圣经文本

 

Genesis第40章

学习

   

1 At nangyari, na pagkatapos ng mga bagay na ito, na ang katiwala ng saro ng hari sa Egipto at ang kaniyang magtitinapay ay nangagkasala laban sa kanilang panginoon na hari sa Egipto.

2 At naginit si Faraon laban sa kaniyang dalawang tagapamahala, sa puno ng mga katiwala ng saro at sa puno ng mga magtitinapay.

3 At pinagpipiit sa bilangguan, sa bahay ng kapitan ng bantay, sa bilangguang kinabibilangguan ni Jose.

4 At ibinigay ng kapitan ng bantay kay Jose ang pamamahala sa kanila at pinaglingkuran niya sila: at sila'y natirang kaunting panahon sa bilangguan.

5 At ang katiwala at ang magtitinapay ng hari sa Egipto na nangabibilango sa bilangguan, ay kapuwa nanaginip ng kanikaniyang panaginip sa isang gabi, na bawa't isa ayon sa paliwanag ng kanikaniyang panaginip.

6 At pinaroonan sila ni Jose sa kinaumagahan, at sila'y tiningnan, at, narito, sila'y mapanglaw.

7 At kaniyang tinanong ang mga tagapamahala ni Faraon, na mga kasama niya sa bilangguan sa bahay ng kaniyang panginoon, na sinasabi, Bakit kayo'y mapanglaw ngayon?

8 At kanilang sinabi sa kaniya, Kami ay nanaginip ng panaginip, at walang sinomang makapagpaliwanag. At sinabi sa kanila ni Jose, Hindi ba ukol sa Dios ang mga paliwanag? Isinasamo ko sa inyo, na inyong saysayin sa akin.

9 At sinaysay ng puno ng mga katiwala ng saro kay Jose ang kaniyang panaginip, at nagsabi sa kaniya, Sa aking panaginip, narito, ang isang puno ng ubas ay nasa harap ko;

10 At sa puno ng ubas, ay may tatlong sanga: at yao'y pawang sumupling, na namulaklak, at ang mga buwig niyaon, ay nangagtaglay ng mga ubas na hinog.

11 At ang saro ni Faraon ay nasa aking kamay; at kumuha ako ng mga ubas at aking pinagpipiga sa saro ni Faraon, at ibinigay ko ang saro sa kamay ni Faraon.

12 At sinabi ni Jose sa kaniya, Ito ang kapaliwanagan niyaon, ang tatlong sanga ay tatlong araw;

13 Sa loob ng tatlong araw ay ititindig ni Faraon ang iyong ulo, at isasauli ka sa iyong katungkulan: at ibibigay mo ang saro ni Faraon sa kaniyang kamay, na gaya ng karaniwang ginagawa mong dati ng ikaw ay kaniyang katiwala.

14 Datapuwa't alalahanin mo ako kung ikaw ay mapabuti na, at isinasamo ko sa iyo, na pagpakitaan mo ako ng kagandahang loob, at banggitin mo ako kay Faraon, at ako'y alisin mo sa bahay na ito:

15 Sapagka't ako'y tunay na ninakaw sa lupain ng mga Hebreo: at dito naman ay wala akong ginawang anoman, upang ako'y ilagay nila sa bilangguan.

16 Nang makita ng puno ng mga magtitinapay, na mabuti ang kapaliwanagan ay nagsabi kay Jose, Ako'y nanaginip din, at narito, tatlong bakol ng tinapay na mabuti ay nasa ibabaw ng aking ulo:

17 At sa kaibaibabawan ng bakol ay mayroon ng lahat na sarisaring pagkaing niluto para kay Faraon; at kinakain ng mga ibon sa bakol na nasa ibabaw ng aking ulo.

18 At si Jose ay sumagot, at nagsabi, Ito ang kapaliwanagan niyaon; ang tatlong bakol, ay tatlong araw;

19 Sa loob ng tatlo pang araw ay itataas ni Faraon ang iyong ulo, at ibibitin ka sa isang punong kahoy; at kakanin ng mga ibon ang iyong laman.

20 At nangyari nang ikatlong araw, na siyang kapanganakan kay Faraon, na gumawa siya ng isang piging sa lahat ng kaniyang lingkod: at itinindig niya ang ulo ng puno ng mga katiwala ng saro, at ang ulo ng puno ng mga magtitinapay.

21 At ibinalik niya ang puno ng mga katiwala ng saro sa kaniyang pagkakatiwala ng saro; at ibinigay niya ang saro sa kamay ni Faraon:

22 Datapuwa't ang puno ng mga magtitinapay, ay ibinitin sa isang puno ng kahoy: gaya ng ipinaliwanag sa kanila ni Jose.

23 Gayon ma'y hindi na naalaala si Jose ng puno ng mga katiwala ng saro, kundi nalimutan siya.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#5164

学习本章节

  
/10837  
  

5164. 'in the midst of his servants' means which were among the things present in the exterior natural. This is clear from the meaning of 'in the midst' as among those things; and from the meaning of 'servants' as the things within the exterior natural, dealt with just above in 5161. In the Word all things that occupy a lower position and are therefore subordinate and subject to higher ones are called 'servants'. This is so in the case of things present in the exterior natural - that is, the sensory impressions there - when considered in relation to the interior natural. The things present in this interior natural, when considered in relation to the rational, are also referred to as 'servants'. Consequently every single thing present in a person, inmost ones no less than outermost, are called such when considered in relation to the Divine, since the Divine is the highest of all.

[2] The servants here in whose midst Pharaoh the king passed judgement on the cupbearer and the baker were chief courtiers and nobles. The reason why these, like other subjects belonging to any other rank of society, are called servants when considered in relation to the king is that, as is the case in any kingdom even today, kingship represents the Lord as regards Divine Truth, 2015, 2069, 3009, 3670, 4581, 4966, 5068. Considered in relation to Him all are equally servants, no matter what rank of society they belong to. Indeed in the Lord's kingdom, that is, in heaven, those who are the greatest there, that is, who are the inmost ones, are pre-eminently servants because their obedience is the greatest of all, and their humility is greater than that of any others. These are the ones who are meant by the least who will be the greatest, and the last who will be the first,

The first will be last, and the last will be first. Matthew 19:30; 20:16; Mark 10:31; Luke 13:30.

He who presents himself as least among you will be great. Luke 9:48.

They are also meant by the great who are ministers, and by the first who are servants,

Whoever would be great among you must be your minister; and anyone who would be first among you must be the servant of all. Mark 10:44; Matthew 20:26-27.

[3] They are called 'servants' in relation to the Divine Truth which originates in the Lord and 'ministers' in relation to the Divine Good which originates in Him. The reason 'the last who are the first' are servants, and more so than any others, is that they know, acknowledge, and perceive that the whole of their life, and therefore the whole of the power which they possess, originates in the Lord, and none at all in themselves; and those who do not perceive this because their acknowledgement of it is not so great are 'servants' too, though more because that acknowledgement is one that is on their lips rather than in their hearts. Those however whose attitude is completely the reverse also call themselves servants in relation to the Divine; yet their real wish is to be masters. For they are annoyed and angry if the Divine does not show them favour or so to speak does not obey them, and at length they set themselves against the Divine, when they take away all power from Him and attribute everything to themselves. Very many like these exist within the Church; they do not accept the Lord, though they do say that they acknowledge a supreme being.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.