Veel mensen waren in Bijbelse tijden, vooral in de tijd van het Oude Testament, nomadisch en woonden in tenten die snel geslagen, verplaatst en weer opgezet konden worden. Anderen woonden natuurlijk in huizen, meestal van steen en hout en tamelijk permanent. Daartussenin stonden grotere, meer uitgewerkte bouwsels in tentstijl, tabernakels of woningen genoemd; de tabernakel die Mozes bouwde voor de Ark des Verbonds is naar dit model. Een "woning" staat voor de verschillende liefdes die de bewoner ervan bezielen, van de meest slechte - "zij die wonen in de schaduw van de dood" in Jesaja 9 bijvoorbeeld - tot de verheven toestand van de tabernakel zelf, die gebouwd werd als een woning voor de Heer en die in al zijn details de hemel voorstelt. Ergens "wonen" is dus belangrijk - het is veel meer dan er op bezoek gaan - maar het is minder permanent dan er te wonen. En inderdaad, ergens verblijven in de Bijbel betekent die geestelijke toestand binnengaan en er deel van uitmaken, maar niet noodzakelijk permanent.
