圣经文本

 

Ezekiel第16章

学习

   

1 Muling ang salita ng Panginoon ay dumating sa akin, na nagsasabi.

2 Anak ng tao, ipakilala mo sa Jerusalem ang kaniyang mga kasuklamsuklam.

3 At sabihin mo, Ganito ang sabi ng Panginoong Dios sa Jerusalem: Ang iyong pinagmulan at ang iyong kapanganakan ay ang lupain ng Cananeo; ang Amorrheo ay iyong Ama, at ang iyong ina ay Hethea.

4 At tungkol sa iyong kapanganakan, nang araw na ikaw ay ipanganak ay hindi naputol ang iyong pusod, o napaliguan ka man sa tubig upang linisin ka; ikaw ay hindi pinahiran ng asin, o nabalot man.

5 Walang matang nahabag sa iyo; upang gawin ang anoman sa mga ito sa iyo, na maawa sa iyo; kundi ikaw ay nahagis sa luwal na parang, sapagka't ang iyong pagkatao ay itinakuwil, nang araw na ikaw ay ipanganak.

6 At nang ako'y dumaan sa tabi mo, at makita kita na nagugumon sa iyong dugo, sinabi ko sa iyo, Bagaman ikaw ay nagugumon sa iyong dugo, mabuhay ka: oo, sinabi ko sa iyo, Bagaman ikaw ay nagugumon sa iyong dugo, mabuhay ka.

7 Pinarami kita na parang damo sa parang, at ikaw ay kumapal at dumakilang mainam, at ikaw ay nagtamo ng mainam na kagayakan: ang iyong dibdib ay naganyo, at ang iyong buhok ay lumago; gayon ma'y ikaw ay hubo at hubad.

8 Nang ako nga'y magdaan sa tabi mo, at tumingin sa iyo, narito, ang iyong panahon ay panahon ng pagibig; at aking iniladlad ang aking balabal sa iyo, at tinakpan ko ang iyong kahubaran: oo, ako'y sumumpa sa iyo, at nakipagtipan sa iyo, sabi ng Panginoong Dios, at ikaw ay naging akin.

9 Nang magkagayo'y pinaliguan kita ng tubig; oo, aking nilinis na mainam ang iyong dugo, at pinahiran kita ng langis.

10 Binihisan din naman kita ng yaring may burda, at sinapatusan kita ng balat ng foka, at binigkisan kita sa palibot ng mainam na kayong lino, at binalot kita ng sutla.

11 Ginayakan din naman kita ng hiyas, at nilagyan ko ng mga pulsera ang iyong mga kamay, at ng isang kuwintas ang iyong leeg.

12 At nilagyan ko ng hikaw ang iyong ilong, at ng mga hikaw ang iyong mga tainga, at isang magandang putong ang iyong ulo.

13 Ganito ka nagayakan ng ginto at pilak; at ang iyong damit ay mainam na kayong lino, at sutla at yaring may burda; ikaw ay kumain ng mainam na harina, at ng pulot, at ng langis; at ikaw ay lubhang maganda, at ikaw ay guminhawa sa kalagayang pagkahari.

14 At ang iyong kabantugan ay nangalat sa gitna ng mga bansa dahil sa iyong kagandahan; sapagka't naging sakdal dahil sa aking kamahalan na aking inilagay sa iyo, sabi ng Panginoong Dios.

15 Nguni't ikaw ay tumiwala sa iyong kagandahan, at nagpatutot dahil sa iyong kabantugan, at ikinalat mo ang iyong mga pakikiapid sa bawa't nagdaraan; yao'y kaniya nga.

16 At kinuha mo ang iyong mga suot, at ginawa mo para sa iyo ang mga mataas na dako na kagayakan na may sarisaring kulay, at nagpatutot sa kanila: ang gayong mga bagay ay hindi na darating, o mangyayari pa man.

17 Kinuha mo naman ang iyong mga magandang hiyas na ginto at pilak, na aking ibinigay sa iyo, at ginawa mo sa iyo ng mga larawan ng mga tao, at iyong ipinagpatutot sa kanila;

18 At iyong kinuha ang iyong mga bihisang may burda, at ibinalot mo sa kanila, at inilagay mo ang aking langis at ang aking kamangyan sa harap nila.

19 Ang aking tinapay naman na aking ibinigay sa iyo, mainam na harina, at langis, pulot, na aking ipinakain sa iyo, iyong inilagay nga sa harap nila na pinakamasarap na amoy; at ganito nangyari, sabi ng Panginoong Dios.

20 Bukod dito'y kinuha mo ang iyong mga anak na lalake at babae, na iyong ipinanganak sa akin, at ang mga ito ay iyong inihain sa kanila upang lamunin. Ang iyo bagang mga pakikiapid ay maliit na bagay.

21 Na iyong pinatay ang aking mga anak, at iyong ibinigay sila na pinararaan sila sa apoy?

22 At sa lahat ng iyong mga kasuklamsuklam, at ng iyong mga pakikiapid hindi mo inalaala ang mga kaarawan ng iyong kabataan, nang ikaw ay hubo at hubad, at nagugumon sa iyong dugo.

23 At nangyari, pagkatapos ng iyong buong kasamaan (sa aba, sa aba mo! sabi ng Panginoong Dios),

24 Na ikaw ay nagtayo para sa iyo ng isang matayog na dako, at gumawa ka para sa iyo ng mataas na dako sa bawa't lansangan.

25 Itinayo mo ang iyong mataas na dako sa bawa't bukana ng daan, at ginawa mong kasuklamsuklam ang iyong kagandahan, at ibinuka mo ang iyong mga paa sa bawa't nagdaraan, at pinarami mo ang iyong pakikiapid.

26 Ikaw naman ay nakiapid din sa mga taga Egipto, na iyong mga kalapit bayan, na malaki sa pangangatawan; at iyong pinarami ang iyong pakikiapid upang mungkahiin mo ako sa galit.

27 Narito nga, iniunat ko ang aking kamay sa iyo, at binawasan ko ang iyong karaniwang pagkain, at ibinigay kita sa balang maibigan ng nangagtatanim sa iyo, na mga anak na babae ng mga Filisteo, na nangapapahiya sa iyong kalibugan.

28 Ikaw naman ay nagpatutot din sa mga taga Asiria, sapagka't ikaw ay hindi nasisiyahan: oo, ikaw ay nagpatutot sa kanila, at gayon ma'y hindi ka nasisiyahan.

29 Bukod dito'y iyong pinarami ang iyong pakikiapid sa lupain ng Canaan, hanggang sa Caldea; at gayon ma'y hindi ka nasisiyahan.

30 Pagkahinahina ng iyong loob, sabi ng Panginoong Dios, palibhasa'y iyong ginagawa ang lahat na bagay na ito, na gawa ng isang hambog na patutot:

31 Sa iyong pagtatayo ng iyong matayog na dako sa bukana ng bawa't daan, at ginagawa mo ang iyong mataas na dako sa bawa't lansangan; at hindi ka naging gaya ng isang patutot sa iyong pagwawalang kabuluhan ng upa.

32 Isang babae na napakakalunya! na tumatanggap sa iba na kahalili ng kaniyang asawa!

33 Sila'y nagbibigay ng mga kaloob sa lahat ng mga patutot: nguni't ikaw ay nagbibigay ng iyong mga kaloob sa lahat na mangliligaw sa iyo, at iyong sinusuhulan sila, upang sila'y magsilapit sa iyo sa bawa't dako, dahil sa iyong mga pakikiapid.

34 At ang kaibahan ng ibang mga babae ay nasa iyo sa iyong mga pakikiapid, sa paraang walang sumusunod sa iyo upang makiapid: at sa iyong pagbibigay ng upa, at walang upa na ibinibigay sa iyo, kaya't ikaw ay kaiba.

35 Kaya't, Oh patutot, pakinggan mo ang salita ng Panginoon:

36 Ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Sapagka't ang iyong karumihan ay nahayag, at ang iyong kahubaran ay nalitaw sa iyong mga pakikiapid sa mga mangliligaw sa iyo; at dahil sa lahat ng diosdiosan na iyong mga kasuklamsuklam, at dahil sa dugo ng iyong mga anak, na iyong ibinigay sa kanila;

37 Kaya't, narito, aking pipisanin ang lahat na mangingibig sa iyo, na iyong pinagkaroonan ng kalayawan, at lahat ng iyong inibig, sangpu ng lahat na iyong kinapuotan; akin ngang pipisanin sila laban sa iyo sa bawa't dako, at aking ililitaw ang iyong kahubaran sa kanila, upang kanilang makita ang iyong buong kahubaran.

38 At aking hahatulan ka na gaya ng hatol sa mga babaing nangangalunya at nagbububo ng dugo; at aking dadalhin sa iyo ang dugo ng kapusukan at ng paninibugho.

39 Ikaw ay ibibigay ko rin sa kanilang kamay, at kanilang ibabagsak ang iyong matayog na dako, at igigiba ang iyong mga mataas na dako, at kanilang huhubaran ka ng iyong mga suot, at kukunin ang iyong magandang mga hiyas; at kanilang iiwan ka na hubo at hubad.

40 Sila naman ay mangagaahon ng isang pulutong laban sa iyo, at babatuhin ka nila ng mga bato, at palalagpasan ka ng kanilang mga tabak.

41 At susunugin nila ng apoy ang iyong mga bahay, at maglalapat ng mga kahatulan sa iyo sa paningin ng maraming babae; at aking patitigilin ka sa pagpapapatutot, at ikaw naman ay hindi na magbibigay pa ng upa.

42 Sa gayo'y aking papawiin ang aking kapusukan sa iyo, at ang aking paninibugho ay hihiwalay sa iyo, at ako'y matatahimik, at hindi na magagalit pa.

43 Sapagka't hindi mo naalaala ang mga kaarawan ng iyong kabataan, kundi ako'y pinapagiinit mo sa lahat ng mga bagay na ito; kaya't, narito, akin namang pararatingin ang iyong lakad sa iyong ulo, sabi ng Panginoong Dios: at hindi ka na gagawa ng kahalayang ito, na higit kay sa lahat ng iyong mga kasuklamsuklam.

44 Narito, bawa't sumasambit ng mga kawikaan ay sasambitin ang kawikaang ito laban sa iyo, na sasabihin, Kung ano ang ina, gayon ang kaniyang anak na babae.

45 Ikaw ang anak na babae ng iyong ina, na nagtakuwil ng kaniyang asawa at ng kaniyang mga anak; at ikaw ang kapatid ng iyong mga kapatid, na nagtakuwil ng kanilang mga asawa at ng kanilang mga anak: ang inyong ina ay Hetea, at ang inyong ama ay Amorrheo.

46 At ang iyong panganay na kapatid na babae ay ang Samaria na tumatahan sa iyong kaliwa, siya at ang kaniyang mga anak na babae; at ang iyong bunsong kapatid na babae na tumatahan sa iyong kanan ay Sodoma at ang kaniyang mga anak.

47 Gayon ma'y hindi ka lumakad sa kanilang mga lakad, o gumawa man ng ayon sa kanilang kasuklamsuklam, kundi wari napakaliit na bagay, ikaw ay hamak na higit kay sa kanila sa lahat ng iyong mga lakad.

48 Buhay ako, sabi ng Panginoong Dios, ang Sodoma na iyong kapatid na babae ay hindi gumawa, siya o ang kaniyang mga anak na babae man, na gaya ng iyong ginawa, ng ginawa mo, at ng iyong mga anak na babae.

49 Narito, ito ang kasamaan ng iyong kapatid na babae na Sodoma; kapalaluan, kayamuan sa tinapay, at ang malabis na kapahingahan ay nasa kaniya at sa kaniyang mga anak na babae; at hindi man niya pinalakas ang kamay ng dukha at mapagkailangan.

50 At sila'y palalo at gumawa ng kasuklamsuklam sa harap ko: kaya't aking inalis sila, ayon sa aking minagaling.

51 Kahit ang Samaria ay hindi nakagawa ng kalahati ng iyong mga kasalanan, nguni't pinarami mo ang iyong mga kasuklamsuklam na higit kay sa kanila, at iyong pinabuti ang iyong mga kapatid na babae sa pamamagitan ng lahat mong mga kasuklamsuklam na iyong ginawa.

52 Ikaw rin naman, taglayin mo ang iyong sariling kahihiyan, sa iyong paglalapat ng kahatulan sa iyong mga kapatid na babae; sa iyong mga kasalanan na iyong nagawa na higit na kasuklamsuklam kay sa kanila, sila'y lalong matuwid kay sa iyo: oo, malito ka, at taglayin mo ang iyong kahihiyan, sa iyong pagpapabuti sa iyong mga kapatid na babae.

53 At aking panunumbalikin uli sila mula sa kanilang pagkabihag, sa pagkabihag ng Sodoma at ng kaniyang mga anak na babae, at sa pagkabihag ng Samaria at ng kaniyang mga anak na babae, at sa pagkabihag ng iyong mga bihag sa gitna nila.

54 Upang iyong taglayin ang iyong sariling kahihiyan, at ikaw ay mapahiya dahil sa lahat na iyong ginawa sa iyong pagaliw sa kanila.

55 At ang iyong mga kapatid na babae ang Sodoma at ang kaniyang mga anak na babae mangagbabalik sa kanilang dating kalagayan; at ang Samaria at ang kaniyang mga anak na babae ay mangagbabalik sa kanilang dating kalagayan; at ikaw at ang iyong mga anak ay mangagbabalik sa inyong dating kalagayan.

56 Sapagka't ang iyong kapatid na babae na Sodoma ay hindi nabanggit ng iyong bibig sa kaarawan ng iyong kapalaluan;

57 Bago nalitaw ang iyong kasamaan, gaya sa panahon ng kapulaan sa mga anak na babae ng Siria, at sa lahat na nangasa palibot niya, na mga anak na babae ng mga Filisteo, na siyang kumukutya sa iyo sa palibot.

58 Iyong isinagawa ang iyong kahalayan at ang iyong mga kasuklamsuklam, sabi ng Panginoon.

59 Sapagka't ganito ang sabi ng Panginoong Dios, Akin namang gagawin sa iyo na gaya ng iyong ginawa, na iyong hinamak ang sumpa sa pagsira ng tipan.

60 Gayon ma'y aalalahanin ko ang aking tipan sa iyo nang mga kaarawan ng iyong kabataan, at aking itatatag sa iyo ang isang walang hanggang tipan.

61 Kung magkagayo'y aalalahanin mo ang iyong mga lakad, at mapapahiya ka, pagka iyong tatanggapin ang iyong mga kapatid na babae, ang iyong mga matandang kapatid at ang iyong batang kapatid: at aking ibibigay sila sa iyo na mga pinakaanak na babae, nguni't hindi sa pamamagitan ng iyong tipan.

62 At aking itatatag ang aking tipan sa iyo; at iyong malalaman na ako ang Panginoon;

63 Upang iyong maalaala, at malito ka, at kailan pa man ay hindi mo na bukahin ang iyong bibig, dahil sa iyong kahihiyan, pagka aking pinatawad ka ng lahat na iyong nagawa, sabi ng Panginoong Dios.

   

来自斯威登堡的著作

 

Apocalypse Explained#1082

学习本章节

  
/1232  
  

1082. And shall eat her flesh. That this signifies rejection of the evils thereof, which are adulterated goods, and then manifestation that they were destitute of all good, is evident from the signification of flesh, as denoting the good of the Word and of the church, and, in the opposite sense, the evil thereof. In the present case flesh denotes evils, which are adulterated goods. And from the signification of eating, as denoting to consume, but, in this case, to reject altogether, because the Reformed are treated of, who have rejected the works or goods of Babylon, which chiefly consist in gifts to the idols of their saints, to their sepulchres, also to monasteries, and to the monks themselves, for various expiations.

[2] That by the same words is also meant manifestation that they were destitute of all good follows; for when spurious and meritorious goods are rejected, signified by the flesh which they should eat, then it is made evident that they are destitute of all good. Flesh, in the Word, signifies various things. It signifies man's proprium, thus, either his good or evil, and thence it signifies the whole man. But in the highest sense, it signifies the Lord's Divine Human, specifically the Divine Good of Divine Love proceeding from Him.

That flesh signifies the Divine Human as to the good of love is evident in John:

"Jesus said, I am the living bread, which came down from heaven; if any one eat of this bread, he shall live for ever. The bread which I will give is my flesh, which I will give for the life of the world. The Jews, therefore, strove amongst themselves, saying, How can this man give his flesh to eat? Jesus therefore said unto them, Verily, verily, I say unto you, unless ye eat the flesh of the Son of man, and drink his blood, ye have no life in yourselves. He that eateth my flesh and drinketh my blood, hath eternal life, and I will raise him up at the last day; for my flesh is meat indeed, and my blood is drink indeed; he that eateth my flesh and drinketh my blood, dwelleth in me and I in him. This is the bread, which came down from heaven" (6:51-58).

That by flesh is here meant the proprium of the Lord's Divine Human, which is the Divine Good of Divine Love, is manifestly evident; and it is that which in the Holy Supper is called His body. That the body there or the flesh is the Divine good, and the blood is Divine truth, may be seen above (n. 329). And because bread and wine signify the same as flesh and blood - bread, Divine Good, and wine, Divine truth - therefore these were commanded in their place.

[3] Divine Good from the Lord was also signified by the flesh of the sacrifices, which Aaron, his sons, and those who sacrificed might eat, and others who were clean.

And that it was holy may be seen in Exodus (12:7, 8, 9; 29:31-34; Leviticus 7:15-21; 8:31; Deuteronomy 12:27; 16:4).

Wherefore if an unclean person ate of that flesh, he was to be cut off from his people (Leviticus 7:21).

That these things were called bread (Leviticus 22:6, 7).

That that flesh was called "the flesh of holiness" (Jeremiah 11:15; Hag. 2:12);

And "the flesh of the offering," which was to be upon the table in the Lord's kingdom (Ezekiel 40:43).

[4] The Lord's Divine Human is also called flesh in John:

"The Word was made flesh, and dwelt amongst us; and we saw his glory, the glory as of the only begotten of the Father" (1:14).

That flesh also signified good with man, is evident from the following passages:

In Ezekiel:

"I will give them one heart, and I will put a new spirit in the midst of you, and I will remove the heart of stone out of their flesh, and will give them a heart of flesh" (11:19; 36:26).

The heart of flesh is the will and love of God. In David:

"O God, Thou art my God, in the morning I seek Thee, my soul thirsteth for thee, my flesh desireth thee, in a land of drought, and I am weary without waters" (Psalms 63:1).

Again:

"My soul longeth towards the courts of Jehovah; my heart and my flesh crieth out towards the living God" (Psalms 84:2).

By the flesh which longeth for Jehovah, and which crieth out towards the living God is signified man as to the good of the will. For the flesh of man corresponds to the good or evil of his will, and the blood to the truth or the falsity of his understanding; in the present case flesh denotes the good of the will, because it longeth for Jehovah, and crieth out unto God.

[5] In Job:

"I have known my Redeemer, he liveth, and at the last shall rise upon the dust, and afterwards these things shall be encompassed with my skin, and from my flesh I shall see God" (19:25-27).

To see God from his flesh signifies from his voluntary proprium made new by the Lord, thus from good.

In Ezekiel:

"I will put upon the bones, which were seen in the midst of the valley, nerves, and I will cause flesh to come up, upon them, and I will cover them with skin, and I will put spirit into them, that they may live" (37:6, 8).

Where also by flesh is signified the proprium of the will made new from the Lord, consequently good. What is there signified by bones and the rest may be seen above (n. 418, 419, 665).

In the Apocalypse:

"Come, and gather yourselves together unto the supper of the great God, that ye may eat the flesh of kings, and the flesh of captains, and the flesh of the mighty, and the flesh of horses, and of them that sit upon them, and the flesh of all, free and bond, small and great" (Apoc. 19:17, 18; Ezekiel 39:17, 18, 19).

That flesh here does not mean flesh, but goods of every kind is quite clear.

[6] But, on the other hand, that by flesh is signified man's voluntary proprium, which, strictly considered, is evil, is evident from the following passages. Thus in Isaiah:

"A man shall eat the flesh of his own arm" (Isaiah 9:20).

In the same:

"I will feed thine oppressors with their own flesh" (49:26).

In Jeremiah:

"I will feed you with the flesh of their sons, and with the flesh of their daughters; and they shall devour every man the flesh of his companion" (19:9).

In Zechariah:

"The rest shall eat every one the flesh of another" (11:9).

In Moses:

"I will chastise you seven times for your sins, and ye shall eat the flesh of your sons, and the flesh of your daughters" (Leviticus 26:28, 29).

[7] In Jeremiah:

"Cursed is the man who trusteth in man, and maketh flesh his arm" (17:5).

Here by flesh is signified a man's proprium, which in itself is evil, the appropriation of which is signified by eating and feeding upon it.

Similarly man's proprium is signified by flesh in Matthew:

"Jesus said, Blessed art thou, Simon, because flesh and blood hath not revealed it unto thee" (16:17).

In John:

"As many as received, to them gave he power to be the sons of God, who were born not of bloods, nor of the will of the flesh, but of God" (1:12, 13).

In Ezekiel:

"Jerusalem hath committed whoredom with the sons of Egypt her neighbours, great in flesh" (16:26).

In Isaiah:

"Egypt is man and not God, and his horses are flesh and not Spirit" (31:3).

In John:

"It is the spirit that quickeneth; the flesh profiteth nothing" (6:63).

"That which is born of the flesh is flesh, that which is born of the spirit is spirit" (3:6).

In David:

"God remembered that they were flesh, a breath that passeth away and returneth not again" (Psalms 78:39).

The evil of man's will, which is his proprium from birth is signified in these passages by flesh; also by:

"The flesh, which the sons of Israel lusted after in the wilderness, and on account of which they were smitten with a great plague, and from which the place was called the grave of lust" (Numbers 11:4-33).

Moreover, in the Word throughout, mention is made of "all flesh," by which is meant every man.

As in Genesis (6:12, 13, 17, 19 Isaiah 40:5, 6; 49:26; 66:16, 23, 24; Jeremiah 25:31; 32:27; 45:5; Ezekiel 20:48; 21:4, 5), and elsewhere.

Continuation concerning the Word:-

[8] The reason why the Spiritual by influx presents what is correspondent to itself in the natural is, in order that the end may become the cause, and the cause become the effect; and thus that the end, by means of the cause, in the effect, may make itself visibly and sensibly evident. This trine, namely, end, cause, and effect, exists from creation in every heaven. The end is the good of love, the cause is truth from that good, and the effect is use. Thus love is that which produces, whence the product is of love from good by means of truth. The ultimate products in our world are various; as many as the subjects in its three kingdoms of nature, the animal, the vegetable, and the mineral.

[9] All products are correspondences. Since a trine - end, cause, and effect - exists in every heaven, therefore also in every heaven there are products; and there are correspondences, which, as to form and appearance, are like the subjects in the three kingdoms of our earth. From this it is evident that each heaven, as to outward appearance, is similar to our earth, but differing in excellence and beauty, according to degrees.

Now because the Word cannot be in its fulness, that is to say, consist of effects, in which are the cause and the end, or of uses, in which truth is the cause, and good is the end, except from correspondences - and love is that which produces - it follows that the Word in each heaven is like the Word in our world, but differing in excellence and beauty according to degrees. The nature of this difference shall be explained elsewhere.

  
/1232  
  

Translation by Isaiah Tansley. Many thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.