აქ ჩვენ 21-ე საუკუნეში ვართ. ვიცით, რომ სამყარო უზარმაზარი ადგილია. ჩვენ მხოლოდ მეცნიერული ცოდნით ვიფეთქებთ. როგორ უნდა მოვიქცეთ უფრო დიდი იდეებით? როგორც ჩანს, ჩვენი ადამიანური საზოგადოებები მათ წაშლის, ან უგულებელყოფს მათ - შესაძლოა, ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ჩვენ ძალიან დატვირთული ვართ მათთვის.

აქ, ახალი ქრისტიანული ბიბლიის შესწავლის ადგილზე, ჩვენ ტენდენციას მივიღებთ. ჩვენ გვინდა გამოვიკვლიოთ დიდი იდეები, რომლებიც გვაძლევს ჩარჩოს უკეთესი ცხოვრების უკეთესობისკენ. აი დასაწყისი ახალი იდეების ჩამონათვალში ახალი ქრისტიანული თვალსაზრისით. თითოეული იდეისთვის, არსებობს სქოლიო, რომელიც ჩამოთვლის ზოგიერთ ცნობას შვედბორგის სასულიერო ნაშრომებში:

1. ღმერთი არსებობს. მხოლოდ ერთი ღმერთი, რომელმაც შექმნა და შეინარჩუნა მთელი სამყარო ყველა განზომილებაში, სულიერი და ფიზიკური. ¹

2. ღვთის არსს თავად სიყვარული წარმოადგენს. ეს არის ძალა, რომელიც მართავს ყველაფერს. ²

3. ღვთის არსება იქმნება, ანუ ის არსებობს, ქმნიან და ქმნიან. ³

4. არსებობს შექმნის დონეები ან ხარისხები - სულიერიდან დაწყებული, რომელთა ფიზიკური შეგრძნებებით ან სენსორებით ჩვენ ვერ ვიპოვნებთ ფიზიკურ სამყაროს იმ დონემდე, სადაც არის ჩვენი ცნობიერების უმეტესი ნაწილი, როდესაც ჩვენ აქ ცოცხლები ვართ. ⁴

5. შექმნილი სამყარო ღმერთისგან წარმოიშვა და ის შენარჩუნებულია ღმერთის მიერ, მაგრამ მნიშვნელოვანი გზით იგი ღმერთისაგან დამოუკიდებელია. მას სურს რომ ეს იყოს ცალკე, რათა თავისუფლება არსებობდეს. ⁵

6. ღმერთი მოქმედებს სიბრძნიდან სიბრძნით - კეთილი ნებით სურს და იმის გაგება, თუ როგორ უნდა მიაღწიოს მათ. ⁶

7. ქმნილების ფიზიკური დონე არსებობს იმისთვის, რომ ადამიანს ჰქონდეს შესაძლებლობა აირჩიონ თავისუფლებაში, რაციონალურობით, აღიარონ თუ არა ღმერთთან თანამშრომლობა. ⁷

8. ღმერთი ყველა ადამიანს უშვებს ყველგან, მიუხედავად მათი რელიგიისა, თავისუფლება აირჩიონ ცხოვრების სიყვარული ღვთისა და მოყვასისათვის. ⁸

9. ღმერთს უყვარს ყველას. მან იცის, რომ ჭეშმარიტი ბედნიერება მხოლოდ მაშინ ხდება, როდესაც ჩვენ უანგარო ვიყავით; როდესაც ჩვენ ნამდვილად მოტივირებულნი ვართ უფლის სიყვარულით, რომელიც საფუძვლიანად მეზობლის სიყვარულია. ის ცდილობს ყველას უხელმძღვანელოს, მაგრამ არ აიძულებს ჩვენს ნებისყოფის შესრულებას. ⁹

10. ღმერთი არ გმობს. ის გვეუბნება რა არის კარგი და რა არის ბოროტება და გონებაში მიედინება, რომ სიკეთისკენ მიგვიყვანოს. ამასთან, ჩვენ თავისუფლად შეგვიძლია უარვყოთ მისი წამყვანი და ამის ნაცვლად, ჩვენ ყველაზე მეტად ვუყვარვართ საკუთარ თავს. ყოველდღიურად ვქმნით სიკეთის ან ეგოიზმის ჩვევებს და ვცხოვრობთ ცხოვრებას ამ ჩვევების შესაბამისად. ეს ჩვევები ხდება ნამდვილი "ჩვენ", ჩვენი მმართველი სიყვარული. ¹⁰

11. ჩვენი ფიზიკური სხეულები საბოლოოდ იღუპებიან, მაგრამ ჩვენი გონების სულიერი ნაწილი გრძელდება. ეს უკვე მუშაობს სულიერ თვითმფრინავში, მაგრამ ჩვენი ცნობიერება იცვლება - ასე რომ, ჩვენ სულიერ რეალობას სრულად ვაცნობიერებთ. ¹¹

Сноски:

5078. 'And the baker' means among the things in the body which are subject to the will part. This is clear from the meaning of 'the baker' as the external or bodily senses which are subordinate or subject to the will part of the internal man. The reason 'the baker' has this meaning is that everything which serves as food or is consumed as such, for example, bread, solid foods in general, and anything made by a baker, has reference to good and so to the will; for all good feeds the will, just as every truth feeds the understanding, as stated immediately above in 5077. By 'bread' is meant what is celestial, or goodness, see 1798, 2165, 2177, 3478, 3735, 3813, 4211, 4217, 4735, 4976.

[2] The reason why here and in the rest of this chapter external sensory powers of both kinds are dealt with in the internal sense is that the previous chapter dealt with how the Lord glorified or made Divine the interior aspects of His Natural, and therefore the present chapter deals with how the Lord glorified or made Divine the exterior aspects of that Natural. The exterior aspects of the natural are rightly called bodily ones, being both kinds of sensory powers of perception together with their recipient members and organs; for these recipients together with those powers make up that which is referred to as the body, see above in 5077. The Lord made Divine all that constituted His body, both its sensory Powers and their recipient members and organs, which also explains why He rose from the grave with His body, and after the Resurrection told His disciples,

See My hands and My feet, that it is I Myself; handle Me, and see; for a spirit does not have flesh and bones as you see Me have. Luke 24:39.

[3] Most people at the present day who belong to the Church believe that everyone is going to rise again on the last day and to do so at that time with his body. This supposition is so universal that scarcely anyone, because of what he is taught, believes anything different. But that supposition has gained strength because the natural man imagines that the body alone is the possessor of life. Consequently if he were not allowed to believe that this body is going to receive life once again he would refuse to believe in any resurrection at all. But the truth of the matter is that a person rises again immediately after death, at which point he seems to himself to be in his body just the same as when he was in the world, having a face and members, arms, hands, feet, breast, belly, and loins like the ones he had before. Indeed when he sees himself and touches himself he says he is exactly as he was in the world. However, that which he sees and touches is not his external which he carried round in the world but the internal which constituted the real person. That internal is what had life within it, but it had the external surrounding it, or outside every individual part of it, enabling it to exist in the world where it could act in the right way and carry out its functions.

[4] The actual earthly body is of no further use to him. He is in another world where he possesses other functions and other strengths and powers for which the kind of body he has there is suited. He sees that body with his own eyes - not the eyes he had in the world but those he now has in that other world. They are the eyes of his internal man, the ones he had used previously to see with through the eyes of his body and behold worldly and earthly objects. He also touches and feels that body - not with the hands or sense of touch he had been given in the world but with the hands and sense of touch which he is given in that other world and which had lain behind his sense of touch in the world. Furthermore each of the senses in that other world is keener and more perfect because it belongs to the internal man released from the external. The internal dwells in a greater state of perfection, because it is this that supplies sensory awareness to the external, though when it acts into the external, as it does in the world, that power is blunted and reduced. What is more, the sensory perception of the internal is a perception of what is internal, that of the external a perception of what is external. This being so, people can see one another after death, and they exist grouped together in communities on the basis of what they are inwardly like. In order to become quite sure of this I have been allowed to touch actual spirits and to talk to them many times on this subject, see 322, 1630, 4622.

[5] People after death - who are then called spirits or, if they have led good lives, angels - are utterly amazed at what the member of the Church believes about himself. For he believes that he will not see eternal life until the last day when the world is destroyed, and that at that time he will be reclothed with the dust that has been cast away; when yet one who belongs to the Church knows that he rises again after death. For who does not say, when someone dies, that his soul or spirit is in heaven, or in hell? Who does not say about his young children who have died that they are in heaven? Who does not comfort a person who is [incurably] sick or one who is condemned to death by saying that shortly he will enter the next life? And one who is in the throes of death and has been prepared for it does not believe anything different. Indeed such a conviction about a person's rising again after he has died is what leads many to claim that they have the power to release others from places of condemnation and to admit them into heaven, and to say masses for their souls. Is anyone unacquainted with what the Lord said to the robber, 'Today you will be with Me in paradise', Luke 23:43, or with what the Lord said about the rich man and Lazarus, that the former was carried off into hell, whereas the latter was taken by the angels into heaven, Luke 16:22-23? Or is anyone unacquainted with what the Lord taught about the resurrection when He said that God is not the God of the dead but of the living, Luke 20:38?

[6] A person acquainted with all this thinks in these ways and speaks in these ways when his spirit guides his thought and speech. But when his thought and speech are guided by what doctrine teaches that person says something entirely different, namely that he will not rise again Until the last day. But in fact each person's last day is at hand when he dies, and this is his time of judgement too, as many also declare. As to what is meant by 'being encompassed by my skin' and 'out of my flesh seeing God' in Job 19:25-26, see 3540 (end). These things were said so that people may know that no one rises again in the body that encompassed him in the world except the Lord alone. He did so because, while in the world, He glorified His body, that is, He made it Divine.

324. რადგანაც ამ ახსნა განმამრტებებიდან ჩანს რომ ღვთის განგება არის მხოლოდ დანიშნულება ზეიცისკენ და არ შეიძება ის შეიცვალოს სხვა დანიშნულებით, ამიტომ აქ ნაჩვენები იქნება რომ შექმნის მიზანი არის სასუფეველი წარმოქმნილი ადამიანთა მოდგმისგან და ეს მოცემულია წესრიგით. პირველი ის რომ ყოველი ადამიანი იყო შექმნილი რათა იცხოვროს სამუდამოდ. ღვთაებრივი სიყვარულის და ღვთაებრივი სიბრძNს შესახებ ტრაქტატში (ნაწილი 3 და 5) ნაჩვენები იყო რომ ადმაიანში სიცოცხლის სამი დონეა რომლებიც იწოდება ბუნებრივად სულიერად და ზეციურად და რომ ეს დონეები აქტუალურია ყველა ადამიანში; ცხოველებში სიცოცხლის მხოლოდ ერთ დონეა, რომელიც წააგავს ადამიანის სიცოცხლის ბოლო დონეს, ბუნებრივს. აქედან გამომდინარეობს რომ ადმიანი თავისი სიცოცხლის უფლისკენ აღმართვით, იმის გარდა როგორც ცხოველებშია, იმყოფება ისეთ მდგომარეობაში, რომ შეუძლია გაიგოს ღვთიური სიბრძნისათვის ნიშანდობლივი და ისურვოს ღვთიური სიყვარულისათვის დამახასიათევბელი, ასეთნაირად მიიღოს ღვთაებრივი; ხოლო ღვთაებრივობის მიმღებს იქმდე რასაც ხედავს და შეიცნობს თავის თავში, არ შეუძია სხვაგვარად თუ არა მხოლოდ ღმერთთან შეთანხმებით და ამ შეხამებით იცხოვროს მარადიულად. რაშია გაომადგებოდა უფალს მთელი შექმნილის სამყარო თუკი ის არ შექმნიდა თავის ხატსა და მსგავსს რომლითაც შეძლებდა ეცნობებინა თავისი ღვთაებრივობა! სხვაგვარად ეს რა იქნეობდა თუ არა მოწესრიგება, რომ რაიმე ნივთ ყოფილიყო და არც ყოფილიყო, ანდა რომ რაიმე ნივთს ეარსება და არც ეარსება და ესხვა მიზეზის გარეშე გარდა შესაზლებლობისა შორიდან ეყურებინა უკუღართობისათვის და მუდმივი ცვალებადობისათვის, როგორც რომელიმე თეტრში. რა მოუვიდოდა ღვთაებრივობას ამ ხატებში დ მსგავსებში თუკი ისინი იარსებებდნენ არ სუბიექტებად მსახურების მიზნისათვის რომლებიც აღიქვავდნენ ღვთაებრივს ახლოს დაინახავდნენ და შეიგრძნობენდნ მას მაგრამ რადგან ღვთაებრივი უშრეტი დიდებულებითაა, იქნებოდა შეკავებული და შეეძლო შეეკავებინა ის მხოლოდ თავის თავში? რადგან სიყვარულს სურს გადასცეს თავისი სხვას და გასცეს კიდეც თავისიდან რამდენსაც შესძლებს, მითმეტეს ღვთაებრივნ სიყვარულს რომელიც უსასრულოა. შეუძლია მას ჯერ მისცეს და მერე წაართვას? მისცეს ის რაც შეიძლება დაიღუპოს – ნუთუ ეს არ არის მისცეს ის რაც შნაგანად თავისთავად არაფერია, რადგანაც ის დაღუპვით არაფერი ხდება, და მასში არ არის ის რაც არის. მაგრამ ის იძლევა იმას რაც არის და არ წყვეტს ყოფნას და ეს მუდმივია. რათა ყოველმა ადამიანმა იცხოვროს მუდმივად, მას ერთმევა ის რაც არის მასში მოკვდავი; მასში მოკვდავია მატერიალური სხეული რომლისგანაც თავისუფლდება სიკვდილით; ასეთნაირად შიშვლდება უკვდავება რომელიც არის მისი სულიერი საწყისი და ის ხდება სული ადამიანის ფორმით; მისი სულიერი საწყისი არის მისი სული. ადმიანის სულს რომ სიკვდილი არ შეუძლია ამას ხედადნენ ძველთაძველი ბრძენები რადგან ისინი ამბობდნენ: “როგორ შეუძლია სულს მოკვდეს, თუკი შეუძლია მას იყოს გონიერი?” ახლა ბევრი ვერ იგებს ამ ფილოსოფოსების შინაგან იდეას მოცემული პუნქტის შესახებ. ეს იდეა, ჩამოვარდნილი მათ საერთო ცნობიერებაში სასუფევლიდან მდგომარეობდა იმაში, რომ ღმერთ არის თვით სიბრძძნე, რომელსაც ეზიარება ადამიანი და რომ ღერთ უკდავი დ მუდმივია. რადგან მე მომეცა უფლება მესაუბრტა ანგელოზებთან ამიტომ მეც ვიტყვი რაღაცას გამოცდილებით. მე ვესაუბრე რამოდენიმე საუკუნის წინ მცხოვრებთ რომლებიც წარღვნამდე არსებოობდნენ., მცხოვრებთ უფლის ერთ ერთი მოციქულის დროს, ასევე მცხოვრებთ ემდეგ საუკუნეში და მე ყველანი ისინი წარმომმიდგებოდნენ საშუალო ასაკის ადამიანებად და მეუბნებოდნენ მე რომ მათ არ იციან რა არის სიკვდილი მხოლოდ იციან რომ ეს – მსჯავრდებაა. ყველანი კარგად მცხოვრებნი სასუფეველში მისვლის თანავე ამქვეყნიური ცხოვრების ახალგაზრდობას და მასში რჩებიან სამუდამოდ, ისინი კი ვინც ამქვეყნად მოხუცებულობამდე იცხოვრა გადადიან გაფურჩქვნის ასაკში და სილამაზეში, ადამიანი რომ სიკვდილით მარადიულად ცხოვრობს საკმაოდ ნათელია სიტყვაში სადაც სიცოცხლე ზეცაში იწოდება სამუდამო სიცოცხლეთ (მეთიუ 19:29; 25:46; მარკოზი 10:17; ლუკა 10:25; 18:30; იოანე 3:15-16, 36; 5:24-25, 39; 6:27, 40, 68; 12:50) შემდეგ ასევე უბრალოდ სიცოცხლედ (მეთიუ 18:8-9; იოანე 5:40; 20:31). უფალმა ასევე უთხრა თავის მოწაფეებს: “მე ვცოცხლობ და თქვენს იცოცხლებთ” (იოანე 14:19) და აღდგომის შესახებ რომ “ღმერთი არის ცოცხლების ღმერთ და არა მკვდრებისა” და ასევე რომც “აღარც სიკვდილი ხელეწიფებათ” (ლუკა 20:36, 38). მეორეც ის რომ ყოველი ადმაიანი იყო შექმნილი რათა მუდმივად იცხოვროს ბედნიერ მდგომარეობაში. ეს თანამიმდევრულია, რადგან მსურველი რომ ადამიანმა იცხოვროს მუდმივად ასევე ისრუვებს რომ ის ცხოვრობდეს ბენიერად. რა არის მარადიული სიცოცხლე ამ მდგომარეობის გარეშე? ყველანაირი სიყვარულ სხვას სიკეთეს უსურვებს; მშბლიური სიყვარული შვილებს უსურვებს სიეკთეს, ცოლ ქმრული სიყვარული მეუღლეს, მეგობრული სიყვარული მეგობარს უსურვებს სიეკთეს. მთუმეტეს იგივე სურდა ღვთაებრივ სიყვარულს და რა არის სიკეთე თუ არა საისიამოვნო და რა არის ღთაებრივი სიკეთე თუ არა მარადიული ნეტარებვა, ყველანაირი სიკეთე იწოდება სიკეთედ ამ სიკეთის სიამოვნებით და ნეტარებით; თუმცაღა სიკეთედ იწოდება ის რაც კეთდება და რასაც ფლობენ, მაგრამ თუკი ამაში არ არის სიამოვნება, მაშინ ის – უნაყოფო სიკეთეა; ამ ახსნა განმარტებებიდან ჩანს რომ მარადიული სიცოცხლე არის ამრადიული ნეტარება. ასეთი მდგომარეობა ადამიანისა არის შექმნის მიზანი, მაგრამ თუკი ამ მდგომარეობაში მხოლოდ ზეცაი შესულები არიან – ღმერთის ბრალი არ არის არამედ ადამიანისა; ეს რომ ადმაიანის ბრალია ამაში შემდეგში დავრწმუჯნდებით. მესამეც ის რომ ასეთნაირად ყოველი ადამიანი შეიქმნა, რათა შესულიყო სასუფეველში. ამაშია შექმნის მიზანი; მაგრამ თუკი სასუფეველში ყველანი ვერ შედიან ეს იმიტომ რომ იჟღნთებიან ჯოჯოხეთური სიამოვნებებით რომლებიც ზეციურის საპირისპიროა; ისინი კი ვინც ვერ მოიპოვებს ზეციურ ნეტარება არ შეუძლიათ სასუფეველში შესვლა რადგან ვერ შესძლებენ მის ატანას. ვინც არ უნდა იყოს მოსული სულთა სამყაროში, არავის ეუბნებიან უარს სასუფეველშ შესვლაზე, მაგრამ ის ვინც ჯოჯოხეთურ სიამოვნებაშა და შედის სასუფეველში მისი გული იყინება, სუნთქვა უჭირს, სიცოცხლე იფერფლება ის იგუდება, იტანჯება და იგრიხება გველივით. ის ასეა იმიტომ რომ საპირისპირო მოქმედებს საპირისპიროზე; მიუხედავად ამისა ადამიანად დაბადება, ამიტომ უნარით იფიქროს და ინდომოს და შემდეგ უნარით ილაპარაკოს და იმოქმედოს, მათ არ შეუძლიაძთ სიკვიდლი; მაგრამ რადგან არ შეუძიათ იცხოვრონ განსხვავებულებთან, გარდა იმათი ვინც მათ მსგავს სიამოვნებაშია, ისინი იგზავნებიან მათთან; მაშასადამე ბოროტების სიამოვნებაში მყოფი და სიკეთის სიამოვნებაში მყოფნი იგზავნებიან შესაბამისად თავიანთ მსგავსებთან; ასევე თითოეულს ეძლევა თავისი ბოროტების სიამოვნებები რათა მან არ აცდდუნოს ისინი ვინც სიკეთის სიამოვნებაშია, მაგრამ რადგან ბოროტებას არ შეუძლია არ აცდუნოს სიკეთე, რადგანა ბოროტებაში არის სიკეთის სიძულვილი, ამისათვის რათა არ მიაყენოს ზიანი, ისინი მოცილებულნი არიან და ჩანთქმულნი თავის ადგილას ჯოოჯხეთში სადაც მათი სიამოვნება იცვლება უსიამოვნებით. მაგრამ ეს არ უშლის ხელს იმას რომ შექმნით და შემდეგ დაბადებით ადამიანი არ იყოს ისეთ, რო ვერ შესძლოს სსუფეველი შესვლა, რადგან ვინც ბავშობაშ კვდება მიდის ზეცაშ ხდება მისი აღზრდა და სწავლება როგორც ამქვეყნად და სიკეთის და ჭეშმარიტების სიყვარულის გრძნობით ის ივსება სიბრძნით და ხდება ანგელოზი, იგივე შეიძებოდა ყოფილიყო ადამიანის შემთხვევაში ვინც აზრდება და განისწავლება ამქვეყნად; რადგან მასში იგივე უნარებია რაც ბავშვში; ბავშვების შესახებ სულიერ სამყაროში ზეცისა და ჯოჯოხეთს შესახებ 329-345. თუკი ეს ასე არ არის ძალიან ბევრსათვის ამქვეყნად ეს იმიტომ რომ მთ უყვართ თავიანთი სიცოცხლის პირველი ეტაპი რომელიც ბუნებრივად იწოდება და არ სურთ უარი თქვან მასზე და გახდნენ სულიერნი. განხილული თავისთავად, სიცოცხლის პირველ დონეს უყვარს მხოლოდ თავისი თავი და ცხოვრება, რადგან ის ხორციელ გრძNობებთან არის აკვშირშ, რომელიც ასევე ამქვეყნიურია, მაგრამ თვისთავად განხილულ სიცოცხლის სულიერ დონეს უყვარს ღმერთი და სასუფეველი; ასევე თავბისი თავიც უყვარს და ამქვეყნიურობაც, მაგრამ მისთვის ღმერთი და სასუფეელი – როგორც უმაღლესი, მთავარი და გაბატონებულია, თავისი თავი და ცხოვრება კი – როგორც მდაბალი გამოსაყენებელი იარაღ და მსახურია. მეოთხეც ის რომ ღვთიურ სიყვარულს არ შეუძლია სხვაგვარად თუ არა ისურვოს ეს და ღვთიურ სიბრძნეს სხვაგვარად თუ არა ხელი შეუწყოს ამას. ღვთაებრივობის დედაარსი რომ არის ღვთაებრივი სიყვარული და სიბრძნე სრულად იყო დამტკიცებული ღვთაებრივი სიყვარულის და სიბრძნის შესახებ ტრაქტატში; ასევე დამტკიცებული იყო (358-370), რომ ყველა ადმაიანურ ჩანასახში უფალი აყალიბებს ორ მიმღებს: ერთს ღვთაებრივი სიყვარულისთვის და მეორეს ღვთაებრივი სიბრძნისთვის. ღვთაებრივი სივყარულის მიმღები – ადამიანის მომავალი ნებისთვის და ღვთაებრივი სიბრძნს მიმღები მისი მომავალი შეგნებისთვის; დ ასეთნაირად მან ჩადო თთეულ ადამიანში უნარი უნდოდეს სიეკთე და უნარი გაიგოს ჭეშმარიტება. რადგან ადამიანს დაბადებიანა აქვს ეს ორი უნარი, მინიჭებული მისთვის უფლის მიერ და უფალი მათშია როგორც მისთვის კუთვნილ ადამიანში ნათელია, რომ ღვთაებრივ სიყვარულს არ შეუძია სხვაგვარად, რათა ისურვოს რომ ადმაიანი შევიდეს სასუფეველში და იქ დატკბეს მარადიული ნეტარებით, ხოლო ღვთაებრივ სიბრძნეს არ შეუძლია სხვაგავარად გარდა იმისა რომ ხელი შეუწყოს ამას. მაგრამ რადგან უფლის ღვტაებრივი სიყვარულიდან, რათა ადამიანმა შეიგრძნოს ხზეციური ბენიერება როგორც სკუთარი და ეს შესახძლებელია მხოლოდ მაშინ, თუკი ადამიანი დაკავდება მთლიანად მოჩვენებითობაში, და რასაც ის ფიქრობს, სურს, ამბობს და აკეთებს თავისით, მაშინ უფალს ზუსტად ამიტომ შეუძლია მხოლოდ გაუძღვეს ადამიანს თავისი ღვთაებრივი განგების კანონებით.