¹ Verder geschiedde des HEEREN woord tot mij, zeggende:

² Mensenkind! gij woont in het midden van een wederspannig huis, dewelke ogen hebben om te zien, en niet zien, oren hebben om te horen, en niet horen, want zij zijn een wederspannig huis.

³ Daarom gij, mensenkind, maak u gereedschap van vertrekking; en vertrek bij dag voor hun ogen; en gij zult vertrekken van uw plaats tot een andere plaats voor hun ogen; misschien zullen zij het merken, hoewel zij een wederspannig huis zijn.

⁴ Gij zult dan uw gereedschap bij dag voor hun ogen uitbrengen, als het gereedschap dergenen, die vertrekken; daarna zult gij in den avond uitgaan voor hun ogen, gelijk zij uitgaan, die vertrekken.

⁵ Doorgraaf u den wand voor hun ogen, en breng daardoor uw gereedschap uit.

⁶ Voor hun ogen zult gij het op de schouders dragen, in donker zult gij het uitbrengen; uw aangezicht zult gij bedekken, dat gij het land niet ziet; want Ik heb u den huize Israels tot een wonderteken gegeven.

⁷ En ik deed alzo, gelijk als mij bevolen was; ik bracht mijn gereedschap uit bij dag, als het gereedschap dergenen, die vertrekken; daarna in den avond doorgroef ik mij den wand met de hand; ik bracht het uit in donker, en ik droeg het op den schouder voor hun ogen.

⁸ En des morgens geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

⁹ Mensenkind, heeft niet het huis Israels, het wederspannig huis, tot u gezegd: Wat doet gij?

¹⁰ Zeg tot hen: Alzo zegt de Heere Heere: Deze last is tegen den vorst te Jeruzalem, en het ganse huis Israels, dat in het midden van hen is.

¹¹ Zeg: Ik ben ulieder wonderteken; gelijk als ik gedaan heb, alzo zal hun gedaan worden; zij zullen door wegvoering in de gevangenis heengaan.

¹² En de vorst, die in het midden van hen is, zal het gereedschap op den schouder dragen in donker, en hij zal uitgaan; zij zullen door den wand graven, om hem daardoor uit te brengen; hij zal zijn aangezicht bedekken, opdat hij met het oog de aarde niet zie.

¹³ Ik zal ook Mijn net over hem uitspreiden, dat hij in Mijn jachtgaren gegrepen worde; en Ik zal hem brengen in Babylonie, het land der Chaldeen; ook zal hij dat niet zien, hoewel hij daar sterven zal.

¹⁴ En allen, die rondom hem zijn tot zijn hulp, en al zijn benden zal Ik in alle winden verstrooien; en Ik zal het zwaard achter hen uittrekken.

¹⁵ Alzo zullen zij weten, dat Ik de HEERE ben, wanneer Ik hen onder de heidenen verspreiden en hen in de landen verstrooien zal.

¹⁶ Doch Ik zal van hen weinige lieden doen overblijven van het zwaard, van den honger en van de pestilentie; opdat zij al hun gruwelen vertellen onder de heidenen, waarhenen zij komen zullen, en zij zullen weten, dat Ik de HEERE ben.

¹⁷ Daarna geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

¹⁸ Mensenkind, gij zult uw brood eten met beven, en uw water zult gij met beroerte en met kommer drinken.

¹⁹ En gij zult tot het volk des lands zeggen: Alzo zegt de Heere Heere, van de inwoners van Jeruzalem, in het land Israels: Zij zullen hun brood met kommer eten, en hun water zullen zij met verbaasdheid drinken, omdat hun land woest zal worden van zijn volheid, vanwege het geweld van al degenen, die daarin wonen;

²⁰ En de bewoonde steden zullen woest worden, en het land zal een wildernis zijn; en gij zult weten, dat Ik de HEERE ben.

²¹ Wederom geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

²² Mensenkind, wat is dit voor een spreekwoord, dat gijlieden hebt in het land Israels, zeggende: de dagen zullen verlengd worden, en al het gezicht zal vergaan?

²³ Daarom zeg tot hen: Alzo zegt de Heere Heere: Ik zal dit spreekwoord doen ophouden, dat zij het niet meer ten spreekwoord gebruiken zullen in Israel. Maar spreek tot hen: De dagen zijn nabij gekomen, en het woord van ieder gezicht.

²⁴ Want geen ijdel gezicht zal er meer wezen, noch vleiende waarzegging, in het midden van het huis Israels.

²⁵ Want Ik ben de HEERE, Ik zal spreken; het woord, de tijd zal niet meer uitgesteld worden; want in uw dagen, o wederspannig huis, zal Ik een woord spreken, en hetzelve doen, spreekt de HEERE HEERE.

²⁶ Verder geschiedde het woord des HEEREN tot mij, zeggende:

²⁷ Mensenkind, zie, die van het huis Israels zeggen: Het gezicht dat hij ziet, is voor vele dagen, en hij profeteert van tijden, die verre zijn.

²⁸ Daarom zeg tot hen: Alzo zegt de Heere Heere: Geen Mijner woorden zullen meer uitgesteld worden; het woord, hetwelk Ik gesproken heb, dat zal gedaan worden, spreekt de Heere Heere.

¹ It happened on one of those days, as he was teaching the people in the temple and preaching the Good News, that the priests and scribes came to him with the elders.

² They asked him, "Tell us: by what authority do you do these things? Or who is giving you this authority?"

³ He answered them, "I also will ask you one question. Tell me:

⁴ the baptism of John, was it from heaven, or from men?"

⁵ They reasoned with themselves, saying, "If we say, 'From heaven,' he will say, 'Why didn't you believe him?'

⁶ But if we say, 'From men,' all the people will stone us, for they are persuaded that John was a prophet."

⁷ They answered that they didn't know where it was from.

⁸ Jesus said to them, "Neither will I tell you by what authority I do these things."

⁹ He began to tell the people this parable. "A man planted a vineyard, and rented it out to some farmers, and went into another country for a long time.

¹⁰ At the proper season, he sent a servant to the farmers to collect his share of the fruit of the vineyard. But the farmers beat him, and sent him away empty.

¹¹ He sent yet another servant, and they also beat him, and treated him shamefully, and sent him away empty.

¹² He sent yet a third, and they also wounded him, and threw him out.

¹³ The lord of the vineyard said, 'What shall I do? I will send my beloved son. It may be that seeing him, they will respect him.'

¹⁴ "But when the farmers saw him, they reasoned among themselves, saying, 'This is the heir. Come, let's kill him, that the inheritance may be ours.'

¹⁵ They threw him out of the vineyard, and killed him. What therefore will the lord of the vineyard do to them?

¹⁶ He will come and destroy these farmers, and will give the vineyard to others." When they heard it, they said, "May it never be!"

¹⁷ But he looked at them, and said, "Then what is this that is written, 'The stone which the builders rejected, the same was made the chief cornerstone?'

¹⁸ Everyone who falls on that stone will be broken to pieces, but it will crush whomever it falls on to dust."

¹⁹ The chief priests and the scribes sought to lay hands on him that very hour, but they feared the people--for they knew he had spoken this parable against them.

²⁰ They watched him, and sent out spies, who pretended to be righteous, that they might trap him in something he said, so as to deliver him up to the power and authority of the governor.

²¹ They asked him, "Teacher, we know that you say and teach what is right, and aren't partial to anyone, but truly teach the way of God.

²² Is it lawful for us to pay taxes to Caesar, or not?"

²³ But he perceived their craftiness, and said to them, "Why do you test me?

²⁴ Show me a denarius. Whose image and inscription are on it?" They answered, "Caesar's."

²⁵ He said to them, "Then give to Caesar the things that are Caesar's, and to God the things that are God's."

²⁶ They weren't able to trap him in his words before the people. They marveled at his answer, and were silent.

²⁷ Some of the Sadducees came to him, those who deny that there is a resurrection.

²⁸ They asked him, "Teacher, Moses wrote to us that if a man's brother dies having a wife, and he is childless, his brother should take the wife, and raise up children for his brother.

²⁹ There were therefore seven brothers. The first took a wife, and died childless.

³⁰ The second took her as wife, and he died childless.

³¹ The third took her, and likewise the seven all left no children, and died.

³² Afterward the woman also died.

³³ Therefore in the resurrection whose wife of them will she be? For the seven had her as a wife."

³⁴ Jesus said to them, "The children of this age marry, and are given in marriage.

³⁵ But those who are considered worthy to attain to that age and the resurrection from the dead, neither marry, nor are given in marriage.

³⁶ For they can't die any more, for they are like the angels, and are children of God, being children of the resurrection.

³⁷ But that the dead are raised, even Moses showed at the bush, when he called the Lord 'The God of Abraham, the God of Isaac, and the God of Jacob.'

³⁸ Now he is not the God of the dead, but of the living, for all are alive to him."

³⁹ Some of the scribes answered, "Teacher, you speak well."

⁴⁰ They didn't dare to ask him any more questions.

⁴¹ He said to them, "Why do they say that the Christ is David's son?

⁴² David himself says in the book of Psalms, 'The Lord said to my Lord, "Sit at my right hand,

⁴³ until I make your enemies the footstool of your feet."'

⁴⁴ "David therefore calls him Lord, so how is he his son?"

⁴⁵ In the hearing of all the people, he said to his disciples,

⁴⁶ "Beware of the scribes, who like to walk in long robes, and love greetings in the marketplaces, the best seats in the synagogues, and the best places at feasts;

⁴⁷ who devour widows' houses, and for a pretense make long prayers: these will receive greater condemnation."