546. Opdat ik zou weten hoe het met diegenen gesteld is, die in de hemel willen komen, en niet van dien aard zijn dat zij daar kunnen wezen, verscheen mij, toen ik in een zeker hemels gezelschap was, een engel als een kind, om het hoofd een krans van stralend blauwe bloemen, en de borst omwonden met bloemenslingers van andere kleuren; hieraan mocht ik onderkennen, dat ik in een gezelschap was, waar naastenliefde woont. Daarna werden in dit zelfde gezelschap enige rechtschapen geesten toegelaten, die terstond toen zij binnentraden, veel verstandiger werden en spraken als engelgeesten. Vervolgens werden er geesten binnen gelaten, die uit zichzelf onschuldig wilden zijn, en van wie de staat voor mij werd uitgebeeld door een kind, dat melk uit de mond spuwde; op deze wijze gedragen zich zulken. Verder werden er toegelaten die uit zichzelf verstandig meenden te zijn; hun staat werd door hun aangezichten uitgebeeld, die er scherp getekend en er eigenlijk wel mooi uitzagen. Zij verschenen met een puntige hoed, waar een stekel uitstak; zij zagen er echter niet uit als gezichten van mensenvlees, maar als gesneden beelden zonder leven. Van dien aard is de staat van degenen, die menen uit zichzelf geestelijk te zijn, en uit zichzelf geloof te kunnen hebben. Nog andere toegelaten geesten, die daar niet konden vertoeven, werden angstig en benauwd en ijlden weg. Einde vijfde hoofdstuk . ----------