圣经文本

 

Ezekiel第40章

学习

   

1 Nang ikadalawang pu't limang taon ng aming pagkabihag, nang pasimula ng taon, nang ikasangpung araw ng buwan, nang ikalabing apat na taon pagkatapos na ang bayan ay masaktan nang kaarawang yaon, ang kamay ng Panginoon ay sumaakin, at dinala niya ako roon.

2 Sa mga pangitain na mula sa Dios ay dinala niya ako sa lupain ng Israel, at inilagay ako sa totoong mataas na bundok, na kinaroroonan ng parang isang bayan sa timugan.

3 At dinala niya ako roon; at, narito, may isang lalake na ang anyo ay parang anyo ng tanso, na may pising lino sa kaniyang kamay, at isang panukat na tambo; at siya'y natayo sa pintuang-bayan.

4 At sinabi ng lalake sa akin, Anak ng tao, tumingin ka ng iyong mga mata, at makinig ka ng iyong mga pakinig, at ilagak mo ang iyong puso sa lahat na aking ipakikita sa iyo; sapagka't sa haka na aking mga maipakikita sa iyo ay dinala ka rito: ipahayag mo ang lahat na iyong nakikita sa sangbahayan ni Israel.

5 At, narito; isang kuta sa dakong labas ng bahay sa palibot, at sa kamay ng lalake ay isang panukat na tambo na may anim na siko ang haba, na tigisang siko at isang dangkal ang luwang ng bawa't isa: sa gayo'y kaniyang sinukat ang luwang ng bahay, na isang tambo; at ang taas, isang tambo.

6 Nang magkagayo'y naparoon siya sa pintuang-daan, na nakaharap sa dakong silanganan, at sumampa sa mga baytang niyaon: at kaniyang sinukat ang pasukan sa pintuang-daan, isang tambo ang luwang; at ang kabilang pasukan, isang tambo ang luwang.

7 At bawa't silid ng bahay ay isang tambo ang haba, at isang tambo ang luwang; at ang pagitan ng mga silid ng bantay ay limang siko; at ang pasukan sa pintuang-daan sa tabi ng portiko sa pintuang-daan sa dako ng bahay ay isang tambo.

8 Kaniya rin namang sinukat ang portiko sa pintuang-daan sa dakong bahay, isang tambo.

9 Nang magkagayo'y sinukat niya ang portiko sa pintuang-daan, walong siko; at ang mga haligi niyaon, dalawang siko; at ang portiko sa pintuang-daan ay nasa dako ng bahay.

10 At ang mga silid ng bantay ng pintuang-daan sa dakong silanganan ay tatlo sa dakong ito, at tatlo sa dakong yaon; ang tatlo ay iisang sukat: at ang mga haligi ng pintuan ay iisang sukat sa dakong ito, at sa dakong yaon.

11 At kaniyang sinukat ang luwang ng pasukan ng pintuang-daan, sangpung siko; at ang haba ng pintuang-daan, labing tatlong siko;

12 At ang pagitan sa harap ng mga silid ng bantay, isang siko sa dakong ito, at ang isang pagitan, isang siko sa dakong yaon; at ang mga silid ng bantay, anim na siko sa dakong ito, at anim na siko sa dakong yaon;

13 At kaniyang sinukat ang pintuang-daan mula sa bubungan ng isang silid ng bantayan hanggang sa bubungan ng kabila, may luwang na dalawang pu't limang siko; pintuan sa tapat ng pintuan.

14 Gumawa naman siya ng mga haligi ng pintuan, na anim na pung siko; at ang looban ay hanggang sa haligi, ang pintuang-daan ay sa palibot.

15 At mula sa harap ng pintuang-daan sa pasukan hanggang sa harap ng pinakaloob na portiko sa pintuang-daan ay limang pung siko.

16 At may makikipot na dungawan sa mga silid ng bantay, at sa mga haligi ng mga yaon sa loob ng pintuang-daan sa palibot, at gayon din sa mga hubog; at ang mga dungawan ay nangasa palibot sa dakong loob; at sa bawa't haligi ay may mga puno ng palma.

17 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa loob ng looban sa labas; at, narito, may mga silid at may isang lapag na ginawa sa palibot ng looban: tatlong pung silid ang nasa lapag.

18 At ang lapag ay nasa tabi ng mga pintuang-daan, ayon sa haba ng mga pintuang-daan, sa makatuwid baga'y ang lalong mababang lapag.

19 Nang magkagayo'y kaniyang sinukat ang luwang mula sa harap ng lalong mababang pintuang-daan hanggang sa harap ng pinakaloob na looban sa may labas, na isang daang siko, sa dakong silanganan at gayon din sa dakong hilagaan.

20 At ang pintuang-daan ng looban sa labas na nakaharap sa dakong hilagaan, kaniyang sinukat ang haba niyaon at ang luwang niyaon.

21 At ang mga silid ng bantay niyaon ay tatlo sa dakong ito at tatlo sa dakong yaon; at ang mga haligi niyaon at ang mga hubog niyaon ay ayon sa sukat ng unang pintuang-daan: ang haba niyaon ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

22 At ang mga dungawan niyaon, at ang mga hubog niyaon, at ang mga puno ng palma niyaon ay ayon sa sukat ng pintuang-daan na nakaharap sa dakong silanganan; at kanilang sinampa ng pitong baytang; at ang mga hubog niyaon ay nangasa harap nila.

23 At may pintuang-daan sa lalong loob na looban sa tapat ng kabilang pintuang-daan, sa dakong hilagaan at gayon din sa dakong silanganan; at kaniyang sinukat mula sa pintuang-daan hanggang sa pintuang-daan na isang daang siko.

24 At dinala niya ako sa dakong timugan; at, narito, ang isang pintuang-daan sa dakong timugan: at kaniyang sinukat ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon ayon sa mga sukat na ito.

25 At may mga dungawan doon at sa mga hubog niyaon sa palibot, gaya ng mga dungawang yaon: ang haba ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

26 At may pitong baytang na sampahan, at ang mga hubog niyaon ay nangasa harap ng mga yaon; at may mga puno ng palma; sa dakong ito, at isa sa dakong yaon, sa mga haligi niyaon.

27 At may pintuang-daan sa lalong loob na looban sa dakong timugan: at kaniyang sinukat mula sa pintuang-daan hanggang sa pintuang-daan sa dakong timugan na isang daang siko.

28 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa lalong loob na looban sa tabi ng pintuang-daan sa timugan: at kaniyang sinukat ang pintuang-daang timugan ayon sa mga sukat ding ito;

29 At ang mga silid ng bantay niyaon, at ang mga hubog niyaon, ay ayon sa mga sukat na ito: at may mga dungawan yaon, at gayon din sa mga hubog niyaon sa palibot; may limang pung siko ang haba, at dalawang pu't limang siko ang luwang.

30 At may mga hubog sa palibot, na dalawang pu't limang siko ang haba, at limang siko ang luwang.

31 At ang mga hubog niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa mga haligi niyaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

32 At dinala niya ako sa lalong loob na looban sa dakong silanganan; at sinukat niya ang pintuang-daan ayon sa mga sukat na ito.

33 At ang mga silid ng bantay niyaon, at ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon, ayon sa mga sukat na ito: at may mga dungawan sa loob at sa mga hubog niyaon sa palibot: may limang pung siko ang haba, at dalawang pu't limang siko ang luwang.

34 At ang mga hubog niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa mga haligi niyaon, sa dakong ito, at sa dakong yaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

35 At dinala niya ako sa pintuang-daang hilagaan: at sinukat niya ayon sa mga sukat na ito;

36 Ang mga silid ng bantay niyaon, ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon: at may mga dungawan sa loob sa palibot; ang haba ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

37 At ang mga haligi niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa haligi niyaon, sa dakong ito, at sa dakong yaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

38 At isang silid na may pintuan ay nasa tabi ng mga haligi sa mga pintuang-daan; doon sila naghugas ng handog na susunugin.

39 At sa portiko ng pintuang-daan ay may dalawang dulang sa dakong ito, at dalawang dulang sa dakong yaon, upang patayin doon ang handog na susunugin, at ang handog dahil sa kasalanan at ang handog dahil sa pagkakasala.

40 At sa isang dako sa labas na gaya ng kung sasampa sa pasukan ng pintuang-daan sa dakong hilagaan ay may dalawang dulang; at sa kabilang dako, na ukol sa portiko ng pintuang-daan, ay may dalawang dulang.

41 Apat na dulang sa dakong ito, at apat na dulang sa dakong yaon sa tabi ng pintuang-daan; walong dulang ang kanilang pinagpatayan ng mga hain.

42 At may apat na dulang na ukol sa handog na susunugin, na batong tinabas, na isang siko at kalahati ang haba, at isang siko at kalahati ang luwang, at isang siko ang taas; na kanilang pinaglapagan ng mga kasangkapan na kanilang ipinagpatay sa handog na susunugin at sa hain.

43 At ang mga pangipit na may isang lapad ng kamay ang haba, ay natitibayan sa loob sa palibot; at nasa ibabaw ng mga dulang ang laman na alay.

44 At sa labas ng lalong loob na pintuang-daan ay may mga silid na ukol sa mga mangaawit sa lalong loob na looban, na nasa tabi ng pintuang-daang hilagaan; at mga nakaharap sa timugan; isa sa dako ng silanganang daan na nahaharap sa dakong hilagaan.

45 At kaniyang sinabi sa akin, Ang silid na ito na nakaharap sa dakong timugan, ay sa mga saserdote, sa mga namamahala sa bahay;

46 At ang silid na nakaharap sa dakong hilagaan ay sa mga saserdote, na mga namamahala sa dambana: ang mga ito ay mga anak ni Sadoc, na sa mga anak ni Levi ay nagsilapit sa Panginoon upang magsipangasiwa sa kaniya.

47 At sinukat niya ang looban na isang daang siko ang haba, at isang daang siko ang luwang, parisukat; at ang dambana ay nasa harap ng bahay.

48 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa portiko ng bahay, at sinukat niya ang bawa't haligi ng portiko na limang siko sa dakong ito, at limang siko sa dakong yaon: at ang luwang ng pintuang-daan ay tatlong siko sa dakong ito, at tatlong siko sa dakong yaon.

49 Ang haba ng portiko ay dalawang pung siko, at ang luwang ay labing isang siko: kahit sa pamamagitan ng mga baytang na kanilang sinampahan: at may mga haligi, isa sa dakong ito, at isa sa dakong yaon.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#3813

学习本章节

  
/10837  
  

3813. As regards 'flesh', this means in the highest sense the Proprium of the Lord's Divine Human, which is Divine Good, and in the relative sense means the will side of the human proprium when made alive by the Proprium of the Lord's Divine Human, that is, by His Divine Good. This proprium is the one called the heavenly proprium which, in itself the Lord's alone, is appropriated to those who are governed by good and consequently by truth. Such a proprium exists with angels in heaven, and also with men whose interiors, that is, their spirits, are in the Lord's kingdom. But in the contrary sense 'flesh' means the will side of the human proprium, which in itself is nothing but evil, and not having been made alive by the Lord is called dead; and the individual himself is for that reason called dead.

[2] That 'flesh' in the highest sense means the Proprium of the Lord's Divine Human, and so His Divine Good, is clear from the Lord's words in John,

Jesus said, I am the living bread which came down from heaven; if anyone eats of this bread he will live for ever. The bread which I will give is My flesh, which I will give for the life of the world. The Jews disputed with one another, saying, How can this man give his flesh to eat? Jesus therefore said to them, Truly, truly, I say to you, Unless you eat the flesh of the Son of Man and drink His blood, you will have no life in yourselves. He who eats My flesh and drinks My blood has eternal life, and I will raise him up on the last day; for My flesh is truly food, and My blood is truly drink. He who eats My flesh and drinks My blood abides in Me, and I in him. This is the bread which came down from heaven. John 6:51-58.

Here it is quite evident that 'flesh' means the Proprium of the Lord's Divine Human, and so the Divine Good - His flesh in the Holy Supper being called 'the body'. His body or flesh in the Holy Supper is the Divine Good, and His blood the Divine Truth, see 1798, 2165, 2177, 3464, 3735. And since bread and wine have the same meaning as flesh and blood - that is to say, 'bread' is the Lord's Divine Good, and 'wine' His Divine Truth - bread and wine were commanded in place of flesh and blood. This is why the Lord says, 'I am the living bread; the bread which I will give is My flesh; he who eats My flesh and drinks My blood abides in Me and I in him; this is the bread which came down from heaven'. 'Eating' means being communicated, being joined to, and being made one's own, see 2187, 2343, 3168, 3513 (end), 3596.

[3] The same was represented in the Jewish Church by the law that the flesh of sacrifices was to be eaten by Aaron and his sons, by those persons who brought the sacrifice, and by others who were clean; and that this flesh was holy, see Exodus 12:7-9; 29:30-34; Leviticus 7:15-21; 8:31; Deuteronomy 12:27; 16:4. That being so, if any unclean person ate some of that flesh he was to be cut off from his people, Leviticus 7:21. The fact that these sacrifices were called 'bread', see 2165, and that that sacrificial flesh was called 'holy flesh', Jeremiah 11:15; Haggai 2:12. And in Ezekiel 40:43 where the new Temple is the subject, it is called 'the flesh of the offering which is on the tables in the Lord's kingdom', by which clearly worship of the Lord in His kingdom is meant.

[4] That 'flesh' in the relative sense means the will side of man's proprium when made alive by the Lord is Divine Good is clear also from the following places: In Ezekiel,

I will give them one heart, and will put a new spirit in your midst; and I will remove the heart of stone out of their flesh and will give them a heart of flesh. Ezekiel 11:19; 36:26.

'The heart of stone out of their flesh' stands for a will and proprium when not made alive, 'a heart of flesh' for a will and proprium when made alive; for 'the heart' is a representative of good in the will, see 2930, 3313, 3635. In David,

O God, You are my God; in the morning I seek You. My soul thirsts for You, my flesh in a dry land longs for You, and I am weary without water. Psalms 63:1.

In the same author,

My soul longs for the courts of Jehovah; my heart and my flesh shout for joy to the living God. Psalms 84:2.

[5] In Job,

I have come to know my Redeemer; He is alive; and at the last He will rise above the dust; and afterwards these things will be encompassed by my skin, and out of my flesh shall I see God, whom I shall see for myself; and my eyes will behold, and no other. Job 19:25-27.

'Being encompassed by skin' stands for the natural, such as a person possesses after death, dealt with in 3539. 'Out of his flesh seeing God' stands for the proprium when made alive, which is why Job says, 'Whom I shall see for myself; and my eyes will behold, and no other'. Since it was well known in the ancient Churches that 'flesh' meant the proprium, and since the Book of Job is a book of the Ancient Church, 3540 (end), he accordingly followed the custom of the day and drew on meaningful signs to speak of these, as of many other matters. Those therefore who conclude from what Job said that their dead body is going to be reassembled from the four winds and is going to rise again do not know the internal sense of the Word. Those who are conversant with that sense know that they will enter the next life in a body, but in a purer one. In that life people have purer bodies, for they behold one another, talk to one another, and are endowed with each of the senses, which though like those in the physical body are now keener. The body which a person carries around on earth is designed for activities on earth and therefore consists of flesh and bones, whereas the body that a spirit carries around in the next life is designed for activities in that life and does not consist of flesh and bones but of such things as correspond to these, see 3726.

[6] That 'flesh' in the contrary sense means the will side of the human proprium which in itself is nothing but evil is clear from the following places: In Isaiah,

Every man will eat the flesh of his own arm. Isaiah 9:20.

In the same prophet,

I will feed your oppressors with their own flesh, and they will be drunk with their blood as with new wine. Isaiah 49:26.

In Jeremiah,

I will feed them with the flesh of their sons and with the flesh of their daughters, and every man will eat the flesh of his companion. Jeremiah 19:9.

In Zechariah,

Those that are left will eat, every one the flesh of another. Zechariah 11:9.

In Moses,

I will chastise you seven times for your sins, and you will eat the flesh of your sons: and the flesh of your daughters will you eat. Leviticus 26:28-29.

The will side of the human proprium, or man's own natural inclinations, is described in this way because it is nothing but evil and consequent falsity, and so hatred against every form of truth or good, that are meant by 'eating the flesh of their own arm', 'the flesh of sons and daughters', and 'the flesh of another'.

[7] In John,

I saw an angel standing in the sun, who called out with a loud voice, saying to all the birds flying in mid-heaven, Come and gather yourselves to the supper of the great God, so that you may eat the flesh of kings, and the flesh of captains, and the flesh of mighty men, and the flesh of horses and those seated on them, and the flesh of all free men and slaves, both small and great. Revelation 19:17-18; Ezekiel 39:17-20.

Anyone may see that the flesh of kings, captains, mighty men, horses and those seated on them, free men and slaves, is not meant by such expressions. 'Flesh' accordingly has another meaning which has not been known up to now. The fact that evils resulting from falsities, and evils producing falsities, are meant - which evils originate on the will side of the human proprium - is evident from each expression used here.

[8] Since falsity which springs from the understanding side of man's proprium is meant by 'blood' in the internal sense, and evil which springs from the will side of his proprium by 'flesh', the Lord speaks of the person who is to be regenerated as follows,

As many as received Him, to them He gave power to be sons of God, to those believing in His name, who were born, not of blood, nor of the will of the flesh, nor of the will of man, but of God. John 1:12-13.

For this reason 'flesh' is used to mean in general all mankind, see 574, 1050 (end). For whether you speak of man or of man's proprium it amounts to the same.

[9] That 'flesh' in the highest sense means the Lord's Divine Human is evident from the verses quoted above, as well as from the following in John,

The Word became flesh and dwelt among us, and we beheld His glory, glory as of the Only Begotten from the Father. John 1:14.

It is by virtue of this flesh that all other flesh is made alive, that is, by virtue of the Lord's Divine Human, every human being is made alive, through making His love his own, which is meant by 'eating the flesh of the Son of Man', John 6:51-58, and by eating the bread in the Holy Supper - for the bread is His body or flesh, Matthew 26:26-27.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.