圣经文本

 

Ezekiel第40章

学习

   

1 Nang ikadalawang pu't limang taon ng aming pagkabihag, nang pasimula ng taon, nang ikasangpung araw ng buwan, nang ikalabing apat na taon pagkatapos na ang bayan ay masaktan nang kaarawang yaon, ang kamay ng Panginoon ay sumaakin, at dinala niya ako roon.

2 Sa mga pangitain na mula sa Dios ay dinala niya ako sa lupain ng Israel, at inilagay ako sa totoong mataas na bundok, na kinaroroonan ng parang isang bayan sa timugan.

3 At dinala niya ako roon; at, narito, may isang lalake na ang anyo ay parang anyo ng tanso, na may pising lino sa kaniyang kamay, at isang panukat na tambo; at siya'y natayo sa pintuang-bayan.

4 At sinabi ng lalake sa akin, Anak ng tao, tumingin ka ng iyong mga mata, at makinig ka ng iyong mga pakinig, at ilagak mo ang iyong puso sa lahat na aking ipakikita sa iyo; sapagka't sa haka na aking mga maipakikita sa iyo ay dinala ka rito: ipahayag mo ang lahat na iyong nakikita sa sangbahayan ni Israel.

5 At, narito; isang kuta sa dakong labas ng bahay sa palibot, at sa kamay ng lalake ay isang panukat na tambo na may anim na siko ang haba, na tigisang siko at isang dangkal ang luwang ng bawa't isa: sa gayo'y kaniyang sinukat ang luwang ng bahay, na isang tambo; at ang taas, isang tambo.

6 Nang magkagayo'y naparoon siya sa pintuang-daan, na nakaharap sa dakong silanganan, at sumampa sa mga baytang niyaon: at kaniyang sinukat ang pasukan sa pintuang-daan, isang tambo ang luwang; at ang kabilang pasukan, isang tambo ang luwang.

7 At bawa't silid ng bahay ay isang tambo ang haba, at isang tambo ang luwang; at ang pagitan ng mga silid ng bantay ay limang siko; at ang pasukan sa pintuang-daan sa tabi ng portiko sa pintuang-daan sa dako ng bahay ay isang tambo.

8 Kaniya rin namang sinukat ang portiko sa pintuang-daan sa dakong bahay, isang tambo.

9 Nang magkagayo'y sinukat niya ang portiko sa pintuang-daan, walong siko; at ang mga haligi niyaon, dalawang siko; at ang portiko sa pintuang-daan ay nasa dako ng bahay.

10 At ang mga silid ng bantay ng pintuang-daan sa dakong silanganan ay tatlo sa dakong ito, at tatlo sa dakong yaon; ang tatlo ay iisang sukat: at ang mga haligi ng pintuan ay iisang sukat sa dakong ito, at sa dakong yaon.

11 At kaniyang sinukat ang luwang ng pasukan ng pintuang-daan, sangpung siko; at ang haba ng pintuang-daan, labing tatlong siko;

12 At ang pagitan sa harap ng mga silid ng bantay, isang siko sa dakong ito, at ang isang pagitan, isang siko sa dakong yaon; at ang mga silid ng bantay, anim na siko sa dakong ito, at anim na siko sa dakong yaon;

13 At kaniyang sinukat ang pintuang-daan mula sa bubungan ng isang silid ng bantayan hanggang sa bubungan ng kabila, may luwang na dalawang pu't limang siko; pintuan sa tapat ng pintuan.

14 Gumawa naman siya ng mga haligi ng pintuan, na anim na pung siko; at ang looban ay hanggang sa haligi, ang pintuang-daan ay sa palibot.

15 At mula sa harap ng pintuang-daan sa pasukan hanggang sa harap ng pinakaloob na portiko sa pintuang-daan ay limang pung siko.

16 At may makikipot na dungawan sa mga silid ng bantay, at sa mga haligi ng mga yaon sa loob ng pintuang-daan sa palibot, at gayon din sa mga hubog; at ang mga dungawan ay nangasa palibot sa dakong loob; at sa bawa't haligi ay may mga puno ng palma.

17 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa loob ng looban sa labas; at, narito, may mga silid at may isang lapag na ginawa sa palibot ng looban: tatlong pung silid ang nasa lapag.

18 At ang lapag ay nasa tabi ng mga pintuang-daan, ayon sa haba ng mga pintuang-daan, sa makatuwid baga'y ang lalong mababang lapag.

19 Nang magkagayo'y kaniyang sinukat ang luwang mula sa harap ng lalong mababang pintuang-daan hanggang sa harap ng pinakaloob na looban sa may labas, na isang daang siko, sa dakong silanganan at gayon din sa dakong hilagaan.

20 At ang pintuang-daan ng looban sa labas na nakaharap sa dakong hilagaan, kaniyang sinukat ang haba niyaon at ang luwang niyaon.

21 At ang mga silid ng bantay niyaon ay tatlo sa dakong ito at tatlo sa dakong yaon; at ang mga haligi niyaon at ang mga hubog niyaon ay ayon sa sukat ng unang pintuang-daan: ang haba niyaon ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

22 At ang mga dungawan niyaon, at ang mga hubog niyaon, at ang mga puno ng palma niyaon ay ayon sa sukat ng pintuang-daan na nakaharap sa dakong silanganan; at kanilang sinampa ng pitong baytang; at ang mga hubog niyaon ay nangasa harap nila.

23 At may pintuang-daan sa lalong loob na looban sa tapat ng kabilang pintuang-daan, sa dakong hilagaan at gayon din sa dakong silanganan; at kaniyang sinukat mula sa pintuang-daan hanggang sa pintuang-daan na isang daang siko.

24 At dinala niya ako sa dakong timugan; at, narito, ang isang pintuang-daan sa dakong timugan: at kaniyang sinukat ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon ayon sa mga sukat na ito.

25 At may mga dungawan doon at sa mga hubog niyaon sa palibot, gaya ng mga dungawang yaon: ang haba ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

26 At may pitong baytang na sampahan, at ang mga hubog niyaon ay nangasa harap ng mga yaon; at may mga puno ng palma; sa dakong ito, at isa sa dakong yaon, sa mga haligi niyaon.

27 At may pintuang-daan sa lalong loob na looban sa dakong timugan: at kaniyang sinukat mula sa pintuang-daan hanggang sa pintuang-daan sa dakong timugan na isang daang siko.

28 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa lalong loob na looban sa tabi ng pintuang-daan sa timugan: at kaniyang sinukat ang pintuang-daang timugan ayon sa mga sukat ding ito;

29 At ang mga silid ng bantay niyaon, at ang mga hubog niyaon, ay ayon sa mga sukat na ito: at may mga dungawan yaon, at gayon din sa mga hubog niyaon sa palibot; may limang pung siko ang haba, at dalawang pu't limang siko ang luwang.

30 At may mga hubog sa palibot, na dalawang pu't limang siko ang haba, at limang siko ang luwang.

31 At ang mga hubog niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa mga haligi niyaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

32 At dinala niya ako sa lalong loob na looban sa dakong silanganan; at sinukat niya ang pintuang-daan ayon sa mga sukat na ito.

33 At ang mga silid ng bantay niyaon, at ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon, ayon sa mga sukat na ito: at may mga dungawan sa loob at sa mga hubog niyaon sa palibot: may limang pung siko ang haba, at dalawang pu't limang siko ang luwang.

34 At ang mga hubog niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa mga haligi niyaon, sa dakong ito, at sa dakong yaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

35 At dinala niya ako sa pintuang-daang hilagaan: at sinukat niya ayon sa mga sukat na ito;

36 Ang mga silid ng bantay niyaon, ang mga haligi niyaon, at ang mga hubog niyaon: at may mga dungawan sa loob sa palibot; ang haba ay limang pung siko, at ang luwang ay dalawang pu't limang siko.

37 At ang mga haligi niyaon ay nangasa dako ng looban sa labas; at mga puno ng palma ang nangasa haligi niyaon, sa dakong ito, at sa dakong yaon: at ang sampahan ay may walong baytang.

38 At isang silid na may pintuan ay nasa tabi ng mga haligi sa mga pintuang-daan; doon sila naghugas ng handog na susunugin.

39 At sa portiko ng pintuang-daan ay may dalawang dulang sa dakong ito, at dalawang dulang sa dakong yaon, upang patayin doon ang handog na susunugin, at ang handog dahil sa kasalanan at ang handog dahil sa pagkakasala.

40 At sa isang dako sa labas na gaya ng kung sasampa sa pasukan ng pintuang-daan sa dakong hilagaan ay may dalawang dulang; at sa kabilang dako, na ukol sa portiko ng pintuang-daan, ay may dalawang dulang.

41 Apat na dulang sa dakong ito, at apat na dulang sa dakong yaon sa tabi ng pintuang-daan; walong dulang ang kanilang pinagpatayan ng mga hain.

42 At may apat na dulang na ukol sa handog na susunugin, na batong tinabas, na isang siko at kalahati ang haba, at isang siko at kalahati ang luwang, at isang siko ang taas; na kanilang pinaglapagan ng mga kasangkapan na kanilang ipinagpatay sa handog na susunugin at sa hain.

43 At ang mga pangipit na may isang lapad ng kamay ang haba, ay natitibayan sa loob sa palibot; at nasa ibabaw ng mga dulang ang laman na alay.

44 At sa labas ng lalong loob na pintuang-daan ay may mga silid na ukol sa mga mangaawit sa lalong loob na looban, na nasa tabi ng pintuang-daang hilagaan; at mga nakaharap sa timugan; isa sa dako ng silanganang daan na nahaharap sa dakong hilagaan.

45 At kaniyang sinabi sa akin, Ang silid na ito na nakaharap sa dakong timugan, ay sa mga saserdote, sa mga namamahala sa bahay;

46 At ang silid na nakaharap sa dakong hilagaan ay sa mga saserdote, na mga namamahala sa dambana: ang mga ito ay mga anak ni Sadoc, na sa mga anak ni Levi ay nagsilapit sa Panginoon upang magsipangasiwa sa kaniya.

47 At sinukat niya ang looban na isang daang siko ang haba, at isang daang siko ang luwang, parisukat; at ang dambana ay nasa harap ng bahay.

48 Nang magkagayo'y dinala niya ako sa portiko ng bahay, at sinukat niya ang bawa't haligi ng portiko na limang siko sa dakong ito, at limang siko sa dakong yaon: at ang luwang ng pintuang-daan ay tatlong siko sa dakong ito, at tatlong siko sa dakong yaon.

49 Ang haba ng portiko ay dalawang pung siko, at ang luwang ay labing isang siko: kahit sa pamamagitan ng mga baytang na kanilang sinampahan: at may mga haligi, isa sa dakong ito, at isa sa dakong yaon.

   

来自斯威登堡的著作

 

Apocalypse Explained#1082

学习本章节

  
/1232  
  

1082. And shall eat her flesh. That this signifies rejection of the evils thereof, which are adulterated goods, and then manifestation that they were destitute of all good, is evident from the signification of flesh, as denoting the good of the Word and of the church, and, in the opposite sense, the evil thereof. In the present case flesh denotes evils, which are adulterated goods. And from the signification of eating, as denoting to consume, but, in this case, to reject altogether, because the Reformed are treated of, who have rejected the works or goods of Babylon, which chiefly consist in gifts to the idols of their saints, to their sepulchres, also to monasteries, and to the monks themselves, for various expiations.

[2] That by the same words is also meant manifestation that they were destitute of all good follows; for when spurious and meritorious goods are rejected, signified by the flesh which they should eat, then it is made evident that they are destitute of all good. Flesh, in the Word, signifies various things. It signifies man's proprium, thus, either his good or evil, and thence it signifies the whole man. But in the highest sense, it signifies the Lord's Divine Human, specifically the Divine Good of Divine Love proceeding from Him.

That flesh signifies the Divine Human as to the good of love is evident in John:

"Jesus said, I am the living bread, which came down from heaven; if any one eat of this bread, he shall live for ever. The bread which I will give is my flesh, which I will give for the life of the world. The Jews, therefore, strove amongst themselves, saying, How can this man give his flesh to eat? Jesus therefore said unto them, Verily, verily, I say unto you, unless ye eat the flesh of the Son of man, and drink his blood, ye have no life in yourselves. He that eateth my flesh and drinketh my blood, hath eternal life, and I will raise him up at the last day; for my flesh is meat indeed, and my blood is drink indeed; he that eateth my flesh and drinketh my blood, dwelleth in me and I in him. This is the bread, which came down from heaven" (6:51-58).

That by flesh is here meant the proprium of the Lord's Divine Human, which is the Divine Good of Divine Love, is manifestly evident; and it is that which in the Holy Supper is called His body. That the body there or the flesh is the Divine good, and the blood is Divine truth, may be seen above (n. 329). And because bread and wine signify the same as flesh and blood - bread, Divine Good, and wine, Divine truth - therefore these were commanded in their place.

[3] Divine Good from the Lord was also signified by the flesh of the sacrifices, which Aaron, his sons, and those who sacrificed might eat, and others who were clean.

And that it was holy may be seen in Exodus (12:7, 8, 9; 29:31-34; Leviticus 7:15-21; 8:31; Deuteronomy 12:27; 16:4).

Wherefore if an unclean person ate of that flesh, he was to be cut off from his people (Leviticus 7:21).

That these things were called bread (Leviticus 22:6, 7).

That that flesh was called "the flesh of holiness" (Jeremiah 11:15; Hag. 2:12);

And "the flesh of the offering," which was to be upon the table in the Lord's kingdom (Ezekiel 40:43).

[4] The Lord's Divine Human is also called flesh in John:

"The Word was made flesh, and dwelt amongst us; and we saw his glory, the glory as of the only begotten of the Father" (1:14).

That flesh also signified good with man, is evident from the following passages:

In Ezekiel:

"I will give them one heart, and I will put a new spirit in the midst of you, and I will remove the heart of stone out of their flesh, and will give them a heart of flesh" (11:19; 36:26).

The heart of flesh is the will and love of God. In David:

"O God, Thou art my God, in the morning I seek Thee, my soul thirsteth for thee, my flesh desireth thee, in a land of drought, and I am weary without waters" (Psalms 63:1).

Again:

"My soul longeth towards the courts of Jehovah; my heart and my flesh crieth out towards the living God" (Psalms 84:2).

By the flesh which longeth for Jehovah, and which crieth out towards the living God is signified man as to the good of the will. For the flesh of man corresponds to the good or evil of his will, and the blood to the truth or the falsity of his understanding; in the present case flesh denotes the good of the will, because it longeth for Jehovah, and crieth out unto God.

[5] In Job:

"I have known my Redeemer, he liveth, and at the last shall rise upon the dust, and afterwards these things shall be encompassed with my skin, and from my flesh I shall see God" (19:25-27).

To see God from his flesh signifies from his voluntary proprium made new by the Lord, thus from good.

In Ezekiel:

"I will put upon the bones, which were seen in the midst of the valley, nerves, and I will cause flesh to come up, upon them, and I will cover them with skin, and I will put spirit into them, that they may live" (37:6, 8).

Where also by flesh is signified the proprium of the will made new from the Lord, consequently good. What is there signified by bones and the rest may be seen above (n. 418, 419, 665).

In the Apocalypse:

"Come, and gather yourselves together unto the supper of the great God, that ye may eat the flesh of kings, and the flesh of captains, and the flesh of the mighty, and the flesh of horses, and of them that sit upon them, and the flesh of all, free and bond, small and great" (Apoc. 19:17, 18; Ezekiel 39:17, 18, 19).

That flesh here does not mean flesh, but goods of every kind is quite clear.

[6] But, on the other hand, that by flesh is signified man's voluntary proprium, which, strictly considered, is evil, is evident from the following passages. Thus in Isaiah:

"A man shall eat the flesh of his own arm" (Isaiah 9:20).

In the same:

"I will feed thine oppressors with their own flesh" (49:26).

In Jeremiah:

"I will feed you with the flesh of their sons, and with the flesh of their daughters; and they shall devour every man the flesh of his companion" (19:9).

In Zechariah:

"The rest shall eat every one the flesh of another" (11:9).

In Moses:

"I will chastise you seven times for your sins, and ye shall eat the flesh of your sons, and the flesh of your daughters" (Leviticus 26:28, 29).

[7] In Jeremiah:

"Cursed is the man who trusteth in man, and maketh flesh his arm" (17:5).

Here by flesh is signified a man's proprium, which in itself is evil, the appropriation of which is signified by eating and feeding upon it.

Similarly man's proprium is signified by flesh in Matthew:

"Jesus said, Blessed art thou, Simon, because flesh and blood hath not revealed it unto thee" (16:17).

In John:

"As many as received, to them gave he power to be the sons of God, who were born not of bloods, nor of the will of the flesh, but of God" (1:12, 13).

In Ezekiel:

"Jerusalem hath committed whoredom with the sons of Egypt her neighbours, great in flesh" (16:26).

In Isaiah:

"Egypt is man and not God, and his horses are flesh and not Spirit" (31:3).

In John:

"It is the spirit that quickeneth; the flesh profiteth nothing" (6:63).

"That which is born of the flesh is flesh, that which is born of the spirit is spirit" (3:6).

In David:

"God remembered that they were flesh, a breath that passeth away and returneth not again" (Psalms 78:39).

The evil of man's will, which is his proprium from birth is signified in these passages by flesh; also by:

"The flesh, which the sons of Israel lusted after in the wilderness, and on account of which they were smitten with a great plague, and from which the place was called the grave of lust" (Numbers 11:4-33).

Moreover, in the Word throughout, mention is made of "all flesh," by which is meant every man.

As in Genesis (6:12, 13, 17, 19 Isaiah 40:5, 6; 49:26; 66:16, 23, 24; Jeremiah 25:31; 32:27; 45:5; Ezekiel 20:48; 21:4, 5), and elsewhere.

Continuation concerning the Word:-

[8] The reason why the Spiritual by influx presents what is correspondent to itself in the natural is, in order that the end may become the cause, and the cause become the effect; and thus that the end, by means of the cause, in the effect, may make itself visibly and sensibly evident. This trine, namely, end, cause, and effect, exists from creation in every heaven. The end is the good of love, the cause is truth from that good, and the effect is use. Thus love is that which produces, whence the product is of love from good by means of truth. The ultimate products in our world are various; as many as the subjects in its three kingdoms of nature, the animal, the vegetable, and the mineral.

[9] All products are correspondences. Since a trine - end, cause, and effect - exists in every heaven, therefore also in every heaven there are products; and there are correspondences, which, as to form and appearance, are like the subjects in the three kingdoms of our earth. From this it is evident that each heaven, as to outward appearance, is similar to our earth, but differing in excellence and beauty, according to degrees.

Now because the Word cannot be in its fulness, that is to say, consist of effects, in which are the cause and the end, or of uses, in which truth is the cause, and good is the end, except from correspondences - and love is that which produces - it follows that the Word in each heaven is like the Word in our world, but differing in excellence and beauty according to degrees. The nature of this difference shall be explained elsewhere.

  
/1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.