圣经文本

 

Genesis第39章

学习

   

1 At ibinaba si Jose sa Egipto; at binili siya ni Potiphar, puno ni Faraon, na kapitan ng bantay, na lalaking taga Egipto, sa kamay ng mga Ismaelita na nagdala sa kaniya roon.

2 At ang Panginoon ay suma kay Jose, at naging lalaking mapalad; at siya'y nasa bahay ng kaniyang panginoong taga Egipto.

3 At nakita ng kaniyang panginoon, na ang Panginoon ay sumasakaniya, at ang lahat ng kaniyang ginagawa ay pinagpapala ng Panginoon sa kaniyang kamay.

4 At nakasumpong si Jose ng biyaya sa kaniyang paningin, at pinaglingkuran niya siya: at sa kaniya'y ipinamahala niya ang bahay, at ang lahat niyang tinatangkilik ay isinakaniyang kamay.

5 At nangyari, na mula sa panahon na siya'y pamahalain sa kaniyang bahay, at sa lahat ng kaniyang tinatangkilik, ay pinagpala ng Panginoon ang bahay ng taga Egiptong yaon dahil kay Jose; at ang pagpapala ng Panginoon ay sumalahat ng kaniyang tinatangkilik, sa bahay at sa parang.

6 At kaniyang ipinamahala ang lahat niyang tinatangkilik sa kamay ni Jose; at hindi siya nakikialam ng anomang kaniya, liban sa tinapay na kaniyang kinakain. At si Jose ay may magandang pagmumukha at kahalihalina.

7 At nangyari, pagkatapos ng mga bagay na ito, na tinitigan si Jose ng asawa ng kaniyang panginoon at sinabi, Sipingan mo ako.

8 Datapuwa't siya'y tumanggi at sinabi niya sa asawa ng kaniyang panginoon, Narito, ang aking panginoon ay hindi nakikialam sa akin tungkol sa nasa bahay, at lahat ng kaniyang tinatangkilik ay ipinamahala sa aking kamay;

9 Walang sinomang dakila kay sa akin sa bahay na ito; walang ipinagkait sa aking anomang bagay, kung di ikaw lamang, sapagka't ikaw ay kaniyang asawa: paano ngang aking magagawa itong malaking kasamaan, at kasalanan laban sa Dios?

10 At nangyari, na nakikiusap man siya kay Jose araw-araw, ay hindi nakikinig sa kaniya na siya'y sipingan, o pakisamahan.

11 At nangyari nang panahong ito, na siya'y pumasok sa bahay upang gawin niya ang kaniyang gawain at wala sinoman sa mga tao sa bahay doon sa loob.

12 At siya'y pinigilan niya sa kaniyang suot, na sinasabi, Sipingan mo ako: at iniwan niya ang kaniyang suot sa kamay niya at tumakas, at lumabas.

13 At nangyari, na pagkakita niyang iniwan ang kaniyang suot sa kamay niya, at tumakas sa labas,

14 Na siya'y tumawag ng mga tao sa kaniyang bahay, at sinalita sa kanila, na sinasabi, Tingnan ninyo, na dinalhan niya tayo ng isang Hebreo, upang tayo'y tuyain; pinasok niya ako upang ako'y sipingan, at ako'y naghihiyaw ng malakas:

15 At nangyari nang marinig niyang ako'y nagtaas ng tinig at naghihiyaw, na iniwan ang kaniyang suot sa aking siping, at tumakas, at lumabas.

16 At kaniyang iningatan ang suot niya sa kaniyang siping, hanggang sa umuwi ang kaniyang panginoon sa kaniyang bahay.

17 At sinalita niya sa kaniya ng ayon sa mga salitang ito, na sinasabi, Pinasok ako ng aliping Hebreo na iyong dinala sa atin, upang tuyain ako:

18 At nangyari, na sapagka't nagtaas ako ng aking tinig at ako'y naghihiyaw, ay kaniyang iniwan ang suot niya sa aking siping, at tumakas sa labas.

19 At nangyari, na pagkarinig ng kaniyang panginoon ng mga salita na sinalita sa kaniya ng kaniyang asawa, na sinasabi, Ganitong paraan ang ginawa sa akin ng iyong alipin; ay nagalab ang kaniyang galit.

20 At dinala ng kaniyang panginoon si Jose, at inilagay sa bilangguan, sa dakong pinagkukulungan ng mga bilanggo ng hari: at siya'y natira roon sa bilangguan.

21 Datapuwa't ang Panginoon ay suma kay Jose, at iginawad sa kaniya ang awa, at pinagkalooban ng biyaya sa paningin ng katiwala sa bilangguan.

22 At ipinamahala ng katiwala sa bilangguan sa mga kamay ni Jose ang lahat na mga bilanggo na nasa bilangguan; at ang lahat ng ginagawa roon ay siya ang gumagawa.

23 Hindi tinitingnan ng katiwala ng bilangguan ang anomang bagay na nasa kaniyang kamay, sapagka't ang Panginoo'y suma kay Jose; at ang kaniyang ginagawa ay pinagpapala ng Panginoon.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#592

学习本章节

  
/10837  
  

592. 'Jehovah said, I will wipe out man' means that man would bring about his own end. This is clear from what has been stated already, that is to say, about statements made to the effect that Jehovah or the Lord punishes, tempts, does evil, wipes out or slays, and curses; for example, the statement that Jehovah slew Er, Judah's firstborn, and Onan, Judah's second son, Genesis 38:7, to; or the statement that Jehovah smote all the firstborn of Egypt, Exodus 12:10, 29. Also in

Jeremiah,

Those whom I smote in My anger, and in My fierce anger. Jeremiah 33:5.

In David,

He let loose on them His fierce anger, exceeding anger, and rage, and distress, a mission of evil angels. Psalms 78:49.

In Amos,

Will evil befall a city, and Jehovah has not done it? Amos 3:6.

In John,

Seven golden bowls full of the anger of God who lives for ever and ever. Revelation 15:1, 7; 16:1.

All of these qualities are attributed to Jehovah when in fact He is quite the reverse of them. They are attributed to Him for the reason already given, and also so that people may grasp first of all the very general idea that the Lord rules over and disposes every single thing there is. Then after that they may grasp the idea that the Lord never does evil, let alone slays anyone, but that instead it is man who brings evil upon himself, destroys, and slays himself. In one sense it is not man who does so but the evil spirits who incite him and lead him on. Yet in reality it is the man, for what else does he believe than that he himself does what he does? So then it is here said of Jehovah that He would wipe out man, though in fact it was man who would destroy himself and bring about his own end.

[2] The situation in this matter becomes particularly clear from those in the next life who are living in torment and in hell. They are constantly complaining and ascribing to the Lord all the evil that punishes. And so do evil spirits in the world of evil spirits who take delight, indeed it is their chief delight, in hurting and punishing others. And those who are being hurt and punished assume that it is sent by the Lord. They are told and shown that not a hint of evil comes from the Lord, but that they bring the evil upon themselves. For in the next life all is counterbalanced in such a way that evil recoils on the one who commits it, and becomes evil that punishes. Punishment is therefore inevitable. It is said to be permitted for the sake of correcting evil; yet all the time the Lord is converting all evil that punishes into good, with the result that nothing but good ever comes from the Lord. What permission is however nobody as yet knows. What is permitted is considered to be something done by Him who permits simply because He does permit it. But in reality the situation is altogether different, a subject which in the Lord's Divine mercy will be dealt with later on.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.