圣经文本

 

Genezo第8章

学习

   

1 Kaj Dio rememoris Noan, kaj cxiujn bestojn kaj cxiujn brutojn, kiuj estis kun li en la arkeo; kaj Dio venigis venton sur la teron, kaj la akvo kvietigxis.

2 Kaj fermigxis la fontoj de la abismo kaj la aperturoj de la cxielo, kaj cxesigxis la pluvo el la cxielo.

3 Kaj iom post iom reforigxis la akvo de sur la tero, kaj la akvo komencis malmultigxi post la paso de cent kvindek tagoj.

4 Kaj la arkeo haltis en la sepa monato, en la dek-sepa tago de la monato, sur la montoj Ararat.

5 Kaj la akvo konstante malpliigxadis gxis la deka monato; en la unua tago de la deka monato montrigxis la suproj de la montoj.

6 Kaj post kvardek tagoj Noa malfermis la fenestron de la arkeo, kiun li faris.

7 Kaj li ellasis korvon, kaj gxi elflugis, forflugadis kaj revenadis, gxis forsekigxis la akvo sur la tero.

8 Kaj li ellasis de si kolombon, por vidi, cxu jam malfortigxis la akvo sur la tero.

9 Sed la kolombo ne trovis ripozejon por siaj piedoj, kaj gxi revenis al li en la arkeon, cxar akvo estis sur la suprajxo de la tuta tero. Kaj li etendis sian manon kaj prenis la kolombon kaj envenigis gxin al si en la arkeon.

10 Kaj li atendis ankoraux aliajn sep tagojn, kaj li denove ellasis la kolombon el la arkeo.

11 Kaj revenis al li la kolombo en tempo vespera, kaj jen gxi havis en sia busxo desxiritan folion de olivarbo; kaj Noa konvinkigxis, ke la akvo malfortigxis sur la tero.

12 Kaj li atendis ankoraux aliajn sep tagojn, kaj li ellasis la kolombon, kaj cxi tiu jam ne plu revenis al li.

13 Kaj en la sescent-unua jaro, en la unua tago de la unua monato, forsekigxis la akvo sur la tero; kaj Noa malfermis la tegmenton de la arkeo, kaj li vidis, ke sekigxis la suprajxo de la tero.

14 Kaj en la dua monato, en la dudek-sepa tago de la monato, la tero elsekigxis.

15 Kaj Dio diris al Noa jene:

16 Eliru el la arkeo, vi kaj via edzino kaj viaj filoj kaj la edzinoj de viaj filoj kune kun vi;

17 cxiujn bestojn, kiuj estas kun vi, el cxiu karno, el la birdoj kaj brutoj, kaj el cxiuj rampajxoj, kiuj rampas sur la tero, elirigu kune kun vi; kaj ili movigxu sur la tero kaj fruktu kaj multigxu sur la tero.

18 Kaj eliris Noa kaj liaj filoj kaj lia edzino kaj la edzinoj de liaj filoj kune kun li.

19 CXiuj bestoj, cxiuj rampajxoj, kaj cxiuj birdoj, cxio, kio movigxas sur la tero, laux siaj familioj, eliris el la arkeo.

20 Kaj Noa konstruis altaron al la Eternulo, kaj li prenis el cxiuj puraj brutoj kaj el cxiuj puraj birdoj kaj oferis bruloferojn sur la altaro.

21 Kaj la Eternulo flaris la agrablan odoron, kaj la Eternulo diris en Sia koro: Mi ne plu malbenos la teron pro la homo, cxar la penso de la homa koro estas malbona jam de lia juneco; kaj Mi ne batos plu cxion vivantan, kiel Mi faris.

22 De nun tiel longe, kiel la tero ekzistos, semado kaj rikoltado, malvarmo kaj varmo, somero kaj vintro, tago kaj nokto ne cxesigxos.

   

来自斯威登堡的著作

 

Arcana Coelestia#857

学习本章节

  
/10837  
  

857. That 'the waters were going down and abating' means that falsities started to be dispersed is clear from the actual words themselves and from what has been stated just above, at verse 3, where it is said that 'the waters receded, going back and forth', whereas in this verse it is said that 'the waters were going down and abating'. The latter as well as the former means fluctuations between truth and falsity, though the present statement means that those fluctuations were becoming less pronounced. As has been stated, during the fluctuations that follow temptation a person does not know what truth is, but as the movements gradually come to an end so the light of truth appears. The reason for this is that as long as a person's state is such, the internal man cannot function, that is, the Lord cannot function by way of the internal into the external. The internal contains remnants, which are affections for good and for truth deriving from it, which have been dealt with already. The external contains evil desires, and falsities deriving from these. As long as these external things have not been subdued and done away with, no road is open for goods and truths to pass from the internal, that is, from the Lord by way of the internal.

[2] A further purpose of temptations therefore is that the external side of a person may be subdued and so made subservient to the internal. This may become clear to anyone from the fact that as soon as a person's loves are assaulted and crushed, as they are in times of misfortune, sickness, and mental illness, his evil desires start to subside. And as they subside he begins to talk of more devout things. But as soon as he goes back to his previous state, his external man takes control again and he gives scarcely any thought to such matters. It is similar in the final hour of death when bodily things start to fade. From these considerations anyone may see what the internal man is and what the external man, also what remnants are, and how too the desires and pleasures that belong to the external man hinder the Lord's functioning by way of the internal man. From this also anyone may discern what temptations, that is, the inward pains termed the pricks of conscience, accomplish; they take place so that the external man may become subservient to the internal. The external man is made subservient solely to ensure that affections for good and truth are not hindered, halted, and stifled by evil desires and by falsities deriving from them. The subsidence of evil desires and falsities is here described by 'the waters going down and abating'.

  
/10837  
  

Thanks to the Swedenborg Society for the permission to use this translation.