新基督教圣经研究

圣经文本

 

Δευτερονόμιο第1章

学习

1 Ουτοι ειναι οι λογοι, τους οποιους ελαλησεν ο Μωυσης προς παντα τον Ισραηλ, εντευθεν του Ιορδανου εν τη ερημω, εν τη πεδιαδι κατεναντι Σουφ, μεταξυ Φαραν και Τοφελ και Λαβαν και Ασηρωθ και Διζααβ.

2 Ενδεκα ημεραι ειναι απο Χωρηβ, δια της οδου του ορους Σηειρ, εως Καδης-βαρνη.

3 Και το τεσσαρακοστον ετος τον ενδεκατον μηνα, τη πρωτη του μηνος ελαλησεν ο Μωυσης προς τους υιους Ισραηλ, κατα παντα οσα προσεταξεν εις αυτον ο Κυριος περι αυτων·

4 αφου επαταξε τον Σηων βασιλεα των Αμορραιων, οστις κατωκει εν Εσεβων, και τον Ωγ βασιλεα της Βασαν, οστις κατωκει εν Ασταρωθ εν Εδρει·

5 εντευθεν του Ιορδανου εν τη γη Μωαβ ηρχισεν ο Μωυσης να διασαφη τον νομον τουτον, λεγων,

6 Κυριος ο Θεος ημων ελαλησε προς ημας εν Χωρηβ λεγων, Αρκει οσον εμεινατε εν τω ορει τουτω·

7 στρεψατε και ακολουθησατε την οδον σας και υπαγετε εις το ορος των Αμορραιων και εις παντας τους περιοικους αυτου εις την πεδιαδα, εις το ορος και εις την κοιλαδα και εις την μεσημβριαν και εις τα παραλια, την γην των Χαναναιων και τον Λιβανον, εως του μεγαλου ποταμου, του ποταμου Ευφρατου·

8 ιδου, εγω παρεδωκα εμπροσθεν σας την γην· εισελθετε και κυριευσατε την γην, την οποιαν ωμοσε Κυριος προς τους πατερας σας, προς τον Αβρααμ, προς τον Ισαακ και προς τον Ιακωβ, να δωση εις αυτους και εις το σπερμα αυτων μετ' αυτους.

9 Και ειπα προς εσας κατ' εκεινον τον καιρον, λεγων, Δεν δυναμαι εγω μονος να σας βασταζω·

10 Κυριος ο Θεος σας σας επληθυνε και ιδου, την σημερον εισθε ως τα αστρα του ουρανου κατα το πληθος·

11 Κυριος ο Θεος των πατερων σας να σας καμη χιλιακις περισσοτερους παρ' ο, τι εισθε και να σας ευλογηση, καθως ελαλησε προς εσας·

12 πως θελω δυνηθη εγω μονος να βαστασω την ενοχλησιν σας και το φορτιον σας και τας αντιλογιας σας;

13 λαβετε ανδρας σοφους και συνετους και γνωστους μεταξυ των φυλων σας, και θελω καταστησει αυτους αρχηγους εφ' υμας.

14 Και απεκριθητε προς εμε λεγοντες, Καλος ο λογος, τον οποιον ελαλησας, δια να καμωμεν αυτον.

15 Τοτε ελαβον τους αρχηγους των φυλων σας, ανδρας σοφους και γνωστους και κατεστησα αυτους αρχηγους εφ' υμας, χιλιαρχους και εκατονταρχους και πεντηκονταρχους και δεκαρχους και επιστατας των φυλων σας.

16 Και προσεταξα εις τους κριτας σας κατ' εκεινον τον καιρον λεγων, Ακουετε αναμεσον των αδελφων σας και κρινετε δικαιως αναμεσον ανθρωπου και του αδελφου αυτου και του ξενου αυτου.

17 Εν τη κρισει δεν θελετε αποβλεπει εις προσωπα· θελετε ακουει τον μικρον ως τον μεγαλον· δεν θελετε φοβεισθαι προσωπον ανθρωπου· διοτι η κρισις ειναι του Θεου· και πασαν υποθεσιν, ητις ηθελεν εισθαι πολυ δυσκολος δια σας, αναφερετε αυτην εις εμε, και εγω θελω ακουει αυτην.

18 Και προσεταξα εις εσας κατα τον καιρον εκεινον παντα οσα επρεπε να πραττητε.

19 Και σηκωθεντες απο Χωρηβ, διεπερασαμεν πασαν την ερημον την μεγαλην και φοβεραν εκεινην, την οποιαν ειδετε, οδοιπορουντες προς το ορος των Αμορραιων, καθως Κυριος ο Θεος ημων προσεταξεν εις ημας, και ηλθομεν εως Καδης-βαρνη.

20 Και ειπα προς εσας, Ηλθετε εις το ορος των Αμορραιων, το οποιον διδει εις ημας Κυριος ο Θεος ημων·

21 ιδου, Κυριος ο Θεος σου παρεδωκε την γην εμπροσθεν σου· αναβα, κυριευσον, καθως ελαλησε προς σε Κυριος ο Θεος των πατερων σου· μη φοβηθης μηδε δειλιασης.

22 Και ηλθετε προς εμε παντες υμεις και ειπετε, Ας αποστειλωμεν ανδρας εμπροσθεν ημων και ας κατασκοπευσωσιν εις ημας την γην και ας απαγγειλωσι προς ημας την οδον δι' ης πρεπει να αναβωμεν· και τας πολεις εις τας οποιας θελομεν υπαγει.

23 Και ηρεσεν εις εμε ο λογος και ελαβον εξ υμων δωδεκα ανδρας, ανδρα ενα κατα φυλην.

24 Και στραφεντες ανεβησαν εις το ορος, και ηλθον μεχρι της φαραγγος Εσχωλ και κατεσκοπευσαν αυτην.

25 Και λαβοντες εις τας χειρας αυτων εκ των καρπων της γης, εφεραν προς ημας, και απηγγειλαν προς ημας, λεγοντες, Καλη ειναι η γη, την οποιαν Κυριος ο Θεος ημων διδει εις ημας.

26 Αλλα σεις δεν ηθελησατε να αναβητε, αλλ' ηπειθησατε εις την προσταγην Κυριου του Θεου σας.

27 Και εγογγυσατε εις τας σκηνας σας, λεγοντες, Επειδη εμισει ημας ο Κυριος, εξεβαλεν ημας εκ της γης Αιγυπτου, δια να παραδωση ημας εις την χειρα των Αμορραιων, ωστε να εξολοθρευθωμεν·

28 που αναβαινομεν ημεις; οι αδελφοι ημων εδειλιασαν την καρδιαν ημων, λεγοντες, Ο λαος ειναι μεγαλητερος και υψηλοτερος ημων· αι πολεις μεγαλαι και τετειχισμεναι εως του ουρανου· αλλα και υιους των Ανακειμ ειδομεν εκει.

29 Εγω δε ειπα προς εσας, Μη τρομαξητε μηδε φοβηθητε απ' αυτων·

30 Κυριος ο Θεος σας, οστις προπορευεται εμπροσθεν σας, αυτος θελει πολεμησει υπερ υμων κατα παντα οσα εκαμεν υπερ υμων εν Αιγυπτω ενωπιον των οφθαλμων υμων·

31 και εν τη ερημω, οπου ειδες τινι τροπω Κυριος ο Θεος σου σε εβαστασε, καθως βασταζει ανθρωπος τον υιον αυτου, κατα πασαν την οδον την οποιαν περιεπατησατε εωσου ηλθετε εις τουτον τον τοπον.

32 κατα τουτο ομως δεν επιστευσατε εις Κυριον τον Θεον σας,

33 οστις προεπορευετο εμπροσθεν σας εν τη οδω, δια να σας ευρισκη τοπον στρατοπεδευσεως, την μεν νυκτα δια πυρος, δια να δεικνυη εις εσας την οδον καθ' ην επρεπε να βαδιζητε, την δε ημεραν δια νεφελης.

34 Και ηκουσεν ο Κυριος την φωνην των λογων σας και ωργισθη, και ωμοσε λεγων,

35 Ουδεις εκ των ανθρωπων τουτων της κακης ταυτης γενεας θελει ιδει την γην την καλην, την οποιαν ωμοσα να δωσω εις τους πατερας σας,

36 εκτος Χαλεβ υιου του Ιεφοννη· ουτος θελει ιδει αυτην, και εις τουτον θελω δωσει την γην, εις την οποιαν επατησε και εις τους υιους αυτου, διοτι ουτος εντελως ηκολουθησε τον Κυριον.

37 Και κατ' εμου εθυμωθη ο Κυριος δια σας, λεγων, Ουδε συ θελεις εισελθει εκει·

38 Ιησους ο υιος του Ναυη, ο παρισταμενος ενωπιον σου, ουτος θελει εισελθει εκει· ενισχυσον αυτον, διοτι αυτος θελει κληροδοτησει αυτην εις τον Ισραηλ·

39 και τα παιδια σας, τα οποια ελεγετε οτι θελουσι γεινει λαφυρον, και οι υιοι σας, οιτινες την σημερον δεν γνωριζουσι καλον η κακον, αυτοι θελουσιν εισελθει εκει και εις αυτους θελω δωσει αυτην, και αυτοι θελουσι κληρονομησει αυτην·

40 σεις ομως επιστρεψατε και υπαγετε εις την ερημον, κατα την οδον της Ερυθρας θαλασσης.

41 Τοτε απεκριθητε και ειπετε προς εμε, Ημαρτησαμεν εις τον Κυριον· ημεις θελομεν αναβη και πολεμησει κατα παντα οσα προσεταξεν εις ημας Κυριος ο Θεος ημων. Και ζωσθεντες εκαστος τα πολεμικα οπλα αυτου, ησθε προπετεις να αναβητε εις το ορος.

42 Και ειπε Κυριος προς εμε, Ειπε προς αυτους, Μη αναβητε μηδε πολεμησητε, διοτι εγω δεν ειμαι εν μεσω υμων, δια να μη συντριφθητε εμπροσθεν των εχθρων σας.

43 ουτως ελαλησα προς εσας· και δεν εισηκουσατε, αλλ' ηπειθησατε εις την προσταγην του Κυριου, και θρασυνομενοι ανεβητε εις το ορος.

44 Και εξηλθον οι Αμορραιοι, οι κατοικουντες εν τω ορει εκεινω, εις συναντησιν υμων και κατεδιωξαν υμας, καθως καμνουσιν αι μελισσαι, και επαταξαν υμας εν Σηειρ, εως Ορμα.

45 Τοτε επιστρεψαντες εκλαυσατε ενωπιον του Κυριου· αλλ' ο Κυριος δεν εισηκουσε της φωνης υμων ουδε εδωκεν εις υμας ακροασιν.

46 Και εμεινατε εν Καδης ημερας πολλας, οσασδηποτε ημερας εμεινατε.

评论

 

申命记1的解释

原作者： Alexander Payne (机器翻译成： 中文)

第1-8节。总结。

第9-18节。在头脑中选择正确的原则。

第19-21节。邀请进入天上的生活。

第22-25节。探讨何为天国生活。

第26-40节。未重生的心不愿意进入它。

第41-46节。试图从自我出发，在试探中失败。

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#4063

学习本章节

  
/10837  
  

4063. 'He heard the words of Laban's sons, saying' means the nature of the truths belonging to the good meant by 'Laban' in comparison with the good thereby acquired in the Natural by the Lord. This is clear from the meaning of 'sons' as truths, dealt with in 489, 491, 533, 1147, 2623, 3373, and from the representation of 'Laban' as a parallel good that springs from a common stock, dealt with in 3612, 3665, 3778, and so the kind of good which might serve to introduce genuine goods and truths, dealt with in 3974, 3982, 3986 (end), here which had in fact served to do so because the separation of that good is the subject. Jacob 'heard the words' implies in the internal sense the nature of such truths in comparison with the good which the Lord acquired in the Natural. This may be seen from what immediately follows, in that the scene was one of anger: Laban's sons said that Jacob had taken everything that belonged to their father, and Jacob saw that Laban's face was not friendly towards him as it had been before. For 'Jacob' represents the Lord's Natural, and in the previous chapter the good of truth within the Natural, see 3659, 3669, 3677, 3775, 3829, 4009.

[2] How the good meant by 'Laban' compares with the good of truth, represented by 'Jacob', may be seen from what has been stated and shown in the previous chapter. The same may be further illustrated by means of the states which a person passes through when being regenerated, a subject which is also dealt with here, in the representative sense. When someone is being regenerated the Lord maintains him in an intermediate kind of good, a good which serves to introduce genuine goods and truths. But once those goods and truths have been introduced, that intermediate good is separated from them. Anyone who knows anything at all about regeneration and about the new man can appreciate that the new man is entirely different from the old, for the new man has an affection for spiritual and celestial matters since these constitute his feelings of delight and blessedness, whereas the old man's affections are for worldly and earthly things, and these constitute his feelings of delight and pleasure. The new man's ends in view therefore lie in heaven, whereas the old man's lie in the world. From this it is evident that the new man is entirely different from and unlike the old.

[3] So that a person may be led from the state of the old man into that of the new, worldly passions have to be cast aside and heavenly affections assumed. This is effected by countless means known to the Lord alone, many of which the Lord has made known to angels but few if any to man. Even so, every single one of those means is revealed in the internal sense of the Word. When therefore a person is converted from an old man into a new one, that is, when he is regenerated, it does not take place in an instant as some people believe, but over many years. Indeed the process is taking place throughout the person's whole life right to its end. For his passions have to be rooted out and heavenly affections implanted, and he has to have a life conferred on him which he did not possess previously, and of which in fact he scarcely had any knowledge previously. Since therefore his states of life have to be changed so drastically he is inevitably maintained for a long time in an intermediate kind of good which partakes both of worldly affections and of heavenly ones. And unless he is maintained in that intermediate good he in no way allows heavenly goods and truths into himself.

[4] That intermediate good is the kind meant by 'Laban and his flock'. But a person is maintained in that good only so long as it serves its particular use. Once it has served it, it is separated. This separation is the subject in this chapter. The existence of this intermediate good, and its separation when it has served its use, may be illustrated from the changes of state which everyone undergoes from early childhood even to old age. It is well known that in each phase of life - early childhood, later childhood, youth, adulthood, and old age - a person's state is different. It is also well known that a person lays aside the state of early childhood and its playthings when he passes into the state of later childhood, and that he lays aside the state of later childhood when he passes into that of youth, and this in turn when he passes into the state of adulthood, and that he finally lays this aside when he passes into the state of old age. And if anyone thinks it over he can also recognize that each phase of life has its particular delights. He can recognize that by means of these he is introduced by consecutive stages into those which belong to the next phase and that such delights have served to bring him through to that next phase, till at length he is brought to the delight of intelligence and wisdom in old age.

[5] From this it is evident that former things are always left behind when a new state of life is assumed. But this comparison merely serves to make the point that delights are simply means and that they are left behind when a person enters whatever state comes next. When however a person is being regenerated his state is made entirely different from the previous one, towards which the Lord is leading him not by any natural process but by a supernatural one. Nor does anyone reach that state except by the means belonging to regeneration which the Lord alone provides, and so by the intermediate good which has been referred to. And once he has been brought to that state, to the point of his no longer having worldly, earthly, and bodily things as his end in view but those of heaven, that intermediate good is separated. Having something as one's end in view means loving it more than anything else.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.

©2024 New Christian Bible Study Corporation. All rights reserved. Printed from newchristianbiblestudy.org