgaat, en vat de doornen, zodat de koornhoop verteerd wordt, of het staande koorn, of het veld; hij, die de brand heeft aangestoken, zal het volkomen wedergeven.

7 Wanneer iemand zijn naaste geld of vaten te bewaren geeft, en het wordt uit diens mans huis gestolen; indien de dief gevonden wordt, hij zal het dubbel wedergeven.

8 Indien de dief niet gevonden wordt, zo zal de heer des huizes tot de goden gebracht worden, of hij niet zijn hand aan zijns naasten have gelegd heeft.

9 Over alle zaak van onrecht, over een os, over een ezel, over klein vee, over kleding, over al het verlorene, hetwelk iemand zegt, dat het zijn is, beider zaak zal voor de goden komen; wien goden verwijzen, die zal het aan zijn naaste dubbel wedergeven.

10 Wanneer iemand aan zijn naaste een ezel, of os, of klein vee, of enig beest te bewaren geeft, en het sterft, of het wordt verzeerd, of weggedreven, dat het niemand ziet;

11 Zo zal des HEEREN eed tussen hen beiden zijn, of hij niet zijn hand aan zijns naasten have geslagen heeft; en derzelver heer zal dien aannemen; en hij zal het niet wedergeven.

12 Maar indien het van hem zekerlijk gestolen is, hij zal het zijn heer wedergeven.

13 Is het gewisselijk verscheurd, dat hij het brenge tot getuige, zo zal hij het verscheurde niet wedergeven.

14 En wanneer iemand van zijn naaste wat begeert, en het wordt beschadigd, of het sterft; zijn heer daar niet bij zijnde, zal hij het volkomen wedergeven.

15 Indien zijn heer daarbij geweest is, hij zal het niet wedergeven; indien het gehuurd is, zo is het voor zijn huur gekomen.

16 Wanneer nu iemand een maagd verlokt, die niet ondertrouwd is, en hij ligt bij haar, die zal haar zonder uitstel een bruidschat geven, dat zij hem ter vrouwe zij.

17 Indien haar vader ganselijk weigert haar aan hem te geven, zo zal hij geld geven naar den bruidschat der maagden.

18 De toveres zult gij niet laten leven.

19 Al wie bij een beest ligt, die zal zekerlijk gedood worden.

20 Wie de goden offert, behalve den HEERE alleen, die zal verbannen worden.

21 Gij zult ook den vreemdeling geen overlast doen, noch hem onderdrukken; want gij zijt vreemdelingen geweest in Egypteland.

22 Gij zult geen weduwe noch wees beledigen.

23 Indien gij hen enigszins beledigt, en indien zij enigszins tot Mij roepen, Ik zal hun geroep zekerlijk verhoren;

24 En Mijn toorn zal ontsteken, en Ik zal ulieden met het zwaard doden; en uw vrouwen zullen weduwen, en uw kinderen zullen wezen worden.

25 Indien gij Mijn volk, dat bij u arm is, geld leent, zo zult gij tegen hetzelve niet zijn, als een woekeraar; gij zult op hetzelve geen woeker leggen.

26 Indien gij enigszins uws naasten kleed te pand neemt, zo zult gij het hem wedergeven, eer de zon ondergaat;

27 Want dat alleen is zijn deksel, het is zijn kleed over zijn huid; waarin zou hij liggen? Het zal dan geschieden, wanneer hij tot Mij roept, dat Ik het zal horen; want Ik ben genadig!

28 De goden zult gij niet vloeken, en de oversten in uw volk zult gij niet lasteren.

29 Uw volheid en uw tranen zult gij niet uitstellen; den eerstgeborene uwer zonen zult gij Mij geven.

30 Desgelijks zult gij doen met uw ossen en met uw schapen; zeven dagen zullen zij bij hun moeder zijn, op den achtsten dag zult gij ze Mij geven.

31 Gij nu zult Mij heilige lieden zijn; daarom zult gij geen vlees eten, dat op het veld verscheurd is, en zult het den hond voorwerpen.

   

Ze Swedenborgových děl

 

Arcana Coelestia # 9212

Prostudujte si tuto pasáž

  
/ 10837  
  

9212. If taking a pledge thou shalt take in pledge thy companion’s garment. That hereby is signified, if memory-truths be separated through fallacies derived from the things of sense, is evident from the signification of “taking a pledge,” as being to receive a token for goods that have been communicated; for a pledge is a token for goods that are lent. When spiritual things are understood in the place of these, to communicate goods means to instruct in truths, and a token or pledge then means sensuous truth; for by the “garment” mentioned here as given in pledge, is signified the ultimate of the natural, which is the sensuous. As this abounds in fallacies, and fallacies extinguish truths, therefore by “taking thy companion’s garment in pledge” is signified the separation of truths by fallacies derived from the things of sense. That these things are signified, is evident from the series of the things as they follow in the internal sense.

[2] By a “garment” in general is signified all that which clothes something else, thus whatever is relatively exterior. Consequently the external or natural man is called a “garment” relatively to the internal or spiritual man. In like manner truth is called a “garment” relatively to good, because truth clothes good; so likewise is memory-truth relatively to the truth of faith, which is of the internal man. The sensuous, which is the ultimate of life with man, is a “garment” relatively to memory-truth. (That “garments” denote lower things which cover higher ones, or what is the same, exterior things which cover interior ones, see n. 2576, 5248; in general that they denote truths, n. 4545, 4763, 5319, 5954, 6914, 6917, 9093; that they denote memory-truths, n. 6918; also sensuous truths, n. 9158; and that the sensuous is the ultimate of life with man, n. 4009, 5077, 5125, 5128, 5767, 5774, 6201, 6313, 7442, 7693, and is in fallacies, n. 5084, 5089, 6201, 6948, 6949, 7442)

[3] That “garments” denote truths, originates from the representatives in the other life, where angels and spirits appear clothed in garments according to the states of faith or of truth in which they are; and their garments vary according to the changes of this state. Those who are in genuine truth appear clothed in white garments, and those who are in truths derived from good in shining garments; but those who are solely in good, as are the angels of the inmost heaven, who are called celestial, appear without clothing. From this then it is that garments denote truths, and that by “garments” in the Word are signified truths, as can be seen from the passages before quoted, to which may be added the following from the Evangelists.

[4] In Matthew:

When Jesus was transfigured, His face did shine as the sun, and His garments became as the light (Matthew 17:2);

by “the face” in the Word are signified the interiors, especially the affections (n. 358, 1999, 2434, 3527, 3573, 4066, 4796, 4797, 5102, 5695, 6604, 6848, 6849); and by “the face of God,” good itself (n. 222, 223, 5585); by “the sun” is signified the Divine love (n. 2441, 2495, 3636, 3643, 4060, 4321, 4696, 7083, 8644). From this it is evident what is signified by “the face of the Lord shining as the sun,” namely, that His interiors were the good of the Divine love. That “His garments became as the light” signifies the Divine truth proceeding from Him, which in heaven also appears as light (n. 1521, 1619-1632, 3195, 3222, 3485, 3636, 3643, 4415, 5400, 8644).

[5] Again:

When Jesus drew nigh unto Jerusalem they brought the ass, and the colt, and put on them their garments, and set Him thereon. And a very great multitude spread their garments in the way; but others cut branches from the trees, and strewed them in the way (Matthew 21:1, 21:7-8);

to ride on an ass and her colt was a representative of the highest judge and king (see n. 2781), as is also evident from what goes before in verse 5: Tell ye the daughter of Zion, Behold thy King cometh unto thee, meek, and sitting upon an ass and upon a colt, the son of a beast of burden (Matthew 21:5; see also Mark 11:1-11; Luke 19:28-40;John 12:12-15). In Zechariah 9:9it is said of the Lord that He “was riding upon an ass, even upon a young ass, the son of she-asses,” and He is there called a “King;” and it is added that “His dominion shall be from sea even to sea, and from the river even to the ends of the earth.” That the highest judge rode upon a she-ass, and his sons upon young asses, may be seen inJudges 5:9-10; 10:3-4; 12:14; and that the king rode upon a she-mule, and the sons of the king upon mules, in 1 Kings 1:33, 1 Kings 1:38, 1 Kings 1:44-45, and in 2 Samuel 13:29.

[6] By the disciples putting their garments on the ass and her colt, was represented that truths in the whole complex were submitted to the Lord as the Highest Judge and King; for the disciples represented the church of the Lord in respect to its truths and goods (n. 2129, 3488, 3858, 6397), and their garments represented the truths themselves (n. 4545, 4763, 5319, 5954, 6914, 6917, 9093) The like was represented by the multitude strewing their garments in the way, and also branches of trees. The reason why they strewed them in the way was that by “a way” is signified the truth whereby the man of the church is led (n. 627, 2333, 3477). The reason why they strewed branches of trees, was that trees signified the perceptions and also the knowledges of truth and good (n. 2682, 2722, 2972, 4552, 7692), consequently “the branches” denote the truths themselves. This was done also in conformity with a customary rite; for when the highest judges and kings rode in their solemn procession, the princes of the people then put their garments on the asses and mules, and the people themselves strewed their garments on the way, or in their place the branches of trees; for the judicial function in heaven is the Divine truth from the Divine good, and the regal one is the Divine truth (n. 1728, 2015, 2069, 3009, 4581, 4966, 5044, 5068, 6148).

[7] In Luke:

No man addeth a piece of a new garment to an old garment; for so he rendeth the new, and the piece from the new doth not agree with the old (Luke 5:36).

The Lord used this similitude to describe the truth of the new church and the truth of the old church, for the “garment” denotes truth. To “sew” or “add” one to the other denotes to destroy both; for the truth of the new church is interior truth, thus is truth for the internal man; but the truth of the old church is exterior truth, thus is for the external man. In the latter truth was the Jewish Church, for by means of external things this church represented internal ones; whereas the church at this day is in the internal truths which had been represented; for the Lord revealed these truths. That these truths do not agree with external truths so as to be together with them, is signified by the above words of the Lord. From this also it is evident that a “garment” signifies the truth of the church.

[8] In John:

Jesus said unto Peter, Verily, verily, I say unto thee, When thou wast a boy, thou girdedst thy loins, and walkedst whither thou wouldest; but when thou shalt be old, thou shalt stretch forth thy hand, and another shall gird thy loins, and lead thee whither thou wouldest not (John 21:18);

he who does not know the internal sense of the Word, cannot know what these words involve. That they contain arcana is very evident. In the internal sense by “Peter” is signified the faith of the church (see the preface to Genesis 18 and 2 2760. 3750, 6000, 6073, 6344). Thus by “Peter when a boy” is signified the faith of the church such as it is in its beginning; and by “Peter when old,” the faith of the church such as it is at its end. From this it is evident what is signified by the words, “when thou wast a boy, thou girdedst thy loins, and walkedst whither thou wouldest,” namely, that the faith of the church in its beginning is the faith of truth from good, thus the faith of charity toward the neighbor and of love to the Lord, and that then the man of the church does good from freedom, because from the Lord; for “the loins” denote the goods of love (n. 3021, 3294, 4280, 4575, 5050-5062), consequently “to gird the loins” denotes to clothe good with truths; “walking” denotes living (n. 519, 1794, 8417, 8420); thus “walking whither one would” denotes living in freedom, for those live in freedom, or act from freedom, who are in faith from love to the Lord and charity toward the neighbor, because they are led by the the Lord, (n. 892, 905, 2870-2893, 6325, 9096). “When thou shalt be old, thou shalt stretch forth thy hands, and another shall gird thy loins, and lead thee whither thou wouldest not,” signifies that at the end of the church there will be no faith, and then falsities of evil from the loves of self and the world will take its place, and will reduce it to bondage. This is the secret which lies hidden in these words of the Lord, and which can be seen only from their internal sense. From this it is again evident in what manner the Lord spoke, namely, that in every detail there was an internal sense, to the intent that by means of the Word heaven might be conjoined with the world; for without the Word there is no conjunction, that is, without revealed Divine truth; and if there is no conjunction, the human race perishes.

  
/ 10837  
  

Thanks to the Swedenborg Foundation for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org