圣经文本

 

Exodo第4章

学习

   

1 At si Moises ay sumagot at nagsabi, Datapuwa't, narito, hindi nila paniniwalaan ako, ni didinggin ang aking tinig sapagka't kanilang sasabihin, Ang Panginoon ay hindi napakita sa iyo.

2 At sinabi sa kaniya ng Panginoon, Ano iyang nasa iyong kamay? At kaniyang sinabi, Isang tungkod.

3 At kaniyang sinabi, Ihagis mo sa lupa. At kaniyang inihagis sa lupa, at naging isang ahas; at si Moises ay tumakas sa harap ng ahas.

4 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Iunat mo ang iyong kamay, at sunggaban mo sa buntot: (at kaniyang iniunat ang kaniyang kamay, at kaniyang hinawakan, at naging isang tungkod sa kaniyang kamay).

5 Upang sila'y maniwala, na ang Dios ng iyong mga magulang, ang Dios ni Abraham, ang Dios ni Isaac, at ang Dios ni Jacob ay napakita sa iyo.

6 At sinabi pa sa kaniya ng Panginoon, Ipasok mo ang iyong kamay, sa iyong sinapupunan. At kaniyang ipinasok ang kamay niya sa kaniyang sinapupunan: at nang kaniyang ilabas, ay narito, ang kaniyang kamay ay may ketong, na maputing parang niebe.

7 At kaniyang sinabi, Ipasok mo uli ang iyong kamay sa iyong sinapupunan. (At kaniyang ipinasok uli ang kamay niya sa kaniyang sinapupunan, at nang kaniyang ilabas sa kaniyang sinapupunan, ay narito, nagsauling gaya ng kaniyang dating laman).

8 At mangyayari, na kung sila'y hindi maniniwala sa iyo, ni makikinig sa tinig ng unang tanda, ay kanilang paniniwalaan ang tinig ng huling tanda.

9 At mangyayari na kung sila'y hindi maniniwala sa dalawang tandang ito, ni hindi makikinig sa iyong tinig, ay kukuha ka ng tubig sa ilog, at iyong ibubuhos sa tuyong lupa, at ang tubig na iyong kukunin sa ilog ay magiging dugo sa tuyong lupa.

10 At sinabi ni Moises sa Panginoon, Oh Panginoon, ako'y hindi marikit mangusap, kahit ng panahong nakaraan, kahit mula ng magsalita ka sa iyong lingkod: sapagka't ako'y kimi sa pangungusap at umid sa dila.

11 At sinabi sa kaniya ng Panginoon, Sinong gumawa ng bibig ng tao? o sinong gumawa ng pipi, o bingi, o may paningin, o bulag sa tao? Hindi ba akong Panginoon?

12 Ngayon nga'y yumaon ka, at ako'y sasaiyong bibig, at ituturo ko sa iyo kung ano ang iyong sasalitain.

13 At kaniyang sinabi, Oh Panginoon, magsugo ka, isinasamo ko sa iyo, sa pamamagitan ng kamay niyaong iyong susuguin.

14 At ang galit ng Panginoon ay nagningas laban kay Moises, at kaniyang sinabi, Wala ba si Aarong kapatid mo na Levita? Nalalaman kong siya'y makapagsasalitang mabuti. At saka, narito, siya'y lumalabas upang salubungin ka; at pagkakita niya sa iyo, ay matutuwa sa kaniyang puso.

15 At ikaw ay magsasalita sa kaniya, at iyong isasabibig niya ang mga salita; at ako'y sasaiyong bibig at sasakaniyang bibig, at aking ituturo sa inyo, kung ano ang inyong gagawin.

16 At siya ang makikipagusap sa lagay mo sa bayan: at mangyayari na siya'y magiging sa iyo'y bibig, at ikaw ay magiging sa kaniya'y parang Dios.

17 At tatangnan mo sa iyong kamay ang tungkod na ito, na iyong ipaggagawa ng mga tanda.

18 At si Moises ay yumaon, at bumalik kay Jethro na kaniyang biyanan, at nagsabi sa kaniya, Pahintulutan mo akong yumaon, isinasamo ko sa iyo, at bumalik sa aking mga kapatid na nasa Egipto, at titingnan ko, kung sila'y nabubuhay pa. At sinabi ni Jethro kay Moises, Yumaon kang payapa.

19 At sinabi ng Panginoon kay Moises sa Madian, Yumaon ka, bumalik ka sa Egipto: sapagka't namatay na ang lahat ng tao, na nagmimithi ng iyong buhay.

20 At ipinagsama ni Moises ang kaniyang asawa at ang kaniyang mga anak, at kaniyang ipinagsasakay sa isang asno, at siya'y bumalik sa lupain ng Egipto: at tinangnan ni Moises ang tungkod ng Dios sa kaniyang kamay.

21 At sinabi ng Panginoon kay Moises, Pagkabalik mo sa Egipto, iyong gawin nga sa harap ni Faraon ang lahat ng kababalaghan na aking itiniwala sa iyong kamay: datapuwa't aking papagmamatigasin ang kaniyang puso, at hindi niya tutulutang yumaon ang bayan.

22 At iyong sasabihin kay Faraon, Ganito ang sabi ng Panginoon, Ang Israel ay aking anak, aking panganay:

23 At aking sinabi sa iyo, Pahintulutan mong ang aking anak ay yumaon, upang siya'y makapaglingkod sa akin; at ayaw mo siyang payaunin, narito, aking papatayin ang iyong anak, ang iyong panganay.

24 At nangyari sa daan, sa dakong panuluyanan, na sinalubong ng Panginoon siya, at pinagsikapang patayin siya.

25 Nang magkagayo'y sumunggab si Sephora ng isang batong matalim, at pinutol ang balat ng masama ng kaniyang anak, at inihagis sa kaniyang paanan; at kaniyang sinabi, Tunay na ikaw sa akin ay isang asawang mabagsik.

26 Sa gayo'y kaniyang binitiwan siya. Nang magkagayo'y kaniyang sinabi, Isang asawa kang mabagsik, dahil sa pagtutuli.

27 At sinabi ng Panginoon kay Aaron, Pumaroon ka sa ilang na salubungin mo si Moises. At siya'y pumaroon, at nasalubong niya sa bundok ng Dios, at kaniyang hinagkan.

28 At isinaysay ni Moises kay Aaron ang lahat ng salita ng Panginoon, na ipinagbilin sa kaniyang sabihin, at ang lahat ng tandang ipinagbilin sa kaniyang gawin.

29 At si Moises at si Aaron ay naparoon at tinipon ang lahat ng matanda sa mga anak ni Israel:

30 At sinalita ni Aaron ang lahat ng salita na sinalita ng Panginoon kay Moises, at ginawa ang mga tanda sa paningin ng bayan.

31 At ang bayan ay naniwala: at nang kanilang marinig na dinalaw ng Panginoon ang mga anak ni Israel, at kaniyang nakita ang kanilang kapighatian, ay iniyukod nga nila ang kanilang mga ulo at sumamba.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#7038

学习本章节

  
/10837  
  

7038. 'And let him serve Me' means being raised into heaven to perform useful services from there. This is clear from the meaning of 'serving Jehovah (or the Lord)' as performing useful services; and being raised into heaven, to perform useful services from there is meant by 'they shall serve Me' for the following reason: Those who belong to the spiritual Church and have been saved by the Lord's Coming are the subject, in particular those who were on the lower earth before the Lord's Coming but were later raised into heaven, 6854, 6914, and therefore came into a state in which they performed useful services. The reason why performing useful services is meant by 'serving the Lord' is that true worship consists in the performance of such services, thus in the exercise of charity. Anyone who thinks that serving the Lord consists solely in going to church regularly, listening to the preaching there, and saying his prayers, and that that is sufficient, is much mistaken. True worship of the Lord consists in performing useful services; and such services during a person's life in the world lie in a proper fulfillment of his function by each person, whatever his own position, that is, in serving his country, its communities, and his neighbour with all his heart. They also lie in honest dealings with fellow human beings and in the diligent discharge of duties, with full regard for each person's character. These useful deeds are the principal ways of exercising charity and the principal means of worshipping the Lord. Going to church regularly, listening to sermons, and saying one's prayers are also necessary; but without the useful deeds they have no value at all, for they do not constitute a person's life but teach what that life ought to be like. The angels in heaven get nothing but happiness out of being useful; and they receive it in proportion to their usefulness. So true is this that to them usefulness is what makes heaven.

[2] It is in keeping with Divine order that usefulness should determine the measure of happiness, as may be recognized from the different aspects of a person and the things they correspond to in the Grand Man, such as the external senses - sight, hearing, taste, smell, and touch - which, as shown at the ends of quite a number of chapters, correspond in that way. Associated with these senses therefore are delights, which are determined completely by the functions they perform. The greatest is the sensory delight associated with conjugial love, because of the very great use it performs, for it leads to the propagation of the human race, which populates heaven. After this comes the delight linked with taste, which possesses so great a delight because it helps to nourish the body and keep it healthy, on which healthy mental activity depends. The delight linked with smell is a lesser delight because it serves merely to reinvigorate and so also help to keep a person healthy. The delight associated with hearing and that associated with sight come in last place because they only receive impressions which will be of future usefulness, and because they serve the understanding part of the mind but not so much the will part.

[3] From these and other considerations like them it becomes evident that useful services are the determining factor in the happiness imparted by the Lord in heaven, and that those services are the chief way in which the Lord is worshipped. This goes to explain why John reclined at table on the Lord's breast, and why the Lord loved him more than the rest. It was not on account of John himself, but because he represented times when charity is exercised, that is, useful services are performed. Regarding John's representation of those things, see the Prefaces to Chapters 18, 22 of Genesis, and 3974.

7038a 'And [if] you refuse to send him away' means obstinacy right to the last. This is clear from the meaning of 'refusing to send him away' as a failing to set free owing to obstinate determination, as above in 7032.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.