新基督教圣经研究

圣经文本

 

Γένεση第26章

学习

   

1 Εγεινε δε πεινα εν τη γη, εκτος της προτερας πεινης, της γενομενης επι των ημερων του Αβρααμ. Και υπηγεν ο Ισαακ προς τον Αβιμελεχ, βασιλεα των Φιλισταιων, εις Γεραρα.

2 Εφανη δε εις αυτον ο Κυριος και ειπε, Μη καταβης εις Αιγυπτον· κατοικησον εν τη γη την οποιαν θελω σοι ειπει·

3 παροικει εν τη γη ταυτη, και εγω θελω εισθαι μετα σου, και θελω σε ευλογησει διοτι εις σε και εις το σπερμα σου θελω δωσει παντας τους τοπους τουτους· και θελω εκπληρωσει τον ορκον, τον οποιον ωμοσα προς Αβρααμ τον πατερα σου·

4 και θελω πληθυνει το σπερμα σου ως τα αστρα του ουρανου, και θελω δωσει εις το σπερμα σου παντας τους τοπους τουτους, και θελουσιν ευλογηθη εν τω σπερματι σου παντα τα εθνη της γης·

5 επειδη ο Αβρααμ υπηκουσεν εις την φωνην μου, και εφυλαξε τα προσταγματα μου, τας εντολας μου, τα διαταγματα μου και τους νομους μου.

6 Και κατωκησεν ο Ισαακ εν Γεραροις.

7 Ηρωτησαν δε οι ανδρες του τοπου περι της γυναικος αυτου· και ειπεν, Αδελφη μου ειναι· διοτι εφοβηθη να ειπη, Γυνη μου ειναι· λεγων, Μηπως με φονευσωσιν οι ανδρες του τοπου δια την Ρεβεκκαν· επειδη ητο ωραια την οψιν.

8 Και αφου διετριψεν εκει πολλας ημερας, Αβιμελεχ ο βασιλευς των Φιλισταιων, κυψας απο της θυριδος ειδε, και ιδου, ο Ισαακ επαιζε μετα Ρεβεκκας της γυναικος αυτου.

9 Εκαλεσε δε ο Αβιμελεχ τον Ισαακ και ειπεν, Ιδου, βεβαιως γυνη σου ειναι αυτη· δια τι λοιπον ειπας, Αδελφη μου ειναι; Και ειπε προς αυτον ο Ισαακ, διοτι ειπον, Μηπως αποθανω εξ αιτιας αυτης.

10 Και ειπεν ο Αβιμελεχ, Τι ειναι τουτο, το οποιον εκαμες εις ημας; παρ' ολιγον ηθελε κοιμηθη τις εκ του λαου μετα της γυναικος σου, και ηθελες φερει εφ' ημας ανομιαν.

11 Και προσεταξεν ο Αβιμελεχ εις παντα τον λαον, λεγων, Οστις εγγιση τον ανθρωπον τουτον η την γυναικα αυτου, θελει εξαπαντος θανατωθη.

12 Εσπειρε δε ο Ισαακ εν τη γη εκεινη και εσυναξε κατ' εκεινον τον χρονον εκατονταπλασια· και ευλογησεν αυτον ο Κυριος.

13 Και εμεγαλυνετο ο ανθρωπος και επροχωρει αυξανομενος, εωσου εγεινε μεγας σφοδρα·

14 και απεκτησε προβατα και βοας και δουλους πολλους· εφθονησαν δε αυτον οι Φιλισταιοι.

15 Και παντα τα φρεατα, τα οποια εσκαψαν οι δουλοι του πατρος αυτου επι των ημερων Αβρααμ του πατρος αυτου, ενεφραξαν ταυτα οι Φιλισταιοι και εγεμισαν αυτα χωμα.

16 Και ειπεν ο Αβιμελεχ προς τον Ισαακ, Απελθε αφ' ημων, διοτι εγεινες δυνατωτερος ημων σφοδρα.

17 Και απηλθεν εκειθεν ο Ισαακ και εστησε την σκηνην αυτου εν τη κοιλαδι των Γεραρων και κατωκησεν εκει.

18 Και ηνοιξε παλιν ο Ισαακ τα φρεατα του υδατος, τα οποια εσκαψαν επι των ημερων Αβρααμ του πατρος αυτου, οι δε Φιλισταιοι ενεφραξαν αυτα μετα τον θανατον του Αβρααμ· και ωνομασεν αυτα κατα τα ονοματα, με τα οποια ο πατηρ αυτου ειχεν ονομασει αυτα.

19 Και εσκαψαν οι δουλοι του Ισαακ εν τη κοιλαδι και ευρηκαν εκει φρεαρ υδατος ζωντος.

20 Ελογομαχησαν δε οι ποιμενες των Γεραρων μετα των ποιμενων του Ισαακ, λεγοντες, Ιδικον μας ειναι το υδωρ· και ωνομασε το φρεαρ Εσεκ· διοτι εφιλονεικησαν μετ' αυτου.

21 Και εσκαψαν αλλο φρεαρ και ελογομαχησαν και περι αυτου· δια τουτο ωνομασεν αυτο Σιτνα.

22 Και μετοικησας εκειθεν εσκαψεν αλλο φρεαρ, και περι τουτου δεν ελογομαχησαν· και ωνομασεν αυτο Ρεχωβωθ, λεγων, διοτι τωρα επλατυνεν ημας ο Κυριος και ηυξησεν ημας επι της γης.

23 Και εκειθεν ανεβη εις Βηρ-σαβεε.

24 Και εφανη εις αυτον ο Κυριος την νυκτα εκεινην, και ειπεν, Εγω ειμαι ο Θεος Αβρααμ του πατρος σου· μη φοβου, διοτι εγω ειμαι μετα σου, και θελω σε ευλογησει και θελω πληθυνει το σπερμα σου, δια Αβρααμ τον δουλον μου.

25 Και ωκοδομησεν εκει θυσιαστηριον και επεκαλεσθη το ονομα του Κυριου· και εστησεν εκει την σκηνην αυτου· εσκαψαν δε εκει οι δουλοι του Ισαακ φρεαρ.

26 Τοτε ο Αβιμελεχ υπηγε προς αυτον απο Γεραρων, και Οχοζαθ ο οικειος αυτου, και Φιχολ ο αρχιστρατηγος της δυναμεως αυτου.

27 Και ειπε προς αυτους ο Ισαακ, Δια τι ηλθετε προς εμε, αφου σεις με εμισησατε και με εδιωξατε απο σας;

28 οι δε ειπον, Ειδομεν φανερα, οτι ο Κυριος ειναι μετα σου, και ειπομεν, Ας γεινη τωρα ορκος μεταξυ ημων, μεταξυ ημων και σου, και ας καμωμεν συνθηκην μετα σου,

29 οτι δεν θελεις καμει κακον εις ημας, καθως ημεις δεν σε ηγγισαμεν, και καθως επραξαμεν εις σε μονον καλον, και σε εξαπεστειλαμεν εν ειρηνη· τωρα συ εισαι ευλογημενος του Κυριου.

30 Και εκαμεν εις αυτους συμποσιον· και εφαγον και επιον.

31 Και εσηκωθησαν ενωρις το πρωι, και ωμοσεν ο εις προς τον αλλον· τοτε ο Ισαακ εξαπεστειλεν αυτους, και απηλθον απ' αυτου εν ειρηνη.

32 Και την ημεραν εκεινην ηλθον οι δουλοι του Ισαακ και ανηγγειλαν προς αυτον περι του φρεατος το οποιον εσκαψαν, και ειπαν προς αυτον, Ευρηκαμεν υδωρ.

33 Και ωνομασεν αυτο Σαβεε· δια τουτο ειναι το ονομα της πολεως Βηρ-σαβεε εως της σημερον.

34 Ητο δε ο Ησαυ ετων τεσσαρακοντα, οτε ελαβεν εις γυναικα Ιουδιθ, την θυγατερα Βεηρι του Χετταιου, και Βασεμαθ, την θυγατερα Αιλων του Χετταιου·

35 και αυται ησαν πικρια ψυχης εις τον Ισαακ και την Ρεβεκκαν.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#3441

学习本章节

  
/10837  
  

3441. 'For the sake of Abraham My servant' means because of the Lord's Divine Human. This is clear from the representation of 'Abraham' as the Lord's Divine, and also His Divine Human, dealt with in 2833, 2836, 3251, and from the meaning of 'My servant', when used in reference to the Lord, as the Divine Human. Not that the Divine Human is a servant, for the Divine Human also is Jehovah, 1736, 2156, 2329, 2921, 3023, 3035, but 'My servant' means the Divine Human because by means of that Divine Human the Lord serves the human race. Indeed it is by means of the Divine Human that a person is saved, for unless the Lord had united the Human to the Divine so that man could with his mind behold and worship the Lord's Human, and in so doing approach the Divine, he could not possibly be saved. The joining of man to the Divine Himself, called the Father, is effected through the Divine Human, called the Son, and so through the Lord, by whom one who is spiritual understands the Human, but one who is celestial understands the Divine Himself.

[2] From these considerations it is evident why the Divine Human is called a servant, namely that it serves the Divine for the purpose of giving man access to Himself, and it serves the human race in their salvation. This then is what is meant by 'Abraham My servant', as also in David, Remember His marvellous acts that He has done, the signs and the judgements of His mouth, O seed of Abraham His servant, O sons of Jacob His chosen ones. He sent Moses His servant, Aaron whom He had chosen. He remembered His Holy word, with Abraham His servant. Psalms 105:5-6, 26, 42.

Here 'Abraham His servant' is used to mean the Lord's Divine Human. In a similar way the Lord's Divine Human is also meant in the highest sense by 'servant Israel', 'servant Jacob', and 'servant David':

SERVANT ISRAEL

In Isaiah,

You, Israel, My servant, Jacob, whom I have chosen, the seed of Abraham My friend, you whom I took from the ends of the earth, and called from the extremities 1 of it, and said to you, You are My servant, I have chosen you. Isaiah 41:8-9.

Here, in the highest sense, 'Israel My servant' is the Lord in relation to the internal aspects of the spiritual Church, and 'Jacob' to the external aspects of that Church. In the same prophet,

He said to me, You are My servant Israel in whom I will be rendered glorious. It is a light thing that You should be a servant to Me to raise up the tribes of Jacob and to bring back the preserved of Israel. And I have given You as a light of the nations, that You may be My salvation right to the ends of the earth. Isaiah 49:3, 6.

Here 'servant Israel in whom I will be rendered glorious' clearly stands for the Lord's Divine Human. Plainly He is called 'a servant' from the service He performs, for it is said 'that You may be a servant to Me to raise up the tribes of Jacob and to bring back the preserved of Israel'.

[3] SERVANT JACOB

In Isaiah,

I will give you the treasures of darkness and the secret riches of hiding-places for the sake of My servant Jacob, and of Israel My chosen. Isaiah 45:3-4.

Here 'servant Jacob' and 'Israel the chosen' are used to mean the Lord - 'servant Jacob' in relation to the external Church, 'Israel the chosen' in relation to the internal Church.

[4] SERVANT DAVID

In Ezekiel,

I will gather the children of Israel from all around. My servant David will be king over them, and they will all have one shepherd. They will dwell in the land which I gave to My servant Jacob. And they will dwell in it, they and their sons, and their sons' sons even for ever. And David My servant will be their pence for ever. Ezekiel 37:21, 24-25.

'Servant David' clearly stands for the Lord's Divine Human, 1888, and does so by virtue of Divine Truth which is meant by 'the king', who is David in this case, 1728, 2015, 3009. Also, in relation to good truth itself is the servant, see 3409. This being so the Lord calls Himself one who serves or ministers, in Mark,

Whoever would be great among you must be your minister; and anyone who would be first among you must be the servant of all, even as the Son of Man did not come to be ministered to but to minister. Mark 10:43-45; Matthew 20:26-28.

And in Luke,

Who is the greater, one who sits at table or one who ministers? Is it not the one who sits at table? But I am in the midst of you as one who ministers. Luke 22:27.

脚注:

1. literally, wings

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org