圣经文本

 

Genesis第1章

学习

1 Nang pasimula ay nilikha ng Dios ang langit at ang lupa.

2 At ang lupa ay walang anyo at walang laman; at ang kadiliman ay sumasa ibabaw ng kalaliman; at ang Espiritu ng Dios ay sumasa ibabaw ng tubig.

3 At sinabi ng Dios Magkaroon ng liwanag; at nagkaroon ng liwanag.

4 At nakita ng Dios ang liwanag na mabuti, at inihiwalay ng Dios ang liwanag sa kadiliman.

5 At tinawag ng Dios ang liwanag na Araw, at tinawag niya ang kadiliman na Gabi. At nagkahapon at nagkaumaga ang unang araw.

6 At sinabi ng Dios, Magkaroon ng isang kalawakan sa gitna ng tubig, at mahiwalay ang tubig sa kapuwa tubig.

7 At ginawa ng Dios ang kalawakan, at inihiwalay ang tubig na nasa ilalim ng kalawakan, sa tubig na nasa itaas ng kalawakan: at nagkagayon.

8 At tinawag ng Dios ang kalawakan na Langit. At nagkahapon at nagkaumaga ang ikalawang araw.

9 At sinabi ng Dios, Mapisan ang tubig na nasa silong ng langit sa isang dako, at lumitaw ang katuyuan, at nagkagayon.

10 At tinawag ng Dios ang katuyuan na Lupa, at ang kapisanan ng tubig ay tinawag niyang mga Dagat: at nakita ng Dios na mabuti.

11 At sinabi ng Dios, Sibulan ang lupa ng damo, pananim na nagkakabinhi, at punong kahoy na namumunga ayon sa kaniyang pagkakahoy, na taglay ang kaniyang binhi sa ibabaw ng lupa, at nagkagayon.

12 At ang lupa ay sinibulan ng damo, pananim na nagkakabinhi, ayon sa kaniyang pagkapananim, at ng punong kahoy na namumunga, na taglay ang kaniyang binhi, ayon sa kaniyang pagkakahoy, at nakita ng Dios na mabuti.

13 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikatlong araw.

14 At sinabi ng Dios, Magkaroon ng mga tanglaw sa kalawakan ng langit upang maghiwalay ng araw sa gabi; at maging pinakatanda, at pinakabahagi ng panahon, ng mga araw at ng mga taon:

15 At maging pinakatanglaw sa kalawakan ng langit, upang tumanglaw sa ibabaw ng lupa: at nagkagayon.

16 At nilikha ng Dios ang dalawang malaking tanglaw; ang malaking tanglaw ay upang magpuno sa araw, at ang maliit na tanglaw ay upang magpuno sa gabi: nilikha rin niya ang mga bituin.

17 At mga inilagay ng Dios sa kalawakan ng langit, upang tumanglaw sa ibabaw ng lupa,

18 At upang magpuno sa araw at sa gabi, at upang maghiwalay ng liwanag sa kadiliman: at nakita ng Dios na mabuti.

19 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikaapat na araw.

20 At sinabi ng Dios, Bukalan ng sagana ang tubig ng mga gumagalaw na kinapal na may buhay, at magsilipad ang mga ibon sa itaas ng lupa sa luwal na kalawakan ng himpapawid.

21 At nilikha ng Dios ang malalaking hayop sa dagat, at ang bawa't may buhay na kinapal na gumagalaw, na ibinukal na sagana ng tubig, ayon sa kanikaniyang uri at ang lahat na may pakpak na ibon, ayon sa kanikaniyang uri: at nakita ng Dios na mabuti.

22 At mga binasbasan ng Dios, na sinabi, Kayo'y magpalaanakin, at magpakarami, at inyong punuin ang tubig sa mga dagat, at magpakarami ang mga ibon sa lupa.

23 At nagkahapon at nagkaumaga ang ikalimang araw.

24 At sinabi ng Dios, Bukalan ang lupa ng mga may buhay na kinapal, ayon sa kanikaniyang uri ng hayop at ng mga kinapal na umuusad, at ng mga ganid sa lupa, ayon sa kanikaniyang uri: at nagkagayon.

25 At nilikha ng Dios ang ganid sa lupa ayon sa kaniyang uri, at ang hayop ayon sa kaniyang uri, at ang bawa't umuusad sa ibabaw ng lupa ayon sa kanikaniyang uri: at nakita ng Dios na mabuti.

26 At sinabi ng Dios, Lalangin natin ang tao sa ating larawan, ayon sa ating wangis: at magkaroon sila ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa mga hayop, at sa buong lupa, at sa bawa't umuusad, na nagsisiusad sa ibabaw ng lupa.

27 At nilalang ng Dios ang tao ayon sa kaniyang sariling larawan, ayon sa larawan ng Dios siya nilalang; nilalang niya sila na lalake at babae.

28 At sila'y binasbasan ng Dios, at sa kanila'y sinabi ng Dios, Kayo'y magpalaanakin, at magpakarami, at kalatan ninyo ang lupa, at inyong supilin; at magkaroon kayo ng kapangyarihan sa mga isda sa dagat, at sa mga ibon sa himpapawid, at sa bawa't hayop na gumagalaw sa ibabaw ng lupa.

29 At sinabi ng Dios, Narito, ibinigay ko sa inyo ang bawa't pananim na nagkakabinhi, na nasa ibabaw ng balat ng lupa, at ang bawa't punong kahoy na may bunga ng punong kahoy na nagkakabinhi; sa inyo'y magiging pagkain:

30 At sa bawa't hayop sa lupa, at sa bawa't ibon sa himpapawid; at sa bawa't nagsisiusad sa ibabaw ng lupa na may buhay ay ibinigay ko ang lahat na pananim na sariwa na pinakapagkain; at nagkagayon.

31 At nakita ng Dios ang lahat ng kaniyang nilikha, at, narito, napakabuti. At nagkahapon at nagkaumaga ang ikaanim na araw.

来自斯威登堡的著作

 

Doctrine of the Sacred Scripture#103

学习本章节

  
/118  
  

103. The existence of a Word among ancient peoples is clear also in the writings of Moses, who refers to it and quotes something from it in Numbers 21:14-15, 27-30; 21:14-15, 27-30. And the narrative portions of that Word were called The Wars of Jehovah, and the prophetic portions Oracles.

From the narrative portions of that Word Moses quoted the following:

Therefore it is said in the Book of the Wars of Jehovah: “Waheb in Suphah, and the streams, the Arnon, and the channel of the streams which went down to the dwelling place of Ar and stops at the border of Moab.” (Numbers 21:14-15)

The wars of Jehovah in that book — as in ours — meant and described the Lord’s combats with hell and His victories over it, which would take place when He came into the world. These same combats are also meant and described in many places in the narrative portions of our Word—such as by the wars of Joshua with the nations of the land of Canaan, and by the wars of the judges and kings of Israel.

[2] From the prophetic portions of the Ancient Word Moses quoted the following:

Therefore the Oracles say: “Go into Heshbon; the city of Sihon will be built and established. For a fire has gone out from Heshbon, a flame from the city of Sihon; it consumed Ar of Moab, the possessors of the heights of the Arnon. Woe to you, Moab! You have perished, O people of Chemosh! He has made his sons fugitives, and given his daughters into captivity to Sihon king of the Amorites. We finished them with arrows; Heshbon has perished as far as Dibon. And we laid them waste as far as Nophah, which [reaches] even to Medeba.” (Numbers 21:27-30)

Translators render the source as “those who speak in proverbs, ” but they ought to be called Oracles or Prophetic Utterances, as can be seen from the meaning of the word moshalim in the original Hebrew, which means not only proverbs but also prophetic utterances—as in Numbers 23:7, 18, 24:3, 15. In each of these verses Balaam is said to have uttered his oracle, which was a prophetic one (prophetic, in fact, of the Lord). His oracle each time is called mashal, in the singular. Moreover, the words quoted by Moses in these verses are not proverbs, but prophecies.

[3] That the Ancient Word was likewise Divine or Divinely inspired is apparent in Jeremiah, where almost the same words occur, namely:

...a fire has gone out from Heshbon, and a flame from the midst of Sihon, which consumed the corner of Moab and the crown of the head of the sons of tumult. Woe to you, Moab! The people of Chemosh have perished! For your sons have been taken off into captivity, and your daughters into captivity. (Jeremiah 48:45-46)

In addition to these references, a prophetic book of the Ancient Word, called the Book of Jashar or Book of the Upright, is also cited by David and Joshua. By David:

David lamented...over Saul and over Jonathan..., and he wrote to teach the children of Judah [the Song of] the Bow; is it not written in the Book of Jasher? (2 Samuel 1:17-18)

And by Joshua:

...Joshua...said...: “Sun, stand still in Gibeon; and Moon, in the Valley of Aijalon." ...Is this not written in the Book of Jasher? (Joshua 10:12-13)

Moreover, I have been told that the first seven chapters of Genesis are found in the same Ancient Word, so completely that not the least word is missing.

  
/118  
  

Thanks to the General Church of the New Jerusalem, and to Rev. N.B. Rogers, translator, for the permission to use this translation.